Vandaag is het Gratitude Day. Dat ontdekte ik op Facebook vandaag via verschillende posts van mensen die weten waarover ze het hebben. De dag van de dankbaarheid krijgt in het Nederlands meteen een wat kerkelijke klank. Daarmee wordt het begrip door veel mensen al afgeserveerd. En dat is jammer, want dankbaarheid kan een allesbepalende factor zijn in je leven. 
Gratitude Day is gelukkig integer en niet bedacht door een of andere food- of shampoo of verzekeringsmultinational (of een bank - stel je voor...) die er dolgraag een slaatje uit zou willen slaan. Deze dag staat helemaal in het teken van dankjewel zeggen. En dat gaat dan niet alleen over wat je hebt gekregen. Eigenlijk gaat het daar helemaal niet over. Natuurlijk, we krijgen voortdurend van alles - van materiële zaken tot geweldige en soms levensveranderende ervaringen. De grote kunst is om dankbaar te zijn voor alles wat je toe valt. Ook de dingen waarvan je misschien denkt dat je er niet blij mee bent. Juist die dingen, die momenten zijn de kansen waar je eigenlijk het meest dankbaar voor zou kunnen zijn. Omdat er een grote mogelijkheid in zit om echt iets te leren. Om echt inzicht te krijgen. Waarbij ik wel meteen wil toe-geven dat ik die kunst ook lang niet altijd beheers.
Makkelijker en ook nog eens heel erg leuk is om iedereen die je bezoekt of die jou bezoekt altijd een bedankje te geven. Dat mag een cadeautje zijn, maar ook een gelukwens. En die mag je hardop uitspreken, maar ook gewoon - al dan niet heel hard - denken.  Het positieve effect wat daarvan uitgaat is veel groter dan je misschien voor mogelijk houdt. Bovendien - en dat is misschien nog wel het mooiste ervan - is dat zo'n gebaar of gedachte van dankbaarheid automatisch een positief gevoel bij jezelf oplevert. Misschien zelfs een glimlach op je gezicht tovert (en je weet wat de uitwerking daarvan op de ander is). 
Kortom met dankjewel zeggen geef je de wereld om je heen, de mensen, alles wat leeft meer kleur. Bij voorbaat: dank je wel!

Je hebt mensen die het lef hebben om in de schoenen van een ander te gaan staan. En lopen. en je hebt veel mensen die dat niet doen. Omdat ze niet durven, niet willen, niet mogen of het sowieso een idioot idee vinden. Volgens mij is ' try walking in my shoes' een van de allerbeste menselijke eigenschappen die je kunt hebben. Het is de basis voor alle begrip en voor mededogen (en dat is iets heel anders dan medelijden). 
Ik mocht vorige week en de week nauw en direct samenwerken met twee jongeren uit de wereld van de justitiële jeugdinrichtingen. Zij interviewden beide een professional, over de zin van jongerenparticipatie. Beide gesprekken waren vrolijk, optimistisch en openhartig. Mijn bijdrage was beperkt - een half uur voorbereiding samen met de jongere en daarna hem/haar  het interview laten doen. Nou, dat kunnen ze. Zeker als het gaat om een onderwerp dat ze belangrijk vinden.
Het mooie van beide gesprekken was, dat ik dichtbij deze jongeren mocht komen. Ze namen me mee in hun wereld waar de deuren en hekken dicht zijn. En waarin je dan toch voortdurend op zoek gaat naar openingen, naar mogelijkheden om ruimte te scheppen voor eigen keuzes en voor een eigen mening. Juist voor jongeren in de puberleeftijd is dat erg belangrijk.
De gesprekken waren dan ook vooral een zoektocht naar waar er mogelijkheden liggen om echt zelf mee te praten en vooral ook mee te beslissen. Die mogelijkheden zijn er genoeg; essentieel is dat je niet bang bent om vaak het gesprek aan te gaan. En dat je ten diepste bereid bent om - daar zijn we weer - in hun schoenen te gaan staan. Om je eigen kaders, hun eigen denkraam los te laten en dat van die jongere te beschouwen.
Dat is ook wat de ene professional onderscheidt van de andere - dat gaven de jongeren beide ook aan. De professionals die je echt kunt vertrouwen, met wie je niet alleen het gesprek, maar ook een goede relatie kunt aangaan - die betekenen veel voor de jongeren. Van hen kunnen ze ook veel hebben - om het zo maar eens te zeggen. En ik denk dat het ook de enige manier is waarop je echt iets kunt betekenen voor de toekomst van deze jongeren. Ze moeten het uiteindelijk weer zelf gaan doen. And that's why you have to try walking in their shoes.
(De afgebeelde jongere is geportretteerd door Jaap Stahlie voor het project 'Reclame maken voor jezelf' dat ik in juni deed in Amsterdam-Zuidoost)

Vandaag mocht ik ze weer eens presenteren: kernwaarden. Deze keer op een basisschool die haar best moet doen om begrepen te worden door een grote groep ouders van niet-Nederlandse afkomst.  En weer verraste het me. Het is ongelooflijk mooi om te zien wat er met mensen gebeurt als ze hun waarden op het netvlies krijgen. Als ze lezen, begrijpen en vooral voelen wat ze zelf de moeite waard vinden.