Hoeveel volgers heb jij? Had je die vraag pakweg tien jaar geleden gesteld, dan had degen aan wie je dat vroeg je met hoog opgetrokken wenkbrauwen aangekeken. Volgers? Hoe bedoel je? Dat er mensen achter je aanlopen? En wie zou dat dan moeten zijn? En waarom zouden ze dat doen. Ja misschien als je verdacht bent of zo. Maar daar lijk jij me nou net echt het type voor.  
Volgers. Ooit waren dat mensen die jouw opvattingen deelden. Je had (en hebt) profeten en die hebben volgers. Die geloofden (en geloven) wat de profeet beweert.  Ze leven wat de profeet voorschrijft. Soms klakkeloos. Maar gelukkig meestal met gezond verstand. 
Een profeet (of een prediker) kan zijn volgers niet zomaar ontvolgen. Tenzij hij (of zij) ineens een radicaal anders verhaal vertelt. Dan gebeurt het waarschijnlijk vanzelf. Want de meeste mensen houden niet zo van verandering en al helemaal niet als het gaat om iets waarin ze geloven.
En toch is verandering de enige echte constantie in ons leven. En zo kan het zijn dat de ene profeet (of goeroe) zomaar eens voor de andere wordt ingeruild. Je gelooft er niet meer in. De profeet heeft rare dingen uitgehaald met zijn volgelingen (gebeurt binnen alle overtuigingen en religies). De goeroe leeft eigenlijk helemaal volgens de regels die ze zelf ooit heeft verkondigd (komt ook voor). De ene prediker (of politicus) wordt door een tamelijk onhandige move zomaar van zijn troon gestoten en er klimt iemand anders op die binnen de kortste keren waanzinnig veel volgers krijgt.
Daarom zeg ik: ontvolg allereerst jezelf. Blijf weg van de klakkeloosheid. In een wereld die je bombardeert met informatie en/of fake news is het essentieel, nee noodzaak om zelf te blijven nadenken. Om vragen te blijven stellen en nooit op te houden met twijfelen. Wat is waarheid? Bestaat die eigenlijk wel? En zo ja, wie heeft 'em dan in pacht?
Ontvolg alles en iedereen (zelfs mij als je vindt dat dat beter is...) en bedenk en bepaal zelf wat je denkt en vindt en wilt en doet. Accepteer alles en tegelijkertijd helemaal niets. Plak overal, maar dan ook overal een vraagteken achter. Dat levert je zoveel inzicht op. 
Uiteindelijk zul je dan hoogstwaarschijnlijk tot de conclusie komen dat er eigenlijk niets te volgen valt. Dat alles wat je volgt ten diepste een illusie is. Want een overtuiging kun je niet vasthouden. Een geloof kun je niet zien. Een gedachte kun je niet omvatten. Het is allemaal bedacht. Schijn. Niets eens een zuchtje wind - dat voel je tenminste nog. Zo week je je langzaam los van de tijdelijkheid. En kom je iets dichterbij de vraagtekens. En daar, daar begint het avontuur.

Wat is het lekker hè, dat gemekker. Over alles is wel iets te zeggen waardoor het ineens wat grijzer, wat kleurlozer wordt. En oh, wat zijn sommige mensen daar goed in. Je zou er soms moedeloos van worden. Want laten we wel wezen: gemekker haalt de 'jeu' uit het leven. Het is dodelijk voor de speelsheid. Terwijl we juist die zo hard nodig hebben.
Gemekker degradeert een mens = laat ik het maar duidelijk zeggen - tot geit. Wie het leven beschouwt als een aaneenschakeling van werkdagen afgewisseld met vrije dagen en vakantie, doet zichzelf en de mensen om haar (of hem) heen ernstig tekort. Volgens mij zou het zo moeten zijn dat we doen wat we doen omdat we dat willen. En niet omdat we dat moeten. En ja, dat is een luxe-uitspraak, dat realiseer ik me. En toch... Zelfs als je niet in een reguliere baan kunt werken, kun je iets moois van je leven maken. Zonder gemekker en met veel plezier.
