Exact een jaar geleden schreef ik mijn eerste blogpost. Die ging over de eerste dag, over eerste keren. Nu vanavond het aftellen begint, lijkt het mij een goed moment om eens te gaan optellen. Want mensen, mensen, mensen, wat valt er hier bij ons veel op te tellen. Wat krijgen we toch enorm vaak de kans om 'dankjewel' te zeggen. Tegen welke god of hogere macht dan ook. Het besef dat er zoveel naar ons toekomt - in plaats van dat het van ons wegfladdert - zou wel eens wat meer in onze samenleving mogen doorklinken. Het lijkt wel of god niet alleen uit Jorwerd verdween, maar met het leeglopen van de kerken ook uit de harten van heel veel mensen. Daar helpt geen leuke ambassadeursfunctie aan voor welke stichting dan ook en door wie dan ook. Niet dat ik de BN'ers die goed werk doen wil neersabelen, maar ja, de vraag is natuurlijk altijd wel of eerst de goedertierenheid komt en dan de naamsbekendheid of dat het een toch ook wel aardig aan het ander kan bijdragen. Tja, wie het weet mag het zeggen.
Optellen wil ik. Al die zegeningen. Al die keren dat je hardop, of heel zachtjes in jezelf, of met z'n allen in een lied of een yell, of als gospelkoor, of als verstokte communisten met een strijdlied, als minister of als zwerver, als imam of atheïst, als broeder of zuster, als vakbondslid of grootindustrieel, 'dankjewel' zegt. Of 'dank-U-wel', of 'Here God bedankt', of 'Inshallah', of nou ja, iedereen kan het zelf verder wel invullen. Kijk, we kunnen natuurlijk best over alle ellende en recessie en economische neergang, fiscal cliffs, hogere zorgpremies, meer eigen risico, moeizaam onderwijs, graaicultuur, en nog veel meer misère blijven dooremmeren, maar dat levert niks op behalve zo en dan een aardig stukkie in de krant of een goeie grap van een cabaretier.
Dus optellen beste mensen. Dat gaan we doen. Want allemachtig wat hebben we het goed hier. Wat gebeuren er ontiegelijk veel geweldig mooie dingen. Ik zou wel eens een overzicht willen zien van alle positieve, optimistische initiatieven. Volgens mij stikt het daarvan. Alles bij elkaar gaat het in Nederland en in de rest van de wereld de goede kant op. Wie het grote plaatje bekijkt, ziet veel goede ontwikkelingen. Wie diep in z'n hart kijkt, ook. En daarom zeg ik het nogmaals: we gaan optellen. En voor elk lichtpuntje, voor elke positieve ontwikkeling, voor elk optimistisch geluid, voor elke vogel die 's ochtends speciaal voor jou fluit, voor dat meisje, die vrouw, die jongen, die man of misschien wel die baby die je glimlach met een glimlach beantwoordt, voor elk muziekstuk dat je humeur een boost geeft, voor die dans die je energie peil omhoog stuwt, voor dat kunstwerk waar je kippenvel van krijgt en voor al die andere dingen zeg je vanaf nu 'dankjewel'. Zachtjes, hardop, met z'n allen, zingend, dansend, springend, stilletjes voor je uit, samen met je gezin, met de hele kerk of moskee, op de veerboot naar Terschelling, hoe of waar dan ook: DANK-JE-WEL. Het is niet moeilijk en het doet wonderen.

Zolang er mensen zijn, zijn de dagen, de weken, de maanden en de jaren geteld. Niet zo vreemd dus dat er allerlei jaartellingen zijn; en wie zijn wij dan om te zeggen dat die van ons de beste is. Onze jaartelling is ook maar gebaseerd op een gebeurtenis lang geleden en rond die gebeurtenis verschillen de data en periodes al naar gelang je een ander geschiedschrijver raadpleegt. Dagen tellen, wil ik maar zeggen, heeft weinig zin. Wie kan er bijvoorbeeld exact vertellen hoeveel dagen hij of zij nu op deze wereld rondloopt? En zo je dat al weet, wat heb je eraan?
