Als je wilt bruisen, moet je jezelf ontkurken. Zo, die is eruit. En dat nog voor het einde van het jaar. Dat belooft wat voor 2017. Wat ik bedoel met dat ontkurken? Nou, om de vergelijking even aan te houden: elk van ons is een grote kelder vol champagneflessen. Dat is de rijkdom die we allemaal in ons dragen.
Aan de ontwikkeling van die rijkdom gaat heel wat vooraf. Alles wat ons vormt tot wie we nu zijn. De mooie en de lelijke momenten. De goede en de slechte ervaringen. De liefde en de pijn; het verdriet, de boosheid en de schaterlach. Wat we weten en wat we niet weten. Wat we kennen en wat we niet willen kennen. Wat we leerden door lessen van anderen en lessen van het leven. De angsten die we tegemoet traden en de angsten die we liever nog niet onder ogen zien. 
Het is een prachtige mix die voor jou, voor mij; voor ieder mens uniek is. Als je alleen al beseft hoe uniek je bent, realiseer je je ook hoe mooi, hoe bijzonder je bent. Niemand leeft het leven dat jij leeft. Niemand heeft ervaren, beleefd wat jij beleeft. En niemand gaat daarmee om zoals jij dat doet. 
Dat betekent ook dat niemand anders ten diepste kan voelen wat jij voelt. Niemand anders kan zich compleet in jou verplaatsen. Niemand, nee echt niemand kan jouw leven ook nog eens leven. Mee-leven, dat kan wel. En dat kan ook heel goed. Omdat het inhoudt dat je mee-loopt, mee-luistert, mee stil bent.
Dat prachtige mengsel dat jij bent is er niet voor niks. Je hebt een betekenis, of je dat nou wilt of niet. En om die tot leven te wekken, hoef je alleen maar hier en daar wat te ontkurken. Dat houdt in dat je wat meer laat zien van wie je echt bent. Van wat je wilt, wat je drijft, wat je echt belangrijk vindt. 
Dat weet je misschien niet meteen. Net als champagne moeten ook je ervaringen rijpen. Tot ze hun doel, hun betekenis openbaren. Als dat gebeurt, floept die kurk er vanzelf af. Dan weet je waarom je hier bent en wat je te zeggen hebt. 
Daarom is zo belangrijk om jouw mengsel aandacht en liefde te geven. Om te zien, te ontdekken wat de schoonheid ervan is en hoe die nog mooier wordt door die te delen met anderen. Zoals je ook een champagne die met aandacht en liefde is gemaakt deelt met anderen. Om het leven en het meeleven te vieren. Laat het maar flink stromen in het komende jaar en daarna. Plop!

Kun je iemand helpen om zichzelf te ontstijgen? Ik dacht al wel dat het kon, maar na het afgelopen weekend weet ik het zeker. Hoe eerder je een ander helpt om zijn of haar bestemming, missie, levenszin (letterlijk en figuurlijk) te ontdekken, hoe groter de betekenis van zo iemand kan worden. 
Ik schets het beeld even. Een idylische locatie aan de IJssel - De Nijensteen. Beste leiding die je kunt hebben: Ilja Beudel. Ruim twintig jongeren, tussen de 16 en 26. De eerste en tweede lichting ambassadeurs van IMC Weekendschool. De tweede lichting - 4 mannen, 11 vrouwen - was geselecteerd op basis van hun ingezonden filmpjes en hun motivatie. Of beter: hun verhaal. De eerste lichting was er om te ondersteunen (fantastisch!) en voor een dag improvisatietraining van Richard Roling. 
De tweede lichting had hun maiden trip. De ontdekkingsreis naar hun hoogstpersoonlijke verhaal. Naar de woorden en de waarden waarmee ze de wereld gaan veranderen. Want allemachtig wat een verhalen hebben deze jongeren. Vluchten, niet weten wie je ouders zijn, vaders die voor de geboorte al verdwenen. Belachelijk slechte schooladviezen, grote eenzaamheid, verscheurde families. Verzin het en een van deze jongeren heeft het meegemaakt.
