Je weet dat het niet nodig is. En toch overkomt het je keer op keer. Je raakt gekwetst. Omdat je wordt geraakt. Iemand zegt iets, doet iets en dat valt verkeerd. Of eigenlijk valt het heel goed, want het brengt je van je stuk. Je wordt geïrriteerd. Boos misschien. Teleurgesteld. Of verdrietig.
Dat is zo menselijk als we maar kunnen zijn. Want wat zouden we zijn als we niet meer geraakt werden? Als we alles koeltjes van ons af lieten glijden? Als werkelijk niets en niemand nog bij ons binnen zou komen? Is niet juist het feit dat we zo kwetsbaar zijn dat ons zo menselijk maakt?
Als je gekwetst bent, heeft je ego een deuk opgelopen. Alsof het een pakje boter is. Dat ego lieve mensen is een verzinsel. het is niet meer dan het beeld dat we van onszelf geschapen hebben. En daar kun je op of tegen slaan wat je wilt, een deuk zal het nooit oplopen. Het is geen ding, het is een spiegeling. Een fata morgana. En vooral... een last.
Je ego is de motor van je zelfbeeld. Het voedt dat beeld met van alles en nog wat; vooral emoties. En dan vaak ook nog negatieve. Die gaan zowel over de ander als over jezelf. Het ego is een praatmachine die dag en nacht aan staat. En je  onophoudelijk allerlei gevoelens, meningen en veel meer influistert, toeschreeuwt en toe smeekt. Daardoor staat je ego je kwetsbaarheid compleet in de weg. 
Er is trouwens een groot verschil tussen kwetsbaar zijn en gekwetst worden. Het is niet zo dat wie kwetsbaar is, meteen ook snel gekwetst wordt. Sterker, het laten zien van je kwetsbaarheid en het je bewust zijn daarvan, maakt juist dat je je minder snel gekwetst voelt. Wie kwetsbaar durft te zijn, doet dat vaak vanuit het besef dat iedereen dat uiteindelijk ook is. Hoeveel lagen er ook voor zitten. 
Wie kwetsbaar durft te zijn, laat zijn of haar ego even voor wat het is. En dat geeft anderen de mogelijkheid om even naar binnen te kijken. Om te zien wie je echt bent, ontdaan van je lagen. Het vergt moed om je kwetsbaar op te stellen. Je weet immers niet hoe de anderen zullen reageren. Maar meestal werkt het laten vallen van het masker ontwapenend en uitnodigend. Het geeft het vertrouwde gevoel dat je allemaal diep van binnen hetzelfde bent. Kwetsbaar. En moedig. 

Ieder mens is opgetuigd. Kun je niks aan doen. Althans, in eerste instantie. Je krijgt van alles mee van de mensen die je omringen. En dat is meestal best goed. En soms helemaal niet. Je bent gevormd, misvormd. Misschien voel je je zelfs vormeloos. Of juist heel goed gevormd en ben je trots op wie je bent geworden. 
Er komt een moment in je leven dat je je bewust gaat worden van waarmee je bent opgetuigd. En of je daar blij mee bent of juist niet. Het leven, je ontwikkeling vraagt van jou om je daar een mening over te vormen. En de kans is groot dat die mening in de loop van de jaren verandert. Waar je eerst de behoefte had om neer te kijken op de strengheid of juist de losheid van je ouders, komt er vaak de fase waarin je de mooie kanten ervan gaat zien. Wat het je heeft gebracht. Welke eigenschappen zich daardoor bij jou hebben gevormd.
Toch ben je er dan nog lang niet. Alleen al vanwege het feit dat wat je kunt optuigen, je ook weer kunt onttakelen (ha, daar is het kernbegrip van de titel...). Want het fijne is dat je uiteindelijk zelf mag kiezen wat je wel en niet wilt houden. Nou snap ik ook wel dat het zo een beetje simplistisch klinkt. En toch.
Jezelf onttakelen is een mooi proces. Wat heb je nou eigenlijk nodig van die oude gewoontes? Van die trekjes? Die nukken? Die allergische reactie die je al-tijd op bepaalde mensen hebt? De automatische modus waar je in schiet als je partner, je moeder, je zoon of dochter iets zegt of doet dat je raakt? 
Is dat wie je echt wilt zijn? Is dat precies hoe je wilt overkomen? Wilt reageren? Vast niet, want dat soort reacties vloeit direct uit oude patronen. Uit de dingen waarmee je bent opgetuigd.
Dus onttakel jezelf. Stink er niet meer in. Neem wat afstand en kijk naar wat eraf kan. Gokje: best veel. En dan... ontspan. Haal adem. Alleen al door er zo naar te kijken ben je jezelf al aan het onttakelen. De bewustwording is begonnen. Nu doorzetten, dan ga je langzaam maar zeker voelen dat je steeds harder gaat. En nog harder. En nog moeitelozer. Je kijkt nog eens naar jezelf en je denkt: Wow, dat gaat lekker.