Wij leven met z'n allen in een ernstig verbale samenleving. Wie goed gebekt is, is vrijwel direct in het voordeel in een maatschappij waar vooral de woorden die iemand uitspreekt worden beoordeeld, veroordeeld of gewaardeerd. Al jaren bevindt het begrijpend lezen in het onderwijs zich op een hellend vlak. Het komt er dus op neer dat onze kinderen en onze jongeren steeds minder goed snappen wat ze lezen. En als je al niet begrijpt wat je leest - wat over het algemeen in een lager tempo gaat dan spreken - kun je dan wel goed begrijpen wat er gezegd wordt?
Zou het niet eens tijd worden dat we wat minder lullen en wat meer zeggen? Dat we ook in onze verbale communicatie wat traagheid brengen? Wat meer overweging en wat minder mening? Wat meer twijfel en vragen en wat minder krachttermen? Een beschaving toont haar gezicht vooral via de taal en je zou je kunnen afvragen of ons lagelandengezicht er de laatste jaren mooier op wordt.
Daarom hou ik hier een pleidooi om jezelf meer te gaan ontlullen. Om woorden te wegen voordat je de woorden gaat zeggen. Om de verbale primaire reacties achterwege te laten omdat die nou eenmaal vooral - vanwege hun leeftijd en ontwikkelingsfase - thuishoren bij peuters en kleuters. Het goede is ook dat met jezelf ontlullen automatisch ook het luisteren veel meer ruimte krijgt. En wie luistert leert. Het zou toch een prachtige stap; wat zeg ik: sprong vooruit zijn als we dat meer gaan doen. De tijd nemen om onze oren en daarmee ons hart wat meer open te zetten.
Jezelf ontlullen vraagt zelfdiscipline. De wereld waarin we leven lijkt steeds meer (reactie)snelheid te vragen. Het digitale leven is vluchtig en kan heel gemakkelijk leiden tot oppervlakkigheid. Het lijkt al snel goed genoeg. Maar onder de snelle respons ligt nog een heel gebied wat we maar zelden aanboren. En laat dat nou net het terrein zijn dat ons echt vooruithelpt. Dat ons dieper, soms zelfs diepgaand inzicht verschaft. In plaats van instant oplossingen.
Dus wees wat minder verbaal. Kies voor wat meer verhaal. Door jezelf te ontlullen. Door wat minder woorden en wat meer stiltes. Door niet alle ruimte te vullen, maar die gewoon lekker zo te laten. Je zult zien dat die zich vult met dieper weten, met helderder inzichten en met meer wijsheid.
Zou het niet eens tijd worden dat we wat minder lullen en wat meer zeggen? Dat we ook in onze verbale communicatie wat traagheid brengen? Wat meer overweging en wat minder mening? Wat meer twijfel en vragen en wat minder krachttermen? Een beschaving toont haar gezicht vooral via de taal en je zou je kunnen afvragen of ons lagelandengezicht er de laatste jaren mooier op wordt.
Daarom hou ik hier een pleidooi om jezelf meer te gaan ontlullen. Om woorden te wegen voordat je de woorden gaat zeggen. Om de verbale primaire reacties achterwege te laten omdat die nou eenmaal vooral - vanwege hun leeftijd en ontwikkelingsfase - thuishoren bij peuters en kleuters. Het goede is ook dat met jezelf ontlullen automatisch ook het luisteren veel meer ruimte krijgt. En wie luistert leert. Het zou toch een prachtige stap; wat zeg ik: sprong vooruit zijn als we dat meer gaan doen. De tijd nemen om onze oren en daarmee ons hart wat meer open te zetten.
Jezelf ontlullen vraagt zelfdiscipline. De wereld waarin we leven lijkt steeds meer (reactie)snelheid te vragen. Het digitale leven is vluchtig en kan heel gemakkelijk leiden tot oppervlakkigheid. Het lijkt al snel goed genoeg. Maar onder de snelle respons ligt nog een heel gebied wat we maar zelden aanboren. En laat dat nou net het terrein zijn dat ons echt vooruithelpt. Dat ons dieper, soms zelfs diepgaand inzicht verschaft. In plaats van instant oplossingen.
Dus wees wat minder verbaal. Kies voor wat meer verhaal. Door jezelf te ontlullen. Door wat minder woorden en wat meer stiltes. Door niet alle ruimte te vullen, maar die gewoon lekker zo te laten. Je zult zien dat die zich vult met dieper weten, met helderder inzichten en met meer wijsheid.
RSS Feed