Teksten, verhalen, gedichten, films, kernwaarden en zelfbeeldlessen
The Ausbilders
  • Blog
    • Soms een gedicht
  • Werk
    • Films Universiteitsfonds
    • Ben even weg
    • Songs2Values >
      • De Tender
      • Ons Tweede Thuis
      • IMC Weekendschool
    • Herpositionering AKJ
    • Jongerenstadslab
    • AFSLAG WERK
    • Interim
  • Film
    • Big Improvement Day
    • Alumni IMC Weekendschool
    • Delfland
    • Sportzorgtrajecten
    • Fonds Psychische Gezondheid
    • Amsterdam tegen agressie uniformpersoneel
    • Docu Gemeente Amsterdam
    • Ons Tweede Thuis
    • BID 2016
    • 20 jaar IMC Weekendschool
    • International Chamber of Commerce
    • ICC & Den Haag integriteit
    • Stichting NOB
    • 117 zondagen
    • The Whole Package
    • OECD/MoneyWise
    • Vluchtkerk
  • Reclame voor jezelf
  • Missie
    • Melle Dotinga
    • Why I'm here
  • Taal
    • De dichter 'live'
    • Wandel met me
  • Contact
    • Algemene voorwaarden
    • Privacy verklaring

Tilsammans - lessen van een commune

30/4/2012

0 Comments

 
Foto
Together (Tilsammans in het het Zweeds) is een hilarische film van de Zweedse regisseur Lukas Moodysson. Moodysson brak door met de film Fucking Åmal, een prachtig portret van twee pubermeiden op het Zweedse platteland. De regisseur schetst in Tilsammans een prachtig portret van een commune in de jaren '70. Hoewel er een stevig drama door de film heen gevlochten is. overheerst toch de lach. De film zit barstensvol met komische scènes die de tijdgeest van einde jaren '60, begin jaren '70 perfect vertolkt. Compleet met okselhaar, een jongeman die uit de kast komt, een moeder die met haar twee kinderen wegvlucht van haar man. Het verhaal wordt door de ogen van de kinderen verteld en dat maakt de vervreemding (en de grappigheid) extra groot. Met verwonderde ogen kijken ze naar het gedrag van die rara volwassenen en hun moeder die daardoor wordt aangestoken.
Lukas Moodysson is volgens Wikipedia een links-georiënteerde, pro-feministische, geëngageerde filmer. Bovendien is hij een diep-gelovig Christen. Hij heeft in ieder geval veel inzicht in en gevoel voor de menselijke geest en universele emoties.
Met Tilsammans, die ik een paar jaar geleden zag, zette hij mij aan het denken over samen zijn en samen leven. De film laat zien hoe moeilijk de leden van de commune het met elkaar hebben, maar ook de kracht die ze vinden om het toch met elkaar te rooien. Ze nemen zonder problemen (die komen later) de moeder en haar twee kinderen op in de commune. Ze verbinden zich, weliswaar met vallen en opstaan, met elkaar en met de wereld om hen heen. Ze leven van weinig tot niets en zijn niet bezig met het vergaren van zoveel mogelijk gadgets, status, geld of macht. Natuurlijk is er in zo'n omgeving ook sprake van boven- en onderliggende partijen (vaak ook letterlijk trouwens), maar ondanks alles proberen de communeleden er het best van te maken.
Iets van die geest, van die mentaliteit kunnen we nu ook wel weer gebruiken. Waarschijnlijk zal dat min of meer automatisch ook wel komen, nu wel met z'n allen minder te besteden hebben en voor allerlei zaken steeds meer geld kwijt zijn. We zijn meer en meer op elkaar aangewezen en dat zal naar mijn idee de komende jaren alleen maar sterker worden. Neem alleen al de kosten van de zorg; die beslaan niet alleen een sterk groeiend percentage van ons bruto nationaal inkomen, maar zijn ook verdubbeld sinds 2000. Per Nederlander zitten we nu op € 5600,-. Dat komt voor een deel door de vergrijzing, maar vooral doordat we teveel ingrepen doen (dus zorg leveren) en te weinig doen aan het voorkomen van allerlei ziekten en kwalen. Ook onze energiekosten zijn gigantisch gestegen: de laatste tien jaar met tachtig (!) procent.
Voordat dit verhaal nu alleen maar over kosten en geld gaat: Tilsammans laat ons zien dat geld maar een zeer beperkte waarde heeft. Andere waarden zijn vele malen belangrijker; de waarden die je niet in geld kunt uitdrukken. Dat heeft Moodysson goed begrepen. En ik hoop dat wij dat met z'n allen ook steeds beter gaan snappen. Het zou de wereld om ons heen een stuk leuker maken. Alleen al daarom roep ik hierbij topbankiers op om zich aan te melden bij de Cliniclowns, de Voedselbank, KiKa, de International Campaign for Tibet, de Make-a-Wish Foundation of een ander goed doel. En dan niet met een zak geld (da's te makkelijk), maar met tijd, energie, liefde en aandacht. Ik ben benieuwd...