Stel dat je in de jaren '50 ui het verre en warme Indïe (zoals dat toen nog werd genoemd) naar het besneeuwde Nederland kwam, welke dagen zou je dan gaan tellen? De dagen daar? Waar je waarschijnlijk met veel weemoed op terugkijkt? Of de dagen hier, waar misschien wel geen einde aan lijkt te komen, door je verlangen naar wat eens was? Leeftijden, verjaardagen, jubilea - het zegt mij allemaal niets. Het zijn markeringen van periodes, meer niet. Natuurlijk hebben we de verjaardagen van onze dochters goed gevierd. Maar meer om hen die dag even zich de belangrijkste van de hele wereld te laten voelen, dan om de leeftijd te markeren. Een verjaardag is een mooi moment om het zelfrespect van je kind eens even goed te voeden en dat moet je dan dus van harte doen. Maar vraag mij niet hoe oud de oudste werd toen ze dat heksenfeestje, compleet met broodjesbarbecue in een olievat gaf. Waarvoor we onze woonkamer volledig hadden omgetoverd in een heksenhol.
Als je de jaren gaat tellen, kom je op een bepaald getal uit. En dat zegt niks. Ik ben volgens de kalender 52, maar maak nog regelmatig een kinderhuppeltje als ik de hond uitlaat. Je weet wel, zo'n huppeltje waarbij je ene voet even sleept. Mooi geluidje, zeker als er veel bladeren liggen.
Jarentellers zijn volgens mij vaak erg serieuze mensen die nogal denken in 'hoeveel tijd heb ik nog' en 'wat kan ik in de komende jaren allemaal nog bereiken'. Het antwoord op beide vragen is: Dat weet je niet. En dat zul je ook niet weten, hoeveel waarzeggers/sters, paragnosten en andere toekomstvoorspellers je ook raadpleegt. Met een beetje mazzel krijg je een indicatie, maar hoe weet je of ze er niet naast zitten? Ga dus niet zitten kniezen over wat je wel of niet geworden bent, gekregen hebt, bereikt hebt, gedaan had willen hebben, hoe je gezien wilde worden, wat er op je bankrekening staat (geld is niets anders dan een vorm van energie!), waar je vandaan komt of waar je naartoe gaat. Stop met tellen, hou op met turven, zet die weegschaal weg, kijk, luister, voel en haal diep adem. Dat geeft voor jaren lucht.

Als goed gereformeerd jongetje stond Kerst bij ons in het teken van de geboorte van Jezus. In het toen nog ernstig verzuilde Nederland (ik ben van 1960) betekende dat voor goed Protestanten zoals wij, dus een keer of drie naar de kerk. En dat was best saai. Zeker voor jongetjes van laten we zeggen een jaar of tien. Kerst was bij ons ook beslist geen feest van uitbundigheid of culinaire uitspattingen. Niet dat we slecht aten, maar vergeleken met wat er anno 2012 aan kerstvoer en -drank wordt verspijkerd, was het bij ons maar miezerig. Toen ik het huis uit ging, was de kerkelijke Kerst voor mij al vrij snel over. Met het tanen van het gereformeerde geloof verdween ook de wens om naar een stevige gereformeerde kerstboodschap te luisteren. Kortom, als student bezocht ik mijn ouders in het weekend, maar niet tijdens Kerst en Pasen en Pinksteren. Met genoeg nieuwe vrienden, vriendinnen (jazeker) was er meestal wel een minder steile plek te vinden om feest te vieren. Of een goed popfestival: Pinkpop!
Dit jaar kreeg Kerst ineens een heel andere klank. Niet meer die van de restanten van het geloof, maar van de herinneringen aan een dierbare. Op de ochtend van Derde Kerstdag stonden wij in Westgaarde om de stiefzoon van schoonvader een laatste groet te brengen. Op de terugweg in de auto zeiden we tegen elkaar dat we het als een roes hadden beleefd. Je hoort zoiets voor de Kerst - de stiefzoon was 62, ging 's nachts even naar het toilet en werd een uur later door zijn vrouw gevonden - en dat kleurt dan die dagen. Het was een droevig, maar mooi afscheid. Zijn zus sprak recht uit het hart en er waren veel meer mooie woorden. Toen we naar het graf liepen was het droog (en dat mag best een klein wondertje heten...) en nadat de laatste woorden aan het graf hadden geklonken, schalde het lied 'Selamat Jalan, Indisch kind' over Westgaarde. En daarna natuurlijk Indische hapjes. Gewoon 's ochtends bij de koffie.
