Zitten we allemaal vast? Of zijn we allemaal lekker los? Zeg het maar. Deels heeft het te maken met hoe je naar jezelf kijkt. En naar je omgeving. Wie of wat bepaalt jou? Wat heeft echt betekenis voor je? Waar wil je van betekenis zijn of iets echt zinvols toevoegen? Stel je jezelf die vragen? En zo ja, vind je de antwoorden ook?
Ieder van ons is op de een of andere manier op zoek naar betekenis. Naar de plekken, de momenten, de anderen die er toe doen. In het werk, in de hobby, bij je partner, je kinderen, vrienden, vriendinnen. Hier dichtbij, of ergens ver weg. In een praktische rol of in een meer beschouwende functie. Betaald, onbetaald, beetje betaald. De voldoening hoeft niet per se in het geld te zitten. Sterker, dan kan helemaal niet.
Om die betekenis te vinden, helpt het enorm om je verzet te laten varen. Om jezelf te ontzetten. Los te maken van beperkende gedachten, gevoelens, omgevingen, mensen. Dat gaan niet een twee drie. Eerst zul je er naartoe moeten groeien dat je jezelf helemaal accepteert zoals je bent. Tot je echt voelt dat je dingen doet en laat omdat jij dat wilt. En niemand anders. Dat is geen eenvoudig klusje want er wordt in deze samenleving nogal wat van je gevraagd. Ga maar eens na wie of wat allemaal een beroep op je doen. En hoe ze dat doen.
Dat er continu vragen en verzoeken op je afkomen is niet vreemd. Op zich is het ook niet erg. Het is aan jou om er wel of niet op in te gaan. Jij bepaalt of je 'ja' zegt. Je hoeft je er niet tegen te verzetten. Alleen maar bij jezelf na te gaan of het bij je past of niet. Eigenlijk is het losmaken, het ontzetten dan al begonnen. 
Hoe je dan bepaalt waar je wel of niet meer verder gaat, of op ingaat? Het antwoord op die vraag is eenvoudig: krijg je er een glimlach van op je gezicht? Als dat zo is, dan weet je genoeg. Die glimlach mag ook 'energie' heten. Of een goed humeur. Of... nou ja je kunt het zelf wel invullen.
Het mooie van jezelf ontzetten is dat je er een leuker mens van wordt. Dat merk je aan jezelf en ook aan de mensen om je heen. Hoe ze op jou reageren. En dat maakt dat je je dan nog weer beter gaat voelen. Niet omdat je ego wordt gestreeld. Nee, omdat je gezien en gevraagd en aangesproken wordt omdat je echt jezelf bent. Omdat er geen verzet is. Omdat je los bent. Als je los bent, ben je inspirerend. Je bent in contact. Verbonden. En dat maakt anderen ook los. Die gaan van verzet naar ontzet. Als je dat teweegbrengt besef ineens je wat je betekenis is. Een ont-dekking.

Hoeveel mensen zitten er aan jou vast? En welke banden zijn dat? Familiair? Vriendschappelijk? Zakelijk? Financieel? Emotioneel? Gewoontegetrouw? Patriarchaal? Matriarchaal? Broer-zus of andersom? En welke betekenis hebben al die mensen voor je? Sta je daar wel eens bij stil? Waarom zijn ze in je leven? En wat doen ze daar? Waarom maken ze deel uit van jouw 'clan'? Wie vielen er af? En waarom was dat?
Verzamelen is een diepgewortelde gewoonte. Bij sommige mensen neemt dat absurde vormen aan - en dan hoeft het niet per se over spullen te gaan. Er is natuurlijk ook niets op tegen om een appeltje voor de dorst te hebben. Maar hoeveel mensen heb je nodig voor je dorst naar aandacht en bevestiging? Hoeveel mensen voegen echt iets toe aan je leven? Voor hoeveel mensen beteken je meer dan een kop koffie of een etentje samen?
Er blijven allerlei figuren aan je klitten van wie je je kunt afvragen wat ze daar doen? Mensen die het moeilijker maken om echt te zijn wie je bent. Figuren die je voortdurend terugduwen in oude rollen, in oude patronen. Vrienden, familieleden, collega's die altijd precies dat stukje van je weten aan te spreken waar je je zwak voelt. Of onzeker. Die je twijfel over jezelf met perfect krachtvoer weten te voeden. Die je boos maken. Verdrietig. Types die je klein doen voelen.
Herkenbaar? Begin dan meteen nog met jezelf ontklitten. Weg met die figuren, die types, die onzekermakers op twee benen. Je raakt echt niets kwijt als ze er niet meer zijn. Naar jou luisteren? Deden ze toch al niet. Naar je omkijken? Waren ze toch al nooit mee bezig. Zich verdiepen in wat jou drijft? Nooit gedaan.
Jij bent het waard om te zijn wie je bent. Je hebt er recht op om te stralen.  Om te schitteren. Om gezien te worden voor wie je echt bent. En daarom hoef je geen angst te hebben om alle types die dat in de weg staan, af te wijzen. Ze hebben je niets te bieden, behalve tegenwerking. Slechte lijm van nare plakkers.
Jezelf ontklitten begint bij jezelf. Bij het lef om echt te zijn wie je bent. Hoe meer je dat kunt - en iedereen kan het - hoe mee je zult zien dat je omringd wordt door mensen die je zien voor wie je bent. Die graag deel uitmaken van jouw leven. Juist omdat je bent wie je bent. Dat voelt heerlijk. Los. Vrij. En tegelijkertijd diep verbonden.

