Heb je het allemaal goed geregeld? Je relatie? Je huis? Je carrière? De toekomst van je kinderen? Je pensioen? Alles goed verzekerd? Appeltje voor de dorst? De een, twee, drie, misschien wel vier vakanties dit jaar? Onderhoud van je auto? Kleding voor de zomer? Voor de winter? Inentingen van de huisdieren? Griepprik voor jezelf of je oudjes? Preventief onderzoek voor dit of dat? 
De lijst van zaken die je kunt regelen is oneindig lang. De lijst van zaken die je moet regelen is ook fors. Omdat je voor jezelf en anderen wilt zorgen. Omdat de overheid het verlangt. Omdat je werk het vraagt. Omdat je ondernemerschap het eist. Je zou je kunnen afvragen hoeveel tijd we besteden aan regelwerk. 
Tegelijkertijd hoeft er maar dat te gebeuren en we zijn compleet ontregeld. Neem maar een grote gebeurtenis in je leven voor ogen en je ziet dat al het geregel dan even compleet in de achtergrond verdwijnt. Of je nu een kind krijgt of iemand verliest van wie je houdt. Op zo'n moment staat alles even stil. Niet is belangrijk behalve dat.
Als je ontregeld bent, heb je even compleet losgelaten. Je moest je totaal overgeven aan wat er gebeurde. Aan dat moment, aan die periode, aan wat er toen in je leven plaatsvond. Dat was het allerbelangrijkste. Je kon er niet omheen. Dat is misschien ook wel hoe het leven in elkaar steekt. Je kunt nergens omheen. Er valt niets te regelen. Er zijn geen zekerheden. Alleen schijnzekerheden die we menen af te kunnen dekken met allerlei zaken die we geregeld lijken hebben. 
De wetenschap dat er maar dát hoeft te gebeuren om alles om losse schroeven te zetten, kun je zien als een troostende gedachte. Als een stimulans om je meer over te geven. Om eens wat minder tegen de stroom in te roeien en je wat vaker te laten meevoeren op waar het water je naar toe leidt. Je zult ontdekken dat je die roeiriemen en die spierballen om de andere kant op te gaan niet nodig hebt. Tuurlijk, hier en daar zo nu en dan bijsturen is prima. Maar kijk vooral om je heen. Probeer te zien wat zich afspeelt en aandient. Haak in, haak aan.
​Als je ontregeld bent, sta je open voor het nieuwe. Ontregeld zijn wil zeggen dat je je overgeeft aan wat er is en wat er komt. Jezelf ont-regelen betekent overgave aan het leven. Open staan voor wat je ziet, voelt, ervaart, hoort, ruikt. Loop een half uur in de natuur en doe dat elke dag. Na een tijdje en soms al heel snel, voel je al dat geregel van je af glijden. Door te zien hoe de natuur zich verbindt en ontbindt, raak je zelf verbonden. Met jezelf, met die natuur, met het universum.  Doe je dat vaak genoeg, zo'n wandeling, dan ga je als vanzelf ervaren dat alles met alles verbonden is. Het allemaal al geregeld, zou je kunnen zeggen. Niet dat alles vastligt. Maar waar het een in beweging komt, gaat het ander als vanzelf ook bewegen. Actie is reactie, de eerste natuurwet. Dus waar maak je je druk om. Kijk, luister, voel, ruik en vooral - ga erin op. Dan raak je compleet ont-regeld. Lekkerrr.

Ieder van ons heeft wortels. De een is er blij mee, dan ander niet zo. Wortels heb je, daar kom je nooit meer van af. Ze zijn een bepalend voor de rest van je leven. Als je goede wortels hebt die goed verankerd zijn in de bodem kun je blijven groeien. Misschien in heel andere richtingen dan je op basis van die wortels zou verwachten.
Maar soms lijkt het of een deel van je wortelstelsel wordt weggeslagen. Je moeder overlijdt. Je vader vindt een nieuwe partner. Je zus, je broer vervreemdt zich van je. De bizarre sprongen van het leven maken geven je het gevoel dat je ontworteld wordt. Dat je geen bodem meer hebt. Nergens meer op kunt terugvallen.
Verlies kan eenzaam maken. Verdriet kan je in een cocon hullen. Afscheid kan het mistig in je maken. Op jezelf teruggeworpen. Je alleen voelen en onbegrepen. Afgesneden van de anderen. Van familie. Van vrienden. Van je werk of de samenleving. Het lijkt of je op een micro-eiland zit waar niets en niemand anders is. Onbegrepen, ontluisterd, ontliefd.
