Misschien draait Herr Fröbel zich wel om in zijn graf als hij dit leest. Juist hij was van mening dat het onderwijs wel wat meer speelsheid kon gebruiken. Maar goed, deze stukjes gaan niet allereerst over onderwijs, maar over jou. Waarom zou jij jezelf moeten ontfröbelen?
Ik heb geen idee wat jouw associaties zijn bij fröbelen, maar ik denk aan kinderlijk, amateuristisch en niet zo heel erg serieus. Het lijkt mij een goed idee om daarmee op te houden. Fröbelen wil zeggen dat je eromheen draait. Dat je in de periferie blijft en je onderwerp - en dus jezelf - niet serieus neemt. 
Natuurlijk weet ik ook wel dat spelenderwijs de mooiste dingen ontstaan, maar het is essentieel om een goed en scherp verschil te maken tussen doelgerichte speelsheid en spelletjes doen. Dat is wel een lastig onderscheid overigens, want hoe los en hoe gestructureerd moet het dan zijn? Daar is niet zomaar een formule voor te geven. Het verschilt per situatie; per vraag; per onderwerp en per persoon. 
Jezelf ontfröbelen - laten we het maar persoonlijk maken - wil zeggen dat je niet bang bent om jezelf serieus te nemen. In alles wat je doet. Dat is niet tegenstrijdig met speelsheid. Integendeel, het schept juist de ruimte om dan binnen een context of structuur te doen. En hoe doe je dat dan? Door echt naar jezelf te kijken en te luisteren. Door bij je gevoel te blijven. Door je intuïtie te volgen. Door te beseffen wie je bent en vooral wat je hier te doen hebt.
Doe je dat met heel je hart en ziel dan blijft er weinig ruimte over voor gefröbel (sorry Herr Fröbel). Niet dat er dan niets meer te lachen valt. Juist wel. En juist ook veel makkelijker. Als je jezelf ontfröbelt, zul je veel meer jezelf zijn. Je komt dichter bij je kern. bij wie jij echt bent. En ik voorspel je, dan valt er heel wat meer te lachen en heel wat minder te fröbelen. 
Dus wees als een kind. Ga totaal op in wat je doet. Doe het volledig, compleet en totaal. Verlies jezelf erin voor mijn part. Geef je eraan over. Laat al het andere los. Daar en daarin ligt je geluk. Je voldoening. Begin vandaag nog. Nu meteen. Ontfröbel jezelf en ontdek de schoonheid van jezelf en je zelf.

Wat je hier leest is niet echt. Het zijn digitale letters op je scherm. Zet je het scherm uit, dan zijn ze er niet meer. Misschien blijven een paar begrippen nog even hangen in je geheugen (zou ik leuk vinden), maar de kans is erg groot dat mijn woorden razendsnel vervliegen. En dat is prima. Want woorden kunnen weliswaar oorlogen ontketenen (denk in plaats van woorden even aan tweets), als ze welgemeend zijn kunnen ze nog veel beter mensen aan elkaar koppelen. 
Gelukkig is taal niet ons enige communicatiemiddel. Naast horen en luisteren kunnen we ook nog kijken, ruiken, tasten en proeven. Als je wilt weten of iemand iets echt meent ga je niet alleen af op wat diegene zegt, maar vooral en bovenal op hoe diegene het zegt. En dat is grappig. Zodra het menens wordt, spelen de woorden een minder grote rol. 
En dat gaat dan nog over communicatie met anderen. Het begint natuurlijk allemaal met de communicatie met jezelf. Hoe eerlijk durf je tegen jezelf te zijn? Hoezeer ben je bereid om jezelf, je eigen gedrag, je gewoontes, je valkuilen en je sterkte echt onder ogen te zien? En wat zeg je dan tegen jezelf? Ben je streng? Ben je ruimhartig? Ben je wispelturig? Ben je net zo liefdevol naar jezelf als naar anderen? 
Jezelf ontveinzen begint en eindigt bij jezelf. Bij het loslaten van wat niet echt is. Bij het zien van jezelf zoals je echt bent. Met je rothumeur en die klotegewoontes. Met die driften en die buien. Met je leugentjes en je draaikonterij. Zie het en wees mild. Kijk ernaar en besef dat je dat ook bent. Als je jezelf gaat ontveinzen, gaan de minder fijne kanten van jou langzaam maar zeker smelten. Want je durft ze te zien. Je praat er met jezelf over. Je accepteert ze. Je vecht niet, maar je laat ze los. En zo glijdt heel gestaag de ballast van je af.
Jezelf ontveinzen wil ook zeggen dat je minder hoeft te zeggen. Want je realiseert je dat het bij een ander ook zo kan zijn. Dat ook zij of hij die strijd misschien kent. En voert. Er groeit een mildheid in je. Omdat je de verbinding ziet. Omdat je de ander beter aanvoelt. Omdat je je verbonden voelt. Jezelf ontveinzen maakt je echter. Je leert de stilte waarderen. Waar niets is behalve je hartslag, je ademhaling en de ruis van de omgeving. Waarom zou je ooit nog veinzen? Het is goed waar je bent en zoals je bent. En zo is het.