Teksten, verhalen, gedichten, films, kernwaarden en zelfbeeldlessen
The Ausbilders
  • Blog
    • Soms een gedicht
  • Werk
    • Films Universiteitsfonds
    • Ben even weg
    • Songs2Values >
      • De Tender
      • Ons Tweede Thuis
      • IMC Weekendschool
    • Herpositionering AKJ
    • Jongerenstadslab
    • AFSLAG WERK
    • Interim
  • Film
    • Big Improvement Day
    • Alumni IMC Weekendschool
    • Delfland
    • Sportzorgtrajecten
    • Fonds Psychische Gezondheid
    • Amsterdam tegen agressie uniformpersoneel
    • Docu Gemeente Amsterdam
    • Ons Tweede Thuis
    • BID 2016
    • 20 jaar IMC Weekendschool
    • International Chamber of Commerce
    • ICC & Den Haag integriteit
    • Stichting NOB
    • 117 zondagen
    • The Whole Package
    • OECD/MoneyWise
    • Vluchtkerk
  • Reclame voor jezelf
  • Missie
    • Melle Dotinga
    • Why I'm here
  • Taal
    • De dichter 'live'
    • Wandel met me
  • Contact
    • Algemene voorwaarden
    • Privacy verklaring

Vakantie of holiday?

30/6/2013

0 Comments

 
Foto
Vakantie is afgeleid van vacatio (Latijns werkwoord vacare) dat staat voor vrij zijn van verplichtingen. Het Engelse 'holiday' komt komt van 'holy day'. Je zou dus mogen veronderstellen dat in de Angelsaksische landen de vrije dagen een periode is van ingetogenheid, van bezinning, van overweging, misschien zelfs van een gang naar kerk, klooster, retraite-oord, moskee of een grot met een heilig verhaal. Van die laatste zijn er immers genoeg. Helaas laat de praktijk zien dat er maar bijzonder weinig Angelsaksen zijn die nog een beetje in de buurt blijven van de origine van het begrip.
Gelukkig zijn wij voor ons vrijetijdsbegrip bij de Latijns georiënteerde landen te rade gegaan. Daardoor is onze vakantie een periode ontdaan van heiligheid - zo die er ooit al was - en van verplichtingen. Dat moet voor ons verstokte calvinisten toch een prettig idee zijn. Even geen verplichtingen. Even helemaal niets dat moet. Even los van alles. Niet om negen uur op het werk, geen maandagochtendvergaderingen, geen stress over targets, omzet, lastige klanten en leerlingen. Niets van dat alles.
Toch klopt dat helemaal niet. Vakantie staat ook bol van de verplichtingen. De dag dat je vertrekt. De dag dat je weer terug naar huis moet. De bezoekjes aan bepaalde plekken (MacDonalds, pretparken) omdat de kinderen dat nou eenmaal eisen. De barbeque met de nieuwe, tijdelijke vakantieburen. De dagelijkse gang naar het best wel drukke strand. De beklimming van de Tourmalet - omdat je dat nou eenmaal met jezelf had afgesproken. Het captainsdinner tijdens de cruise.
Echt vrij zijn van verplichtingen gaat op die manier natuurlijk nooit lukken. Dat kan alleen maar door er anders naar te kijken. Door je beschouwelijke kant, je meditatieve zijde aan het werk te zetten. Een voorbeeld: wij gaan dit jaar voor de 15e keer naar de woonwagens van Kees en Cecilia. Is dat een verplichting? Ja eigenlijk wel. Want we gaan ieder jaar met vrienden. Voelt dat als een verplichting? Nee, totaal niet. En natuurlijk heb je daar ook verplichtingen. Zo is er de bbq op dinsdag. Maar die wil je gewoon niet missen, omdat je daar oude vrienden treft en nieuwe vrienden. Bovendien is het bijzonder sfeervol, gezellig en relaxed. Tot zeer diep in de nacht (en vaak zelfs het ochtendgloren).
Vrij zijn van verplichtingen kun je alleen maar als je dat zelf wilt. Lees bijvoorbeeld het mooie interview met Jan Geurtz dat dit weekend in Trouw staat. Dat kan je aardig op weg helpen. En misschien worden de komende tijd al je dagen dan wel holidays.
0 Comments