Zo kregen de restanten van Kerst ineens een heel nieuwe dimensie. Van de breekbaarheid van het leven en van het dragen van verlies. Van kwetsbaarheid en geborgenheid. Van geboorte en van dood. Van achterblijven, herbeginnen en herbezinnen. Selamat Jalan!

Voor wat hoort wat. Daar zijn we mee opgegroeid. Bij de een hebben de ouders dat er stevig ingepompt. Een ander heeft de slechte ervaringen opgestapeld en zelf de conclusie getrokken dat geven en terugkrijgen in balans horen te zijn. En dan zijn er natuurlijk mensen die lang niets hebben gehad en misschien wel vinden dat ze recht hebben op een soort van compensatie. Overigens, heel even; ik realiseer me best dat ik klink als een soort van dominee Gremdaat. Bijt even door zou ik zeggen, want dit stukje gaat echt wel ergens over.
Voor delen zijn er allerlei systemen en structuren ontwikkeld. De kerk bijvoorbeeld heeft er van begin af aan allerlei meer of minder logische rekensommetjes aan gekoppeld. De bijbel staat er vol mee en ik denk dat het in de koran niet veel anders is. Allerlei opgelegde deelsystemen. Bij de overheid in de Westerse landen is het overigens niet anders. Kijk maar eens naar de ontwikkelingsgelden. Lang gold de regel van één procent van het bruto nationaal inkomen voor de pot voor ontwikkelingssamenwerking. Ik meen te weten dat dit percentage inmiddels is losgelaten door de huidige regering, maar als dat niet zo is corrigeer me s.v.p. Dat percentagedenken over 'arme landen met arme mensen' levert trouwens wel een interessante parallel op. Het lijkt of kerk en staat daarin nog niet helemaal gescheiden zijn.
Maar goed, eigenlijk wil ik het niet zozeer hebben over geld delen. Dat is makkelijk en bovendien kleeft er al snel het geurtje van 'afkopen' aan. Wat overigens beslist niet zo hoeft te zijn, want geld betekent mogelijkheden. Geld is energie zou je kunnen zeggen en als je geld gebruikt voor doelen die er toe doen (zoals Studio 52nd en IMC Weekendschool en stichting PRAAT!) dan mag er heel wat energie die kant op. Ik wil het erover hebben dat je een delend mens kunt worden. Iemand die zonder verwachtingen, zonder ook maar iets terug te verwachten, zonder iets te willen ontvangen, deelt. Zo'n mens worden, dat is een hele kunst. Ik heb het geluk dat ik regelmatig met mensen mag samenwerken en zijn die dat al heel goed kunnen. De bijzondere mensen achter de organisaties die ik hiervoor noemde bijvoorbeeld. Hun bevlogenheid, hun open blik, hun wilskracht en zeker hun absolute vermogen om anderen deelgenoot te maken van hun droom, dat vind ik fantastisch om te ervaren. Daarmee weten ze mij keer op keer te raken. Van mijn ouders heb ik het, zeker ook door hun geloofsovertuiging, al aardig meegekregen. Maar deze mensen houden het in mij wakker. En zo nu en dan lees ik een boek dat me ook weer een stapje verder helpt. Deze kan ik je aanraden: Spoedcursus Verlichting van Tijn Touber (zeer leesbaar) en - natuurlijk zou ik bijna zeggen - Een Nieuwe Aarde van Eckart Tolle. Dat wilde ik even delen...

