Zeg eens eerlijk: wat is jouw troon? Op welke plek; in welke rol of hoedanigheid wordt jouw ego het meest en het fijnst gestreeld? Bij mij gebeurt het als ik voor een groep heb gestaan en de deelnemers zijn enthousiast. Of als ik complimenten krijg over een tekst of een script. Of... nou ja er zijn zat momenten waarop mijn ego even gekieteld wordt.
Maar inmiddels weet ik dat zoiets ongeveer hetzelfde is als toen je als kind cadeaus kreeg. Hoe meer je er krijgt, hoe korter je er plezier aan beleeft. Dat is misschien een beetje kort door de bocht, maar toch. Die complimenten zijn niet meer en ook niet meer minder dan de uitgesproken ervaring van die mensen op dat moment. Natuurlijk zegt dat iets over wat je kunt en hoe goed je dat doet. Maar meer dan de reflectie van een spiegel is het eigenlijk niet.
Het wordt allemaal veel mooier en diepgaander als je van je troon af stapt. Maakt niet uit of anderen je daarop hebben gezet of dat je dat zelf deed. Want het gaat natuurlijk nergens, zo'n positie. Hoezo zou je meer zijn, of mooier of beter of spiritueler of doordachter of menselijker dan een ander? Hoezo? Zulk denken brengt dualiteit in de wereld. De vergelijking. Het anders zijn. Het is wel begrijpelijk overigens dat het gebeurt; dat we dat allemaal doen. We groeien ermee op. Allerlei structuren en systemen om en in ons zijn zo ingericht. Helaas. En daardoor kost het moeite om je eraan te ontworstelen. Om jezelf te onttronen.
Toch is het allereerst ook boeiend om zo eens naar jezelf te kijken. Waar zit of sta je op die troon? Wie zet jou daarop? En waarom? Waar heb je het aan 'verdiend'? En hoe voelt het om daar te zijn? Is het verdienste? Word je er verlegen van? Of vier je juist die positie op dat moment? Bespeel je het publiek? Hou je het moment zo lang mogelijk vast?
Als je het lef hebt om jezelf te onttronen, betekent dat niet dat je jezelf kleiner maakt. Het is geen platte bescheidenheid. Integendeel, het is juist een heel diep besef. Van hetzelfde zijn als ieder ander. Van gelijkheid en verbondenheid. Van 'a spiritual being having a human experience'. Dus stel die vragen aan jezelf. Durf te twijfelen. Laat die rotsvastheid los. Niets is zeker en een troon is al helemaal een wankel ding. Bovendien zul je merken dat jezelf onttronen leidt tot meer ervaringen van geluk. Vaker een glimlach op jouw gezicht en dat van anderen. Als je van je troon komt nodig je de ander automatisch daartoe uit. Omdat je elkaar gelijke bent.

Er is één drankje dat we heel hard nodig hebben: ontharder. Nou klinkt dat niet zo leuk - ook omdat het al bestaat en in geen enkel opzicht klinkt als iets dat je kunt drinken. Maar stel dat er een drankje zou zijn dat ons allemaal wat zou verzachten? En dat noemen we dan Flowww. Ongeveer het geluid dat een ballon maakt als ie leegloopt. Een drankje dat alle hardheid die we hebben opgebouwd in één keer laat weglopen.
Want we worden natuurlijk niet hard geboren. In het begin zijn we een en al zachtheid. Onschuld. Leegte. Afhankelijkheid. De hardheid bouwen we op. Langzaam, snel, ineens. Hangt maar net af van je omstandigheden. Van wat je meemaakt in je jonge leven. Hou je ouders, je broers en zussen, je familie, vrienden en al die anderen om je heen met jou omgaan. Wat ze in je 'planten'. Hoe ze op je reageren. Wat ze van je verwachten. Wat je moet. En mag. En kunt. En wilt. Hoe men je graag ziet. En hoe je jezelf graag ziet.
Hardheid is er. Kijk maar om je heen. Je hoeft de tv er niet eens voor aan te zetten. Of kijk naar jezelf. Je kunt waarschijnlijk zo een paar momenten noemen waarop je hard was. Voor jezelf. Of voor de ander.
Moet je hardheid met hardheid beantwoorden? Veel mensen zullen die vraag met 'ja' beantwoorden. Begrijpelijk. Maar niet terecht. Hardheid is een stapelaar. En zoals iedereen weet komt er een moment dat de stapel zo hoog is dat ie van zichzelf omvalt. Met ons mensen is het niet anders. Hoe langer je hard blijft, hoe moeilijker je het krijgt. Het pad waarop je nog kunt lopen, kunt bewegen wordt steeds smaller. En op een gegeven moment val je ervan af. 
