Beeldenstorm

Vanavond zag ik 'The tree of life' van Terrence Malick. Twee uur en achttien minuten ademloos gekeken. Zo kan film dus ook zijn. Niet lineair, met een klein verhaal een grootse ideeën. Terrence Malick is ook de maker van 'The thin red line', een van de beste oorlogsfilms ooit. 'The tree of life' draait om de verwerking van een moeilijke jeugd met een idioot strenge vader en een moeder die van liefde overstroomt. Maar de film gaat vooral over het goddelijke, over geboren en herboren worden, over het grote in het kleine en andersom. Het gaat over levensvragen, over het waarom van de dood en het leven, over of er een groot plan is en wie dat dan bedacht zou kunnen hebben.
De film geeft geen antwoorden. In ieder geval geen pasklare. 'The tree of life' refereert wel voortdurend aan alles wat ons omringt en doet dat op fenomenale wijze. De film kreeg niet voor niets een Gouden Palm en drie nominaties voor de Academy Awards. Het is een film waaraan je je moet overgeven, zoals de film naar mijn idee ook vol overgave is gemaakt. Het spel van de jongetjes is van grote klasse; zo naturel  en zo indringend eerlijk. Maar wat me vooral trof is de ondertoon van hoop en groei die in de film zit. Malick is bepaald geen cynicus; eerder een optimistische beschouwer - met, dat moet wel gezegd - een erg negatief beeld van mannen en een zeer positief beeld van vrouwen. Maar hoe hij beelden van de natuur, de wereld en het heelal, in micro en macro vervlecht met het verhaal van een gezin is uniek. Dus ga die film zien. Of beter, laat die beeldenstorm over je heen komen.
(en ja, omdat het zo'n prachtfilm is, heb ik het plaatje groot gelaten en de tekst kort gehouden)