Simpel is prachtig. Altijd. Dat zie je in de dingen die wij mensen bedenken (hoe kun je anders uitleggen dat Apple zo'n succes is? Of de HEMA? Of het microkrediet?). Dat zie je ook in de natuur. Neem nou deze gele gevalletjes. Ze zaten naast onze voordeur. Ik zag het niet meteen, maar het zijn spinnetjes. Veel mensen zouden met die wetenschap meteen de tuinslang of de bezem pakken. Ik niet. Ik raak gefascineerd.
Dat heeft mijn schoonvader trouwens ook. Mijn lieve vrouw facetimet bijna elke avond (nou ja, nacht eigenlijk) met haar vader. Niet dat die ver weg woont (wat dat betreft zou ik dat beter met mijn ouders kunnen doen. Maar die hebben jaren geleden de computer verbannen en vinden het heerlijk zonder), maar ze delen gewoon graag hun leven. Zo vertelde ze gisteren, gierend van het lachen, dat haar vader een tijdlang zijn toilet in het donker had bezocht. 'Ja, anders schrikt die spin misschien die er al een hele tijd zit'. Gelukkig was de spin die dag vertrokken, dus het licht mocht weer. Toch wel fijn 's nachts.
Nou kun je van alles vinden van zo'n anekdote, maar de basisgedachte spreekt mij zeer aan. Alles en iedereen heeft gevoel en we zijn allemaal met elkaar verbonden. Of we dat nou een leuke gedachte vinden of niet. Er zijn inmiddels talloze onderzoeken die aantonen dat planten stressreacties vertonen als je bijvoorbeeld met een schaar in de buurt van een van de bladeren van die plant komt. Eigenlijk is dat ook heel logisch en simpel. En ik snap ook wel dat we niet moeten gaan rekenen op een hele aardige poëziebundel van een na een serieuze depressie weer opgeleefde geranium. Maar het gegeven dat alles wat leeft een verbinding heeft met al het ander dat leeft, plaats ons leven in een mooi perspectief. Mensen, lekker belangrijk...
Van de spinnetjes en van de conversatie tussen mijn lief en haar vader leer ik. Relativeren. Het kleine in het grote zien. Begrip. Geduld. Luisteren. En soms, jazeker, ook heel hard lachen. Het is een voorrecht om hier te mogen zijn. Als we dat nou aan alles en aan iedereen eens zoveel en zo vaak mogelijk laten voelen.
Trouwens, mijn schoonvader is ondanks zijn nachtelijke facetime-gesprekken wel vroeg op. Om de planten in het licht te zetten. 'Dat vinden ze prettig.' Geweldig dat er mensen zijn die zo denken. Dankjewel schoonvader.

Heel even, een fractie van een seconde maar, dacht ik dat deze eenden een hekel aan me hadden. Alsof ze het afgesproken hadden keerden ze in één beweging mij de kont toe. Op zich was dat al een grappig gezicht; een soort van waterballet voor drie woerden. Het simultane effect werd nog versterkt doordat ze tegelijk met hun koppies onder water doken. Waarom? Het is lente en dus zich er veel vruchtbaars in lucht, land en water. Goed en veel voedsel is belangrijk in deze tijd, want er zijn jonkies. Druk, druk, druk.
Het beeld van deze deels verdwenen eenden riep ook nog iets heel anders bij me op. Het valt me op dat de mooiste dingen vaak niet aan de oppervlakte te vinden zijn. In deze tijd waarin we ondanks het lentegevoel genadeloos om de oren geslagen worden met oppervlakkigheid - ik noem 'Barbie gaat trouwen'; 'Lust, liefde of laten lopen'; Zon, zee, ziekenhuis' - duik ik graag onder in boeken, kranten of, als het dan toch tv moet zijn, Joris' Showroom. Alleen al vanwege dat programma moet de publieke omroep blijven bestaan. 
