Wat is jouw beeld van jezelf? Houdt het je vaak bezig? Kijk je naar hoe anderen naar jou kijken? En wat doen hun licht spottende blik, opgetrokken wenkbrauwen, gefronste voorhoofd of omlaag-gekrulde lippen met je? Had je het verwacht? Ben je het gewend? Dacht je: 'Zie je wel, zo gaat het nou altijd?' Of zag je het en bleef het daarbij?
Het beeld dat anderen van ons hebben is nooit het beeld dat we zelf van onszelf hebben. Zoals de wereld ook niet is zoals die is, maar zoals wij die zien. Dat betekent dus dat er net zoveel werelden als mensen zijn. Dat voor niemand het beeld van die wereld exact hetzelfde is dan dat van een ander. 
Beeldvorming is bepalend voor ons leven en ons geluk. Juist daardoor is het zo gemakkelijk om jezelf net even mooier, slimmer, handiger, intelligenter, aantrekkelijker, succesvoller voor te doen dan eigenlijk nodig is. We willen graag goed op de ander overkomen. Dat doet iedereen. Maar wat zou er gebeuren als je die opsmuk eraf zou halen? Als je waarachtig zou zijn. Als je jezelf volledig zou ontfraaien?
En dan gaat ontfraaien nog een stuk verder. Want het gaat niet alleen om gedrag in het sociaal verkeer. Het gaat vooral om gedrag ten opzichte van jezelf. Om volledige en totale acceptatie. Want ten diepste kun je alleen maar van het leven houden en kan het leven alleen maar van jou houden als je de moed hebt om jezelf totaal te accepteren. 
Eenvoudig is dat niet. Maar het kan wel. Dus stel jezelf die vraag maar eens: wat accepteer ik echt niet van mezelf? Waarom doe ik dat niet? Wat zit daar achter? En onder? Door jezelf op die manier te bevragen ontdek je steeds meer over hoe fraai, hoe prachtig je echt bent. Wie er onder die lagen zit. En waarom dat zo'n geweldig mooi, liefdevol en inspirerend mens is.
Anders gezegd: als je begint met jezelf ontfraaien, begin je met accepteren. En met acceptatie begin je jezelf leuker, aardiger, vriendelijker, grappiger, moediger, mooier en nog veel meer te vinden. Dat maakt je een aantrekkelijker mens. En zo zou je kunnen zeggen dat de wereld en langzaam maar zeker steeds mooier op wordt omdat steeds meer mensen bereid om zichzelf te ontfraaien.
P.S. Goede hulp daarbij is bijvoorbeeld Tara Brach - Het leven liefhebben door acceptatie.

Je kent het vast. Dat eeuwige gevecht met jezelf. Zal ik dit, zal ik dat? Mag ik dit eigenlijk wel? Kan ik die of die wel zus of zo zeggen? Had ik toen niet beter dit of dat? Als ik nou eens dan en dan dat niet meer doe... Of juist wel. Stel nou dat ik binnenkort dit ga doen; of dat ga laten? 
Al die vraagtekens. Al die twijfels. Die enorme onzekerheid. Wat zullen ze wel niet van je vinden. Denken. Zeggen. Fluisteren. En dus hou je rekening met iedereen en van alles. En heel, heel soms ook met jezelf. Geen wonder dat je geen energie hebt. Dat je je uitgeput voelt. Dat het lijkt of iedereen het beter weet, kan en doet. 
Er is weinig vermoeiender dan voortdurend met jezelf in gevecht zijn. Het hoeft ook niet. Wat wel nodig is: beseffen wie je echt bent. En wat je hier komt doen. Want echt waar, je bent hier niet zomaar. Er is een reden dat je tot wasdom gekomen bent. Wat die reden is, dat weet ik niet. Dat moet je zelf ontdekken. Sterker, het is een van de weinige dingen die echt moet. Als je het niet doet, maak je het jezelf tamelijk lastig. Dan begint het vechten.  En je wilt juist ontvechten.
Hoe je dat dan doet? Allereerst door te doen. Door uit te proberen. Want dan doe je ervaringen op. En die helpen je ontdekken wat bij je past. Daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen. 
Wat trouwens ook heel goed helpt: dingen doen waarvan je denkt 'hmm dit past dus echt niet bij me'. Zulke ervaringen tellen dubbel, want daarvan weet je zeker dat je ze niet meer wilt opdoen. Dat gevechtje hoe je dus al niet meer aan te gaan. 