0 Comments

Beeldenstorm

28/4/2012

2 Comments

 
Foto
Vanavond zag ik 'The tree of life' van Terrence Malick. Twee uur en achttien minuten ademloos gekeken. Zo kan film dus ook zijn. Niet lineair, met een klein verhaal een grootse ideeën. Terrence Malick is ook de maker van 'The thin red line', een van de beste oorlogsfilms ooit. 'The tree of life' draait om de verwerking van een moeilijke jeugd met een idioot strenge vader en een moeder die van liefde overstroomt. Maar de film gaat vooral over het goddelijke, over geboren en herboren worden, over het grote in het kleine en andersom. Het gaat over levensvragen, over het waarom van de dood en het leven, over of er een groot plan is en wie dat dan bedacht zou kunnen hebben.
De film geeft geen antwoorden. In ieder geval geen pasklare. 'The tree of life' refereert wel voortdurend aan alles wat ons omringt en doet dat op fenomenale wijze. De film kreeg niet voor niets een Gouden Palm en drie nominaties voor de Academy Awards. Het is een film waaraan je je moet overgeven, zoals de film naar mijn idee ook vol overgave is gemaakt. Het spel van de jongetjes is van grote klasse; zo naturel  en zo indringend eerlijk. Maar wat me vooral trof is de ondertoon van hoop en groei die in de film zit. Malick is bepaald geen cynicus; eerder een optimistische beschouwer - met, dat moet wel gezegd - een erg negatief beeld van mannen en een zeer positief beeld van vrouwen. Maar hoe hij beelden van de natuur, de wereld en het heelal, in micro en macro vervlecht met het verhaal van een gezin is uniek. Dus ga die film zien. Of beter, laat die beeldenstorm over je heen komen.
(en ja, omdat het zo'n prachtfilm is, heb ik het plaatje groot gelaten en de tekst kort gehouden)
2 Comments

Het nut van Nederlands...

23/4/2012

0 Comments

 
Foto
Stel je voor, je bent een Kirgizische dissident of een jonge Burmese vrouw met politieke aspiraties. Je voelt dat het net steeds strakker om je heen gespannen wordt. Mensen zwijgen ineens als je langs loopt; op verjaardagspartijtjes wil er bijna niemand meer naast je zitten. Je weet zeker dat je wordt afgeluisterd. Misschien ben je al een paar keer opgepakt en mishandeld of aangerand. Misschien zijn je famlieleden al een aantal privileges kwijtgeraakt, of hun baan. Misschien moeten je kinderen wel van school of wordt het je onmogelijk gemaakt om het universiteitsterrein te betreden - waar je al met al toch zo'n tien jaar hebt lesgegeven.
Als de druk te groot wordt, besluit je om te vertrekken. Je licht bijna niemand in en vlucht met je gezin. Duizenden kilometers. Over land, over zee, door de lucht. Je trotseert je grootste angsten: gepakt worden, teruggestuurd worden, niet geloofd worden. Je krijgt te maken met mensen die geld heel belangrijk vinden en mensen niet. Mensenhandelaren waarvan je weet dat ze je zonder pardon verraden als je niet genoeg betaalt. Je leert je kinderen om te zwijgen en heel vaak heel stil te zijn. En dan eindelijk, na maanden vol ontberingen, angst en geheimzinnigheid kom je eindelijk in het land waar het goed is. Naar men zegt.
Je belandt in een asielzoekerscentrum. Raar hoor, een land dat haar gastvrijheid verpakt in goedkope, gehorige, op elkaar gepakte woningen waarin alleen maar vluchtelingen wonen. Je had je toch iets anders voorgesteld bij die gastvrijheid. En dan vertellen ze je ook nog dat je nog minstens een jaar, maar misschien wel vijf tot tien jaar in onzekerheid moet leven. Dat je talloze gesprekken moet voeren met een overheidsinstantie. De Immigratie- en Naturalisatie Dienst. Je siddert even, want die naam doet je toch wel heel erg aan bepaalde instanties in je eigen land denken. Gelukkig zijn ze best vriendelijk, maar ze willen wel alles weten. En alles wat je vertelt gaan ze verifiëren. De eerste keer dat je dat hoort moet je hardop lachen. Hoe willen ze dat doen?
En dan komt het allermooiste. Er wordt je uitgelegd dat je een inburgeringscursus moet gaan doen. Een wat? Jazeker, je moet verplicht inburgeren in dit gastvrije, natte land. Nederlands leren, de gewoontes van het land onder de knie krijgen, snappen wat het Wilhelmus is en meer van die dingen. Nederlands leren, waarom in vredesnaam, vraag je nog. Want je spreekt vloeiend Engels als ex-universitair docente. Nee, Nederlands moet. Anders heb je een probleem. De begeleider zegt het met een bloedserieuze ondertoon. Dus vol ongeloof begin je maar. Natuurlijk heb je de taal en de gewoontes zo onder de knie. Daar ben je slim genoeg voor.
Maar het blijft raar. Een land dat nieuwkomers een taal leert waar alleen in dat lang iets mee kunnen. Terwijl die tienduizenden expats die jaarlijks in datzelfde Nederland verblijven gewoon Engels, Koreaans, Chinees of Swahili mogen blijven spreken. Raar volkje hoor, die Hollanders. Maar dat wil niet zeggen dat je niet dankbaar bent. Zeker wel. Vooral nu die universiteit in het Oosten van het land je een baan heeft aangeboden. En het moois
0 Comments