Er is een heel bijzonder filmpje over een mierenkolonie. Gisteren zat ik met een vriendin te hersenwaaien over workshops die we willen gaan ontwikkelen. Het was heel gezellig, vruchtbaar en we hebben veel gelachen. Op een gegeven moment hadden we het over dierennamen en dat bracht me dit bijzondere filmpje in herinnering. Ik liet het haar zien en ze viel bijna van haar stoel van verbazing. Kijk hier maar eens.
Als je dat zo eens bekijkt, dan ga je toch bijna automatisch geloven dat er bij die mieren een hogere vorm van intelligentie is. Dat er zelfs zoiets bestaat als een collectief denkend netwerk, dat mieren aanzet om zoiets bijzonders te maken. Dat collectieve, die verbondenheid is trouwens iets waar wetenschappers ook steeds vaker mee bezig zijn. Meer en meer komt men ook in de ultieme denkwereld tot de conclusie dat het niet anders kan dan dat alles en iedereen aan elkaar geknoopt en met elkaar verbonden is. Dat actie = reactie tot op de grootste en de allerkleinste niveaus geldend is. En dat er dus ook vanuit elke gedachte, signalen uitgaan naar dat enorme collectieve netwerk waarvan alles deel uitmaakt.
Het wordt naar mijn idee dan ook echt tijd dat we ons niet meer gedragen als mistige mieren. Want, zo blijkt uit het filmpje en uit allerlei ander onderzoek: mieren zijn bepaald niet mistig. Sterker, je zou kunnen beweren dat de  dieren qua bewustzijn beter zijn afgestemd dan heel veel mensen. Wij hebben nogal wat eigenschappen die ons behoorlijk ik de weg staan.
In het boek 'Inspiration' van Wayne W. Dyer dat ik nu voor de tweede maal aan het lezen ben, gaat het in het kader van de mens steeds over 'ego'. Dyer legt dat uit als 'edging god out', oftewel het ontkennen, het wegvlakken van het spirituele in ons. Kijk om je heen en je ziet dat wij mensen daar heel goed in zijn. Mistige mieren; altijd maar bezig en voortdurend uit op eigen profijt. Iets van de collectiviteitszin van die mieren zou heel goed voor ons zijn. Zeker nu we weten dat de wereld niet vergaan is en we dus nog - hoogstwaarschijnlijk - hier heel lang zullen rondlopen )ik denk even in generaties). In zijn boek legt Dyer uit wat inspiratie eigenlijk is: 'in spirit' zijn; in verbinding staan met de originele, spirituele bron waaruit wij allemaal en alles voortkomt. Of je dat dan 'god' of iets anders noemt, maakt verder niets uit. Het is de bron waar alleen goed in zit en uit voortkomt. En ja, dat is een nogal positieve kijk op het leven. En gelukkig maar, want dat kunnen we zeker in het calvinistische Nederland goed gebruiken. Die religieuze mist mag ook wel eens opklaren. Weg met die gereformeerde grauwsluier. Want als je goed kijkt, ga je zien dat het klopt wat Dyer schrijft. Ik wens dan ook dat we een wereld vol geïnspireerde mensen krijgen. Nu en voor altijd. Amen.

Als je lang bij elkaar bent, moet je geregeld even echt de tijd nemen om met elkaar te praten. Wat dan het onderwerp is, maakt eigenlijk niet eens zoveel uit. Het gaat er vooral om hoe je dan met elkaar praat. Gewoon, er helemaal zijn. Honderd procent in het nu en voor elkaar. Dan pas kun je echt luisteren en dan pas heb je echt iets te zeggen. Nou zal dit voor iedere Boeddhist bepaald geen nieuws zijn, maar het leek mij een thema dat zeker in deze tijd van het jaar nog wel een keer onder de aandacht gebracht mag worden.
