We mogen dan de geuzennaam 'koud kikkerlandje' hebben, qua meningen zijn we ondertussen tamelijk licht ontvlambaar geworden. En als we dan vlammen, sluipt er vaak een naar soort kilte in. Koudvuur, zou je kunnen zeggen. En dat is een nare kwaal.
We beheersen het emotiespelletje dat gekoppeld is aan het uitkomen voor onze mening maar matig. Temperament werkt naar twee kanten - let maar eens goed op bij discussies in Italië, Spanje of Griekenland. Hoe ver de standpunten ook uit elkaar liggen, de gasten aan tafel zijn zich bewust van het spel dat discussie heet.
Als je emoties je de baas zijn, heb je geen leven. Dan loop je rond in een flipperkast. Telkens weer raakt die keiharde stalen knikker je en lanceert je in een nieuwe emotie. Je bent bang dat je vriend(in) iemand anders leuker vindt. Je wordt boos omdat de trein een mankement heeft en je moet wachten op de volgende. Je bent blij omdat je een meevaller hebt van de belastingen. Je bent verdrietig omdat je kat is overreden. Je bent woedend omdat je kind niet de hulp krijgt die het nodig heeft.
Elke keer weer vlamt er iets op. Een heftige emotie. Je kunt er niet omheen. De stalen knikker heeft je te pakken. Je bent geraakt. Dat het gebeurt is een levensfeit. Niemand kan om z'n emoties heen. Maar of ze dan ook per se zo bepalend moeten zijn? Of je onderbuik dan ook je hersenmassa moet gaan aansturen?
Laten we een paar dingen vaststellen. Alles verandert voortdurend. Over het meeste heb je niets te zeggen. Omdat anderen het bepalen. Omdat het weer nou eenmaal grillig is. Omdat je directeur nou eenmaal grillig is. Omdat je ook neit kon weten dat er een auto van rechts zou komen. Omdat kinderen nou eenmaal onverwachte dingen doen. Omdat je ook niet aan de bovenkant kon zien dat de planken van de steiger zo verrot waren. Omdat je nooit, nooit maar dan ook nooit had kunnen voorzien dat je zoon een junk zou worden. 
Al met al dobberen we op de golven van het leven en krijgen we soms klap op klap - die stalen knikker in de flipperkast. Tegelijkertijd zijn wij in staat om van een afstandje naar onszelf te kijken. Wij kunnen naast onszelf gaan staan en observeren hoe we ons gedragen. Vaak doen we dat ook, maar dan achteraf. Ik had nooit... Had ik maar... Als ik ooit weer in zo'n situatie kom, dan... Enfin, je erkent het wel. Die gewoonte, of beter dat vermogen kunnen we veel vaker en veel beter inzetten. Meer in het moment zelf. 
Wat je voelt, dat is er. Daar kun je niet omheen. Maar je hoeft niet explosief te zijn. Je kunt dat observeren ook in het moment zelf toepassen. Dan ont-vlam je jezelf. Je haalt de angel eruit. Je stuurt die stalen knikker terug naar zijn hok. En daarmee ben je niet meer de speelbal van je eigen emoties. 
Ik zeg niet dat het gemakkelijk is. Zelf voel ik die knikker ook nog vaak genoeg en dan verander ik ook weer in een speelbal. Maar vaak ben ik ook in staat om even naar mezelf te kijken. Door heel goed te voelen wat de emotie is. Door erbij stil te staan. Door te observeren en me niet te laten meevoeren. Vaak helpt het om even stil te worden. Dan ebt het al weg en kun je eromheen lopen.
Ont-vlammen wil zeggen dat je de stilte even zoekt. Daar klinkt namelijk een ander geluid. Want de stilte spreekt. En die zegt dan bijvoorbeeld zoiets als: 'Ik ben altijd bij je. Je hoeft je niet zo te voelen. Jij bent veel meer dan wat je nu voelt. Je bent mooi en waardevol zoals je bent. Je hebt liefde in je. Luister maar naar mij, dan zul je die voelen. En die overstijgt alles.'
Jezelf ont-vlammen. Het wil niet zeggen dat het vuur dooft. Je passie blijft. Het betekent dat je je warmte omarmt en daarmee ook anderen kunt verwarmen. 