Het meer van minder

22/4/2012

0 Comments

 
Foto
Geen dier dat zo de kunst van het meer van minder beheerst als de kat. Niet dat ik zou willen ruilen, maar ik voel wel eens een lichte steek van jaloezie. Als poes moet je namelijk bijna niks. Zeker niet als huisdier in Holland. Je zou dan ook verwachten dat alle katten in Nederland ontiegelijk dik worden. Mooi niet. Als kat weet je blijkbaar precies hoe je je gewicht op peil houdt, met exact genoeg beweging en gewoon eten wat je voorgeschoteld wordt plus zo nu en dan een vogel of een muisje.
Een tijd geleden kwam ik samen met Sipke de hond een zielige duif tegen. Zo zielig dat hij (of zij, dat weet je natuurlijk niet, tenzij je echt verstand van duiven hebt) gewoon bleef zitten toen we langs liepen. Sipke en ik spraken af dat we op de terugweg nog even langs de duif zouden lopen. Zo gezegd, zo gedaan en op het moment dat we aankwamen bij de duif, die inmiddels was gaan liggen of al dood was, kwam er een kat aangesneld. Het gebeurde zo snel dat ik pas achteraf het filmpje op mijn netvlies kon afspelen. De kat greep de bijna-dode of zonet overleden duif, schudde die heel twee keer heen en weer, zodat de duif echt dood was en verdween toen. Waarheen? Ik heb geen idee, het ging zo snel. Prachtvoorbeeld van het meer van minder. Goed kijken en razendsnel je kans grijpen als die zich voordoet.
Ik ben nog niet voldoende thuis in het meer van minder. Ik doe mijn bes hoor, daar niet van. Sipke en ik voeren hele gesprekken erover tijdens onze rondjes. Maar ja, hij is een Friese stabij en hoeft mij alleen maar vragend aan te vragen voor een extra rondje. Ik ben een wat verhollandste Fries die zijn best doet om een aardig inkomen bij elkaar te harken voor het gezin en de leuke dingen van het leven. Met een beetje geluk na de zomer twee dochters aan het studeren. De eerste is het huis uit (daar schreef ik al over) en over het mogelijke vertrek van de tweede, tja daar wil ik eigenlijk nog niet aan denken.
Ondertussen probeer ik dus het meer van minder toe te passen. Maar ja, dat is een levenskunst en die heb je niet zomaar onder de knie (hé, dat rijmt). En het komische van het meer van minder is dat je dus ook niet heel erg je best moet doen om dat te bereiken. Dat werkt natuurlijk enorm contraproductief. Dus ik lees eens een boekje erover, ga trouw iedere week naar Tai Chi, oefen heel soms ook wel eens thuis (wonderbaarlijk hoe maar vijf minuten Tai Chi doen je helemaal van de wereld haalt) en kijk vooral ook veel naar honden, katten, andere dieren en het hele florarijk hoe zij het doen. Gek hè, hoe wij met al onze intelligentie zo enorm ons best moeten doen voor het meer van minder. Dat moet je niet denken, niet doen; je moet het zijn. En daar heb je misschien wel een heel leven voo
0 Comments

