Mijn vrouw en ik zijn ongeveer halverwege de vijftig. Dan heb je in veel gevallen ouders die 'in de gevarenzone' zitten. Het leven heeft inmiddels het gelijk van die stelling bewezen: de moeder (eerst) en de vader (dit jaar) van mijn vrouw zijn overleden. Dood met een dikke 'd', zoals Indo's die zo goed kunnen uitspreken. 
Bijna een jaar geleden overleed Wilbert Vane, de art director met wie ik meer dan 10 jaar heb samengewerkt.  Ik denk nog vaak aan hem. Niet zozeer omdat we van ongeveer dezelfde leeftijd zijn, maar om wie hij was. Of wie hij is, kan ik beter zeggen, want Wilbert, mijn schoonvader en mijn schoonmoeder, mijn pake Melle en beppe Aafke (en beppe Jeltsje die ik nooit gekend heb omdat ze stierf toen mijn vader 17 was) zijn natuurlijk niet echt weg. Ze zijn alleen niet meer hier. We kunnen ze niet meer aanraken, vasthouden, een beuk tegen de schouder geven of een aai over de wang.
Als je aan iemand denkt komt diegene weer tot leven. Geoffry, mijn schoonvader, komt dichtbij als we het in het gezin over hem hebben. Hij leeft dan weer even en glimlacht waarschijnlijk of vraagt of we nog een kroketje voor hem willen bestellen. Als ik aan Wilbert denk, voel ik al bijna de ideeënstroom op gang komen. Wilbert is een vat vol dromen waarvan er altijd wel een paar uitkomen. Waar? Via wie? Tja, wie zal het zeggen. Ik weet wel dat wat hij heeft ingezet bij zijn ex-partner en bij zijn twee dochters en zoon, sporen nalaat die op veel mensen indruk maken.
Ik weet nog dat Wilbert vertelde over zijn ontmoeting met Bram Vermeulen. Kort daarna gaf hij me de tekst van het lied 'Ik heb een steen verlegd in de rivier'. Schitterend lied en bovenal een buitengewoon waarachtige tekst. Elke daad, elke gebeurtenis, elke actie zet iets in gang waardoor alles verschuift. Dat klinkt een beetje als 'the butterfly effect' (een vlinder in de tropen kan een storm op gang brengen die we hier voelen) en dat mag ook. Want wij zijn allereerst en bovenal bewustzijn. En dat bewustzijn verbindt ons allemaal, omdat onze manifestatie hier - de mensvorm die we nu hebben - deel uitmaakt van een heel groot bewustzijn. En alles wat je doet, zegt, onderneemt, in gang zet, zingt, danst, schildert, kleit en ja, ook schrijft, heel effect daarop.
Wilbert, Geoffry en ook mijn pake Melle en al die anderen die niet meer hier zijn, zetten mij steeds opnieuw op dat spoor. Zo geven al die doden betekenis aan het leven hier, voor iedereen die hier nu is en wil horen en weten en leren en ontdekken over dat bewustzijn. Allemaal, stuk voor stuk hebben ze op hun eigen - wijze manier een steen verlegd in die rivier. Niets was daarna meer hetzelfde. Als we ook hier en nu meer vanuit dat bewustzijn leven; als we wat meer zouden denken aan wat de doden ons nu te zeggen hebben, dan weet ik zeker dat de wereld en binnen de kortste keren heel anders, veel beter uitziet. Dus denk aan de doden. Ze hebben je veel meer te zeggen dan je misschien denkt.

Gisteren waren we met z'n vieren voor het laatst in het huis van mijn schoonvader, van opa. In de dagen ervoor hadden zwager (hij vooral) en ik het leeggeruimd. Veel spullen kregen via marktplaats een nieuwe eigenaar en bestemming. Wonderbaarlijk wat sommige mensen nog willen hebben- van jaren '80 kastenwanden tot centrifuges  en van sta-op-stoel tot wasmachine met roestsporen.  Op zondag hebben we het meeste werk gedaan. Met de woningcorporatie - die heel soepel was - waren we overeengekomen wat er moest gebeuren.