Ontworteld. 
En toch. Ten diepste kan het niet. Ook hier geldt weer dat wat zo lijkt niet zo is. Niemand is weg. Niemand is dood. Niemand is vreemd. Die wortels zijn er nog. Ja, er is heel hard aan de boom geschud. Je bent bladeren, takken verloren. Je moest buigen voor de storm in je leven. De regen beukte wat van je bladeren kapot. Maar je staat er nog. Je bent geworteld. Diep geworteld. En dat blaas je niet zomaar weg. 
Wat je dan ook nog mag weten is dat jouw stelsel niet alleen staat. Het is verbonden met al die andere wortelstelsels. Soms nauw, soms een beetje, maar altijd deel uitmakend van een gigantisch allesomspannend netwerk. En dat voedt je. Dat zorgt voor je. Dat laat je nooit vallen. 
Je ontworteld voelen kan wel, maar ontworteld raken is onmogelijk. Daarom is het zo belangrijk dat je blijft kijken, blijft luisteren, blijft voelen. Hoe moeilijk dat op sommige momenten misschien ook is. Door open te blijven staan, kun je gezien, gehoord en gekend worden. Zo blijf je verbonden. Met jezelf en met anderen. Een bos. Een woud. Een wereld. Een universum verbonden door al die wortels.

Je hebt mensen, dat zijn wandelende tijdbommen. Een verkeerd woord, een vragende blik, een opgetrokken wenkbrauw, een goedbedoeld gebaar - alles kan hun lont ontsteken. Wat moet je ermee, zulke types? Of misschien heb je er zelf ook wel eens last van (ook ik ben niet altijd even geduldig)? Hoe ga je ermee om? Hoe hou je jezelf of die ander in toom?
In beide gevallen komt het op hetzelfde neer. Wat brandt moet je niet voeden. Geen olie op het vuur dus. Niet je gelijk willen halen. Het is niet belangrijk. Het is niet de moeite waard. Waarmee je wis en waarachtig niet zegt dat die ander niet de moeite waard is. Dat is zij of hij zeer zeker wel. En juist daarom kies je voor rust. Voor pauze. Voor stilte. Voor een warm moment waarin het vuur kan doven.
Dat lijkt een hele kunst, maar eigenlijk is het doodeenvoudig. Het begint allemaal met het ontmantelen van jezelf. Van je ego. Want dat wil gevoed worden. Je ego is een complete verbrandingsoven. Al het vuil kan erin en dan laait het vuur lekker op. Je kent het vast wel - zo'n allesverzengende drift. Toppunt van ego. 
Nou is het vervelende van zo'n ego dat je het niet kunt zien en al helemaal niet kunt vastpakken. Je kunt het dus ook niet even ontmantelen door het weg te snijden, knippen of branden. Je kunt het alleen maar doen krimpen door het niet te voeden. En dat doe je dan weer door iets anders te voeden. Je bewustzijn. 
Het principe daarvoor is simpel. Ego en bewustzijn kunnen eigenlijk niet naast elkaar bestaan. Als je bewustzijn groeit, kan je ego niets anders doen dan krimpen. Er is gewoon geen ruimte meer voor. Waar alles wat het ego veroorzaakte eerst heel lekker leek - lekker boos zijn, zwelgen in je verdriet, jezelf zoveel beter dan anderen vinden enzovoorts, enzovoorts - gaat langzaam maar zeker de smaak eraf. Zouteloos, kruidenloos, smakeloos. Wie wil er nou zo'n flauw ego?
Het groeiende bewustzijn daarentegen laat je ontdekken dat alles ten diepste bijzonder is. Je loopt naar buiten en je ervaart de lenteregen alsof je die voor het eerst in je leven echt voelt. Je ziet kleuren die je nooit eerder zag. Vogels fluiten niet zomaar, ze fluiten voor jou. De angst valt weg. Het verdriet smelt langzaam. Je ogen, oren, alles gaat open. Bovenal je hart. Alles inclusief jezelf voelt puur.
Op dat moment ben je compleet ontmanteld. Het is het mooiste gevoel dat er bestaat. Zelfs al ervaar je het maar een fractie van een seconde; vanaf dat moment weet je dat je nooit meer dezelfde zult zijn. Er is iets van je afgevallen. Je voelt je prettiger. Lichter. Meer verbonden. En meer in balans.