Iedere fotograaf (en ik ken er wel een paar die werkelijk schitterende foto's maken, zie de www-adressen verderop) weet dat je nog zo'n prachtig onderwerp kunt hebben, als je niet weet hoe je dat gaat benaderen; wat je ermee of erdoor wilt vertellen, wordt het een doorsnee-prent. Fotograferen is kijken in de ziel, heeft een beroemd iemand (wie?) ooit eens gezegd. In de afgelopen weken mocht ik voor een workshop op een middelbare school in onze regio werken met Jaap Stahlie die een bijzondere klas portretteerde. Elke leerling afzonderlijk en per leerling had hij maar een minuut of 10 de tijd. Het is wonderbaarlijk hoe zo'n vakman en mens van vlees en bloed in die korte tijd van elk kind de ziel, het karakter, de eigenheid; kortom de persoon weet vast te leggen. Ra-zend knap. Op die workshop en de resultaten ervan kom ik binnenkort nog wel eens terug.
Maar nu die vegers. Of zijn het bezems? Die staan symbool voor de titel van dit stukje. Want naar mijn bescheiden mening maakt het niet zoveel uit in het leven wat je doet. Het gaat om het hoe. Het maakt niet uit of je een ministeriële topbaan hebt of een wat nederiger veegbaan. Het gaat om het hoe. Want in werkelijk alles kun je je ziel leggen. Was vouwen, straten vegen, beleid maken, mensen aansturen, pizza's bakken, kinderen opvangen (klinkt raar, geef ik toe), ouderen ondersteunen (hard nodig, nu de rollators uit de eigen portemonnee moeten komen), vuilnis ophalen (dat eigenlijk al geen vuilnis meer mag heten, want zo ongeveer alles is recycleerbaar - dus we moeten ook maar eens van de naam vuilnisman af. Wacht dacht je van terugbrenger? Of vanoudnaarnieuwer?), post  rondbrengen (heb ik nog een prachtig boekje over van een Amerikaanse speechwriter), koeken bakken, bier brouwen, branden blussen, vroed vrouwen (oh nee, dat slaat nergens op, dus laten we die dan babyvangers noemen) en zelfs, ja de daklozenkrant verkopen en bedelen. Wie het 'hoe' goed heeft, doet het nooit verkeerd.

's Ochtends stap ik doordeweeks vaak in bus 315 richting Amsterdam. Een prettig ritje, ook in de spits en zeker nu de bus weer in één richting door Monnickendam rijdt. Dat betekent namelijk dat de halt bij ons voor de deur de tweede op rij is. Er is altijd plaats. Zo'n busritje van rond de twintig minuten is ideaal voor het beluisteren van wat muziek. Dat wil zeggen, als er geen buurman of bekende instapt. In dat geval is het maken van een praatje belangrijker; de 'live social media' prefereer ik nog altijd verreweg boven de digitale. Wanneer er geen echte bekenden zijn, alleen mensen die je met een knikje of een handgebaar 'goeiemorgen' kunt wensen, doe ik fijn mijn oortjes in. Die oortjes heb ik een jaar of anderhalf geleden fors in geïnvesteerd omdat ik gesteld ben op goed geluid. En dat zonder hinderlijke bijgeluiden zoal de standaard oortjes van Apple die produceren. Heel irritant. Goed, ik heb dus een setje van Bose en die zitten ook nog eens heel stabiel en prettig.
Op mijn iPhone heb ik een grote collectie muziek en ik draai meermalen mijn grote collectie met nummers van Paul Simon. Wat een briljante muzikant is dat toch. En bovendien een fenomenaal tekstschrijver. Simon combineert in zijn liedjes mildheid met melancholie en vrolijkheid met protest. Hij schopt nooit iemand voor de schenen, maar maakt intussen volstrekt helder wat hij van bepaalde zaken vindt. Wie de uitzending over zijn magistrale album Graceland gezien heeft, in de serie 'historische albums' op de publieke zender een paar maanden geleden, weet waarover ik schrijf.
In de muziek van Paul Simon - en dat was al zo toen hij samenwerkte met Art Garfunkel - zit chi.
zo noemen de Chinezen de levensenergie. Iedereen die wel eens iets gedaan heeft in de sfeer van Chinese martial arts, meditatie of lichaamsbeweging kent het. Ook in de acupunctuur en de Chinese massage is Chi het uitgangspunt. En het kan volgens mij dus ook in muziek zitten. Uit elke song van Paul Simon spettert de levensenergie je tegemoet. Zelfs al is die gecombineerd met melancholie of kritiek.
