In het leven ontdek je al snel dat er heel wat soorten vet zijn. En dan heb ik het niet over verzadigd, onverzadigd, trans- en andere vetten. Nee, ik bedoel het vet dat je nodig hebt om dingen van je af te laten glijden. Het vet dat je helpt om te slikken wat je eigenlijk tegenstaat. Het vet dat waarmee je je omringt om zure mensen van je af te houden. En het vet dat je gebruikt om je te weren tegen boosheid en cynisme.
Het gevaar is wel dat hoe meer van dat vet je gebruikt, hoe minder er van jezelf te zien is. De transparantie gaat weg. Je wordt troebel. En dat geldt niet alleen voor hoe anderen je zien, maar ook voor hoe je naar jezelf kijkt. Teveel lagen vet, maken het zicht er niet beter op.
Tegelijkertijd heb je wel wat vet nodig. Anders komt alles keihard binnen en dat valt ook niet mee. Smeermiddelen zorgen nou eenmaal dat de zaak lekker loopt. Dus de kunst is om de goede vetten te behouden en de slechte weg te werken. En ja, dat lijkt inderdaad op voedingsadvies.
Dat is het uiteindelijk ook. Alleen gaat het dan deze keer over emotionele, mentale en zo je wilt ook over spirituele voeding. Wat mij betreft mag je jezelf vooral spiritueel lekker vetmesten, maar zelfs dan zul je hier en daar het nodige van je af moeten laten glijden.
De grote kunst is om de goede vetten van de slechte vetten te onderscheiden. Het goede nieuws is dat je dat zelf heel goed kunt. Het vraagt wel dat je even die troebelheid, dat wazige beeld wegwerkt. Dus scherp naar jezelf kijkt. Wat moet je echt van je laten afglijden? En wat mag eigenlijk best wel wat meer binnenkomen? Voor wat mag je trouwens ook wie lezen. 
Die vragen beantwoord je natuurlijk niet zo een twee drie. Maar het nadenken erover is het begin van je ontvetting. Van het proces waarbij je zelf kiest waar en wanneer je je vet even aanspreekt. Want zonder vet vaart niemand wel. En met teveel vet gaat het ook niet echt lekker. 
Als je eenmaal dat proces aardig op gang hebt, ga je langzaam maar zeker iets merken. Eerst valt het nog bijna niet op. Maar op een dag kijk je in de spiegel en denk je: verrek, ik ga glimmen. Want dat is het het mooie van vet: wanneer je goed toepast, gaat het glimmen. Wie of wat het ook is. 

Wens je jezelf geregeld een spannende ontknoping? Of heb je het liever allemaal wat meer voorspelbaar? Zoek je in het leven voortdurend iets nieuws? Of vind je het eigenlijk allemaal wel prima zo? Voor alle duidelijkheid: welke vraag je ook met 'ja' beantwoordt, het is allemaal goed. Als je het bij jou past - prima. En als het niet bij je past, maar nou eenmaal zo is, ook goed.
Het leven is op zichzelf namelijk al één grote ontknoping. Of je dat nou wilt of niet. Je vergaart hoe dan ook steeds meer inzicht. Naarmate je ouder wordt, kijk je meer door de dingen heen. Je gaat meer inzien wat drijfveren van mensen zijn. Waarom ze doen wat ze doen. 
Dat begrijpen is overigens lang niet altijd prettig. Je ziet niet alleen de schoonheid, maar ook de lelijkheid. De wonden die mensen hebben opgelopen. De strijd die ze maar niet aangaan. Of juist wel. En wat dat met ze doet. Naast de liefde en de warmte, ga je ook steeds beter de pijn en het leed zien. Je zou dus zeggen dat het er niet makkelijker op wordt.
Hoe moeilijk of makkelijk het wordt, hangt vooral van jezelf af. Hoe ga je om met de dingen die tegenvallen? Met de mensen die tegen je lijken te zijn? Met gebeurtenissen waar je geen invloed op lijkt te hebben? Met verlies en tegenslag? Met zwaar weer in jouw leven, of dat van mensen die je dierbaar zijn? 
Je kunt daarvan enorm in de knoop raken. Van alles - van het grootste tot het kleinste - kan je leven volledig op z'n kop zetten. Maar het mooie is dat je zelf het touwtje in handen hebt. Je bent je eigen ontknoping. Jij kunt de kluwen ontwarren. Misschien soms met een beetje hulp. 
Je ontknoping begint met zien wat echt waarde heeft. Met in - zicht dus. Je moet eerst in zicht brengen wat echt belangrijk is. Dat leren zien. Dat leren herkennen en erkennen. En jazeker, dat is de liefde voor je kinderen, je partner, je ouders en vele anderen. Maar er is iets dat nog veel dieper gaat. Dat universeel is. En daardoor lastiger te zien en te voelen. 
Dat is universele liefde. Vanuit het besef dat alles en iedereen met elkaar verbonden is. Verknoopt, zou je kunnen zeggen. Als je dat voelt, ervaart - weet je dat niemand ten diepste beter, mooier, sterker, slimmer is dan een ander. Dat we allemaal uiteindelijk hetzelfde zijn en hetzelfde willen. Gezien worden. Er mogen zijn. Herkend en erkend worden. En vooral en bovenal: geliefd zijn. Niet vanuit hunkering. Maar vanuit het allerdiepste besef dat dit uiteindelijk is waarom we allemaal hier zijn. Om te beseffen dat de verbinding met onszelf alleen kan ontstaan vanuit de verbinding met alles en iedereen die ons omringt. Dat is pas een ontknoping!