Mercy, mercy, mercy. Prachtig nummer, geschreven door Joe Zawinul en werkelijk schitterend uitgevoerd door Cannonball Adderley. Beluister vooral de live-versie eens. Die muziek haalt het meteen ook ook de heilige sfeer weg die om het begrip ontfermen heen hangt (hoeveel een saxofoon je ook heel goed kan helpen om het dagelijkse te ontstijgen). Het gaat dan al snel om je bekommeren om anderen. Om naastenliefde en opoffering en zo. En daar wil ik het nou eens niet over hebben.
Waar ik het wél over wil hebben? Laten dat dat maar eens zelfontferming noemen. Je bekommeren om jezelf. Om wat jij nodig hebt om van betekenis te zijn. Voor jezelf. En ja, dat mag. Dat moet zelfs, als ik het mag zeggen. Niet dat het nou zo eenvoudig is hoor, je over jezelf ontfermen. Want ja, wat wil je nou eigenlijk echt? Wat heb je nodig om je goed te voelen? Om het geluk te vinden? Nou...? 
Als het om een ander gaat en het is ook nog een heilige opdracht, dan lijkt het niet zo moeilijk. Je kijkt goed om je heen en probeert te ontdekken waar je kunt helpen, ondersteunen, begeleiden. Waar je dus van betekenis kunt zijn voor een ander. Dat hoeven niet per se grootse en meeslepende dingen te zijn. Een praatje met iemand kan al genoeg zijn. Een deur openhouden. Een moeder met kinderwagen de tram uit helpen. Hoe ontdek je dat? Kijken. Luisteren. Aanvoelen.
Precies dat kun je bij jezelf ook doen. Kijken. Luisteren. Aanvoelen. Durf je dat? De stilte opzoeken en dan proberen de stilte bij jezelf te vinden. En, wat heel bijzonder is: de stilte spreekt (zoals ook het boekje van Eckhart Tolle heet). 
Toen Sipke de hond nog leefde, gaf die me een paar keer per dag het excuus om die stilte op te zoeken. Buiten, maar vooral in mezelf. Ik kan inmiddels niet meer zonder. Ik loop nog minstens zoveel, ik denk zelfs wel meer. 
​Tolle heeft gelijk, de stilte spreekt. Het enige wat je hoeft te doen is te luisteren. Te kijken naar jezelf. En te beseffen dat wat je dan ziet en dan hoort, dat dat het is. Daar vind je wie je echt bent. Daar spreekt, fluistert, zingt degene die het oneindige, onsterfelijke deel van jouw vormt. Degene die alles overstijgt in tijd en ruimte. Degene die je ook kan zeggen waarom je hier bent. 
Als je diegene hoort en naar die stem luistert, kun je je over jezelf ontfermen. En dan ontdek je ook die andere dimensie van ontfermen. De kracht die ervan uitgaat. Het ferme dat erin zit. Want als je eenmaal je bestemming hebt gevonden, gaat er van alles voor je werken. Het lijkt dan alsof zaken op een wonderbaarlijke op elkaar aansluiten. Alsof het allemaal voor je geregeld wordt. Moeiteloos. Alsof iets of iemand zich over je ontfermt.
Wees ferm. Vind het lef om te leven volgens je bestemming. Wees moedig. Luister naar de stilte. En doe wat die je ingeeft. Wees liefdevol. Voor jezelf. En vanuit jezelf en je bestemming voor de ander. En wees stil. Want dan ontfermt het universum zich over je.

Wij zijn allemaal rafelig. Als we op de wereld komen, zijn we misschien nog volstrekt zonder losse eindjes. Maar in de loop van de jaren laten we steeds meer steken vallen, waardoor het aantal rafeltjes snel toeneemt. En aan sommige mensen kun je dat ook goed zien. 
De meeste mensen worden vooral mooier en interessanter van al die rafeltjes. Bovendien brengt het ontstaan van die rafels levenswijsheid en vaak ook levensvreugde mee. En vaak de prachtigste verhalen.
Toch is het fijn om jezelf zo nu en dan ook eens goed te ontrafelen. Niet dat je hele leven dan per se in de plooi moet (alsjeblieft niet!), maar bij het ontstaan van de rafels zijn vaak meer mensen betrokken. Als je het aandurft om jezelf te ontrafelen, doe je daarmee ook recht aan de rafels van een ander. 
Leg het fenomeen ontrafelen maar eens over je allerbeste vriendschap. Of je relatie - ook spannend. Durf de 'waarom-vraag' te stellen. En dan allereerst aan jezelf. Waarom vind ik jou geweldig; lief; spannend; inspirerend, hartstochtelijk, een beetje raar maar wel erg grappig, nou ja - vul maar in. En durf dan eerlijk te zijn. Tegen jezelf. En vervolgens naar die vriend, vriendin, partner.
