Kan het? Jongeren van 12, 13 jaar vragen om hun hoogstpersoonlijke kernwaarde te ontwikkelen? En niet alleen dat, maar daar ook nog eens een gedicht over die kernwaarde bij te schrijven? Over het waarom van die hoogstpersoonlijke kernwaarde? Het verhaal erachter, zeg maar?
Nu weten we het. Ja, het kan! Het kan als je je open stelt. Voor samenwerking. Voor inspiratie. Voor nieuwe mensen. Voor nieuwe manieren van de dingen doen. Zo was daar Marjolein Smit, commissaris van Politie in Amsterdam-Noord en Centrum. Kwam op zondagochtend een prachtverhaal vertellen over de politie en de kernwaarden en hoe ze die in praktijk brengen. 
Zo kwamen spoken word dichters Yoni Siahailatua en Brian Kemble twee lessen lang met de leerlingen dichten. En wow, hoe fantastisch ze dat deden... Werkelijk alle leerlingen schreven hun gedicht. En daar zaten pareltjes bij (ze staan allemaal in de catalogus die bij de expositie hoort - te zien in het Stadsdeelhuis Amsterdam-Noord).
De foto's zijn van Jaap Stahlie met wie ik inmiddels al zes jaar deze lessen op IMC Weekendschool Amsterdam-Noord mag geven. Jaap is een conceptuele denker en dat geeft heel veel meerwaarde aan wat we in Noord met de leerlingen voor elkaar weten te krijgen. De vormgeving is trouwens van Wouter van der Vegt en het is altijd een groot plezier om hem erbij te hebben. Zoals hij met de leerlingen speels en soms toch ook een beetje streng naar de vormgeving kijkt. Schitterend.
En ook jaarcoördinator Eleni en klassendocent Jonas schitterden. Elk met een kernwaarde waar ze trots op zijn. Dat was goed te merken toen ze het bijbehorende gedicht voorlazen. En wat houden die twee van hun leerlingen. 
De lessen zijn nu voorbij. Dat voelt leeg. Maar de expositie met de resultaten is de komende tijd nog te zien. Want na het Stadsdeelhuis volgt de Tolhuistuin. En dan...
This is me. This is my value. Het is ook het thema van alles wat ik doe. Hier sta ik voor. Zo voeg ik hier en daar een klein beetje waarde toe aan de samenleving. Met hulp van heel veel anderen die ook begrijpen dat het nodig is. En die vooral ook inzien, voelen en ervaren dat je de waarde die je toevoegt dubbel en dwars terug krijgt. 
Het was een eer om met jullie te werken - class of 2016. Jullie zijn nu alumni. Het leven lacht je toe. Dus leef je kernwaarde. Laat zien wie je bent. Go, go, go!

Sipke de hond is dood. Mijn allerbeste wandelmaatje. Zijn hart begaf het. Dertien jaar en vijf maanden heeft het geklopt. En allemachtig wat heb ik in die jaren veel geleerd van Sipke de hond. Een paar kernwoorden: speelsheid, plezier, trouw, concentratie, dood liggen, van de bal houden, uiterst verwachtingsvol kijken (dat is iets heel anders dan bedelen), lief zijn, stout zijn, volledige ontspanning, slapen, slapen, slapen, blaffen op commando (luid!) en vooral en bovenal: onvoorwaardelijkheid. 
Dat was toch echt wel zijn aller-, aller-, allermooiste eigenschap. De onvoorwaardelijke liefde voor iedereen van ons gezin. En alle anderen. Daar moesten wij eens wat meer van hebben. Zo mild als voor een baby, maar dan voor iedereen en ons leven lang (die heb ik van mijn vrouw die Alain de Botton dat hoorde zeggen). 
Het kan niet anders dan dat Sipke een enorme eigenliefde koesterde. En die hebben wij gevoed, zoveel als we konden. Daar word je niet dik van, maar wel heel gelukkig. Ook als voeder. 