Het plezier van de rivier

19/4/2012

0 Comments

 
Foto
Bovenstaande afbeelding is een aardige weergave van hoe mijn leven er tot nu toe uitziet. Voor velen zal de meanderende koers van deze rivier symbool staan voor het stuurloze leven dat ik leid. Toegegeven, het gaat nogal een van links naar rechts en andersom. Zo nu en dan probeer ik een kortere route te nemen, maar dan ontdek ik ineens een eilandje waar het bijzonder prettig toeven is. Daar mag ik dan een tijdje om me heen kijken en leuke dingen doen en ontdekken met andere eilandbewoners en dan komt er onvermijdelijk weer het moment om te vertrekken. Dat kan het gevolg zijn van een innerlijke kriebel die op een gegeven moment onuitstaanbaar wordt. Maar het kan net zo goed de afronding van een project, een bezoek, een vakantie of een ontmoeting zijn.
Eind jaren zeventig begon ik aan de Academie voor Expressie door Woord en Gebaar met de opleiding tot docent drama. Na twee onderwijsstages wist ik beter. Ik heb een paar jaar toneel gespeeld - kindertheater, Griekse tragedie, grote productie over het leven van Bertold Brecht. Uitzendbaantje bij het Gemeente Grondbedrijf in Amsterdam, paar jaar bij de Speurders van De Telegraaf en vervolgens via een cursus copywriting van de LOI in de reclame terechtgekomen. Sinds mei 2000 zelfstandig ondernemer in de reclame en communicatie. En nog steeds doe ik dingen die ik zelf nooit had verwacht. Zoals je op een rivier die je niet kent ook niet weet wat er na de volgende bocht komt. Heerlijk.
Toch is mijn leven meer koersvast dan je op het eerste oog zou denken als je de parallel met de foto volgt. Want net als het leven, kan ook een rivier maar één kant op stromen. Zoals mijn leven en dat van iedereen ook maar één kant op stroomt. En dat vind ik een heerlijk rustgevende gedachte. Want wat er ook gebeurt, hoeveel stress, frustratie, boosheid of angst er ook lijkt te zijn; het valt allemaal in het niet bij de wetenschap dat we allemaal, wie we ook zijn, waar we ook vandaan komen, dezelfde kant op drijven.
Dit besef is diepgeworteld bij mij. Ik realiseer me vrijwel dagelijks dat op de schaal van de tijd, onze bijdrage minder dan miniem is. Wat overigens beslist niet wegneemt dat hetgeen je doet en laat meetelt. Sterker, als je een rivier bent, kun je maar beter zorgen dat je zo leuk mogelijke gasten meevoert (en daarmee doel ik niet per se op alle levende organismen die zich in ons lichaam bevinden). Dan beleef je nog eens wat. En het is prettig en inspirerend en vrolijk makend als ervoor zorgt dat je allerlei belevenissen met anderen deelt.
En daarom zou ik tegen iedereen willen zeggen - geheel in het Taoïstische gedachtegoed - wees eens wat meer als een rivier. Kijk maar waar de stroom je brengt. De mooiste verrassingen liggen vaak op de plekken waar je ze niet verwacht. Laat je meevoeren en let goed op. Meer hoef je niet te doen...