Hoeveel volgers heb jij? Had je die vraag pakweg tien jaar geleden gesteld, dan had degen aan wie je dat vroeg je met hoog opgetrokken wenkbrauwen aangekeken. Volgers? Hoe bedoel je? Dat er mensen achter je aanlopen? En wie zou dat dan moeten zijn? En waarom zouden ze dat doen. Ja misschien als je verdacht bent of zo. Maar daar lijk jij me nou net echt het type voor.  
Volgers. Ooit waren dat mensen die jouw opvattingen deelden. Je had (en hebt) profeten en die hebben volgers. Die geloofden (en geloven) wat de profeet beweert.  Ze leven wat de profeet voorschrijft. Soms klakkeloos. Maar gelukkig meestal met gezond verstand. 
Een profeet (of een prediker) kan zijn volgers niet zomaar ontvolgen. Tenzij hij (of zij) ineens een radicaal anders verhaal vertelt. Dan gebeurt het waarschijnlijk vanzelf. Want de meeste mensen houden niet zo van verandering en al helemaal niet als het gaat om iets waarin ze geloven.
En toch is verandering de enige echte constantie in ons leven. En zo kan het zijn dat de ene profeet (of goeroe) zomaar eens voor de andere wordt ingeruild. Je gelooft er niet meer in. De profeet heeft rare dingen uitgehaald met zijn volgelingen (gebeurt binnen alle overtuigingen en religies). De goeroe leeft eigenlijk helemaal volgens de regels die ze zelf ooit heeft verkondigd (komt ook voor). De ene prediker (of politicus) wordt door een tamelijk onhandige move zomaar van zijn troon gestoten en er klimt iemand anders op die binnen de kortste keren waanzinnig veel volgers krijgt.
Daarom zeg ik: ontvolg allereerst jezelf. Blijf weg van de klakkeloosheid. In een wereld die je bombardeert met informatie en/of fake news is het essentieel, nee noodzaak om zelf te blijven nadenken. Om vragen te blijven stellen en nooit op te houden met twijfelen. Wat is waarheid? Bestaat die eigenlijk wel? En zo ja, wie heeft 'em dan in pacht?
Ontvolg alles en iedereen (zelfs mij als je vindt dat dat beter is...) en bedenk en bepaal zelf wat je denkt en vindt en wilt en doet. Accepteer alles en tegelijkertijd helemaal niets. Plak overal, maar dan ook overal een vraagteken achter. Dat levert je zoveel inzicht op. 
Uiteindelijk zul je dan hoogstwaarschijnlijk tot de conclusie komen dat er eigenlijk niets te volgen valt. Dat alles wat je volgt ten diepste een illusie is. Want een overtuiging kun je niet vasthouden. Een geloof kun je niet zien. Een gedachte kun je niet omvatten. Het is allemaal bedacht. Schijn. Niets eens een zuchtje wind - dat voel je tenminste nog. Zo week je je langzaam los van de tijdelijkheid. En kom je iets dichterbij de vraagtekens. En daar, daar begint het avontuur.

Wat is het lekker hè, dat gemekker. Over alles is wel iets te zeggen waardoor het ineens wat grijzer, wat kleurlozer wordt. En oh, wat zijn sommige mensen daar goed in. Je zou er soms moedeloos van worden. Want laten we wel wezen: gemekker haalt de 'jeu' uit het leven. Het is dodelijk voor de speelsheid. Terwijl we juist die zo hard nodig hebben.
Gemekker degradeert een mens = laat ik het maar duidelijk zeggen - tot geit. Wie het leven beschouwt als een aaneenschakeling van werkdagen afgewisseld met vrije dagen en vakantie, doet zichzelf en de mensen om haar (of hem) heen ernstig tekort. Volgens mij zou het zo moeten zijn dat we doen wat we doen omdat we dat willen. En niet omdat we dat moeten. En ja, dat is een luxe-uitspraak, dat realiseer ik me. En toch... Zelfs als je niet in een reguliere baan kunt werken, kun je iets moois van je leven maken. Zonder gemekker en met veel plezier.
Mijn jongste broer is daar het levende voorbeeld van. Op z'n elfde drie weken in coma gelegen. Daarna moest hij leren leven met een hersenbeschadiging. Inmiddels heeft hij z'n eigen werk gecreëerd als pianist voor ouderen. Dat doet hij al jaren en sinds een tijdje is dat ook betaald werk. Ik ben trots op hem. Op z'n doorzettingsvermogen, z'n plezier en zijn vermogen om helemaal aanwezig te zijn bij deze oudjes en daar zoveel plezier aan te beleven.
Mekkeren is een afleidingsmanoeuvre. Het is een simpele manier om niet te gaan voor wat je echt wilt. Het is het verschil tussen ouwehoeren en actie ondernemen. Niet dat je alles kunt veranderen. Maar je kunt altijd en overal met jezelf aan de slag. Mekkeraars zijn meestal ook mensen die het niet zo goed met zichzelf kunnen vinden.
Als je jezelf weet te ontmekkeren, schep je weer ruimte voor de speelsheid. Voor het plezier. En de verwondering. Je sluit jezelf niet langer af, maar stelt je open voor wat er op je afkomt. Zoals mijn jongste broer dat deed met zijn muziek. Hij werd gevraagd om eens voor oudjes te spelen; zag wat er gebeurde en van het een kwam het ander. 
Bovendien worden kleuren feller, geluiden intenser, smaken verrassender en aanrakingen fijner als je stopt met mekkeren. Je staat weer open voor ontvangst. Voor genieten zeg maar. En vooral: voor al die verrassingen die het leven voor je in petto heeft.