Mijn beste ideeën kreeg ik als ik met hem wandelde. Mega-grote inspirator, die Sipke. En dan ook nog zonder een woord te zeggen. Of te blaffen. Een kwispeltje en hop, weer een idee (niet dat het nu op is hoor. Sipke weet de meest onverwachte wegen te bewandelen om zijn verhaal over het voetlicht te krijgen. En dat verhaal mag ik dan doorgeven).
Hij gaf me rust en ritme. Ook dat is bijzonder prettig in deze hectische tijden waarin alles maar voortdurend verandert. Zo niet Sip. Ja, wat ouder, wat grijzer, wat strammer en wat wijzer. Het laatste jaar kwam hij me elke ochtend uitgebreid begroeten. Liefde delen. Zouden wij (ikzelf ook) ook eens wat meer moeten doen. Kies zelf maar met wie.
Onvoorwaardelijke vriendschap. Dat is het. Niks ertussen. Nooit een kwaad woord. Van hem in elk geval; ik ben nog wel eens boos op hem geweest. Dat lag altijd aan mij.
Zo zonder voorwaarden zouden we allemaal moeten leven. Verwachtingsvol. Open. Met de wil om alles te delen. En ten diepste niets meer te willen. Alleen maar te zijn. Dag Sipke, je bent er nog. Onvoorwaardelijk vertrokken. En toch nog hier.

We hebben het maar moeilijk met geloven. Mij bekruipt nogal eens het gevoel dat een steeds grotere groep mensen niet meer kán geloven. Ze durven het niet meer. Want ja, als je ergens echt in gelooft kun je er ook op aangekeken en aangesproken worden. Of ze zijn zo teleurgesteld in alles wat er om hen heen is gebeurd dat ze zich nieuwe teleurstellingen willen besparen. Dat laatste kan ik goed begrijpen. Het eerste niet.
Want je moet geloven. Van de zeer weinige dingen die moeten, is geloven er echt één. Allereerst moet je in jezelf geloven. En dat begint met van jezelf houden. Als je ten diepste niet van jezelf houdt, kun je ook niet van iemand anders houden. Liefde bestaat alleen in verbinding. En als je in jezelf gelooft verbind je jezelf met wat je belangrijk vindt, met waarvoor je leeft. Waarvoor je hart klopt, zeg maar.
En als je dat weet; als je beseft waar je zelf echt in gelooft, wil je niets anders dan dat delen. Verkondigen - om het maar eens in reli-termen te zeggen. Mensen meenemen in je overtuiging. Ze er ook enthousiast voor maken. Ze inspireren; ze begeesteren - en ja dat is een mooi Nederlands woord. Als je deelt waar je in gelooft, gaan de mensen om je heen je zien voor wie je bent. Voor wie je echt bent, dus met die hele verpakking eraf. Dan ben je op je mooist.
En dan nu een openbaring voor iedereen die zich verdere teleurstellingen wil besparen. Vergeet het. Onmogelijk. Juist als je wilt dat je niet meer teleurgesteld wordt, zul je keer ok keer dat beleven. Want je focus is erop gericht. Je hele wezen let erop dat je niet meer in de teleurstellingsval trapt. Dus je gaat extra opletten. Je wordt meer dan alert. Dus je wordt nog gevoeliger voor decepties. Je ziet ze immers al van ver aankomen. Je verwacht ze al. 
When you change the way you look at things, the things you look at change. Kijk niet naar wat je teleurstelt. Kijk niet naar wat anderen beloofd hebben en niet zijn nagekomen. Kijk niet naar de leugens waar je ooit in geloofde. Kijk niet naar de lelijkheid en de verrotting (hoe wel ook die mooi kunnen zijn). Laat je niet afleiden van het geloof in jezelf.
Hoe moeilijk het misschien ook lijkt, je moet in jezelf geloven. Je kúnt de schoonheid zien. Je kúnt je eigen kracht ervaren. Je kúnt je eigen betekenis ontdekken. Je kúnt jezelf ontketenen. 
En daarom móet je eerst geloven. Een sprankje is genoeg. Dan heb je al houvast. Zoals een druppel op een grasspriet kan blijven liggen. En dan ga je het zien. Wie je echt bent. En wat je echt kunt betekenen. Ik geloof in je. Nu jij nog.