Zijn er mensen die durven te beweren dat ze een saai leven hebben? Hmm, lijkt me sterk. Saai is meestal een kwalificatie die anderen op een (manier van) leven plakken. Maar saai komt in heel veel verschillende verpakkingen. Neem nou monniken en nonnen. In de ogen van velen leiden die een uitermate saai en strak georkestreerd leven. Vroeg op, veel bidden of mediteren, werken, eten, lezen, slapen. En een aantal van hen mag zo nu en dan een praatje houden - binnen of buiten de muren van het klooster. 
De IKON had nog niet eens zo lang een fascinerende serie waarin presentator Leo Fijen op bezoek ging bij uiteenlopende kloosterlingen. Ik heb niet alle afleveringen gezien, maar wat ik zag was van een grote rijkdom. En het tegendeel van saai. Ik heb maar weinig mensen zo mooi, afgewogen en genuanceerd over hun leven en vooral hun betekenis horen vertellen. Met grote bescheidenheid en een enorm bewustzijn van de kracht van het 'naar binnen gaan' en wat je van daaruit voor de wereld kunt betekenen. 
Overigens heeft het woord saai zelf ook al meer diepgang dan je zou vermoeden. Naast de betekenis 'dor, droog, alledaags' is saai ook een gekeperde wollen stof, een garnalennet en de wortel van een plant waarvan rode verfstof vroeger werd gemaakt. Ziehier.  En zo gaat er dankzij zo'n begrip ineens een hele wereld open. Het is maar wat je wilt zien en waarin je je wilt verdiepen.
Ik gun ons wel wat meer saaiheid. Wat minder groots en meeslepend leven - want daar sleep je meestel ook anderen in mee van wie je niet weet of ze dat echt graag willen. Als saai ons helpt om wat maar naar binnen te kijken, promoot ik saai van harte. Neem dat mediteren. Dat lijkt vreselijk saai van de buitenkant. Maar ja, als je het een tijdje volhoudt komt je uiteindelijk bij de binnenkant. En je hoeft niet bang te zijn dat je daar een grote leegte tegenkomt. Integendeel. Je vindt er een ongekende rijkdom; een ongekend gevoel van lichtheid, van verbinding. En het mooie is dat je daarna automatische de hele dag - wat zeg ik, de hele week met een lichte glimlach om je mond door het leven loopt. En misschien wordt het tijd dat postbode Siemen dat eens aan de meisjes van Zaai vertelt. 

Dit is ongeveer het beeld van mijn zondag. Gisteren, vorige week, de week daarvoor en komende zondag. Jaap Stahlie fotografeert, Michael en Desmond - of beter D-lipps - begeleiden het schrijven. Ik begeleid het project - Reclame maken voor jezelf - dat Jaap en ik inmiddels samen met Eleni en Jonas van IMC Weekendschool hebben omgetoverd in een heus kunstproject. Waar schrijven deze leerlingen uit Amsterdam-Noord over? Ze kregen de opdracht om aan iedereen die naar de expositie komt duidelijk te maken wat de weekendschool betekent voor Amsterdam-Noord. Op de grote vellen wit papier staan inmiddels de prachtigste antwoorden. Echt, ik had ze zelf niet beter kunnen verzinnen. 
De opening van de expositie is trouwens op 9 april in het Tuinhuis van de Tolhuistuin van 16.30 tot 19.30. De foto's met handgeschreven teksten zijn daarna te zien op drie plekken in Amsterdam-Noord: Halte Zamenhofstraat, de Noorderparkkamer (daar is deze foto gemaakt) en de Tolhuistuin. Na 16 april verhuist de hele expo naar het Shell-gebouw waar de diploma-uitreiking plaatsvindt.  
Gisteren hebben de leerlingen tijdens de wandeling van het Bredero College, waar normaliter de lessen plaatsvinden, nagedacht over een geschikte pay off voor hun campagne. Prachtige zinnen kwamen daaruit. En een onbetwiste winnaar van een leerling die niet alleen veel taalgevoel heeft, maar dat ook nog speels weet toe te passen. Enfin, kom naar de expo, dan kun je die regel zelf lezen.
Aan de foto kun je overigens ook goed zien dat er hard gewerkt wordt. En serieus. En gelachen wordt er ook. Gegiecheld ook. Dat de leerlingen echt willen, blijkt bijvoorbeeld uit het vertrek van een van de jongens halverwege de les. De griep werd iets te heftig. Maar hij moest nog op de foto en kwam daarvoor toch naar de les. Over mentaliteit gesproken. En dan valt me ook nog op dat de groep elkaar corrigeert. Bijvoorbeeld als het niet snel genoeg stil wordt.
Amsterdam-Noord mag blij zijn met IMC Weekendschool. Waarom? Kom dat zelf maar ontdekken tijdens de expositie. Met hun poster vertellen de leerlingen zelf waarom. Ik ben trots op ze. Nu al.

