Regen is lekker. Laten we dat nou gewoon maar eens afspreken. Regent spoelt van alles weg en dat is best wel eens goed. Neem nou de herfstbladeren. Voor zover die niet door groenwerkers met bladblazers in ter compostering in een of andere aanhanger achter een trekker zijn verdwenen, hebben die een belangrijke functie in de natuur: voeding. Eerst moet het rotten en dan gaat het voeden. Dat had trouwens ook de titel van deze blogpost kunnen zijn.
Met ons besef van groei, met onze bewustwording is het eigenlijk niet anders. Om jezelf te kunnen voeden op spiritueel vlak, moet je eerst heel veel ouwe shit wel laten spoelen. Iedereen kan de manier vinden die voor hem of haar het beste werkt. De een heeft een herfststorm met keiharde regen nodig, de ander leert zijn weg vinden in de dichte mist. 
Ik hou van regen omdat die zo lekker nat is. Regen geeft je een fysieke ervaring waar je niet omheen kunt (tenzij je binnen blijft of gaat schuilen). Regen staat symbool voor de onontkoombare dingen in het leven. De dingen waar je op de een of andere manier mee moet leren leven. Het is er en je zoekt er maar een antwoord op. Een paraplu, een regenpak met zuidwester, of gewoon nat worden tot op je huid. 
De symbolische regenbuien die je leven treffen roepen allerlei vragen op. Ze plaatsen je heel dichtbij jezelf en vaak ook dichtbij anderen. Dat is mooi, zelfs al is het lang niet altijd makkelijk. Dichtbij jezelf en anderen komen betekent verbinding maken. En dat hebben we nodig. Zoals regen je kan verbinden met wat er buiten gebeurt, kan de spreekwoordelijk regenbui ervoor zorgen dat je jezelf en de ander ziet staan. Of ziet zitten. 
'Who'll stop the rain?' vroeg Creedence Clearwater Revival zich decennia geleden al retorisch af. Laat het maar lekker vragen regenen. Die zijn goed voor ons. Vooral als we ze delen. Voor vragen kun je nou eenmaal niet schuilen. Maar je kunt wel samen onder de paraplu erover nadenken. Heerlijk, die regen.

Het is herfst, dus we moeten het even over loslaten hebben. Of overgave, dat is misschien een beter woord. Zoals de verkleurende bladeren weinig andere keus hebben dan zich over te geven aan de grillen van de herfstwind en -regen. In ons mensenleven is het op de keper beschouwd niet zo heel veel anders. Het merendeel van wat zich afspeelt kun je nauwelijks beïnvloeden. En vaak ook niet bevatten. Vorig jaar rond deze tijd ging Wilbert zomaar dood. Niet te volgen, dus dat moet je dan maar loslaten. En toch grijpt Wilbert mij nog regelmatig bij m'n kladden. Om nog even een discussietje aan te gaan vanaf de plek waar hij nu is. 
Loslaten betekent dat je niet meer vasthoudt. Dat je je niet meer vastklampt aan alle zogenaamde zekerheden van het leven. Want zeg nou zelf, hoe zeker zijn die eigenlijk? Zeker is dat je hier gekomen bent en zeker is dat je hier weer weggaat. Waarheen? Hoe? Wanneer? De meeste mensen weten dat niet. En wie het wel weet, is vaak niet blij met die wetenschap. Omdat die vraagt om veel, heel veel los te laten. Kijk maar naar het bijzondere tv-programma 'Over mijn lijk'.
Gisteren kwam mijn vrouw naar boven: 'Er staan twee mensen voor de deur en die willen even met je praten. Ze zeggen dat jij wel interesse hebt in wat zij te vertellen hebben.' Jehova's getuigen, ik wist het meteen. Ik was met m'n financiën bezig, dus had eigenlijk geen zin. Maar goed, ze vroegen naar mij en dan zeg ik geen 'nee'. Even loslaten dus. Ik liep de trap af en had vervolgens een zeer geanimeerd gesprek met hen. Ik deel hun overtuiging niet en dat zei ik ook, maar ik heb respect voor hun keuze om langs de deuren te gaan om diezelfde overtuiging met anderen te delen. Na een minuut of zeven rondden we het gesprek af (of beter: dat deden zij).
Zeven minuten, laat het acht geweest zijn. De man en de vrouw liepen met een licht glimlach op hun gezicht weg. En ik liep met een glimlach de huiskamer in. Zo'n kleine moeite. 
Wat mij betreft halen we allemaal de hakken uit het zand en gaan we even mee met wat het ook is. Een praatje op de bushalte (nee, laat die mobiel maar ff rinkelen - ze bellen straks wel terug). Iemand van een callcenter die belt over energietarieven (ik maak er een sport van om zo iemand ook met een glimlach af te wimpelen. En dat lukt meestal. Ik heb zelfs wel eens een schaterlach aan de andere kant van de lijn gehad). Als we allemaal een tikkeltje meegaander worden, wordt het eens stuk aangenamer om ons heen. Wat springeriger, wat darteler. Een beetje zoals een herfstblad dat meegenomen wordt door de wind. Hou dat maar in gedachten.