Mijn jongste broer is daar het levende voorbeeld van. Op z'n elfde drie weken in coma gelegen. Daarna moest hij leren leven met een hersenbeschadiging. Inmiddels heeft hij z'n eigen werk gecreëerd als pianist voor ouderen. Dat doet hij al jaren en sinds een tijdje is dat ook betaald werk. Ik ben trots op hem. Op z'n doorzettingsvermogen, z'n plezier en zijn vermogen om helemaal aanwezig te zijn bij deze oudjes en daar zoveel plezier aan te beleven.
Mekkeren is een afleidingsmanoeuvre. Het is een simpele manier om niet te gaan voor wat je echt wilt. Het is het verschil tussen ouwehoeren en actie ondernemen. Niet dat je alles kunt veranderen. Maar je kunt altijd en overal met jezelf aan de slag. Mekkeraars zijn meestal ook mensen die het niet zo goed met zichzelf kunnen vinden.
Als je jezelf weet te ontmekkeren, schep je weer ruimte voor de speelsheid. Voor het plezier. En de verwondering. Je sluit jezelf niet langer af, maar stelt je open voor wat er op je afkomt. Zoals mijn jongste broer dat deed met zijn muziek. Hij werd gevraagd om eens voor oudjes te spelen; zag wat er gebeurde en van het een kwam het ander. 
Bovendien worden kleuren feller, geluiden intenser, smaken verrassender en aanrakingen fijner als je stopt met mekkeren. Je staat weer open voor ontvangst. Voor genieten zeg maar. En vooral: voor al die verrassingen die het leven voor je in petto heeft.

Keurig gedaan hoor. Ik hoop niet dat ik het ooit zo tegen onze dochters heb gezegd. Het woord keurig roept een recalcitrantie in mij op die ik het meest heftig ervoer toen ik nog in een klein protestants-christelijk dorp in Noordoost Friesland woonde. Keurig dorp. Keurig mensen. Keurige christenen ook. Maar ondertussen...
Keurigheid en braafheid mogen wat mij betreft uit het woordenboek geschrapt. Het zijn typisch anti-vooruitgangswoorden. Ze staan in de weg van groei, van verandering, van verbetering. Stel je maar eens voor dat Einstein, Edison of Elon Musk keurige, brave types zouden zijn. Nee, de wereld heeft meer aan types die anders willen en het dus gewoon ook anders doen. Tegen de stroom in. Dwarsdenkers. Daarom heb ik de afgelopen keer op de Partij voor de Dieren gestemd. De enige partij die bereid is om - tegen de keurige stroom in - te pleiten voor de verschuiving van economische waarden naar humane waarden.
Daarom roep ik iedereen op om te ontkeurigen! Werp het keurslijf (ja - dat heeft een direct verband met keurig) af! (Dit zijn al twee uitroeptekens en daar ben ik normaliter heeft zuinig mee...) Het levert je niks op behalve stress en verkeerde keuzes. Want diep van binnen zijn we niet keurig en braaf. Niet netjes en geordend. Neem nou ons lichaam. We zijn voortdurend in verval. Eén groot rottingsproces speelt zich in ons binnenste af. En daardoor groeien we. Daardoor vernieuwt ons lijf zich continu. Zonder dood geen leven. 
Ontkeurigen is wat mij betreft allereerst een pleidooi voor het leven. Om de chaos en het onverwachte te omarmen. Om te accepteren - compleet en helemaal - wat er komt. Om echt en goed te zien wat er is, wat zich afspeelt. Om stil te staan en stil te worden. Om ruimte te zoeken en te vinden waar niemand het verwacht. En om diep binnenin jezelf te kijken. Wie leeft daar? Wat leeft daar? 
Jezelf ontkeurigen gaat niet zonder slag of stoot. Je levert er vast wel wat voor in. Niet belangrijk. Het gaat om wat je ervoor terug krijgt. Het gaat nooit om wat was. Het gaat ook niet om wat komt. Het gaat om wat is. Nu. Hier. Jij. Als je keurigheid en de braafheid laat vallen, komt de schoonheid tevoorschijn. Je gaat gezien worden voor wie je echt bent. Voor de belofte die jij bent voor de wereld. En geloof me: die ben je! (Dit laatste uitroepteken was een moetje​)

Hoe vaak ben jij al weggeplukt van wie je echt wilt zijn? Geloof mij, het gebeurt iedereen en het duurt een tijd voordat je het door hebt. Er zijn maar weinig mensen die op jonge leeftijd al oud en wijs genoeg zijn om dat in te zien. Trouwens, zo vreemd is het niet dat je van jezelf vervreemdt. Er komen dagelijks zoveel vragen, eisen, wensen op je af, dat je van goede huize moet komen wil je compleet jezelf blijven.
