Opzij, opzij, opzij. Maak plaats, maak plaats, maak plaats. Wij hebben... Nou ja, je kunt het liedje zelf wel afmaken denk ik. Herman van Veen wist de tijdgeest in 1979 al goed te treffen. En er is sinds dat jaar heel veel veranderd. En ook weer heel veel niet. Man, man, man, wat hebben we een haast met z'n allen. Daarom alleen al reis ik graag met het openbaar vervoer. Met die vertragingen valt het echt wel mee - en ik spreek uit jarenlange ervaring. Dat heerlijke gevoel van niet hoeven, lekker mijmeren, fijn schrijven of ingewikkelde zaken al lichtjes door het landschap denderend doordenken. Dat is onbetaalbaar (ik verwacht wel dat de NS me binnenkort benadert om ook eens iets voor hen te schrijven...). 
Het is bijna net zo lekker als langzaam lopen. Dat ben ik mezelf aan het leren sinds ik daarover een prachtig boekje las met de titel Walking with awareness. Dat klinkt dan meteen of er iemand met je meeloopt. Misschien is dat ook wel zo. Want door langzaam te lopen, gaat je bewustzijn open. In het begin is het even wennen. Gelukkig helpt Sipke de hond goed - hij wordt wat ouder dus heeft meer tijd nodig om goed te snuffelen. Langzaam lopen helpt om veel meer te ervaren. In en buiten jezelf. Zo zag ik gisteren ineens een piepjong blaadje aan een boom en dat was zo groen, daar zijn geen woorden voor. Zo klein, zo kwetsbaar, zo fris. En op weg naar de herfst waarin het een hele nieuwe rol krijgt in de natuur. 
Het voelt trouwens ook gewoon heel fijn aan je voeten als je langzaam loopt. Je voelt hoe het landschap onder je voetdelen verglijdt. De druk die verschuift van je tenen en dan geleidelijk naar je hiel. Je ene voet die even zweeft als de andere nog op de grond is. Je ervaart ineens dat je loopt zoals je dat ooit deed toen je het leerde. Met als grootste verschil dat je het nu gebruikt om je bewust te worden. Van je lopen, van de geuren, de geluiden, wat je ziet en wat je voelt. En vooral en bovenal van al die gedachten die met raketsnelheid door je hoofd razen. Allemachtig. Die krijg je niet stil door te zeggen dat ze moeten stoppen. Dat lukt alleen als je zelf fysiek stopt. Dus heel bewust gaat lopen. Of zitten. Of staan.
Ik vinid het een wondertje, dat bewust lopen. Ik merk dat zo nu en dan zelfs die maalstroom van gedachten even bedaart. Dat ik soms even helemaal open sta voor wat me omringt. En dan voel ik me zo, ja, hoe zal ik dat nou eens beschrijven? Zo leeg en vol tegelijk. Zo alles en niets. Zo los en volledig verbonden. Zo onbedacht. Zo totaal en helemaal niets.
Mijn advies: probeer het eens. Echt lekker langzaam lopen. Liefst ergens buiten. EEn beetje natuur in de buurt is wel fijn. En doe verder niks. Alleen maar lopen. En let op je adem. Een beetje. Tel maar eens je ademhalingen. Hoeveel voetstappen doe je in één adem. Las een mini-pauze in tussen twee ademhalingen. Loop zo een tijdje. En ik verzeker je: opeens ervaar je dat het denken even is gestopt. Dat je open staat. Zonder iets te willen of te moeten. En dat is geweldig. Doe maar. Iedereen kan het.

Hoe word je gelukkig? Die vraag houdt ons al bezig zo lang we bestaan. Iedereen met een scheppend beroep, heeft zich er wel eens over gebogen. We mogelijk ons tegenwoordig zelfs gelukkig prijzen met een complete (nou ja...) geluksindustrie. Met bladen als Happinez die je op het pad naar dat geluk helpen. Op allerlei manieren, soms zelfs met een handleiding.
Laat ik duidelijk zijn: ik kan het je niet zeggen. Want geluk is natuurlijk een 'one wo/man job'. Je kunt het alleen zelf doen. Alleen al daarom is het begrip 'self help goeroe' dat je op vele achterflappen van vele 'ontwikkelboeken' tegenkomt nogal tegenstrijdig. Dr Wayne Dyer bijvoorbeeld wordt in het Amerikaanse Woman Magazine 'self-help supremo' genoemd. Of de man daar nou zo blij mee is? Wel een aanrader trouwens, zijn boek 'Inspiration'; alleen al omdat hij even uitlegt dat inspiratie komt van 'in spirit' zijn. Dat roept bij ons dan weliswaar allemaal protestant-christelijke associaties op en die hebben voor sommigen dan weer een wat negatieve bijklank, maar Dyer maakt duidelijk dat 'in de geest' of 'bezield' zijn en staat van zijn is die we allemaal kunnen bereiken. De man schrijft al zijn boeken met de hand en laat die hand leiden 'door de geest' zoals hij het zelf noemt. En dat heeft hem veel en ver gebracht.
Dan Harris, een Amerikaanse tv-verslaggever en presentator die tijdens een live-uitzending waar miljoenen Amerikanen naar kijken, een paniekaanval krijgt, schreef een boek met de titel 10% Happier. Een tamelijk hilarisch verhaal over hoe hij daarna probeert zijn leven weer op de rails te krijgen. De man heeft het geluk dat hij Eckart Tolle mag interviewen, en daarvan raakt hij nogal in de war. Wat volgt is een speurtocht naar wat voor hem werkt. Hij interviewt vele groten op het gebied van spiritualiteit en meditatie: Deepak Chopra, Mark Epstein, Tara Brach en vele anderen. Met frisse tegenzin begint hij te mediteren en tot zijn grote verbazing werkt het. Na talloze ups & downs - zijn beschrijving van z'n eerste stilte-retreat heb ik schaterlachend gelezen - wordt meditatie en een boeddhistische levensvisie de rode draad in alles wat hij doet. En daar wordt hij best wat gelukkiger van. Zo'n 10% volgens eigen zeggen.
Iedereen kan dat trouwens. Je moet er een paar dingen voor doen en een paar dingen voor laten. Uit eigen ervaring durf ik te zeggen dat sinds ik Tai Chi doe en mediteer mijn gevoel van geluk gegroeid is. Of dat dan 10, 20 of 30% is zou ik niet durven zeggen. Maar het gevoel van een onderstroom van geluk, van inzicht van vergankelijkheid (alles verandert altijd en wat stil staat is dood) en van de zin van mededogen (dat vooral ook voor jezelf werkt - je wordt er een prettiger mens van als je je verdiept in de ander) en het besef dat je die razende stroom in je hoofd even stil kunt laten zijn... En dat je beseft dat er een groot verschil is tussen reageren en antwoorden (react and respond) en dat je met je antwoord iemand altijd in zijn of haar waarde kunt laten (dat lukt mij vaak, maar niet altijd). Dat is al geweldig.
Stel nou dat 10% van alle mensen 10% gelukkiger zou worden. Gewoon door iedere dag een kwartiertje of half uurtje te mediteren. Wat zou dat voor de wereld kunnen betekenen...