Klein eerbetoon

23/6/2013

0 Comments

 
Foto
Er zijn nogal eens momenten dat ik helemaal niets meer van onze samenleving begrijp. De Westerse samenleving in zijn geheel bedoel ik dan. We hebben een werkelijk bijzonder rare onderverdeling gemaakt op basis waarvan je gezien wordt als belangrijk (lees: status) of onbeduidend (lees:loser) in de maatschappij.
Toen ik op de middelbare school zat in het verre Noordoost-Friesland - in Buitenpost, what's in a name - was de leraar of lerares echt nog iemand. Niet alleen omdat hij of zij voor de klas stond, maar in z'n algemeenheid. Leerkrachten in basis- of vervolgonderwijs waren professionals voor wie je respect had. Ik kan me nog herinneren dat ik, nadat ik op mijn vroegere middelbare school wat had verteld over de opleiding tot docent drama die ik toen volgde - allereerst in het heilige der heiligen, de docentenkamer mocht en vervolgens een lift kreeg in de Renault 16 van de pijprokende docent Engels. Ineens maakte ik deel uit van de groep aan de andere kant van het onderwijs. De gevers. Dat vond ik stoer.
Het valt mij op dat we alle mensen die met andere mensen werken, anno 2013 zo geringschattend bekijken. Of je nou in het onderwijs, de zorg, het welzijn, jeugdzorg of een andere sector werkt, waar je direct iets betekent voor andere mensen; het gevolg is dat je bijna automatisch in het maatschappelijke verdomhoekje terechtkomt. De betaling is matig, zo niet slecht. Het aanzien is slecht, zo niet uitermate slecht. 
Het lijkt wel of we hier gewoon niet van mensen houden. Toen ik afgelopen week een verpleegkundige interviewde en haar vroeg waarom ze in een hospice was gaan werken, kwam er een verrassend helder en eenvoudig antwoord: hier kan ik echt iets voor mensen betekenen. Niet in het ziekenhuis, want daar is (het) voortdurend druk. 
Zijn mensen niet het meest waardevolle dat we hebben? Iedereen die kinderen heeft zal nu waarschijnlijk ja knikken. En toch? Maar toch? Waarom gaan we dan zo instrumenteel met de mensen om die juist die andere mensen zo hard nodig hebben? Waarom zijn we zo onaardig over de mensen die voor een belangrijk deel bepalend zijn voor de toekomst van onze kinderen? Werken in het onderwijs is prachtig, maar wie wil het tegenwoordig nog? Werken in de zorg kan geweldig zijn, maar wie wil het tegenwoordig nog? Om nog maar te zwijgen over de jeugdzorg, de ouderenzorg, en de geestelijke gezondheidszorg. 
Het wordt tijd dat we de mens die de andere mens op weg helpt weer centraal stellen. Dat we die mensen op handen dragen. Dat we ons schuldgevoel niet afkopen met een paar dagen vrijwilligerswerk per jaar (zoals tegenwoordig bij veel grote bedrijven verplicht), maar dat het besef weer diepgeworteld raakt dat je voor niemand meer betekenis kunt hebben dan voor een ander mens. En dat we door dat echt en serieus te gaan waarderen een kentering gaan krijgen in ons denken en in ons doen. Doordat de verbinding van mens tot mens weer belangrijk wordt. En we ons niet meer verschuilen achter systemen, structuren, protocollen en richtlijnen. Losweken die boel!
Lang leve alle mensen die echt iets betekenen voor andere mensen!

0 Comments

Hierna...

16/6/2013

0 Comments

 
Foto
Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen? Die uitdrukking hoor je nog wel eens als mensen erg verbaasd zijn. Zou je dat ook denken als je de overgang maakt van het aardse leven naar dat andere? Er is niemand die dat kan vertellen; in elk geval niet uit eerste hand. Nu de dood wat vaker ons leven in schuift, denk ik daar wat meer over na. 
Het beeld dat mij vroeger werd geschetst in de gereformeerde kerk en op de 'Skoalle mei de Bibel' is inmiddels ver weg. Natuurlijk, zo'n protestants-christelijke opvoeding zit in je vezels, maar die informatie kan zich prima transformeren. Een hemel en een hel? Ik geloof er niks van. Zeker die hel, daar heb ik voor zover ik kan nagaan als kind al nooit in geloofd. De stoere bijbelverhalen brachten mijn fantasie wel op gang, maar zo'n plek waar je voor altijd je ellendig zou voelen. Nee.
Mijn nieuwsgierigheid werd wel altijd geprikkeld. Dat is ook het mooie van verhalen: je gaat er zelf beelden bij maken. En dat is ook het goede van de betere leerkrachten: die weten met hun verhalen vragen bij kinderen op te roepen. En als je dan ook nog een klimaat hebt waarin leerlingen alle ruimte voelen om hun vragen te stellen, heb je de basis van goed leren gelegd. 
Nog steeds ben ik ontzettend nieuwsgierig. De tijd, de ervaring en de omgeving hebben me dat gelukkig niet ontnomen. Ik voel me nog regelmatig een kind in de snoepwinkel die het leven heet. Met speels gemak en vooral veel plezier rol ik van het een in het ander. Overal probeer ik dan iets waardevols toe te voegen. Samen met de mensen die ik tegenkom. En dat levert dan weer prachtige verhalen op.
Zo was ik gisteren bij het 1-jarig bestaan van Stichting JDK. Opgericht door Virgil Tevreden, een alumnus van IMC Weekendschool. Het was een mooi en vrolijk feest waarbij zeer duidelijk werd wat deze stichting voor jongeren in Amsterdam-Zuidoost betekent. Ze zijn van de straat, jazeker. Maar belangrijker is dat wat Virgil met ze onderneemt duidelijk positief effect heeft op hun gedrag. Dat zien de mensen om hen heen en dat zien de jongeren zelf ook. Prachtig en iets om trots op te zijn. 
Hoewel ik nieuwsgierig ben naar later, heb ik voorlopig nog heel wat te ontdekken. En daardoor ook nog heel veel verhalen die ik wil vertellen. Misschien dat ze hier en daar iemand inspireren om zelf ook meer te gaan vertellen. Want dat hebben we - zeker nu - nodig: verhalen van hoop, verhalen van liefde, verhalen van kracht en optimisme. Eigenlijk zoals ook al die hele oude verhalen zijn: episch en bedoeld om mensen te inspireren. Niet als wet of leefregel, maar als bron van wijsheid, inzicht en inspiratie. Dat kan trouwens van alles zijn. Luister maar eens naar de track hieronder
0 Comments