Geen wonder dus dat ik na zo'n muzikaal intermezzo tussen Monnickendam en Amsterdam (of andersom) vrolijk en vol energie - vol Chi - de bus uit stap. En met een beetje mazzel heb ik dan die avond ook nog een lesje Chi Kung en Tai Chi van de geweldige docent Maarten (hier zijn website). Dan kan ik qua energie weer zeker een paar dagen vooruit. En als de Chi een beetje dreigt in te zakken, zet ik gewoon Paul Simon weer even op. Kortom, Chi ontdekken, dat zouden meer mensen moeten doen!

Het is al vaak geschreven en het wordt waarschijnlijk nog vaker gezegd: je moet de dingen niet zoeken; ze moeten gevonden willen worden. En dus moet je je openstellen in het leven. Toen ik de titel van deze blogpost had bedacht, ging ik op zoek naar een passend beeld. Met een beetje hulp van Google kom ik dan meestal wel een toepasselijk plaatje tegen. En zo nu en dan struikel ik over iets heel bijzonders. Zoals deze foto die gemaakt is toen Sir Charlie Chaplin Mahatma Gandhi ontmoette in 1931. Ik wist niet van die ontmoeting en al helemaal niet dat Chaplin ook gedichten schreef. Lees dit gedicht over 'Eigenliefde' maar eens. Chaplin schreef het op 70-jarige leeftijd. Het is een prachtige weergave van hoe je in het leven kunt staan; hoe je het kunt omarmen (mooi Nederlands woord trouwens).
Iedereen die kinderen heeft, weet dat het essentieel, cruciaal en het allerbelangrijkste is om je kinderen te helpen om zichzelf leuk te vinden, om van zichzelf te houden. Een kind dat dat niet kan gaat een lastige en onzekere toekomst tegemoet. Veel kinderen die zichzelf haten - en zich dat vaak niet realiseren - gaan het slechte pad op. Hoe triest is het als je bij de 'Bloods' of de 'Crips' of in een of andere Bijlmer-'gang' meer erkenning vindt dat je thuis ooit had. Begrijp me goed, ik wil niets goedpraten van wat de leden van deze gangs flikken. Noch wil ik de daden van enkelingen vergoelijken. Maar feit blijft dat het merendeel van de jongens en meisjes die in de gesloten jeugdzorg of justitiële jeugdinrichtingen terechtkomen van heel veel dingen houden, behalve van zichzelf.
Bovendien, en ik vraag me sterk af hoeveel mensen zich dat realiseren, zitten in deze instellingen bovengemiddeld veel jongeren die slachtoffer zijn geweest van mishandeling of misbruik. Dat zijn dus slachtoffers - die zelf ook weer slachtoffers maken. Vlek op vlek. In ons oordeel over deze pubers moet wat mij betreft dan ook de mildheid en het mededogen de boventoon voeren. Natuurlijk, er moet recht gedaan worden en bestraft worden. Maar hoe stoer ze vaak ook lijken, veel van deze jongens en meisjes hebben spijt. Veel van hen worstelen met gevoelens van schuld en schaamte. De meesten zouden graag 'Het spijt me' tegen hun slachtoffers willen zeggen. Maar voor hen is er geen tv-programma. Gelukkig wel organisaties als SOS en Slachtoffer in Beeld. En die doen fantastisch werk.
Het recht op Eigenliefde zou eigenlijk opgenomen moeten worden in de Universele Rechten van de Mens. We zouden alle toekomstige ouders moeten leren hoe ze dat overbrengen op hun toekomstige kinderen. Alle basisscholen zouden het moeten onderwijzen, want er zijn en blijven ouders die tekortschieten. Docenten zoals Kanamori, waarover ik al eerder schreef, doen dat. Universele liefde voor jezelf gecombineerd met mededogen en geduld leidt vanzelf tot liefde voor ieder ander. Als je wat ouder bent, wordt het makkelijker. Makkelijker dan je vaak denkt. Probeer het maar eens uit. Heel simpel, loop op straat en kijk iemand met een gemeende glimlach aan (zo'n . De kans is bijna 100% dat je een glimlach terugkrijgt. Ik spreek uit ervaring - zelfs in grote steden werkt het. En dat is alleen al voor jezelf een piepkleine bevestiging van de werking van je eigenliefde. Anderen zien het ook. En het is onontkoombaar.