Toch wil iedereen uiteindelijk het allerliefst bij zichzelf thuis komen. Naarmate je meer voldoet aan al die wensen, vragen en eisen die op je af komen, loop je ook een grotere kans om jezelf kwijt te raken. Waarbij je je trouwens ook meteen kunt afvragen wat dat is: 'het zelf'. Zijn het je gedachten? Zijn het je emoties? Is het je bewustzijn? Of je lichamelijke sensaties?
Om jezelf te ontvreemden, zul je eerst een beeld moeten hebben van wie of wat dat eigenlijk is, die of dat 'zelf'. Misschien kom je wel tot de conclusie dat er uiteindelijk helemaal geen 'zelf' is. Dat het niet meer is dan een beeld dat je van je-zelf schept. Een plaatje in je hoofd van wie je bent. Gevormd op basis van wat je zelf denkt en voelt en op basis van wat anderen van je vinden en bij je voelen. 
Raar fenomeen hoor, dat 'zelf'. Je kunt het net zo min vastpakken als een gedachte. Of een gevoel. En toch zijn we in staat om weg te dwalen van wat we beschouwen als ons-zelf. Maar waar dwaal je dan van af? Van het beeld dat je van je-zelf hebt? Van het beeld dat anderen van jouw zelf hebben? Van verwachtingen? Dromen? 
Je moet dichtbij blijven om jezelf te zijn. Of te worden. Tenminste, dat wordt gezegd. Wat mij betreft is dat wat doorgaat voor het zelf alleen maar in de stilte te vinden. In het besef, het bewustzijn dat het 'zelf' deel uitmaakt van het universele. Het zelf bestaat alleen in verbinding en verbondenheid met het zelf van alles wat leeft. 
Dat maakt het zelf tegelijkertijd heel groot en heel klein. Dat zie je ook terug in het universum: vormen die op het allerkleinste niveau voorkomen zie je terug in het heelal. Klein en groot zijn onlosmakelijk verbonden. Ten diepste kun je dan ook niet echt aan je-zelf ontkomen. Omdat het er eigenlijk niet is. En dat mag vreemd klinken, ten diepste is het een geruststellende gedachte. Er valt niets te ontvreemden. Jij bent de ander; de ander is jou. Non-dualiteit. Als we nou allemaal eens wat meer vanuit dat besef zouden gaan leven, dan zag alles er een stuk minder vreemd uit.

Wat is jouw beeld van jezelf? Houdt het je vaak bezig? Kijk je naar hoe anderen naar jou kijken? En wat doen hun licht spottende blik, opgetrokken wenkbrauwen, gefronste voorhoofd of omlaag-gekrulde lippen met je? Had je het verwacht? Ben je het gewend? Dacht je: 'Zie je wel, zo gaat het nou altijd?' Of zag je het en bleef het daarbij?
Het beeld dat anderen van ons hebben is nooit het beeld dat we zelf van onszelf hebben. Zoals de wereld ook niet is zoals die is, maar zoals wij die zien. Dat betekent dus dat er net zoveel werelden als mensen zijn. Dat voor niemand het beeld van die wereld exact hetzelfde is dan dat van een ander. 
Beeldvorming is bepalend voor ons leven en ons geluk. Juist daardoor is het zo gemakkelijk om jezelf net even mooier, slimmer, handiger, intelligenter, aantrekkelijker, succesvoller voor te doen dan eigenlijk nodig is. We willen graag goed op de ander overkomen. Dat doet iedereen. Maar wat zou er gebeuren als je die opsmuk eraf zou halen? Als je waarachtig zou zijn. Als je jezelf volledig zou ontfraaien?