In 1981 werd ik eentwintig. Toevallig was dat ook het jaar dat Griekenland toetrad tot de EU. En van de allereerste uitzending van het Jeugdjournaal - tegenwoordig een vaste waarde bij de publieke omroep. De Space Shuttle maakt haar eerste rondje. Hinault wint de Tour de France en Prince Charles trouwen met Lady Di. De TGV rijdt voor het eerst en in november van dat jaar is de grote anti-kernwapendemonstratie in Amsterdam. Ik liep mee. The Police heeft een megahit met 'Every little thing she does is magic'. Ik draag vaak een hele strakke broek met zwart-rode lengtestrepen en heb ultrakort haar
We blijven even bij het getal eenenwtintig. Teruggeteld vanaf dit jaar kom je uit bij 1994. De dag van de geboorte van onze jongste dochter. Wat zijn we trots. Twee dochters. Die inmiddels beide studeren aan de Universiteit van Amsterdam. En samen in een mooi appartement wonen in Amsterdam-Oost. Rijkdom. 1994 is trouwens ook het jaar dat Nelson Mandela de eerste Afrikaanse president wordt van Zuid-Afrika. Linux 1.0 verschijnt dat jaar en de eerste passagiers reizen door de Kanaaltunnel.
Iedereen die is ouder dan eenentwintig, was ooit eenentwintig. Er is iets magisch met die leeftijd. Je bent jong en de wereld rolt zich voor je uit - vol met nieuwe ervaringen, avonturen en dromen die uitkomen of in duigen vallen. De periode zo tussen je 15e en je 25ste is tamelijk bepalend voor je leven. Wat je in die tijd meemaakt, vormt je. Niet dat zoiets later niet meer gebeurt, maar in die periode staat alles in je open. Je zuigt het leven op.
Ik wens onze beide meisjes een opeenstapeling van mooie ervaringen. Indrukken waaraan je later met een glimlach terugdenkt. Flmpjes vol levendige herinneringen die je keer op keer direct vanuit je geheugen kunt afspelen. Ik wens onze beide dochters alle liefde, schoonheid en wijsheid. Ach, eigenlijk gewoon alles wat hun - en ons - leven verrijkt. Want je bent tenslotte maar één keer eenentwintig. Go girls, go!

Gisteren mocht ik samen met Jaap Stahlie (.com) de eerste les geven van ons IMC Weekendschool programma. Dat gaat over reclame maken. We hebben een prachtig einddoel; hier lees je meer erover. We hebben deze keer ook een mooie naam voor het project: Ten days till graduation.
De eerste les gaat over wat reclame nou eigenlijk. Ik begin dan met een rondje. De vraag is: Wie heeft er gisteren tv gekeken? De meeste vingers gaan dan wel de lucht in. Het bruggetje naar reclame is dan zo gemaakt. Alle leerlingen weten feilloos allerlei merken te noemen die zich op hun netvlies hebben genesteld. De meesten kunnen ook zonder moeite de pointe van de tv-commercials beschrijven.
Het mooie vind ik dat ze zelf ook al aangeven dat ze soms gek worden van dat voortdurende bombardement van beeld en geluid. Bijna allemaal zappen ze weg als er reclame komt. Op Youtube kan dat helaas niet, zo vullen ze dan aan. 'Daar moet je altijd eerst een reclame zien, als je het filmpje wilt zien dat je leuk vindt'. En zo worden kinderen van 12, 13 jaar al gebrainwashed door grote en kleinere merken. Een van de doelstellingen van onze lessen is om hun bewustzijn daarover op gang te brengen. Dat kost overigens weinig moeite. 
Tegelijkertijd gaan ze zelf aan de slag met een reclame-opdracht. Dit jaar zullen ze laten zien - met uitingen waarin ze zelf de hoofdrol spelen - waarom IMC Weekendschool zo belangrijk is voor Amsterdam-Noord. De eerste brainstorm daarover, en dat doen ze in creatieve teams, gaf al veelbelovende resultaten. Zo schreven twee meisjes dat de weekendschool best wel eens het algemene opleidingspeil in Amsterdam-Noord in de loop van de jaren zou kunnen verhogen. Prachtig hoe zij op zo'n jonge leeftijd al zo ver in de toekomst kijken en zo goed het effect van het onderwijs van IMC Weekendschool weten te benoemen.
En dat beeld-extremisme? Gewoon de stad uit en de velden in, het strand op of door het bos struinen. Wat je daar aan beeld, geluid en geur voorgeschoteld krijgt heeft een zuiverend effect. Het leegt je hoofd en maakt ruimte in je hart. Gelukkig doen ze dat ook met de leerlingen van de weekendschool. In april is het uitje. Dan enteren nieuwe beelden, geluiden en geuren de zintuigen van deze kinderen. Maar eerst nog even zorgen voor prachtbeelden en -teksten voor de expositie!