De meeste mensen hebben het wel eens gezien: een klein kind dat zichzelf ontdekt. Dat uit nieuwsgierigheid aan zijn of haar eigen lichaam gaat plukken en gaat uitproberen wat er gebeurt als je dit of dat doet. Prachtig.
Ook als volwassene valt er nog heel wat te ontdekken - al dan niet met hulp van anderen. Zo ontdek je van alles over jezelf op het moment dat je een relatie aangaat. En - als je dat wilt - blijft dat maar doorgaan, ook als je al langer bij elkaar bent. 
Maar wat is ontdekken nou eigenlijk echt? Ont-dekken. Niet meer bedekken. Het deksel, de bedekking eraf halen. En wat ga je dan zien? Wat zie je van jezelf als je er alles, alles eraf haalt? Dan komt je kern tevoorschijn. Wie je echt bent. De persoon, de mens, de ziel die het allerdiepst binnenin je zit.
Ontdaan van alle sociale conventies. Alle culturele, religieuze en andere 'belastingen' gestript. Zonder alle al dan niet door trauma's beladen emoties. Alle inter-relationele gevoeligheden eraf gehaald. En het denken even helemaal op de achtergrond.
Wat blijft er dan van je over? Wie ben je dan? Wat maakt die kern van jou zo ontzettend mooi? Wat straalt die uit? En waarom straalt je ziel, je echte zelf juist dat uit, en niet iets anders?
Er zijn wel honderdduizend manieren om dat proces van ont-dekken op te starten en vol te houden. Een van de belangrijkste voorwaarden: je moet jezelf niet voor lief nemen. Je moet de wil hebben om dat deksel eraf te tillen. En vervolgens het lef hebben om echt te zien wat daaronder ligt. Om door de lagen en de spinnenwebben heen te kijken. Om alles aan de kant te duwen wat je echte kern versluiert, verduistert, verdonkeremaant. 
En doe dat in de wetenschap dat wat je zult zien prachtig is. De wereld om ons heen lijkt nogal eens te zeggen dat we duister en negatief zijn, maar in de kern is dat absoluut niet waar. Til het deksel maar op en kijk maar goed. Je zult meteen, na een tijdje of langzaam maar zeker ontdekken welke belofte jij bent voor de wereld. 

In ieder van ons wonen tientallen, zo niet honderden anderen. Hun aanwezigheid, hun stemmen, hun gefluister klinkt voortdurend in onze hoofden en misschien ook wel onze harten. De boze bas van je vader; de meeslepende schaterlach van je moeder; het gekwetter van je zussen; de 'pang pangs - jij bent dood van je broers. De aanwijzingen en aanmoedigingen van al je leraren. De nare commentaren van je collega's. De wijze woorden van je oma. De zalvende stem van de predikant of de pastoor. 
Hele volken bewonen je geheugen en op de gekste momenten komen ze tevoorschijn. Om je raad te geven. Om je in een richting te sturen. Om duidelijk te maken dat je heel erg gelijk of heel erg ongelijk hebt. Om te zeggen dat je alle recht hebt om zo boos - verdrietig - gefrustreerd - verliefd - cynisch of wat dan ook maar te zijn.
Al die stemmen bevestigen of ontkennen wat je voelt of denkt. Ze zijn je medestander of je tegenstander. Of je dat nou leuk vindt of niet. En het vervelendste is nog wel dat het lijkt of je ze niet kunt uitzetten. Al die raadgevers uit het verre of nabije verleden. 
Toch hoeft die enorme bevolking - die ook nog eens voortdurend groeit - je hoofd en zeker je hart niet te besturen. Je kunt ze met relatief gemak even uitschakelen. Ik zeg 'even', want ze komen wel altijd weer terug. 
Je hebt waarschijnlijk het meeste last van die populatie als je stress ervaart. Op de een of andere manier werkt spanning als smeermiddel voor die stemmen. Hoe meer stress, hoe meer stemmen en hoe harder die gaan klinken. 
Als je jezelf wilt ontvolken, wees dan de stress de baas. Concentreer je op je adem. Volg je ademhaling. Hoe die in en uit gaat. Doe dat een tijdje - 10 seconden kan al genoeg zijn - en je zult merken dat het volk langzaam stiller wordt. Hoe langer je zelf stil bent en je adem volgt hoe stiller je bevolking wordt. Uiteindelijk zwijgen ze. 
