Het kan hoor, jezelf ontbinden. Dat lijkt een proces dat vooral de natuur in gang zet en op gang houdt. Of het beëindigen van iets dat in gang is gezet of vastgelegd. Maar ontbinden kun je zelf ook. Ruim voordat je dood gaat.
Maar hoezo is dat belangrijk? Ontbinden. En van wie of wat dan? Laat me dat uitleggen. Verbonden zijn betekent dat er verwachtingen zijn. Aan beide kanten van de band, van de verbinding. UItgesproken verwachtingen, onuitgesproken verwachtingen. Verwachtingen die sluimeren, die soms op papier staan. Soms zijn ze er al vanaf je geboorte. Ze hoeven ook niet erg te zijn. Soms zijn ze zelfs grappig. Zo wilden mijn ouders dolgraag dat ik ook, net als zij, het onderwijs in zou gaan. Na twee onderwijsstages wist ik één ding zeker: dat nooit. Niet ingelost dus, die verwachting. Ik had me ontbonden van hun wens. Maar niet van hen. 
In deze tijd zijn we verbonden met zo ongeveer de halve wereld. Dat heeft leuke en spannende kanten. Maar ook hele negatieve. En dat heeft dan weer met die verwachtingen te maken. Want in al die verbindingen - dichtbij of ver weg - wil je een bijzonder iemand zijn. Die geslaagd is. Succesvol. Grappig. Entertaining. Een topvader. Een supermoeder. Een geweldige student(e). Een droomvriend(in). Geslaagd ondernemer. Getalenteerd vakmens. Mooi. Geslaagd. Rijk aan vrienden en ervaringen. Wereldreiziger. Thuisgenieter. Nou ja, verzin het allemaal zelf maar. Je weet wel hoe het werkt.
Alleen heeft het geen moer te maken met wat echt is. De virtuele wereld schept en herschept zichzelf voortdurend. En al die mooie façades leveren vooral veel nachtmerries op. Teleurstellingen over het eigen leven. Want het vergelijkingsmateriaal wordt in bakken over je uitgestort. 
Daarom moet je jezelf ontbinden. Je niet laten bepalen door omgeving. Door plaatjes. Door imago. Door buitenkant. Exposure. De vraag is te allen tijde: wie wil jij zijn. En die vraag kun je alleen beantwoorden als je je ontbindt. Als je je niet laat bepalen door anderen of omgeving. Nou ja, niet laten bepalen - tuurlijk hebben die invloed. Maar jij staat toe hoeveel dat is. 
Jezelf ontbinden helpt om jezelf te worden. Je vragen gaan dan niet meer over anderen. Maar over jezelf. Wie ben ik? Wat wil ik? Waarom doe ik dit? En dat niet? Waartoe dien ik? Wie wil ik zijn? Voor mezelf? Voor jou? Voor die ander? Dat zijn vormende vragen. Vragen die vaak nieuwe vragen oproepen en dat is mooi. Van vragen wordt de wereld beter. 
Dus ga jezelf ontbinden. Misschien niet altijd even makkelijk. Maar het levert je een heerlijk gevoel van vrijheid en onafhankelijkheid op. Zonder cynisme. Zonder sarcasme. Gewoon echt. Een ontbonden mens is zo echt als ie maar kan zijn. 

Zit je weer te kniezen? Zeg dat tegen een kind of jongere en zij of hij kijkt je met een vragende blik aan. Kniezen? Is er iets met mijn knie? De online Van Dale geef als resultaat: verdrietig piekeren; tobben. Je zou deze blogpost dus ook jezelf ontpiekeren of onttobben als titel kunnen geven. Een kniesoor is dan iemand die voortdurend chagrijnig is - en dat komt dan weer van het Franse chagrin - verdriet. Het grappige is dat wij van het Franse verdriet dan weer Hollandse sikkeneurigheid hebben gemaakt. Typisch.
Maar het is natuurlijk nergens voor nodig - dat sjagrijn. Het levert niks op, behalve misschien wat galgenhumor. Daarom kun je beter jezelf ontkniezen. Kniezen klinkt ook als iets dat schuurt, dat op een onaangename wijze tegen elkaar wrijft. En dat is het natuurlijk. Want als je continu chagrin hebt, is er nogal wat wrijving binnenin je. 
Nou geeft wrijving wel warmte, maar dan gaat het toch allereerst om het fysieke proces. Die interne wrijving heeft ook verschillende kanten. Het is dan maar net welke kant je zelf weet te kiezen: die van het kniezen of die andere. En dat hoeft echt niet per se die van 'het glas is halfvol' te zijn - realisme is ook prima.
Maar hoe doe je dat dan - dat ontkniezen? Tja, eenvoudig gezegd: stoppen met vechten. Zorgen dat je niet meer met jezelf in een strijd verwikkelt raakt. Dus dat betekent acceptatie van jezelf. Met al je nukken en je kuren, je humeur en je buien. Dat ben jij en hoe sneller je toegeeft dat dat inderdaad voor de volle honderd procent zo is, hoe makkelijker het voor jezelf wordt. Je raakt ontkniesd. Ook heel prettig voor de mensen om je heen trouwens. Je zult zien dat ze anders op je gaan reageren. Misschien krijg je zo nu en dan zelfs spontaan een glimlach van een volslagen vreemde.
En er komt nog iets bij. Als je jezelf langzaam maar zeker ontkniest, kom je ook dichterbij wie je echt bent. Je pelt de uitgedroogde laagjes er als het ware af. Je ware aard komt meer aan de oppervlakte en dat is een prachtig gezicht. Iedereen om je heen gaat je beter zien. Het wordt eenvoudiger om je te verbinden met hen en met onbekenden. Op basis van je echtheid. En da's toch mooi?