We zijn in Frankrijk, bij onze goede vrienden van de Roulottes. De jongste dochter is mee; de oudste zit op Java. We brengen inmiddels al vijftien jaar een bezoek aan de vrienden van de Roulottes. Het is hier dan ook min of meer thuiskomen. Bijna ieder jaar ondergaan we hier een stevig onweer. Zo'n buienstelsel met enorme bliksems en zware donder dat een tijdlang tussen de montagnes Ardèchoises blijft hangen en vervolgens meestal verder oostwaarts trekt. Mooi hoe dan de dag daarna de lucht langzaam - maar altijd zeker - weer klaart. Vanmiddag (het is nu bijna 12.00) schijnt de zon, zoveel is zeker.
Dit paradijsje in het Noorden van de Ardèche is een verademing voor groot en klein. Niet dat er veel kinderen rondlopen; ook niet heel veel volwassenen trouwens - wel inmiddels een erg leuke ezel met de naam Nono. Het is hier kleinschalig, zeer vriendelijk en op een prettige manier nogal gestoord. Dat trekt een bepaalde categorie mensen aan met wie het makkelijk optrekken is. Je mag denk ik wel stellen dat het afwijkende hier de norm is. In ieder geval vergeleken met de vele andere slagboom-, polsbandjes-, beveiligers- en animatieteamcampings.
Een tijdje geleden ben ik begonnen met het herlezen van 'Presence', een boek over verandering in mensen, organisaties en de wereld. Dat klinkt als een pretentieuze ondertitel, wat niet zo is, want dit boek tilt het fenomeen verandering uit boven de gemiddelde verandermethodiek. Het heeft een behoorlijk metafysisch niveau en dat maakt het zo boeiend en spannend tegelijk.
In 'Presence' wordt een onderzoek aangehaald naar de slimheid van kinderen. De strekking van de uitkomsten van dat wetenschappelijk onderzoek is dat ieder kind tot ongeveer z'n zesde jaar briljant is. Daadwerkelijk. Na een jaar of dertig is van die briljantie nog meer een schijntje over. Tegen die tijd zijn de meesten van ons meegegaan in de stroom van conventies, sociale structuren en stilzwijgende afspraken. Jammer, jammer, jammer. Want zou de wereld er niet veel beter voor staan als we die briljantie van kinderen wat meer de ruimte zouden geven (dit is ook een stiekeme oproep aan iedereen in onderwijsland om dat te doen!).
Voor volwassenen die - hoe vroeg of laat dan ook - zich even willen losrukken van het stramien van de gestructureerde en geconditioneerde samenleving, zit er maar één ding op: naar de Roulottes. 'You love it or you hate it'. Voor wie eraan verslaafd raakt (we komen er niet voor niets al 15 jaar) er is hoop. Op verandering. Op nieuwe inzichten. En wie weet op een herontdekking van de briljantie die je als kind had.

Twee quotes van Einstein - ik kon het niet laten. En ook Lennon's bekendste song gaat erover. Imagine. In deze periode van vakantie, reizen, relaxen en vaak ook mijmeren, overvalt het je soms. Ineens gaat je verbeelding met je op de loop. Stel nou eens dat ik mijn baan opzeg... Stel dat ik verliefd wordt onderweg... Stel dat mijn oudste zoon van die troep afblijft... Stel dat we de Lotto winnen... Stel dat ik iets briljants bedenk en de wereld daarmee verover... Stel dat alle mensen ineens ontdekken dat ze met elkaar verbonden zijn... Stel dat we allemaal gaan denken in mogelijkheden...
Verbeelding neigt vaak naar utopie. Maar daarmee doe je geen recht aan het fenomeen. Elke uitvinding, elke ontdekking, elke vernieuwing, werkelijk elke belangrijke verandering is begonnen met het verbeelden ervan. Kennis is prachtig en bijzonder nuttig, maar zonder verbeelding heb je er eigenlijk niets aan. Want alles wat niet verandert is dood. En kennis op zich is statisch, hoewel kennis je natuurlijk wel geweldig in beweging kan brengen. Kennis is een mooie motor voor de verbeelding. Wat overigens beslist niet wil zeggen dat hoe meer je weet ook hoe sterker je verbeelding is. Helaas staat kennis en soms ook wetenschap de verbeelding nogal eens in de weg.
Door mijn werk kom ik regelmatig in aanraking met wetenschappers. Sommige van hen hebben weinig verbeelding, andere juist heel veel. Die laatste zijn meestal zeer inspirerend. Ze hebben de bereidheid om mee te gaan in verhalen, in hypotheses, in gedachtengangen (mooi woord trouwens - alsof je erin kunt lopen).
Dat is een beetje vergelijkbaar met de voorpret die je kunt hebben bij een reis. Je verbeelding op gang helpen door informatie (kennis!) te verzamelen, beelden te bekijken, routes op kaarten of Google maps te plannen. In je hoofd (en misschien ook wel in je hart) heb je de reis dan al gemaakt. Nou ja, verbeeld. 
Wat mij betreft heeft de wereld meer dromers nodig. Mensen die zich verbeelden hoe het zou kunnen zijn; stel dat... Zoals misschien tien jaar geleden een aantal mensen in de VS zei: Stel dat we over een paar jaar een Afro-American als president hebben... Een president die er nu is en bijvoorbeeld zegt: 'Ik had Trayvon Martin kunnen zijn.' Verbeelding. De wereld wordt er iedere dag beter van (en dat klinkt dan bijna weer als een SIRE-campagne). 