Dat is trouwens niet de enige reden waarom we die ontharder nodig hebben. Zachtheid is onze natuur. Daar zijn we mee geboren. De wondertjes in het leven komen allemaal voort uit zachtheid, uit openheid, uit ontspanning en open staan. Niemand hoeft z'n best te doen voor verandering. Die komt toch wel. Je hoeft alleen maar te kijken en te luisteren en aan te voelen.
Dus gebruik die ontharder. Op het label kunnen allerlei namen staan: meditatie, mindfullness, yoga, tai chi, chanten, bidden, wandelen in de natuur. Geef die ontharder een plek in je leven. Je wordt er een rijker mens van, in alle opzichten. Maar vooral en bovenal voor jezelf en dus voor de ander. Terug naar je natuurlijk staat van zijn. Terug naar dat babytje dat je ooit was. Ontspannen. Open, Nieuwsgierig. En nog een beetje naïef op een goede manier. Ik wens je een mooir en vruchtbare ontharding. De wereld en jijzelf zal er blij mee zijn. 

Het leven loopt niet; het ontrolt zich. We lopen mee, we lopen op, we lopen af en aan. En heel vaak lopen we ook nog uit. De voornemens die je hebt, hoe lopen die af?  En wat loop je op als er - weer - niks van terechtkomt? Boosheid, frustratie? In elk geval teleurstelling. Je hebt je niet gehouden aan de belofte die je jezelf had gedaan. En daarvoor hoeft het natuurlijk ook niet per se begin van het nieuwe jaar te zijn. Dat gaat het hele jaar door. Bij mij ook.
Als het leven zich dan aan je ontrolt, in hoeverre kun je er dan invloed op uitoefenen? Je zou je kunnen afvragen of je eigenlijk wel in staat bent om jezelf te ontlopen. Het leven zelf kun je in ieder geval niet ontlopen. Daar zit je in. En wat heb je er nou eigenlijk over te zeggen. Ik heb wel eens gelezen dat we maar een paar procent van onze acties bewust doen. Meer dan 95% is onbewust, dus automatisch. En dat is maar goed ook, want als je over alles zou moeten nadenken heb je geen leven. Stel dat je bijvoorbeeld over elke ademhaling zou moeten nadenken? Of elke hartslag? Of hoe vol je blaas is?
Het gaat in je leven uiteindelijk vooral over acceptatie en overgave. Dat feit kun je niet ontlopen. Hoe rijk, beroemd, mooi, succesvol je ook bent, er komt altijd een moment dat je niet anders kunt dan accepteren dat iets is zoals het is. Vaak is dat niet leuk, aangenaam of sexy. Maar als je jezelf in staat stelt om juist die dingen niet te ontlopen, wordt je er als mens rijker van. Je betekenis groeit. Je hebt jezelf en anderen meer te bieden.
Je kunt het zelfs nog sterker zeggen. Hoe minder je jezelf ontloopt; hoe meer je jezelf overgeeft en accepteert wat zich in je leven aandient, hoe meer je kunt betekenen voor anderen. En begrijp me goed, sommige gebeurtenissen in het leven zijn afschuwelijk, lelijk, naar en  voelen soms ontzettend oneerlijk. Maar ze zijn er. Onontkoombaar en ze laten je niet meer los. Deel van je leven. Gelukkig zijn er talloze voorbeelden van mensen die boven de ellende die hen overkwam uitstegen. Die vanuit de leijkheid en het ongeluk grote schoonheid wisten te realiseren. Dat konden ze omdat ze zichzelf niet wilden en konden ontlopen. 
Wie je echt en ten diepste bent wordt altijd op de een of andere manier wel duidelijk. Je manifesteert je, of je dat nou bewust wilt of niet. En hoe meer bewustzijn je zelf ontwikkelt, hoe meer je ook voor anderen kunt zijn. Uiteindelijk zie je - dat is onontkoombaar, lees de verhalen over bijna-doodervaringen maar eens - dat je alleen maar liefde bent. Daar kunnen allerlei verpakkingen omheen zitten, maar als je goed kijkt zie je binnenin altijd een warm kloppend hart. Daar hoef je verder niks voor te doen. Het enige is dat je jezelf even - nou ja even - uit die verpakking moet halen. Daarna hoef je alleen nog maar moeiteloos te schitteren en te stralen. ​