0 Comments

De vreugde van was vouwen

16/4/2012

1 Comment

 
Foto
Het leven kan soms knap ingewikkeld zijn. Zonder dat je erom vraagt komt er van alles op je af en dan moet je je antwoord maar klaar hebben. Het project waarmee je bezig bent wordt ineens drie keer zo groot, waardoor je met veel meer mensen moet afstemmen. De hond besluit om deze ene ochtend alles spannende plekjes extra lang te besnuffelen, zodat je je bus mist en te laat op je afspraak verschijnt. De premier van een land ver weg krijgt een ontvangst op het paleis op de Dam aangeboden, waardoor het hele verkeer in Amsterdam is ontregeld. Je vrouw verrekt een spier in haar schouder terwijl ze met je dochter een heel mooi nieuw kledingstuk aan het passen is, waardoor je een aantal taken in huis moet overnemen. De kat is al de hele avond weg en het is voor het eerst dat hij in het donker naar buiten is. Je had het veel te rustig in je eigen bedrijfje en plotsklaps krijg je een 'go' op vijf klussen.
Alles vraagt een antwoord, maar dat hoeft natuurlijk niet altijd het voor de hand liggende antwoord te zijn. De kat bijvoorbeeld, waarvan de rest van het gezin verwacht dat die minstens door een, twee, nee waarschijnlijk wel drie bussen is geplet, komt na één keer roepen door mijn vrouw vrolijk aangehuppeld. Haar schouderspier is na een dag al weer in een veel betere conditie. Bovendien ben ik vroeg thuis, waardoor ik een grotere bijdrage aan het huishouden kan leveren. En die vijf klussen lopen uiteindelijk heel mooi in elkaar over. Het voelt een beetje zoals  de directeur van een bureau waar ik ooit werkte, zei: Van de 100% problemen die ik elke dag voorgeschoteld krijg, lost de helft zichzelf op; ik weet alleen nooit welke 50%'.
Maar gelukkig is er altijd de was als ik het gevoel heb dat ik volledig ben vastgelopen. Ik doe thuis de was (niet altijd tot volledige tevredenheid van het hele gezin, maar meestal krijg ik geen klachten). Al snel ontdekte ik dat van het vouwen van de was een ongelooflijk rustgevende werking uitgaat. Het is bijna een meditatieve bezigheid. Beter dan knuffelen met koeien of staren naar geiten (als je nog eens een absurde film wilt zien: 'Men who stare at goats' met o.a. George Clooney. Vooraf drank of een jointje nuttigen geeft een extra dimensie). Voor gestresst managers, directueren, leden van Raden van Bestuur heb ik dan ook een simpele tip: Doe zo nu en dan de was thuis. Liefst een grote hoeveelheid. Wassen, drogen (al dan niet in de droogtrommel) en hup vouwen maar. Doe het alleen en op een plek waar je niet snel gestoord wordt. De eerste keer is even doorzetten, maar na een paar keer ervaar je het louterende effect van was vouwen. En dan voel je langzaam maar zeker een grote innerlijke vreugde en tevredenheid opkomen die je
1 Comment

Je zal maar leerkracht of docent zijn

14/4/2012

1 Comment

 
Foto
Wat is er gebeurd sinds de jaren '70? Ik kan me herinneren dat een docent in het voortgezet onderwijs, een onderwijzer of onderwijzeres iemand van betekenis was. Bij ouders leefde het besef dat deze mensen belangrijk waren voor hun kinderen. Dat zij bepalend waren voor de ontwikkeling en de vooruitgang van kinderen.
Als professional in het onderwijs had je aanzien; er was een soort van automatisch respect voor de mensen die zich dag in dag uit vol overgave stortten op het bijbrengen van allerlei zaken waar je later la dan niet iets aan had in de samenleving. Maar zeker in het basisonderwijs ging de rol van de meester of juf nog een paar stappen verder. Dat kwam door het fenomeen 'huisbezoek'. Misschien dat het nu nog wel gebeurt (ik heb het vermoeden dat het in ieder geval  veel minder geworden is), maar mijn vader ging jaarlijks bij alle ouders van de kinderen die in zijn klas zaten, op bezoek. Dat kostte veel tijd - een klas van zo'n 30 kinderen, dus hij was 30 avonden per jaar op pad - maar dat leverde veel meer op dan het kostte. Tijdens zo'n huisbezoek ging het niet alleen over de ontwikkeling en de mogelijkheden van de leerling, maar ook over problemen in het gezin en in de buurt. Mijn vader kreeg tijdens zo'n bezoek een goed beeld van het reilen en zeilen in het gezin. Van de eventuele spanningen, armoede, moeizame f juist hele goede onderlinge communicatie. Noem maar op. En het was voor de ouders een uitgelezen mogelijkheid om 1 op 1 met de meester te delen wat hen op het hart lag. Ik weet dat mijn vader het met sommige ouders best moeilijk had, zeker ook omdat hij hoofd van de 'Skoalle mei de Bibel' was in een dorp in de armste gemeente van Friesland. Grote gezinnen, lage inkomens, vaak weinig perspectief. Als hoofd was hij vaak ook de brenger van hoop en van positieve berichten. Ik kan me één gezin herinneren - we bevinden ons nu halverweg de jaren '70 - waar ze nog geen elektriciteit en gas hadden. Hun drinkwater kwam uit de put achter het huis. Maar ze hadden wel een briljante dochter die op advies van mijn vader - en ondanks het tegensputteren van de ouders - naar het gymnasium in Leeuwarden ging.
Anno 2012 lijkt het erop dat je maar beter niet in het onderwijs kunt zitten. Als je - laten we zeggen - docent geschiedenis bent, word je bijvoorbeeld geconfronteerd met een klas die niet in het lokaal past. Dat overkwam de docent van onze jongste dochter. Hij kaartte het probleem aan, de school kon het niet oplossen (?!?), dus wat deed deze zeer ervaren docent? Hij besloot om extra les te gaan geven: 1 college-achtige les voor de hele klas en vervolgens 2 keer een uur met de helft van de klas. Prachtoplossing van iemand met hart voor lesgeven en voor de kinderen. Maar het is natuurlijk te zot voor woorden dat een docent vrije tijd inlevert om dit soort problemen op te lossen.
Wat mij betreft zijn alle professionals in het onderwijs helden voor onze kinderen. Hun rol in het leven van onze zonen en dochters is groot, heel groot. Deze groep mensen moeten we koesteren en waarderen (maar niet 'pamperen'). En we moeten ze zoveel mogelijk in handen geven om het allermeest voor onze kinderen te betekenen (ja minister Bijsterveldt, dat is absolute noodzaak!). Een goede docent kan prachtige dingen in een kind ontketenen en we moeten alles op alles zetten om daarvoor de allerbeste omstandigheden te creëren. Dus kleinere klassen, minder dwingende structuren, lossere lesvormen en zoveel mogelijk inspiratie van buiten naar binnen halen. Plezier, creativiteit en ontdekken terug in de scholen. Ik ben ervan overtuigd dat het kan. Nu nog even een regerinkje overhalen
1 Comment