En dan gaat ontfraaien nog een stuk verder. Want het gaat niet alleen om gedrag in het sociaal verkeer. Het gaat vooral om gedrag ten opzichte van jezelf. Om volledige en totale acceptatie. Want ten diepste kun je alleen maar van het leven houden en kan het leven alleen maar van jou houden als je de moed hebt om jezelf totaal te accepteren. 
Eenvoudig is dat niet. Maar het kan wel. Dus stel jezelf die vraag maar eens: wat accepteer ik echt niet van mezelf? Waarom doe ik dat niet? Wat zit daar achter? En onder? Door jezelf op die manier te bevragen ontdek je steeds meer over hoe fraai, hoe prachtig je echt bent. Wie er onder die lagen zit. En waarom dat zo'n geweldig mooi, liefdevol en inspirerend mens is.
Anders gezegd: als je begint met jezelf ontfraaien, begin je met accepteren. En met acceptatie begin je jezelf leuker, aardiger, vriendelijker, grappiger, moediger, mooier en nog veel meer te vinden. Dat maakt je een aantrekkelijker mens. En zo zou je kunnen zeggen dat de wereld en langzaam maar zeker steeds mooier op wordt omdat steeds meer mensen bereid om zichzelf te ontfraaien.
P.S. Goede hulp daarbij is bijvoorbeeld Tara Brach - Het leven liefhebben door acceptatie.

Je kent het vast. Dat eeuwige gevecht met jezelf. Zal ik dit, zal ik dat? Mag ik dit eigenlijk wel? Kan ik die of die wel zus of zo zeggen? Had ik toen niet beter dit of dat? Als ik nou eens dan en dan dat niet meer doe... Of juist wel. Stel nou dat ik binnenkort dit ga doen; of dat ga laten? 
Al die vraagtekens. Al die twijfels. Die enorme onzekerheid. Wat zullen ze wel niet van je vinden. Denken. Zeggen. Fluisteren. En dus hou je rekening met iedereen en van alles. En heel, heel soms ook met jezelf. Geen wonder dat je geen energie hebt. Dat je je uitgeput voelt. Dat het lijkt of iedereen het beter weet, kan en doet. 
Er is weinig vermoeiender dan voortdurend met jezelf in gevecht zijn. Het hoeft ook niet. Wat wel nodig is: beseffen wie je echt bent. En wat je hier komt doen. Want echt waar, je bent hier niet zomaar. Er is een reden dat je tot wasdom gekomen bent. Wat die reden is, dat weet ik niet. Dat moet je zelf ontdekken. Sterker, het is een van de weinige dingen die echt moet. Als je het niet doet, maak je het jezelf tamelijk lastig. Dan begint het vechten.  En je wilt juist ontvechten.
Hoe je dat dan doet? Allereerst door te doen. Door uit te proberen. Want dan doe je ervaringen op. En die helpen je ontdekken wat bij je past. Daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen. 
Wat trouwens ook heel goed helpt: dingen doen waarvan je denkt 'hmm dit past dus echt niet bij me'. Zulke ervaringen tellen dubbel, want daarvan weet je zeker dat je ze niet meer wilt opdoen. Dat gevechtje hoe je dus al niet meer aan te gaan. 
Door veel ervaringen op te doen leer je van jezelf kennen waar je energie van krijgt. Waar je blij van wordt. waar je een glimlach van op je gezicht krijgt. En waar je ook anderen blij mee maakt. Je herkent de ervaringen die echt bij je passen door het gevoel van verbondenheid dat je krijgt. Met anderen. Met de hele wereld, Met dieren en planten. Met het universum. En met jezelf. Als je dat voelt, klopt het. Letterlijk en figuurlijk. 
Zo bouw je langzaam maar zeker op al die ervaringen je eigen verhaal. Het verhaal dat dichtbij jou staat. Dat van jou is. En dat jij met de wereld om je heen deelt. Je zult merken dat steeds meer mensen je dan als een relaxed persoon gaan zien. Als iemand die veel te vertellen heeft. Verhalen, maar ook in de zin van leiderschap. Van koers en richting aangeven. Van voorbeeld zijn voor anderen.
