Ieder van ons kent het begrip ontleden. Meestal van de taallessen, vaak ook van scheikunde of aanverwante vakken. Ontleden betekent volgende de online Van Dale: in delen scheiden; in zinsdelen ontbinden; de afzonderlijke delen onderzoeken. Maat het is ondertussen natuurlijk veel meer. Het lijkt erop dat we een nieuwe nationale hobby hebben gevonden: onszelf ontleden. 
Afgezien van het feit dat het volgens de letterlijke betekenis helemaal niet kan - je zou dan verschillende delen van je lijf moeten amputeren om ze vervolgens te onderzoeken; beter van niet - kun je je ook serieus afvragen wie daar nou echt beter van wordt. Begrijp me goed, het valt te prijzen als je naar jezelf wilt kijken; als je zelfonderzoek doet en je verdiept in wat je een beter mens kan maken. Mediteren, mindfulness, yoga, tai chi en wat al niet meer - ik ben er groot voorstander van dat zoveel mogelijk mensen een van die vormen serieus gaan doen. De wereld wordt er echt beter van.
Maar alsjeblieft laat dat ontleden achterwege. Wie je ook bent, wat je ook bent, waar je ook bent, wat je ook doet - het is wat het is. En dat is geen Friese nuchterheid. Nee, dat is de stap naar acceptatie. Naar radicale acceptatie. Naar leven in het nu.
Al dat ontleden levert namelijk vooral heel veel strijd op. Strijd met jezelf. Strijd met de ander. Strijd met de wereld. Waarmee ik niet wil zeggen dat er niets is om voor te strijden. Want dat is er zeker wel. Maar het ontleden leidt tot onzinnige strijd. Die je bovendien nooit wint. Ontleden leidt tot dualiteit; tot het diepgaand bezig zijn met onderscheid, met wat jou anders en uniek maakt. Beter, mooier, slimmer, sterker, verstandiger, wijzer, speelser, avontuurlijk, directer, rationeler, gevoeliger enzovoorts dan de ander. Waar is je verbinding met die ander dan op gebaseerd? Niet op gelijkheid in elk geval. 
Dus stop met jezelf ontleden. Het is goed. Jij bent goed. Accepteer. Leer. En word meer. Besef dat je geen menselijk wezen bent waar zo en dan wat spiritualiteit in sijpelt; nee je bent een spiritueel wezen in een menselijk omhulsel. Als je zo naar jezelf en de wereld om je heen kijkt, zul je verbaasd zijn het gemak en het geluk waarmee je kunt leven. Alles is er al. In jou en buiten. Als je gaat ontleden ga je het in stukjes knippen. Daar wordt het niet beter van. Als je jezelf heel wilt maken leef je vanuit acceptatie. Helemaal. Je zult merken hoeveel aangenamer het is om al die innerlijke en uiterlijke strijd achter je te laten. Rust. Stilte. Evenwicht. Hè hè.

Allemachtig wat zitten er toch veel mensen opgesloten in hun zelf geschapen illusie. Een werkelijkheid waarvan ze echt denken dat die echt is. Wakker worden! Kom uit die glazen bol. Sla hem stuk en kijk hoe de scherven vallen. Je leven kapot? Dacht het niet. Nu begint het pas echt.
Wat het lastig maakt is dat we van jongsaf aan leren om ons af te grendelen. Om binnen hokjes, kaders, structuren te denken en te doen. Het onderwijs helpt meestal ook niet de goede kant op. Wie braaf is krijgt lekkers, wie niet binnen de kaders kan denken krijgt op z'n kop. En dat is natuurlijk de omgekeerde wereld. We hebben weinig aan mensen die de dingen doen zoals ze altijd al gedaan zijn.
We zijn afgegrendeld. Opgesloten. Verdwaald in onze eigen overtuigingen, visies, geloven en (on)hebbelijkheden. En het lijkt vaak of iemand toen een deur heeft dicht gedaan en daarna de sleutel heeft weggegooid. Dat gevoel kan heel, heel sterk zijn. Maar het mooie is dat je zelf helemaal niet sterk hoeft te zijn om je los te maken.
Maar ja, hoe doe je dat dan? Hoe maak je jezelf los? Hoe ontgrendel je jezelf? Gewoon als een marktkoopman roepen 'Maak me los!'? Klinkt raar, maar ja, dat is een prima optie. Want die marktkopman wil z'n kraam leeg hebben. Om jezelf te ontgrendelen moet je ook je kraam leeg maken. Weg met die hele santekraam! Vergeet wat je leerde op school. Vergeet de conventies die je meekreeg. Van welke instituten en instituties dan ook. Vergeet het. Het is niet waar. 
Een ontgrendeld mens is iemand met een compleet lege marktkraam. Een leeghoofd, mag je ook zeggen. Want hoe leger je hoofd, hoe voller je hart. Dat is het mooie van ontgrendelen: je komt steeds dichterbij de essentie. Dat waar je hart sneller van gaat kloppen. Waar je kippenvel van krijgt. Waar je bloed sneller van gaat stromen. 
Als je jezelf hebt ontgrendeld kom je tot rust. Omdat je beseft, in al je vezels dat alles goed is. Hoe het ook is. Er daalt iets vredigs in je neer. En dat straal je uit. Niet dat mensen dan gaan zeggen 'Wow , die is ontgrendeld'. Nee, dat niet. Maar ze zullen wel gaan zeggen dat ze zich ze prettig voelen als ze bij jou in de buurt zijn. Dat hen iets overvalt dat rust geeft. Het gevoel dat alles eigenlijk best wel goed is. En zo ontdek je dat je als ontgrendeld mens ineens ook anderen helpt om een langzaam maar zeker te ontgrendelen. En dan komen we stap voor stap ergens.