Het moederhart

9/6/2013

0 Comments

 
Foto
Dan zit je dan als mama meerkoet. In het volle besef dat over een tijdje je kids met hun scherpe snaveltjes de binnenkant van de eierschaal zullen gaan bewerken omdat ze de vrijheid ruiken. En als meerkoetmoeder ga je je dan minstens zo kwetsbaar voelen als die vers uit het ei gekropen jonkies. Overal schuilt gevaar: snoekbaarzen, reigers, kraaien, eksters. Maar met een beetje geluk en een flinke dosis wijsheid overleeft een deel van je kroost de gevaarlijke beginfase.
Ik weet niet precies wat de levensverwachting is van de gemiddelde meerkoet. Dat zal waarschijnlijk niet in de buurt komen van die van de mens (mannen ruim 79, vrouw boven de 80). Waar het in de dierenwereld vrij normaal is dat je een deel van je kroost verliest - de bedreigingen zijn talrijk - stemt dat in de mensenwereld op z'n minst tot overpeinzingen ten aanzien van het waarom van leven en dood.
Afgelopen week overleed een van mijn neven. Hij is van hetzelfde bouwjaar als ik; we schelen iets meer dan een half jaar. Hoewel we elkaar zeer weinig zagen - hoogstens tijdens feestelijke gebeurtenis of een laatste afscheid van een familielid - werd ik toch geraakt door zijn vertrek. Dat heeft maar een klein beetje te maken met het feit dat we nauwelijks in leeftijd verschilden. Nee, het is meer het verschijnsel dat wanneer iemand ziek wordt en je weet dat hij niet beter zal worden, je vaker aan hem denkt.
Nu denk ik vooral aan zijn moeder en vader - beide in de tachtig - die afscheid gaan nemen van hun kind. Zelfs als je al een heel leven achter de rug hebt, en nu in de luwte van dat leven loopt, moet dat ondanks alles een verscheurd gevoel geven. Het is een omgekeerd gebeuren; iets waarvan iedereen voelt dat het eigenlijk niet lijkt te kloppen. 
Tegelijkertijd weet ik zeker dat mijn neef het nu goed heeft. Dat kun je geloof noemen, of overtuiging of inzicht. Ik heb het een en ander gelezen van mensen die bijna-doodervaringen hadden en dat was voor elk van hen een ervaring die hun leven heeft veranderd. Deze 'near death experiences' (NDE) brachten een zeer sterk, een onbreekbaar geluksgevoel met zich mee. Hun ervaring beschrijven ze niet alleen als onbeschrijfelijk, maar ook als een moment waarin tijd verdwijnt, waarin alles goed en met elkaar verbonden is. Er is geen 'ik' meer, alleen nog wij en dat 'wij' bestaat in grote verbondenheid en een voortdurend gevoel van geluk. Alles is goed, mooi, zonder ego en volledig samen in tijd en ruimte. Dat alles dan tegelijk.
Dat ervaart mijn neef nu. En hoewel dat niets maar dan ook niets wegneemt van het verdriet van zijn ouders, broer en zussen, is het misschien voor hen een troostende gedachte. Ik wens hen alle sterkte toe.
0 Comments