En dan wordt het tijd om je verhaal te delen. Om te vertellen over je gevechten. Over je zoektocht naar ervaringen. En over wat je allemaal ontdekte en wat dat voor je betekende. Door die verhalen word je betekenis voor anderen groter. Niet omdat ze tegen je opkijken. Nee, omdat ze ook het verlangen gaan voelen om die ervaringen op te doen. Om zichzelf te gaan ontvechten. En dat leidt uiteindelijk tot een mooiere wereld omdat iedereen die het gevecht met zichzelf niet meer hoeft te leveren dat ook niet meer met anderen hoeft te doen.

Het lijkt er steeds vaker en steeds meer op dat de rekenwonders de macht hebben. Heel veel van wat ons omringt wordt bepaald door de algoritmes die een aantal slimmerikken heeft ontwikkeld. Snel en slim handelen op de beurs? Algoritmes. Facebook en Google? Algoritmes. Cijfers, of beter enen en nullen bepalen hoe we leven, wat we mooi of lelijk vinden en in welke bubbel we ons thuis voelen. Waarin we dan vervolgens - op basis van al die cijfertjes - continu bevestigd worden in wat we denken, vinden en voelen.
Klinkt nogal onaangenaam, nietwaar?
Gelukkig komt er steeds meer tegenwicht. Want we zijn niet alleen maar virtueel. Wij zijn mensen van vlees en bloed. En dat willen we weten. Dus ontstaat er een steeds sterkere echtheidscultus. Neem nou bier. Nog nooit hadden we zoveel kleine brouwers die allemaal speciaalbieren op de markt brengen. Voor brouwers mag je overigens ook koffiebranders, worstmakers, biologische groente- en fruittelers, bewuste boeren, eigenzinnige meubelmakers enzovoorts invullen.
En dat is prachtig. Want al die mensen trekken zich bijzonder weinig aan van bubbels, algoritmes en al het virtuele dat ons omringt (hoewel ze soms wel prachtige websites hebben). Nee, ze zoeken en vinden wat hen drijft. Waarom en waarmee zij de wereld een beetje mooier en aangenamer kunnen maken.
Dat kan natuurlijk iedereen. Je moet alleen eerst even jezelf een beetje ontcijferen. In beide opzichten. Dus echt en diepgaand ontdekken wie je bent en waarom je hier bent. En je vervolgens losmaken van al dat cijfergedoe waarmee je omringd wordt. Dat is namelijk ten diepste niet echt. Echt niet. Terwijl het wel lijkt of je er door bepaald wordt.
Jezelf ontcijferen betekent dus: loslaten. Loslaten van het beeld dat je van jezelf denkt te moeten hebben omdat de wereld om je heen dat verwacht. Je ouders, vrienden, werkgever, noem maar op. Je moet het verschil zien te ontwaren tussen wat zij (van je) willen en misschien ook wel het 'waarom' daarvan en wat je zelf echt wilt. En dan gaat het allereerst of beter alleen maar om betekenis. Wat wil je toevoegen aan deze wereld in de jaren die je hier hebt (daarna ben je weer ergens anders - maar daar vertel ik een volgende keer wel weer wat meer over)?
Dus mijn opdracht aan jou is eenvoudig en ingewikkeld tegelijk. Ontbind jezelf (over jezelf ontbinden schreef ik al eens) en verbind jezelf. Ik beloof je, als dat lukt (en iedereen kan het) zal je wereld er anders uitzien. Je zult jezelf er vaker op betrappen dat je met een glimlach rondloopt bijvoorbeeld. Je gaat meer zien en meer horen. En zeker ook beter luisteren. Naar jezelf en naar anderen. Wie zichzelf ontcijfert - en dat is echt iets heel anders dan jezelf wegcijferen - wordt een belofte voor de wereld. 

Heb je het allemaal goed geregeld? Je relatie? Je huis? Je carrière? De toekomst van je kinderen? Je pensioen? Alles goed verzekerd? Appeltje voor de dorst? De een, twee, drie, misschien wel vier vakanties dit jaar? Onderhoud van je auto? Kleding voor de zomer? Voor de winter? Inentingen van de huisdieren? Griepprik voor jezelf of je oudjes? Preventief onderzoek voor dit of dat? 