Sommige mensen zitten volledig vastgeplakt aan hun zadel. In politiek, in maatschappij, in de organisatie of de onderneming waarin ze actief zijn. Dat is op zich heel begrijpelijk want we hebben het nou eenmaal zo ingericht. Maar ten diepste weet iedereen dat het eigenlijk nergens op slaat. Want er ligt niets vast. Zekerheden bestaan niet. Eigenlijk zitten we allemaal tegelijk in een groot improvisatiestuk. 
Wat er op ons afkomt vraagt voortdurend nieuwe en andere antwoorden. Niet alleen de vragen van anderen, maar vooral ook die van jezelf. Achter elke vraag, elke twijfel, elke hobbel en elk struikelblok liggen minstens tien andere. Je zou er soms gek van worden.
En toch. Juist het niet-weten, juist de 'onkennis' en de onkunde, juist de onzekerheid en het niet-vinden, maken het leven zo interessant. Niemand kan ontkennen dat het allemaal één grote ontdekkingsreis is. Dat het avontuur zich elke dag opnieuw aan onze voeten ontrolt. Dat we ons blijven verbazen over wat er gebeurt. In ons, rondom ons. 
Zoals elke cowboy weet dat hij zo nu en dan uit het zadel moet, geldt voor ons ook het besef dat niets blijvend is behalve de verandering. Ons lichaam vernieuwt zich continu. Elke cel die we hebben is binnen een paar dagen vervangen door een nieuwe. We vernieuwen en toch worden we ouder - wonderbaarlijk. En alle elementen waaruit we bestaan vind je rechtstreeks terug in de natuur. Ashes to ashes, dust to dust.
Als je durft te leven vanuit het besef dat je continu ontzadeld wordt, maak je het leven lichter. Je helpt jezelf om de dingen te zien vanuit het perspectief van verandering; niet van stilstand. Daarmee kom je meer open te staan voor wat er zich aandient. Als je dan ook nog eens probeert om je daartegen niet te weer te stellen, maar erin mee te bewegen, wordt het leven veel aangenamer. Je gaat dan langzaam maar zeker leven op de golven van verandering. Die voeren je mee en dat kan omdat je er op zo'n lichte manier mee om durft te gaan. Ontzadeld en drijvend op de heerlijke golven van het leven. Waar die je ook maar brengen. Ik wens je een heerlijke tocht.

Pluisjes. Ze zitten overal op. Ze blijven van alles kleven. En wat misschien nog wel het meest vervelend is: je ziet ze ook zo goed. Op de een of andere manier zit op zwarte kleding altijd wit pluis. En andersom. Daar komt dan nog bij dat pluisjes zich zo goed aan je kleding hechten. Ze klemmen zich eraan vast alsof hun leven ervan afhangt. Dus zijn ze maar lastig te verwijderen. 
Zo zit ons leven ook vol met pluis. Allemaal dingetjes die aan ons kleven en waar we maar moeilijk van los komen. Gewoontes. Eigenschappen. Eigenaardigheden. Vastgeroeste ideeën. Raar gedrag. Ongewone uitspraken. Hoe je doet als je net wakker bent. Of als je iemand voor het eerst ontmoet. Hoe je eet, sport en slaapt. Hoe je liefhebt, afwijst en aantrekt. Hoe je doet en laat. Hoe je wint en verliest. Hoe je wikt, weegt en soms wanhoopt. Pluisjes. Allemaal pluisjes.
Hoewel ze zeer zichtbaar (en voelbaar) zijn, zijn al je hebbelijkheden en onhebbelijkheden niet wie je bent. Ze zijn je komen aanwaaien. En ze bleven plakken. Met jou welbevinden. Sommige zijn aangenaam, andere beslist onaangenaam. Je merkt het aan hoe andere erop reageren. Wat ze overigens waarschijnlijk ook weer vanuit hun pluisjes doen. 
Als je begint met ontpluizen komt je ware zelf tevoorschijn. Vergelijk het maar met die zwarte winterjas. Ja, die jas waar je zo graag in 'woont'. Onder de pluizen zit die. Het lijkt wel een Dalmatiêr. Maar hoe meer pluizen je er vanaf haalt, hoe meer de ware aard van die schitterende jas zich openbaart. Elke keer als je ermee naar buiten loopt krijg je complimenten. 'Wauw, wat een prachtige jas heb je en wat staat die je goed'. Misschien plukt iemand er zo nu en dan ook een pluisje van af. En jij begint langzaam maar zeker steeds meer te stralen. En dan krijg je nog meer complimenten.
Als je jezelf gaat ontpluizen werkt het net zo. Je gooit de ballast weg. Je haalt alles wat versluiert eraf. Alles wat afleidt van de echte schoonheid pluk je weg. Niet nodig. Overbodig. Leidt af. Ontsiert. Dus weg ermee. En zo tover je langzaam maar zeker tevoorschijn wie je echt bent. Wat jou zo mooi maakt. En zo bijzonder. Zo eigen en zo echt. Niemand is zoals jij. En naarmate je dat meer doet willen meer mensen zich met jou verbinden. Omdat ze zien wie je echt bent. Hoe je echt bent. En hoe heerlijk het is om in je buurt te zijn. 
Ontpluisde mensen zijn zo mooi omdat ze niets mooier hoeven te maken dan het is. Omdat ze beseffen dat wat ze verhullen hun eigen diepste schoonheid is. En omdat ze weten dat de wereld er een klein beetje mooier en beter van wordt als ze laten zien wie ze echt zijn. Zonder franje. Zonder opsmuk. Zonder pluizen.