Niet dat ze zielig zijn. Integendeel; nog nooit zoveel plezier, energie, lachslavo's en ja hier en daar ook een snik en een traan meegemaakt. Wij - Bonnie Williams, John Serkei en ik - mochten hen helpen om de kern van hun verhaal en misschien ook wel van hun wezen te ontdekken. En wat een fascinerend avontuur was dat. Via songs achterhaalden ze hun persoonlijke kernwaarde(n). Dankzij de theater- en verhaaltraining van Bonnie en John kreeg hun verhaal diepgang en context. En ze leerden om in de tegenwoordige tijd te spreken. Meer effect, meer impact.
Zondagmiddag stonden ze een voor een voor het publiek. Om beurten deden ze hun verhaal. Allemaal binnen twee minuten. Stuk voor stuk indrukwekkend. Recht uit het hart, soms met een glimlach, soms met een schaterlach en een enkeling met tranen in de ogen. Na elkaar stegen ze op. Net als het hele publiek. En ik heb geen idee waar ze gaan eindigen. Want het verhaal is nog lang niet uit. Het was een grote eer om hen op weg te helpen. Dankjewel Marwa, Hajar, Elyas, Moustafa, Youssra, Mamta, Céline, Amani, Twan, Sarfaraz, Karima, Youssra, Sumala, Faidatu en Oumaima. De komende jaren gaat jullie betekenis groeien.
En als je dan op grote hoogte bent, kijk zo nu en dan even naar beneden. Daar sta ik te zwaaien. En met mij heel veel anderen. Wij zijn heel benieuwd wat je allemaal ziet. Vertel het ons en de rest van de wereld. We zitten er niet alleen op te wachtn. We hebben het nodig.

Van wie ben jij eigenlijk? Van jezelf? Van je ouders? Van je baas? Van je ondernemende zelf? Van je stad of dorp? Van je partner? Van de Belastingdienst? Je bankrekening? Je goeroe? Je hobby? Je godheid? Je lichaam?
Hoe zou het zijn als je zou kunnen denken dat je van niemand bent. Zelfs niet van jezelf. Niet dat je daarmee niets bent. Zelfs als je niets zou zijn, zou je nog altijd iets zijn. Want zonder iets bestaat niets.
Waar ik het eigenlijk over wil hebben is onze gewoonte om zo gefixeerd te zijn op onszelf. Op wat mij overkomt. Op wat anderen van mij vinden. Hoe ze mij zien. Hoe ze op mij reageren. Wat ze mij aandoen. Enzovoorts, enzovoorts.
Het is een 'mij' die vooral klinkt als 'jij'. Gisteren las ik een mooi voorbeeld. Je staat voor een designshop waar de verkoper net een prachtige vaas aan een klant laat zien. De vaas glijdt uit zijn handen. In duizend stukjes spat 'ie uiteen. Je krijgt ter plekke medelijden met die arme verkoper. Je voelt empathie. En stel je nu eens voor die dat vaas bij jou staat en een van je vrienden stoot hem per ongeluk om. Ineens moet je je uiterste best doen om hem of haar niet helemaal verrot te schelden. En die boosheid blijft ergens zitten. Elke keer als je hem of haar ziet, rinkelt er een belletje. Dat is degene die...
Eigendom, bezit, wat van jou of mij is - eigenlijk bestaat het niet. Je hebt niets. Je bent iets. Dat besef mag wel wat meer groeien. Zelfs voor de allerrijksten van deze wereld geldt dat ze dat maar tijdelijk zijn. En ze mogen van geluk spreken als ze ondanks hun materiële rijkdom gelukkig kunnen zijn. Overigens zou ik het helemaal niet erg vinden als we materiële rijkdom eens wat meer onteigenen. Het is toch idioot dat er zoveel mensen op miljarden dollars, euro's en andere valtua zitten terwijl er tegelijktertijd zoveel mensen creperen van honger en dorst.