De langste Paasbrunch ooit

9/4/2012

0 Comments

 
Foto
Gisteren waren we uitgenodigd bij onze goede vrienden Alex en Gaby voor de door hen georganiseerde Paasbrunch. Onze koks waren Gaby en Herman en allemachtig wat kunnen die koken zeg. Op een gegeven moment waren we volledig de tel kwijt en het smaakspoor bijster. Hierboven een van de negen (dacht ik) gangen. De brunch begon om een uur of één en ging door tot laat in de avond. Negen gangen. Dan zeg je op zo beleefd mogelijke toon: dankjewel, beter nog: merçi beaucoup chefs!
Ook de wijnen die het maal vergezelden mochten er zijn. Vooral de Oostenrijkse Grüner Veltliner maakte indruk. Maar wat ik vooral indrukwekkend vind, is dat Alex en Gaby zoveel plezier en levensvreugde uitstralen. Ze hebben een wat lastige periode terug met veel zakelijke tegenslag. De toekomst zag er een half jaar geleden bepaalde niet rooskleurig uit. Ik zal hier geen details uit de doeken doen, maar ik heb respect voor doorzettingsvermogen en de veerkracht die zij tonen. En met deze Paasbrunch hebben ze laten zien dat heerlijk eten ook fantastisch in eigen huis kan. Met geweldige koks en goed gezelschap. Het was nog lang onrustig in Monnickendam...
Dat brengt me trouwens op een ander thema dat hier zijdelings wel weer mee te maken heeft. Dinsdag mocht ik een workshop bijwonen van Rupert Parker Brady en Eric Bekkering. 'Passie voor de klant' was het onderwerp. Ook hier een zeer gemêleerd en geanimeerd gezelschap. De workshop riep veel op. Slechte ervaringen met telecombedrijven en internetproviders voerden de boventoon. Maar de insteek was steeds positief en ik ben ervan overtuigd dat Rupert en Eric veel aan ons commentaar hebben gehad.
Op een gegeven moment vertelde een van de gastheren over een radioloog die hij kende. Deze radioloog had hem verteld dat zijn inkomen gehalveerd zou worden. Dan schrik je natuurlijk wel even. Beelden van de Voedselbank en de kledingservice van het Leger des Heils doemen onmiddellijk. Gelukkig was deze gastheer zo scherp om even door te vragen. 'Wat ga je dan verdienen?' Het antwoord shockeerde me: de radioloog zou van een maandsalaris van 36.000 naar 18.000 gaan en daar voegde hij nog aan toe dat hij blij was dat hij geen huis van 2 miljoen had gekocht, zoals z'n collega, maar van 'slechts' 1 miljoen. Sinds dit verhaal vraag ik me af hoe het zit met de Balkenende-norm. Geldt die niet voor specialisten? Zo nee, dan wordt het tijd dat die norm breed wordt ingevoerd.
0 Comments