De lijst van zaken die je kunt regelen is oneindig lang. De lijst van zaken die je moet regelen is ook fors. Omdat je voor jezelf en anderen wilt zorgen. Omdat de overheid het verlangt. Omdat je werk het vraagt. Omdat je ondernemerschap het eist. Je zou je kunnen afvragen hoeveel tijd we besteden aan regelwerk. 
Tegelijkertijd hoeft er maar dat te gebeuren en we zijn compleet ontregeld. Neem maar een grote gebeurtenis in je leven voor ogen en je ziet dat al het geregel dan even compleet in de achtergrond verdwijnt. Of je nu een kind krijgt of iemand verliest van wie je houdt. Op zo'n moment staat alles even stil. Niet is belangrijk behalve dat.
Als je ontregeld bent, heb je even compleet losgelaten. Je moest je totaal overgeven aan wat er gebeurde. Aan dat moment, aan die periode, aan wat er toen in je leven plaatsvond. Dat was het allerbelangrijkste. Je kon er niet omheen. Dat is misschien ook wel hoe het leven in elkaar steekt. Je kunt nergens omheen. Er valt niets te regelen. Er zijn geen zekerheden. Alleen schijnzekerheden die we menen af te kunnen dekken met allerlei zaken die we geregeld lijken hebben. 
De wetenschap dat er maar dát hoeft te gebeuren om alles om losse schroeven te zetten, kun je zien als een troostende gedachte. Als een stimulans om je meer over te geven. Om eens wat minder tegen de stroom in te roeien en je wat vaker te laten meevoeren op waar het water je naar toe leidt. Je zult ontdekken dat je die roeiriemen en die spierballen om de andere kant op te gaan niet nodig hebt. Tuurlijk, hier en daar zo nu en dan bijsturen is prima. Maar kijk vooral om je heen. Probeer te zien wat zich afspeelt en aandient. Haak in, haak aan.
​Als je ontregeld bent, sta je open voor het nieuwe. Ontregeld zijn wil zeggen dat je je overgeeft aan wat er is en wat er komt. Jezelf ont-regelen betekent overgave aan het leven. Open staan voor wat je ziet, voelt, ervaart, hoort, ruikt. Loop een half uur in de natuur en doe dat elke dag. Na een tijdje en soms al heel snel, voel je al dat geregel van je af glijden. Door te zien hoe de natuur zich verbindt en ontbindt, raak je zelf verbonden. Met jezelf, met die natuur, met het universum.  Doe je dat vaak genoeg, zo'n wandeling, dan ga je als vanzelf ervaren dat alles met alles verbonden is. Het allemaal al geregeld, zou je kunnen zeggen. Niet dat alles vastligt. Maar waar het een in beweging komt, gaat het ander als vanzelf ook bewegen. Actie is reactie, de eerste natuurwet. Dus waar maak je je druk om. Kijk, luister, voel, ruik en vooral - ga erin op. Dan raak je compleet ont-regeld. Lekkerrr.

Ieder van ons heeft wortels. De een is er blij mee, dan ander niet zo. Wortels heb je, daar kom je nooit meer van af. Ze zijn een bepalend voor de rest van je leven. Als je goede wortels hebt die goed verankerd zijn in de bodem kun je blijven groeien. Misschien in heel andere richtingen dan je op basis van die wortels zou verwachten.
Maar soms lijkt het of een deel van je wortelstelsel wordt weggeslagen. Je moeder overlijdt. Je vader vindt een nieuwe partner. Je zus, je broer vervreemdt zich van je. De bizarre sprongen van het leven maken geven je het gevoel dat je ontworteld wordt. Dat je geen bodem meer hebt. Nergens meer op kunt terugvallen.
Verlies kan eenzaam maken. Verdriet kan je in een cocon hullen. Afscheid kan het mistig in je maken. Op jezelf teruggeworpen. Je alleen voelen en onbegrepen. Afgesneden van de anderen. Van familie. Van vrienden. Van je werk of de samenleving. Het lijkt of je op een micro-eiland zit waar niets en niemand anders is. Onbegrepen, ontluisterd, ontliefd.
Ontworteld. 