Maar onteigenen kan alleen maar bij jezelf beginnen. Bij het besef dat we allemaal, of we dat nou leuk vinden of niet, onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Dus ook met degenen die we helemaal niet leuk, aardig, aansprekend of zo vinden. Zoals niet alleen ons liefdevolle maar ook onze kwade kant deel van ons uitmaakt. Geen zwart zonder wit.
Als we onszelf wat minder als eigenheid, als persoonlijk eigendom, als persoonlijkheid gaan zien, worden heel veel dingen een stuk eenvoudiger. Want wat is een vaas doe stuk valt nou eigenlijk echt? Gecondenseerd aardewerk dat terugkeert naar een soort van aardse staat. Dust to dust - zeg maar. Zoals wij ooit ook. 
Dus. Laat het onteigeningsproces maar beginnen. Zodat we leren zien dat de liefde voor onszelf precies, maar dan ook werkelijk exact hetzelfde is als de liefde voor de ander. Er is geen verschil. Geen dualiteit. Niets dat ons anders maakt dan de ander. It's just appearances. Vorm. En vorm vergaat. Net als wij. Dus laten we elkaar koesteren. Verder hebben we niets.

Kinderen. Die kost het geen enkele moeite om ontwapenend te zijn. Je wordt ermee geboren. Met onschuld, vol liefde. Zelfs als de omstandigheden niet ideaal zijn, lukt het kinderen om een glimlach op het gezicht van de meeste mensen te toveren. Gek dat we dat daarna zo compleet kwijtraken.
Wat gebeurt er met ons dat we dat zo extreem kwijtraken? Dat we vanaf een bepaald stadium, een bepaalde leeftijd, dat volstrekt ontwapenende goeddeels kwijt zijn? Hebben we het gewoon niet zo heel er goed geleerd? Lijkt me sterk, want het is iets dat je hebt. Ontwapenend zijn hoef je niet te leren. Dus het moet iets anders zijn. Zou het te maken hebben met alles dat het leven ons lijkt op te leggen? Dat we vooral serieus moeten zijn en het kind in onszelf maar snel moeten vergeten? Of zijn het al die eisen die onze aandacht op-eisen.
Toch kan het wel hoor, jezelf ont-wapenen. Op elke leeftijd. Kwestie van het harnas afleggen. Je niet laten leiden door wat moet van je omgeving, van al die anderen, maar door wat moet van jezelf. Ont=wapenen is een kwestie van riemen en touwen doorknippen, zodat al het metaal, al het koper, al die zware dingen langzaam maar zeker van je afvallen.
Tja, en daar sta je dan in al je kwetsbaarheid. Ont-wapenen wil ook zeggen dat je veel gemakkelijker geraakt kunt worden. Dat is nou eenmaal een gevolg van leven zonder harnas en met een missie. Je wordt gezien en iedereen kan daar iets van vinden, iets over zeggen. Het wordt moeilijker en makkelijker tegelijk. 
Maar ja, wat stelt het leven nog voor als je helemaal niet meer geraakt wordt. Als niets je nog iets doet. Als alles, nou ja het meeste, eerst door een enorm filter gaat dat ervoor zorgt dat er nog zo weinig mogelijk direct naar je hart gaat. En dus zoveel mogelijk naar je hoofd. Juist dat filter zorgt ervoor dat je je innerlijke stem niet meer hoort. En dus je bestemming niet meer kunt vinden. Want je bent hier natuurlijk niet zomaar. 
De beste manier om te ontwapenen is mediteren of bidden of chanten. Dat brengt je in de rust en de stilte. Op de plek waar alles altijd doorgaat. Waar geen begin en geen einde is. Dat klinkt misschien wat onrustig, maar dat is het zeer zeker niet. Het ont-wapenen begint van binnenuit. Probeer het maar. Je zult ontdekken hoe mooi je bent. Hoe goed je bent. En ook waarom je hier bent. Dat alleen al is volstrekt ontwapenend. Dat je beseft waarom je hier bent. Wat je te doen hebt. En hoe je anderen daarmee ook op het spoor kunt zetten. Het spoor van het ont-wapenen.