De onthoofding van mijn broer

7/4/2012

1 Comment

 
Foto
Sommige verhalen die je hoort, kun je niet een twee drie opschrijven. Die moeten landen. Beklijven. Indalen. Dit verhaal begint met het overlijden van mijn schoonmoeder op 24 januari. Ze was op Bali, waar ze ieder jaar overwinterde. De laatste tien, vijftien jaar van haar leven heeft ze voor een groot deel doorgebracht in het land van haar jeugd: Indonesië. Ook zocht ze de plek op waar haar vader is overleden, toen hij door de Japanners was tewerkgesteld bij de Burma-spoorlijn. Er bleek inderdaad een grafmonument te zijn met zijn naam erop. De vrouw op de foto is overigens niet mijn schoonmoeder.
De dood is een afscheid, maar brengt ook mensen bij elkaar. Zo maakten we na de crematie, tijdens de Indische maaltijd waarover ik al eerder schreef, de afspraak om bij een Indische oom en tante in Eindhoven op bezoek te gaan. Dus togen we, mijn vrouw, haar vader en mijn zwager, twee weken geleden naar Eindhoven. Het was prachtig weer, dus we zaten in de tuin (je kunt het je nu bijna niet meer voorstellen).
Binnen de kortste keren zat ik met de oom en mijn schoonvader de verzameling fotoboeken van die oom door te kijken. Even waande ik me een toeschouwer in dat verre Nederlands Indië, in een tijdperk waar ik zelf niets van heb meegemaakt. Ondertussen gaf de oom commentaar bij de foto's. Bij één foto - van hun gezin - meldde bij bijna terloops dat de lange jongen links zijn oudste broer was en 'die is onthoofd door de Jappen'.
Wat zeg je dan? Hoe reageer je op zoiets? Nadat ik mijn afschuw had uitgesproken, lichtte de oom zijn verhaal toe. Zijn oudste broer werkte bij de NIROM, de Nederlandsch Indische Radio Omroep Maatschappij. Toen de Japanners Bandung binnenvielen, waren ze al snel naar de NIROM opgetrokken. De drie radiomannen die ter plekke waren, werden direct meegenomen en nog dezelfde dag, zonder enige vorm van proces, onthoofd. De oom zelf had jaren in verschillende kampen doorgebracht.
Zo werd het deksel van een stuk recente geschiedenis even opgelicht. Ik kreeg een kijkje daarin, via de persoonlijke historie van een oom van mijn vrouw. Ik vond het indrukwekkend. Zoals vroeger ook de oorlogsverhalen van mijn ouders grote indruk maakten. Mijn moeder woonde vlakbij het vliegveld van Leeuwarden; zij heeft veel moeten schuilen tijdens bombardementen. Mijn pake, de vader van mijn vader - boer in Stiens, had onderduikers.
De generatie die nog uit eerste hand kan verhalen over hun oorlogservaringen, in Europa of het Verre Oosten, sterft langzaam maar zeker uit. Daarmee verdwijnen de verhalen die rechtstreeks uit de geheugens komen. Ik hoop dat ons collectieve geheugen sterk genoeg is om de herinnering levend te houden. En gelukkig zijn er mensen die op zoek gaan naar die persoonlijke verhalen. Zoals Klaas, over wie ik eerder al schreef, die dit jaar de reis gaat maken die zijn vader als jong sergeant eind jaren '40 maakte. Ik hoop dat hij prachtige verhalen kan optekenen en misschien levert het wel uniek document op in de vorm van een blog of een boek. Goede reis Klaas!

1 Comment

Alles open gooien!