Hunkeren. Het is de overtreffende trap van verlangen. Als je hunkert is het verlangen naar iets of iemand bijna tastbaar. Je bent er dan en nacht mee bezig. Bijna obsessief. Als de hunkering je te pakken heeft, voelt het soms alsof je zelf niets meer te zeggen hebt.
Waar hunker je naar? Liefde? Aandacht? Vertrouwen? Passie? Inzicht? Warmte? Vroeger? Een ander seizoen? Wat het ook is, de hunkering heeft je te pakken. En in dat zinnetje schuilt meer waarheid dan je op het eerste oog zou zeggen. Want de hunkering haalt je compleet uit het nu en brengt je naar het verleden of de toekomst. Naar iets dat of iemand die je ooit had of graag ooit zou willen hebben. Welkom dagdromen, doei realiteit en hier en nu.
Hunkeren heeft vaak een best wel positieve klank. Aangewakkerd door ons verwrongen beeld van romantische liefde bijvoorbeeld. Of door ons idee over de hoeveelheid bezit die we nodig hebben. Of het type auto - jazeker naar een auto kun je ook hunkeren. Of het banksaldo. Het werk. Het eigen huis. Je partner. Je kinderen.
Er schuilt een groot gevaar in het zinnetje 'had ik maar' - het begin van de hunkering. Met dat zinnetje begint de ontsnapping uit wat er echt is. Uit wat je wel hebt. Uit wie je echt bent. Hunkeren sleurt ons weg van dankbaarheid, van tevredenheid. Het is de ultieme escape. En, erger nog, hunkeren houdt ons helemaal uit de buurt van het geluk dat we allemaal ten diepste in ons hebben. 
Klinkt dat streng? Misschien wel. Dat komt omdat hunkeren zo'n hele schelle stem heeft. De roep van het ego. Hunkeren is een manier van het ego om tegen je te zeggen dat het allemaal om jou draait. Om jou en je verlangens. Je niet vervulde behoeftes. Als je daar maar lang genoeg naar luistert ga je erin geloven. Dan ga je jezelf zo belangrijk vinden dat al je verlangens, al waar je naar hunkert bevredigd moeten worden. Het gevolg is dat je voortdurend op jacht gaat. Al die hunkeringen moeten beantwoord, vervuld. Doodvermoeiend en oneindig. Want na hunkering komt hunkering komt hunkering.
Dus stop met hunkeren. Wees hier. Wees nu. Wees je bewust. Van wat je hier komt doen en wie je daar blij mee kunt maken. Zo eenvoudig is het. Iedereen kan het. Het geluk zit in je. Kijk maar. Graaf maar. Zoek maar. Het ligt net onder de oppervlakte. Duw dat hunkeringetje even opzij en je ziet iets glimmen en glunderen. Dat is het. Ga daarmee aan de slag. Er komt dan als vanzelf een glimlach op jouw gezicht. En al snel ook op dat van mensen om je heen. Want in tegenstelling tot de hunkering werkt geluk aanstekelijk.

Alles wat je meemaakt is ergens in je opgeslagen. Ik ben er zelfs van overtuigd dat alles wat wij meemaken ergens collectief opgeslagen is. Als mens hoef je meestal niet zoveel moeite te doen om terug te komen bij wat zich vroeger afspeelde. Praat eens met je broer of zusje. Zoek een oude vriend op. Neem je moeder, vader, opa, oma mee uit eten en er gaan lades in je geheugen open. En daar komen herinneringen uit waarvan je soms niet meer wist dat je ze had.
Veel mensen houden ervan om terug te kijken. Om te wroeten in wat was. Om opnieuw te analyseren hoe de dingen kwamen. Waar ze vandaag kwamen. En hoe het kwam dat ze zoveel met je deden. Dat kan heel goed om helpen om jezelf en de ander beter te begrijpen. Het kan inzicht opleveren. Begrip. Verklaringen. 
Maar het verandert nooit meer. Als mens leef je nou eenmaal van moment tot moment. De stomme dingen die je nu doet of die je zijn aangedaan gaan niet meer weg. Ze zijn gebeurd. Terecht of onterecht - daar gaat het uiteindelijk niet om. Het was zo. Toen.
Praten over wat was is een vorm van ontluchten. Als je vertelt over wat je is overkomen of wat je hebt geflikt, helpt dat zeker om er verder mee te komen. Het lucht op. Je begrijpt jezelf en de ander beter. Je bent misschien opgelucht. Maar nog niet ontlucht. 
Jezelf ontluchten kan alleen in stilte. In rust. Als je echt bij jezelf komt. Het geeft ook geen geluid. Integendeel, geluid leidt af. En het fijne van diepgaand ontluchten is dat het niet alleen lucht geeft, maar ook licht. Je gaat helderder zien. Je gaat je lichter voelen. De boosheid gaat eraf. De frustratie verdwijnt. Het gevoel van onbehagen vertrekt. Je wordt losser. Warmer. Vriendelijker. Liefdevoller. 
Jezelf ontluchten is eigenlijk hetzelfde als jezelf verlichten. Het gewicht gaat eraf. De gewichtigheid trouwens ook. Doordat je licht bent ga Je meer stralen. En een van de mooiste effecten daarvan is dat je meer gezien wordt. Voor wie je echt bent.
En het allermooiste is nog wel dat we dat allemaal kunnen. Je hoeft er namelijk eigenlijk helemaal niets voor te kunnen. Iedereen kan zitten, staan of liggen. Iedereen kan stil zijn. En iedereen kan na een tijdje oefenen ook die innerlijke stemmen tot zwijgen brengen. Eerst tien seconden. Dan een minuut. En zo steeds langer.
En dan, even daarna, voel je het: compleet ontlucht. He he. Je hebt het gevonden: de lichtheid van je bestaan. Gefeliciteerd.