Zo stonden zwager en ik zondagmiddag tot onze knieën in de brandnetels en doornstruiken. Het bleek allemaal erg mee te vallen; na een middagje stevig doorbuffelen was zowel de tuin als het huis zo goed als leeg. We deden hier en daar nog een ontdekking (die staan inmiddels ook op marktplaats en zijn tijdelijk bij zwager gestald). De buurman wist ons te vertellen dat we het grofvuil de dag daarna op de hoek van de straat konden zetten.
Zo gezegd, zo gedaan. Maandagavond om acht uur begonnen. De eerste spullen lagen nog geen vijf minuten op de straathoek toen er een bestelwagen stopte. Een breedgeschouderde man stapte uit en vroeg of hij de metalen spullen mee mocht nemen. Aan zijn accent te horen kwam hij uit een van de voormalige Oostbloklanden. We nodigen hem uit om zijn wagen dichtbij het huis te parkeren. Zo belandde het merendeel van de spullen in de vrachtruimte van een Bulgaarse bestelwagen. De man bedankte ons hartelijk. Daarna verscheen de volgende bestelwagen en die Bulgaar en zijn vrouw konden we nog blij maken met de tuintafel. Hoewel het regende werd het steeds gezelliger, want binnen 10 minuten verschenen er nog twee Bulgaarse bestelauto's. Voor hen helaas geen spullen meer, maar wel een vriendelijke lach, een zwaai en een 'veel succes'.
Afscheid nemen is een raar fenomeen. Het is verdrietig en tegelijkertijd lucht het op. We stonden gisteravond is een leeg huis waar opa/(schoon)vader jaren heeft gewoond. Het was een beetje triestig. Het was ook een afsluiting. Opa is dood, maar hij is er natuurlijk nog. Hoe? Waar? Op welke manier? Wie zal het zeggen? In onze harten in ieder geval. Daarom moesten we er nog één keer heen: om al die herinneringen goed en diep in ons geheugen te verankeren. Daar hebben we vervolgens op gedronken. Met hier en daar een traan.

Het regende. Niet hard, maar genoeg om in een minuut of tien goed nat te worden. Ik zag vanaf de brug tussen het Pierson Museum en het Spui dat tram 9 op de halte stond en tram 16 aansloot. De 9 was niet meer haalbaar, maar de 16, dat moest kunnen. Lijn 9 reed verder en lijn 16 stopte op de halte. Er stapten nogal wat toeristen voor in de tram. Ik was eigenlijk net te laat, de deur ging al dicht. 
Met een vriendelijke blik naar de trambestuurder liep ik naar deur. En warempel, die zwaaide voor me open. Met een grote glimlach liet de bestuurder me binnen. Ik bedankte hem en zei dat ik het heel aardig vond dat hij de deur toch nog voor me open deed. Dat was het begin van een heel gesprek.
De bestuurder vertelde dat zijn instructie van hogerhand bestond uit 'Deur open, deur dicht'. Dus geen getreuzel, geen sympathiek opnieuw even de deur open doen voor een zwangere vrouw, een ouder iemand me een wandelstok, iemand met een handicap. Nee, deur open, deur dicht. Dat verklaart waarom trams nogal eens voor je neus wegrijden. Het ligt niet aan de trambestuurder, maar aan de richtlijnen van de directie.
De bestuurder wist me nog meer te vertellen. Dat is trouwens meteen ook het aardige van iemand vriendelijk bedanken voor zijn gebaar - je hoort nog eens wat. Trambestuurders - en dat zal bij de bestuurders van bus en metro en misschien zelfs ook de ponten waarschijnlijk niet anders zijn - worden afgerekend op resultaat. Jazeker, beste mensen, als bestuurder van de hoofdstedelijke OV-voer- en vaartuigen, word je geacht op resultaat te rijden. Kijk, op tijd rijden - daar kan ik me nog het nodige bij voorstellen. Maar om nou ook het aantal passagiers dat je gemiddeld meeneemt te gaan turven?? En hoe maak je daar dan een fatsoenlijke rekensom van. Als je weet dat de meeste Amsterdammers in de zomer op de fiets stappen en in de regen misschien de tram pakken. 