6/4/2012

0 Comments

 
Foto
De laatste jaren bekruipt mij steeds vaker het gevoel dat wij Nederlanders bekend beginnen te staan als de bozige, gefrustreerde types van Europa. Neem nou Volendam, vissers- en zangersdorp aan de voormalige Zuiderzee. Uiterst populair bij toeristen die meer willen zien dan Amsterdam. In colonnes lopen ze de Volendamse dijk op en af, laten een foto maken in Volendams kostuum (grote hilariteit bij de collega-toeristen die dat niet durven of willen), proberen een duur betaald palinkie (waarschijnlijk import) en schieten ondertussen hun geheugenkaartje vol. Volendam is een zeer welvarend dorp. Bart Smit zit er bijvoorbeeld. En zo nog heel veel andere bedrijvigheid. Het dorp was het mekka (haha) van de zzp'er. De meeste Volendammers werken hard en veel en wat ze daarmee verdienen kun je zien aan hun huizen. Het was (en is waarschijnlijk) een dorp met veel rijkdom.
Tegelijkertijd is Volendam zeer gesloten. Ik ken verhalen van mensen die, ondanks hun huwelijk met iemand uit Volendam, na jaren nog steeds geen deel uitmaakten van de familie. Althans, zo ervoeren ze dat. Die geslotenheid, dat gevoel van anders zijn dan de anderen, die basiswaarde van 'wij zijn Volendammers' zou ook wel een ten grondslag kunnen liggen aan het feit dat bij de laatste Tweede Kamer verkiezingen meer dan 40% van de Volendammers PVV stemde. Tot zo ver de gastvrijheid en openheid van de ex-zeelieden die zich tot zzp'ers hebben getransformeerd.
In Zuid-Italië wordt nog volop gevist. Een moeilijke business daar in de Middellandse zee die almaar leger raakt. En als die vissers op zo'n zeer zuidelijk eiland dan ook nog voortdurend worden geconfronteerd met bootvluchtelingen, wordt het helemaal ingewikkeld. Daarover verhaalt de film 'Terraferma'. De gesloten wereld van de Italiaanse vissers met vele tradities en rituelen. Maar ook een wereld waarin een aantal ijzeren wetten gelden. En die wetten van de zee stroken niet altijd met de wetten van het land. Zo zal een goede visser een drenkeling altijd opvissen. Ook al zegt de wet dat hij hem of haar niet aan land mag brengen. Daarover gaat 'Terraferma'. Een mooi verteld, prachtig gefilmd, relatief klein drama. Met vissers die het hart laten spreken en carabinieri die de wet uitvoeren. Met een moeder en een zoon - de vader is op zee verdwenen - die het hoofd boven water proberen te houden. En bootvluchtelingen en vis natuurlijk. Misschien moeten ze die film in Volendam maar eens collectief gaan zien. Hoewel de kans dat er een bootvluchteling op de dijk aanspoelt miniem is, zou het mooi zijn als het nog altijd kloppende vissershart van de Volendammers zou worden aangesproken. Want je kunt veel onaardige dingen over Volendam en de Volendammers zeggen; er is wel een heel sterk gevoel van solidariteit. En dat wil zeggen dat de leden van een groep - een dorp in dit geval - een gemeenschappelijk belang onderschrijven, ten gunste van de groepsleden, maar soms ten koste van zichzelf. Het kan daarmee bijdragen aan de sociale cohesie. Ergens zit er dus ook opofferingsbereidheid bij de Volendammers. Het enige wat er eigenlijk nog hoeft te gebeuren is dat ze hun hart iets meer open gooien. Zoals die ene vissersfamilie in 'Terraferma'. Voor de carabinieri hoeven we
0 Comments
<<Previous

    Schrijver

    Melle Dotinga schrijft al zijn hele leven. In opdracht van anderen of zichzelf. Schrijver nodig? Bel me: 06 55163508.

    Archief

    February 2023
    December 2022
    October 2022
    August 2022
    June 2022
    May 2022
    April 2022
    February 2022
    January 2022
    November 2021
    October 2021
    August 2021
    June 2021
    May 2021
    March 2021
    February 2021
    December 2020
    November 2020
    October 2020
    August 2020
    July 2020
    June 2020
    May 2020
    April 2020
    March 2020
    February 2020
    January 2020
    December 2019
    November 2019
    October 2019
    September 2019
    August 2019
    July 2019
    June 2019
    May 2019
    March 2019
    February 2019
    January 2019
    December 2018
    November 2018
    October 2018
    September 2018
    August 2018
    July 2018
    June 2018
    May 2018
    April 2018
    March 2018
    February 2018
    January 2018
    December 2017
    November 2017
    October 2017
    September 2017
    August 2017
    July 2017
    June 2017
    May 2017
    April 2017
    March 2017
    February 2017
    January 2017
    December 2016
    November 2016
    October 2016
    September 2016
    August 2016
    July 2016
    June 2016
    May 2016
    April 2016
    March 2016
    February 2016
    January 2016
    December 2015
    November 2015
    October 2015
    September 2015
    August 2015
    July 2015
    June 2015
    May 2015
    April 2015
    March 2015
    February 2015
    January 2015
    December 2014
    November 2014
    October 2014
    September 2014
    August 2014
    July 2014
    June 2014
    May 2014
    April 2014
    March 2014
    February 2014
    January 2014
    December 2013
    November 2013
    October 2013
    September 2013
    August 2013
    July 2013
    June 2013
    May 2013
    April 2013
    March 2013
    February 2013
    January 2013
    December 2012
    November 2012
    October 2012
    September 2012
    August 2012
    July 2012
    June 2012
    May 2012
    April 2012
    March 2012
    February 2012
    January 2012
    December 2011

    RSS Feed

©2022 The Ausbilders. All rights reserved.
Algemene voorwaarden & privacyverklaring The Ausbilders