Door veel ervaringen op te doen leer je van jezelf kennen waar je energie van krijgt. Waar je blij van wordt. waar je een glimlach van op je gezicht krijgt. En waar je ook anderen blij mee maakt. Je herkent de ervaringen die echt bij je passen door het gevoel van verbondenheid dat je krijgt. Met anderen. Met de hele wereld, Met dieren en planten. Met het universum. En met jezelf. Als je dat voelt, klopt het. Letterlijk en figuurlijk. 
Zo bouw je langzaam maar zeker op al die ervaringen je eigen verhaal. Het verhaal dat dichtbij jou staat. Dat van jou is. En dat jij met de wereld om je heen deelt. Je zult merken dat steeds meer mensen je dan als een relaxed persoon gaan zien. Als iemand die veel te vertellen heeft. Verhalen, maar ook in de zin van leiderschap. Van koers en richting aangeven. Van voorbeeld zijn voor anderen.
En dan wordt het tijd om je verhaal te delen. Om te vertellen over je gevechten. Over je zoektocht naar ervaringen. En over wat je allemaal ontdekte en wat dat voor je betekende. Door die verhalen word je betekenis voor anderen groter. Niet omdat ze tegen je opkijken. Nee, omdat ze ook het verlangen gaan voelen om die ervaringen op te doen. Om zichzelf te gaan ontvechten. En dat leidt uiteindelijk tot een mooiere wereld omdat iedereen die het gevecht met zichzelf niet meer hoeft te leveren dat ook niet meer met anderen hoeft te doen.

Het lijkt er steeds vaker en steeds meer op dat de rekenwonders de macht hebben. Heel veel van wat ons omringt wordt bepaald door de algoritmes die een aantal slimmerikken heeft ontwikkeld. Snel en slim handelen op de beurs? Algoritmes. Facebook en Google? Algoritmes. Cijfers, of beter enen en nullen bepalen hoe we leven, wat we mooi of lelijk vinden en in welke bubbel we ons thuis voelen. Waarin we dan vervolgens - op basis van al die cijfertjes - continu bevestigd worden in wat we denken, vinden en voelen.
Klinkt nogal onaangenaam, nietwaar?
Gelukkig komt er steeds meer tegenwicht. Want we zijn niet alleen maar virtueel. Wij zijn mensen van vlees en bloed. En dat willen we weten. Dus ontstaat er een steeds sterkere echtheidscultus. Neem nou bier. Nog nooit hadden we zoveel kleine brouwers die allemaal speciaalbieren op de markt brengen. Voor brouwers mag je overigens ook koffiebranders, worstmakers, biologische groente- en fruittelers, bewuste boeren, eigenzinnige meubelmakers enzovoorts invullen.
En dat is prachtig. Want al die mensen trekken zich bijzonder weinig aan van bubbels, algoritmes en al het virtuele dat ons omringt (hoewel ze soms wel prachtige websites hebben). Nee, ze zoeken en vinden wat hen drijft. Waarom en waarmee zij de wereld een beetje mooier en aangenamer kunnen maken.
Dat kan natuurlijk iedereen. Je moet alleen eerst even jezelf een beetje ontcijferen. In beide opzichten. Dus echt en diepgaand ontdekken wie je bent en waarom je hier bent. En je vervolgens losmaken van al dat cijfergedoe waarmee je omringd wordt. Dat is namelijk ten diepste niet echt. Echt niet. Terwijl het wel lijkt of je er door bepaald wordt.
Jezelf ontcijferen betekent dus: loslaten. Loslaten van het beeld dat je van jezelf denkt te moeten hebben omdat de wereld om je heen dat verwacht. Je ouders, vrienden, werkgever, noem maar op. Je moet het verschil zien te ontwaren tussen wat zij (van je) willen en misschien ook wel het 'waarom' daarvan en wat je zelf echt wilt. En dan gaat het allereerst of beter alleen maar om betekenis. Wat wil je toevoegen aan deze wereld in de jaren die je hier hebt (daarna ben je weer ergens anders - maar daar vertel ik een volgende keer wel weer wat meer over)?
Dus mijn opdracht aan jou is eenvoudig en ingewikkeld tegelijk. Ontbind jezelf (over jezelf ontbinden schreef ik al eens) en verbind jezelf. Ik beloof je, als dat lukt (en iedereen kan het) zal je wereld er anders uitzien. Je zult jezelf er vaker op betrappen dat je met een glimlach rondloopt bijvoorbeeld. Je gaat meer zien en meer horen. En zeker ook beter luisteren. Naar jezelf en naar anderen. Wie zichzelf ontcijfert - en dat is echt iets heel anders dan jezelf wegcijferen - wordt een belofte voor de wereld.