Wat valt als eerste op aan dit plaatje? De billen, juist. Maar wat je ziet is een wortel. De mens is een uiterst associatief wezen, dat bewijst deze Italiaanse wortel maar weer eens. We troffen deze aan toen we met zes mannen in Barga - hartje Toscane waren, een hele tijd geleden.

Deze foto maakte ik anderhalve maand geleden toen ik mijn ommetje met Sipke de hond maakte. Hoe morbide het misschien ook klinkt, voor mij is dit beeld van onvoorstelbare schoonheid. De houding van het dode vogeltje met de voorpootjes bijna stoer op de borst gevouwen, koppie eigenwijs in de tegengestelde richting, nergens een spoortje bloed, wel een keiharde schaduw die de indruk wekt het leven te zijn dat uit het beestje verdwenen is. Nog even en dan schuifelt die schaduw weg, naar een nieuwe bestemming. Misschien wel een kat, een stekelbaarsje of voor de verandering eens een vreemde vogel zoals de chimpansee.
Zou zo'n vogeltje een ego hebben gehad als hij of zij tot volle wasdom was gekomen? Ik denk het niet. Ego is iets van ons. Van de mensen. En daar zitten we maar mooi mee. Bijna alles wat weldenkende mensen in de weg zit, is terug te voeren op ego. Dr Wayne Dyer, de Amerikaanse zelfontwikkelingsgoeroe beweert - en niet eens grappend - dat het best wel eens zou kunnen staan voor edging god out. Het goddelijke, veel mensen noemen het liever het spirituele, uit jezelf wegpoetsen. En het moet gezegd, daar zijn we erg goed in. Als we ergens in zijn afgestudeerd is het wel in het amputeren van onze spiritualiteit. En juist dat verbindt ons met de hele wereld om ons heen.
Probeer je maar eens voor te stellen dat we ten diepste met alles en iedereen verbonden zijn. Dat geluk, je gelukkig voelen alles te maken heeft met het ervaren van die verbondenheid. Een van de effecten die dat heeft is dat je gaat proberen te zien wat je verbindt met anderen en met de wereld om je heen. Niet de verschillen, maar de overeenkomsten. Niet de posities, maar de gezamenlijke doelen. Niet de hiërarchie, maar de waarden. Niet het ja maar, maar kom op! 
Zou dat iets veranderen voor een dood vogeltje? Nou en of. Althans als je ervan overtuigd bent dat wat dood is, niet meer is dan een omhulsel. En dat wat erin zit, of zat in dit geval, het onnoembare, the spirit zeg maar, al lang vrolijk fluitend verder is getrokken. Ik zie het voor me: de schaduw staat heel stilletjes op, geeft het vogeltje nog even een aai over het koppie, zegt fluisterend dankjewel dat ik even in je mocht wonen en vertrekt. Een donker stipje is nog een fractie van een seconde te zien. En dan: hop, weg. Nieuwe bestemming gevonden. Als het zo ver is, en ik hoop dat het nog heel lang duurt, wens ik mijn spirit bij deze alvast een geweldige reis en de mooiste bestemming die een mens zich wensen kan: vogel, vis of misschien wel een nieuwe Sipke de hond.