Het lijkt alsof ook bij het GVB de rekenmeesters belangrijker zijn dan de mensen die het echte werk doen: de tram, bus, metro- en pontbestuurders (al zullen die laatste zich liever stuurman laten noemen) en de mensen die al het materiaal - inclusief rails en dergelijke onderhouden en de mensen die zorgen dat wij met de juiste OV-kaarten ons kunnen laten vervoeren. Een tendens die je ook in het onderwijs, welzijn, de zorg en de cultuursector ziet. 
Ik heb overigens geen hekel aan rekenmeesters (en -juffen). Maar als het aan mij ligt, zouden al die rekentypjes eerst eens op de tram moeten. Of voor de klas. Of in een culturele of zorginstelling aan de slag. En dan niet een dagje of een week. Maar minstens een maand. Ik denk dat zoiets een enorm effect zou hebben op het rekenwerk. En op de veraangenaming van onze samenleving. Mede daarom bedank ik deze trambestuurder nogmaals. Hij heeft het lef om te doen wat hem goeddunkt. Dat zouden meer mensen moeten doen!

Hoe maak je een film over zorg? De traditionele weg: je huurt een productiemaatschappij in. Je gaat met ze praten - goed kennismaken heet dat. Daarna geef je ze een briefing en misschien wel een communicatieadviseur als begeleider. De productiemaatschappij komt met een regisseur - die meestal niet in dienst is, want als productiemaatschappij wil je een breed aanbod qua filmstijlen, dus regisseurs. Die regisseur bedenkt een verhaal, schrijft een synopsis en legt dat voor aan de opdrachtgever. Daar wordt wat over heen en weer gepraat en gediscussieerd tot er iets ligt waar iedereen tevreden over is. En dan wordt er gedraaid, gespot, gemonteerd, gecomponeerd, voice-over geschreven en ingesproken, titels en graphics gemaakt enzovoorts. En op een gegeven moment is de film af en wordt die vertoond aan de opdrachtgever die vervolgens vol trots de rest van de medewerkers laat zien wat er gemaakt is.
Zo kan het, niks mis mee. Op die manier heb ik diverse prachtfilms gemaakt.
Maar stel nou... 
Stel nou dat je zo'n filmproject beschouwt als een kans om de creativiteit, energie en inspiratie in de organisatie aan te boren. Dat je even je eigen visie op films en wat mooi en goed en impactvol is, opzij zet en bedenkt dat je op zo'n manier een effect bereikt dat veel groter is. Dat je laten we zeggen een 40-tal mensen in een organisatie traint om zelf te gaan filmen. Die mensen weten namelijk alles al van hun werk, van hun cliënten, van de ups & downs, van de lach en de traan, van de frustraties en de overwinningen. 
Stel dat je die mensen in groepjes leert hoe ze mooi en goed en krachtig kunnen filmen. Met voorbeelden, met oefeningen, met interactie. En je geeft ze houvast door ze een dagdeel - ochtend, middag, avond, nacht - te geven en een kernwaarde.Als een soort van briefing. En vervolgens geef je ze het vertrouwen dat zij de allerbeste, allermooiste en meest impactvolle beelden kunnen filmen die laten zien wat hun werk zo uniek maakt. 
Als je het lef hebt om dat voor te stellen; en je krijgt het vertrouwen van de organisatie dat zoiets gaat lukken? Dan creëer je de mogelijkheid om juweeltjes te scheppen. Dan zie je ruwe diamanten op je scherm verschijnen. En dan weet je al, wanneer je het materiaal gaat spotten, dat het heel bijzonder wordt. Als film én als verhaal. Binnenkort meer (en ja, dat is een cliffhanger...)