De terugkeer van de dankbaarheid

2/6/2013

0 Comments

 
Foto
Voor wie de zintuigen enigszins op standje 'aan' heeft staan, moet het geen verrassing zijn: de revival van de dankbaarheid. Dagblad Het Parool begon een aantal weken geleden met de actie Amsterdammers voor Amsterdammers. Een sympathiek initiatief waarbij een armlastige Amsterdammer m/v vertelt waarvoor hij of zij een afgebakend bedrag nodig heeft gevolgd door een oproep aan de beter gesitueerde Amsterdammer om een schenking te doen. Iedere week een nieuwe oproep plus een kort verslag van de schenker en degene die zijn of haar droom nu kan verwezenlijken. Van Het Parool is dit niet alleen een mooi gebaar, maar het heeft ook journalistiek gezien een goed effect. De verhalen geven de lezer een goed een behoorlijk diepgaand inzicht in de armoede waarin sommige stadgenoten leven. En vooral hoe moeilijk het is om dan keuzes te maken en veranderingen te realiseren. Tegelijkertijd geeft de serie aan hoe kinderlijk eenvoudig het is om elkaar te helpen en wat het effect daarvan is. Zowel de schenker als de ontvanger ervaren een groot gevoel van dankbaarheid. De een voor het ontvangen van de gift en daarmee het kunnen realiseren van een droom; de ander van het tot stand brengen van die droom en de blijdschap bij degene die de gift ontvangt.
Dankbaarheid werkt dus naar twee kanten. Waarbij het mooiste naar mijn smaak dan ook nog is dat het voor beide kanten een positief effect heeft. Je wordt er blij van. Ik ben dan ook bang dat de chimpansee in bovenstaande foto de rest van zijn leven een tijger aan zijn kont heeft hangen. 
Nou heeft het begrip dankbaarheid een lastig randje. Aan het woord kleefde tot voor een jaar of tien een nogal christelijke associatie. Inmiddels is ook de complete new age populatie met het begrip aan de haal gegaan. En om dankbaarheid een modern gezicht te geven, zijn er allerlei apps die je helpen. Zo heb ik zelf de gratis app Gratitude Journal op mijn smartphone. Daarin kun je elke dag, elke week of met enige regelmaat noteren waarvoor je dankbaar bent. Zoiets noteren is al leuk, maar het teruglezen levert nog veel meer plezier op. Zo'n eenvoudige app helpt je vriendelijk maar ook een beetje dwingend om op een andere manier naar je leven te kijken. Niet als een calculerende Hollander, maar als mens die ontvangt, die blij is met allerlei kleine en grote dingen.
Ik hoop dat de revival van de dankbaarheid blijvend is. Omdat die trend helpt om ons te realiseren wat van betekenis is. Vul dan zelf maar - zonder cynisme - in wat dat is. En vergeet om je tijger zo nu en dan de fles te geven.
0 Comments

    Schrijver

    Melle Dotinga schrijft al zijn hele leven. In opdracht van anderen of zichzelf. Schrijver nodig? Bel me: 06 55163508.

    Archief

    February 2023
    December 2022
    October 2022
    August 2022
    June 2022
    May 2022
    April 2022
    February 2022
    January 2022
    November 2021
    October 2021
    August 2021
    June 2021
    May 2021
    March 2021
    February 2021
    December 2020
    November 2020
    October 2020
    August 2020
    July 2020
    June 2020
    May 2020
    April 2020
    March 2020
    February 2020
    January 2020
    December 2019
    November 2019
    October 2019
    September 2019
    August 2019
    July 2019
    June 2019
    May 2019
    March 2019
    February 2019
    January 2019
    December 2018
    November 2018
    October 2018
    September 2018
    August 2018
    July 2018
    June 2018
    May 2018
    April 2018
    March 2018
    February 2018
    January 2018
    December 2017
    November 2017
    October 2017
    September 2017
    August 2017
    July 2017
    June 2017
    May 2017
    April 2017
    March 2017
    February 2017
    January 2017
    December 2016
    November 2016
    October 2016
    September 2016
    August 2016
    July 2016
    June 2016
    May 2016
    April 2016
    March 2016
    February 2016
    January 2016
    December 2015
    November 2015
    October 2015
    September 2015
    August 2015
    July 2015
    June 2015
    May 2015
    April 2015
    March 2015
    February 2015
    January 2015
    December 2014
    November 2014
    October 2014
    September 2014
    August 2014
    July 2014
    June 2014
    May 2014
    April 2014
    March 2014
    February 2014
    January 2014
    December 2013
    November 2013
    October 2013
    September 2013
    August 2013
    July 2013
    June 2013
    May 2013
    April 2013
    March 2013
    February 2013
    January 2013
    December 2012
    November 2012
    October 2012
    September 2012
    August 2012
    July 2012
    June 2012
    May 2012
    April 2012
    March 2012
    February 2012
    January 2012
    December 2011

    RSS Feed

©2022 The Ausbilders. All rights reserved.
Algemene voorwaarden & privacyverklaring The Ausbilders