Er schijnt ooit in het oorlogskabinet van Winston Churchill een minister van Financiën te zijn geweest die een lumineus idee had. Voor de oorlog had het toch al door de crisis in de jaren dertig verarmde Groot-Britannië heel veel geld nodig. Toen de ministerraad op een gegeven moment weer eens bijeen was, bracht deze minister zijn plan naar voren. Hij stelde voor om het totale budget voor kunst en cultuur over te hevelen naar defensie. Op zich klonk dat best logisch. Het land was in oorlog en voor de militaire inspanningen was elke extra penny welkom. Toch reageerde Churchill furieus op het voorstel. Met één quote maakte hij korte metten met het voorstel: 'Then what are we fighting for!' Komiek Ricky Gervais haalt het in een tamelijk hilarisch interview met Esquire nog eens aan.
Een andere quote van Churchill - in datzelfde interview - onderschrijf ik overigens ook van harte: 'If you find a job you really love, you 'll never work again'. Anders gezegd: als je het gevoel hebt dat je voor je werk heel hard moet werken, klopt er iets niet. Dan zou je toch eens bij jezelf te rade moeten gaan.
Terug naar de eenden. Het mooiste is te vinden onder de oppervlakte. Dat vraagt wel dat je bereid bent om je kop zo nu en dan onder water te steken. Of boven het maaiveld. Dat betekent ook dat je geregeld even lucht moet happen of je hoofd tussen je schouders moet trekken (Pas op, de zeis!). Tegelijkertijd zie je bij de drie woerden dat er in hun activiteiten een soort van moeiteloosheid zit. Het past in de lijn van hun leven. Ze hoeven er niet over na te denken.
Dat is wat mij betreft de kunst van het leven: zo moeiteloos mogelijk ontdekken wat er onder de oppervlakte is. Als je die kunst leert beheersen, duik je steeds weer met een grote glimlach op je gezicht op. En als anderen je dan zien, kunnen ze eigenlijk ook niets anders dan glimlachen. Zo eenvoudig is het. Je moet het alleen even durven.

Stel je bent een boom. De tweede helft van de herfst ben je al je gebladerte kwijtgeraakt. Je voelt je niet alleen kaal, maar ook tamelijk naakt. Bovendien weet je wat er gaat komen. Je staat tenslotte al een tijdje op die ene plek en je weet dat je als boom daar verder weinig aan kunt veranderen. De enige optie - en daar hoop je zeer zeker niet op - is dat een verwarde ambtenaar besluit om je te verplaatsen. Verplaatsen wil nog al eens een droevige afloop hebben. 
Eerst hebben de herfststormen je van al je bladeren beroofd. Vervolgens proberen de herfstbuien je vochtgehalte ook binnenin op een zo hoog mogelijk peil te krijgen. Hier en daar raak je een tak kwijt, maar ach je hebt er nog genoeg. Nee, de herfst die kun je hebben.
Maar dan komt de winter. En die is wispelturig. Niet nor-maal. Je laat het allemaal stoïcijns over je heenkomen. De pakken sneeuw - weer een paar takken weg. De ijzige wind. De dag- en nachtvorst; en ja je hoort ze al snel weer praten over een Elfstedentocht. Het zal toch niet...
En láng duurt die winter deze keer. IJzingwekkend lang. En dat is lastig, want zo vanaf eind februari, begin maart, voel je een kriebel binnenin die langzaam aanzwelt. Wat sommige mensen wel eens hebben als ze de slappe lach krijgen. Die schijnt ook met een soort van gerommel binnenin te beginnen en daarna onstuitbaar te zijn. 
Maar er lijkt geen einde aan die kl...winter te komen. December: koud. Januari: ijskoud. Februari: nog kouder. Maart: even een opleving en weer koud. April: verrek, een warme dag... zal ik? Nee hoor, nog steeds koud. Dus je houdt je in.
En dan ineens begin mei voel je het. Het is net of iemand tegen je zegt: Barst maar los. Spring maar uit de band. Laat je maar eens lekker gaan. En dat doe je dus ook. Je laat iedereen zien wat je allemaal in je mars hebt. Zo snel heb je dat nog nooit gedaan. Echt, een recordtijd. Je staat van trots te stralen. En het voelt lekker! Je hebt energie voor een heel jaar. Wat, voor een eeuw. Het enige wat je voorzichtig nog wel even denkt: 'Zien ze me wel staan?' Nou en of we je zien staan; we kunnen niet om je heen. Zo rose was rose nog nooit.