Wat is irritanter: enorme jeuk aan je neus of je allergrootste ergernis? Het lijkt er soms op dat je ergeren is verheven tot nationale volksport numero uno. Je zou bijna gaan denken dat elke inwoner van dit land compleet geërgerd door het leven sjokt. Gebukt onder het afschuwelijke leed dat anderen haar of hem dagelijks aandoen. Op welke manier en via welke medium dan ook.
Gelukkig is de realiteit anders. Allereerst omdat de wereld om ons heen gelukkig uit veel meer bestaat dan volwassenen. De meeste kinderen hebben weinig tot geen last van ergernissen. Waarschijnlijk kijken de meeste zes- en zevenjarigen je verbaasd aan als je ze vraagt waaraan ze zich ergeren. Ze kennen boosheid, een ruzietje, misschien wat verdriet. Maar ergernis? Nooit van gehoord.
Ergernis is nergens voor nodig. En toch heb ik er zelf ook geregeld last van. Ligt mij. Ligt aan hoe ik naar de dingen kijk. Hoe ik ze ervaar. Of ik ze daar laat of omarm. En dat laatste is natuurlijk heel lekker. Je kunt je even - of wat langer - wentelen in je emotie. Grrr. Of brrr. Of Aargh. 
En ja, dat is je ego dat lekker aan het knabbelen is. Ergernis is net een zak chips: je begint eraan en je vreet net zo lang door tot ie leeg is. Misschien is het goed om je dan te realiseren dat ergernis ook aan jou vreet. Je wordt er geen leuker mens van. Dat is één. En twee: het leidt je volledig af van wat het leven en de gebeurtenissen daarin boeiend, vermakelijk, spannend, komisch enzovoorts maakt. Ergernis werpt barrières op. Barrières die je beletten om de wereld om je heen echt te zien. Inclusief de ander. 
Dus begin met jezelf ontergeren. Maak er een spelletje van: elke keer als je jezelf erop betrapt, lach erom. Hihihi, kijk mij nou weer eens met mijn ergernisjes. Waar gaat het eigenlijk over. En ego. bemoei jij je er even niet mee. Begrepen?
Op die manier word jij een stuk leuker. En de wereld om je heen ook. Lekker makkelijk - zou onze jongste dochter gezegd hebben toen ze een jaar of zes, zeven was.

We meten wat af tijdens ons leven. Zelf. Of door anderen. Dat begint al bij de geboorte. Meten en wegen. En daarna houdt het eigenlijk niet meer op. Het gaat alleen naarmate je ouder wordt steeds meer en steeds vaker om een ander soort meten en wegen. Die minder met lengte en gewicht te maken heeft, maar des te meer met status en gewichtigheid.
Het is niet eenvoudig om je te ontworstelen aan wat de maatschappij van je verwacht. En dan heb ik het nog niet eens over ouders en andere nauwe betrokkenen. Succes meten ze af aan wat je hebt bereikt en hoe je dat demonstreert. Met je partner (ja die ook!), je huis, je auto, je loopbaan, de hoogte van je inkomen, hoe je kinderen erbij lopen, welke hond je hebt, wat je draagt, waarin je belegt, wie je vrienden zijn enzovoorts. 
Dat heilige moeten - want dat is - is natuurlijk een vorm van maatschappelijk meten. Het gebeurt. Sterker, het is de gewoonste zaak van de wereld. En het gekke is, als je erop gaat letten, merk je al snel dat je zelf - hoe onthecht je ook bent - nog voortdurend de neiging hebt om dat te doen. Het is hardnekkig. 
Wat het vooral zo vervelend maakt, is dat het gepaard gaat met nogal negatieve emoties. Jaloezie is daarvan wel zo ongeveer de belangrijkste. Let maar eens op jezelf en je emotie als het met jou - zakelijk of privé - eens wat minder gaat en met de mensen die je treft gaat het heel erg goed. Dat steekt. Waarom? Je bent aan het meten. Vergelijken.
Daarom zeg ik: ga jezelf ont-meten. Leer jezelf om dat vergelijken achterwege te laten. Afgezien van dat het zinloos is omdat het je alleen maar frustratie en gevoelens van mislukking oplevert, is het ook een ontkenning van wie je echt bent en wat je echt kunt. En dat is onmetelijk. Je moet het alleen nog even ontdekken.
Jezelf ontmeten staat voor het afwerpen van het keurslijf dat je is aangemeten via je opvoeding en de maatschappij. De meest inspirerende mensen zijn toch meestal degenen die niet op de keurig gebaande paden zijn gebleven. Die de dingen anders deden omdat ze die anders zagen. Dat is de belofte die ik je doe: als je jezelf gaat ontmeten, gaat er een onmetelijke wereld voor je open. Zomaar. En dan... nou ja, ontdek dat zelf maar.