De titel hierboven is de titel van een prachtige song van Madeleine Peyroux. Het is een prachtige ode aan de kracht van het woord, die uiteindelijk altijd groter is dan bijna alle andere krachten. Woorden kunnen liefdes bezegelen en oorlogen ontketenen, kunnen massa's in juiste richting laten bewegen of leren marcheren. Als je opgroeit met de liefde voor het woord (en met een dichter/onderwijzer als vader krijg je dat zeker mee), ga je het alfabet meer en meer waarderen naarmate je zelf ook ouder wordt. Je weegt je woorden wat meer en wat vaker op een weegschaal. Je weet dat je soms aan één woord genoeg hebt en dat er momenten zijn dat zelfs dat ene woord al teveel is.
Het blijft zoeken natuurlijk. Wat voor de één als een compliment klinkt, kan voor de ander het beginnetje van een belediging zijn. Een voorbeeldje? Als je vrouw vraagt of de outfit die ze aan heeft voor het feest waar je vanavond, haar goed staat, weeg dan je woorden. Natuurlijk staat die haar goed, maar hoe zeg je het? Als je bijvoorbeeld zou zeggen: 'Schat, alles staat jou geweldig', bestaat de kans dat ze vraagt of het te gewoontjes is wat ze draagt. Stel, je zegt 'Wow, je ziet er fantastisch uit vanavond', dan loop je het risico dat ze vraagt of ze er op andere momenten dan niet goed uit ziet.
Begrijp me goed, ik wil het niet hebben over de wispelturigheid van sommige vrouwen (en nee, ik doel op niemand persoonlijk. dames), maar over het wegen van woorden. Zeker mensen met een nogal publieke functie zouden dat best eens wat meer mogen doen. En misschien ook eens wat vaker zwijgen en heel goed luisteren. In die zin mag iedereen wat mij betreft wel wat meer hebben van een dichter. Want niemand, maar dan ook echt niemand anders, weegt de woorden zoals een dichter dat doet. Daarom staan er ook vaak maar zo weinig in een gedicht. Maar oh, wat kunnen die prachtig zijn.
En voor de liefhebber staat hier de songtekst van 'Don't pick a fight with a poet.' Geniet!

Als je mocht kiezen, koos je dan de leegte of de volheid? Als je mocht kiezen, koos je dan de menigte of de eenzaamheid? Als je mocht kiezen, koos je dan de winkelstraat of het karrepad? Als je mocht kiezen, koos je dan de touringcar of de benenwagen? Als je mocht kiezen, koos je dan het popconcert of het kampvuurlied? Als je mocht kiezen, koos je dan de protestmars of de impressie van de dichter? Als je mocht kiezen, koos je dan de gidsgeleide museumtour of een uur op een grote kei in een rotslandschap? Als je mocht kiezen, koos je dan 'the Voice of Holland' of die documentaire over dementie? Als je mocht kiezen, koos je dan voor het Dolfinarium of voor de slak op je schutting? Als je mocht kiezen, koos je dan voor stadionverlichting of waxinelichtjes?

Als je mocht kiezen, koos je dan voor het geld of voor de liefde? Als je mocht kiezen, koos je dan voor jezelf of voor de ander? Als je mocht kiezen, koos je dan voor wat je wilt bereiken of voor wat je al hebt? Als je mocht kiezen, koos je dan voor wie je wilt worden of voor wie je nu bent? Als je mocht kiezen, koos je dan voor de hemel als beloning of de hemel op aarde? Als je mocht kiezen, koos je dan voor motivatie of inspiratie? Als je mocht kiezen, koos je dan voor ego of lego? Als je mocht kiezen, koos je dan voor