Daarna kom je als het ware vanzelf bij je eigen rafelranden. Kijk ernaar. Pak ze eens vast. Loop er eens een rondje om heen. Hoe komt het eigenlijk dat je nooit tegen je vader hebt gezegd dat je hem bewondert? Of dat je dat op papier hebt gezet en aan hem hebt gegeven. Waarom doe je soms ineens zo ontzettend rot tegen je allerbeste vriendin? Zulke vragen - je kunt ze zelf wel verzinnen en ook op wie je ze kunt richten. 
Rafels zijn prachtig, zeker als je de wind erdoor laat waaien. Dan gaan ze zwieren; dan worden ze los. De vieze, muffe geur gaat eruit en ze krijgen ineens iets kunstigs. Mensen gaan ernaar kijken. Die rare wapperende rafels trekken ineens het oog.
Zo zal het ook met jou gaan als je gaat ontrafelen. Het wordt allemaal lichter, luchtiger. Je gaat er een beetje van stralen. Je wordt losser. Het hoeft niet allemaal meer zo strak. Dat is fijn. Maar wat nog beter is: je wordt er ook een stuk mooier van. Van binnen én van buiten. Probeer het maar eens. Je zult zien dat je meer gezien wordt. 

Er zijn streken, over de hele wereld - waar mensen op boten leven. Hun boot is hun huis en hun leven, zou je kunnen zeggen. In zo'n geval neem je je huis altijd mee. Maar je bent niet gebonden aan een plek. Waar water is, kun jij met je gezin zijn. Vrij, ongebonden.
Wij zijn over het algemeen nogal gebonden. Aan een partner. Aan werk. Aan een huis. Aan een status. Een auto. Een uiterlijk. Een stijl. Een taal. Verwachtingen. We knopen er van alles aan vast. Pak een willekeurig zelfstandig naamwoord uit het rijtje hiervoor en denk er eens over na. Hoezeer ben je gebonden aan het patroon, het beeld dat erbij hoort. 
Met andere woorden: in hoeverre moet je partner zijn zoals jij wilt dat hij of zij is? In hoeverre moet de straat je zien zoals jij graag gezien wilt worden? Klopt het beeld dat je met je woorden schept met je wat je echt wilt overbrengen? En hoe vast zit je aan de verwachtingen die je van anderen hebt? Van je baas, je collega, je opdrachtgever, de overheid?
Als je ziet hoe gebonden je bent en hoeveel bindingen je wel niet hebt, gaat het al schuiven. Met het zien van je binding met van alles en nog wat, komt de ont-binding al op gang. Ont-binding is een natuurlijk proces. Het hoort bij de cyclus van leven en dood. Van binnen en van buiten ontbinden we als levend wezen al voortdurend. Nieuwe huidcellen. Onze darmflora. Daar is niks raar aan. We hebben alleen wat vieze gedachten bij het begrip.
Ontbinden doen we dus allemaal. Alleen vaak nog niet zo bewust. Ik zou zeggen: probeer dat eens. Probeer je ook eens te ontbinden van alle die negen dingen die ik eerder noemde. En vul het lijstje s.v.p. zelf aan. 
Waarom je dat zou doen? Allereerst omdat het je een gevoel van vrijheid geeft. Je kunt weer ademen als je niet aan van alles en nog wat vastzit. Als er niet meer zoveel hoeft. Als je wat minder bezig bent met wat men van je zal denken. Of hoe men je zal zien. Of hoe men zal reageren. Als ontbindend mens valt er dan langzaam maar zeker een last van je af. 
Je hoeft niet meer te voldoen aan al die verwachtingen. Je hoeft niet meer in de mal te passen. Je hoeft geen keurslijf voor je werk meer aan te trekken. Geloof mij, je kunt hetzelfde blijven doen, maar met een volstrekt ander inzicht. Dat maakt je ineens een hele prettige collega, of baas, of opdrachtgever. 
Zelf ben ik al aardig aan het ontbinden. Heeft misschien ook een beetje met mijn leeftijd te maken. En juist of mede daarom durf ik wel te zeggen: hoe eerder je ermee begint, hoe meer plezier je ervan hebt. En niet alleen jij; ook de mensen om je heen. Dus stap in dat bootje, maak het touw los en laat je meevoeren.