En dan komt er iemand anders aan het woord. De stilte. Als die spreekt, voel je de rust. Als stilte zich laat horen, weet je dat het goed is. Dat je bij jezelf bent. Wat je dan hoort is de stem van het universum. Van wie je echt bent. En die zegt dat jij net als alles wat leeft deel uitmaakt van iets dat allesomvattend is. Dat het begrip volk vele malen overtreft. De stilte vertelt je dat je verbonden bent met alles en iedereen. Dat het lijkt of er een begin en een einde aan jou is, maar dat het eigenlijk niet meer is dan een stadium. Dat alles in alles opgaat en zo steeds weer doorgaat. Het is de meest troostende, hoopvolle en overtuigende stem die ik ken. 

Heilig. Het begrip heeft de afgelopen decennia fors aan waarde ingeboet. Wie wil er anno nu nog heilig zijn? Met de ontkerkelijking zijn we met z'n allen ook fors ontheiligd. 
Waarom jezelf dan nog ontheiligen. Het is toch al gebeurd? We zijn toch al behoorlijk geseculariseerd in ons nuchtere Hollandje? Laten we in ieder geval eerst maar eens vaststellen dat ontkerkelijking een heel anders proces is dan ontheiliging. Niet meer naar een kerk gaan, kan heel goed tot gevolg hebben dat je je heil ergens anders gaat zoeken. Een spannende spiritueel leider, sex - drugs - rock & roll (allemaal tegelijk of niet); een nieuwe eco-religie; yoga (al dan niet bikram); je werk; je onderneming; je wetenschappelijke loopbaan. 
Het lijkt wel of je overal heil in kunt vinden. En toch zijn al die vormen van heil eindig. Op een dag kijk je in de spiegel en zeg je hardop tegen jezelf: is dit het allemaal waard? Wat heeft het me gebracht? Wat voor mens ben ik geworden? En voor wie ben ik die mens eigenlijk? Voor wie leef ik? En leef ik eigenlijk wel echt?
Jezelf ontheiligen wil zeggen dat je alle franje eraf haalt. Dat je tegen jezelf durft te zeggen: 'dit ben ik. Met al mijn kuren en slechte eigenschappen en onhebbelijkheden. Met mijn rare eetgewoontes en mijn boosheid over m'n partner die er ineens op de meest onverwachte momenten uit komt. Dit ben ik met mijn te dikke/te dunne/te lange/te korte lijf waar ik niet zo/heel erg blij mee ben. Dit ben ik met mijn ontzettend nare gedachten over sommige andere mensen (Was je maar dood; ik hoop dat het lot je keihard treft; Sterf, eikel enzvoorts). 
Dat ontheiligen begint en eindigt bij jezelf. Dat je bereid bent om jezelf helemaal te accepteren zoals je bent. Met al je mooie en al je lelijke kanten. Ontheiligen wil zeggen dat je er geen kwalificaties meer aan geeft. Dat je het oordeel over jezelf en wat je doet of laat weglaat. Want dat oordeel - daar komt heel veel rotzooi van. 
Je kunt nog zo'n goed mens zijn voor de hele wereld om je heen. Filantroop, fanatieke vrijwilliger, bestuurder met een hart; directeur met een echte en voelbare mensvisie, noem maar op. Alleen als je jezelf volledig weet te ontheiligen kun je echt van betekenis zijn voor anderen.
Ik zeg niet dat het eenvoudig is. Het is ook geen kunstje. Het vraagt volledig bewustzijn. Elke dag, ieder uur, elke minuut. Zelf ben ik ook nog lang niet ontheiligd. 
Maar ik doe mijn best. En ik zie wat er gebeurt als het lukt. Ontheiligde mensen zijn een zegen - om maar even in dezelfde terminologie te blijven. Voor zichzelf en voor iedereen om hem heen. Omdat ze er volledig kunnen zijn. Voor zichzelf en voor die anderen. Zonder rare laagjes. Zonder gekke filters. Zonder bijbedoelingen of geheime agenda's.
Ontheiligen is dus geen beeldenstorm. Geen oude wijn in nieuwe zakken. Het is een bewustwordingsproces dat je alleen maar zelf in gang kunt zetten. Sommige boeken kunnen je inspireren. Maar eigenlijk hoef je alleen maar aan wat ontheiligde mensen te denken. En nee, hier geen namen. Bedenk die zelf maar. Wel een tip: volgens bepaalde instituten kunnen de meest ontheiligde mensen heilig zijn.