En toch. Ten diepste kan het niet. Ook hier geldt weer dat wat zo lijkt niet zo is. Niemand is weg. Niemand is dood. Niemand is vreemd. Die wortels zijn er nog. Ja, er is heel hard aan de boom geschud. Je bent bladeren, takken verloren. Je moest buigen voor de storm in je leven. De regen beukte wat van je bladeren kapot. Maar je staat er nog. Je bent geworteld. Diep geworteld. En dat blaas je niet zomaar weg. 
Wat je dan ook nog mag weten is dat jouw stelsel niet alleen staat. Het is verbonden met al die andere wortelstelsels. Soms nauw, soms een beetje, maar altijd deel uitmakend van een gigantisch allesomspannend netwerk. En dat voedt je. Dat zorgt voor je. Dat laat je nooit vallen. 
Je ontworteld voelen kan wel, maar ontworteld raken is onmogelijk. Daarom is het zo belangrijk dat je blijft kijken, blijft luisteren, blijft voelen. Hoe moeilijk dat op sommige momenten misschien ook is. Door open te blijven staan, kun je gezien, gehoord en gekend worden. Zo blijf je verbonden. Met jezelf en met anderen. Een bos. Een woud. Een wereld. Een universum verbonden door al die wortels.

Je hebt mensen, dat zijn wandelende tijdbommen. Een verkeerd woord, een vragende blik, een opgetrokken wenkbrauw, een goedbedoeld gebaar - alles kan hun lont ontsteken. Wat moet je ermee, zulke types? Of misschien heb je er zelf ook wel eens last van (ook ik ben niet altijd even geduldig)? Hoe ga je ermee om? Hoe hou je jezelf of die ander in toom?
In beide gevallen komt het op hetzelfde neer. Wat brandt moet je niet voeden. Geen olie op het vuur dus. Niet je gelijk willen halen. Het is niet belangrijk. Het is niet de moeite waard. Waarmee je wis en waarachtig niet zegt dat die ander niet de moeite waard is. Dat is zij of hij zeer zeker wel. En juist daarom kies je voor rust. Voor pauze. Voor stilte. Voor een warm moment waarin het vuur kan doven.
Dat lijkt een hele kunst, maar eigenlijk is het doodeenvoudig. Het begint allemaal met het ontmantelen van jezelf. Van je ego. Want dat wil gevoed worden. Je ego is een complete verbrandingsoven. Al het vuil kan erin en dan laait het vuur lekker op. Je kent het vast wel - zo'n allesverzengende drift. Toppunt van ego. 
Nou is het vervelende van zo'n ego dat je het niet kunt zien en al helemaal niet kunt vastpakken. Je kunt het dus ook niet even ontmantelen door het weg te snijden, knippen of branden. Je kunt het alleen maar doen krimpen door het niet te voeden. En dat doe je dan weer door iets anders te voeden. Je bewustzijn. 
Het principe daarvoor is simpel. Ego en bewustzijn kunnen eigenlijk niet naast elkaar bestaan. Als je bewustzijn groeit, kan je ego niets anders doen dan krimpen. Er is gewoon geen ruimte meer voor. Waar alles wat het ego veroorzaakte eerst heel lekker leek - lekker boos zijn, zwelgen in je verdriet, jezelf zoveel beter dan anderen vinden enzovoorts, enzovoorts - gaat langzaam maar zeker de smaak eraf. Zouteloos, kruidenloos, smakeloos. Wie wil er nou zo'n flauw ego?
Het groeiende bewustzijn daarentegen laat je ontdekken dat alles ten diepste bijzonder is. Je loopt naar buiten en je ervaart de lenteregen alsof je die voor het eerst in je leven echt voelt. Je ziet kleuren die je nooit eerder zag. Vogels fluiten niet zomaar, ze fluiten voor jou. De angst valt weg. Het verdriet smelt langzaam. Je ogen, oren, alles gaat open. Bovenal je hart. Alles inclusief jezelf voelt puur.
Op dat moment ben je compleet ontmanteld. Het is het mooiste gevoel dat er bestaat. Zelfs al ervaar je het maar een fractie van een seconde; vanaf dat moment weet je dat je nooit meer dezelfde zult zijn. Er is iets van je afgevallen. Je voelt je prettiger. Lichter. Meer verbonden. En meer in balans.