Wrijving geeft warmte. Valt niet te ontkennen. En wrijving zoeken we maar al te vaak graag op. Want als het lekker schuurt, val je zo goed op. Via wrijving lijkt het alsof je je geweldig kunt manifesteren. Dat je gezien wordt. Dat je opvalt. Dat je iemand bént. 
Gek eigenlijk dat je dat nodig hebt. Want je was al iemand. Wrijving of niet. En wie dan die iemand is? Tja, da's een lastige vraag. Net zoiets als vragen: 'Wanneer ben jij nou echt helemaal, totaal, volledig en compleet jezelf?' Zo'n kwestie trekt die voren in je voorhoofd. Want wat is dat, jezelf zijn. Iemand anders zijn kan in ieder geval niet. Dus zou het dan zo zijn dat je altijd jezelf bent? En hoe komt het dan dat het nogal eens voelt alsof je helemaal jezelf niet bent?
Schuren gebeurt dus niet alleen met anderen. Het vindt ook in jezelf plaats. Denk alleen maar aan de gesprekken die je met jezelf voert. En geloof me, dat doet iedereen. Wie praat dan met wie? Wie heeft er gelijk? En wie ongelijk? En waar baseer je dat gelijk of ongelijk dan op?
Nee, het schuurt echt aan alle kanten in ons leven. Zelfs als je je volledig terug zou trekken, zelfs wanneer je als kluizenaar zou leven, ontkom je niet aan het schuren. Het lijkt wel of het ingebakken zit. Daarom proberen ook zoveel mensen manieren te vinden om het schuren te ontlopen. Te ontwijken. Te vermijden. Te verminderen. En misschien zelfs wel te begrijpen.
Er zijn hele industrieën die daar goed geld aan verdienen. Goeroes, religieuze en spirituele meesters, geld maakt wél gelukkig sprekers, verzin het maar. Wat die je vooral laten voelen is dat je het nog steeds niet goed doet en dat als je hen en hun methode volgt - al dan niet spiritueel, religieus of anderszins dogmatisch - jij er ook wel gaat komen.
Nou dan heb ik nieuws voor je: je hoeft nergens te komen, want je bent er al. Je hoeft geen methodes te volgen, want je weet alles al. Wijsheid, besef, diepgang - het zit allemaal in je. Je hoeft het alleen nog maar even te vinden. 
Wat daarbij enorm helpt is jezelf ontschuren. Niet die warmte zoeken door lekker veel wrijving te veroorzaken. Nee, accepteren. Jezelf. Je situatie. Je omgeving. Wat er gebeurt. Hoe dat gebeurt. Niet zo makkelijk misschien. Maar naarmate je het meer doet, word je er beter in. En voel je ook steeds sterker wat het met je doet. 
Het mooiste is nog wel dat iedereen het kan - ontschuren. Als je het vaak genoeg doet, ontdek je iets heel bijzonders. Dat deel van jezelf slaat nergens op. Je hebt geen zelf. Het bestaat niet. Een illusie. Bedacht. Verzonnen. Ego. En voorbij dat alles ligt die wijsheid. Dat diepe besef dat uiteindelijk alles goed is. Omdat we niet één zijn, maar samen. Samen één.

Als je 'braaf' zegt tegen je hond heeft dat een nogal andere betekenis dan wanneer je het over een mens zegt. 'Braaf' betekent voor de hond dat hij iets goed doet. Voor mensen wil 'braaf' zeggen dat je keurig binnen de lijntjes blijft. Geen gekke dingen doet. Je helemaal houdt aan de regeltjes. Nog interessanter wordt het als je het etiket 'braaf' op de samenleving plakt. Daar wil echt niemand in leven. 
Er zijn maar weinig mensen die een brave partner willen. Tenzij diegene Brits is, want dan komen er - bij 'brave' - ineens allemaal associaties op met ronde tafel en edellieden en erecodes. De oorspronkelijke betekenis van braaf is moedig, oprecht. Gekt toch dat het bij ons zo'n negatieve klank heeft gekregen. 
Ik zou graag zien dat we ons wat meer ontbraven. En een beetje snel als het kan. Want al dat sjokken binnen de lijntjes. Je werk doen omdat het nou eenmaal zo afgesproken is. Dat niet verder kijken dan wat er gevraagd wordt. Volgens het protocol. Of langs de lijnen van de inspectie. Binnen de kaders en de afspraken. Dat 'ja maar ik doe het toch goed'... Dat allemaal is dodelijk.
Waarom? Omdat je dan niet echt kijkt. Niet echt voelt. Niet wilt doorgronden. Niet begrijpt. Niet inziet. Niet ervaart. Je niet in de ander verplaatst. Niet ziet wat er nodig is. Niet doet wat er gedaan moet worden. Dodelijk. Voor jezelf. En voor de wereld om je heen.
Jezelf ontbraven is niet eng. Het levert je wel heel veel op. Alles wat ik hierboven noem, maar dan in positieve zin. Echt kijken - en zien hoe iets mooi en lelijk, goed of slecht iets echt is. Echt voelen - en dus heel dichtbij je zelf komen (en ja, er staan bewust een spatie tussen 'je' en 'zelf'). Doorgronden; begrijpen. Echt inzicht opdoen en dat helpt je dan weer om 'door de dingen kijken'. Ervaren. Dus ondergaan; je ervoor open stellen; het helemaal omarmen. Je verplaatsen in de ander - wie zij hij ook is (dus ook en vooral de mensen die je absoluut niet ziet zitten). Allemachtig wat zou de wereld veranderen als we dat compleet en met alle diepgang die we kunnen vinden, eens zouden doen. Helemaal zien wat er nodig is. Best eng, wat dan zie je ook onder ogen wat er allemaal nog ontbreekt. En dan zul je steeds vaker echt doen wat nodig is.
Ontbraven. Wat punk, een stevige storm in je leven. Zodat je ogen open waaien. En je hart. Zodat je weer gaat voelen waarvoor je hier nou eigenlijk echt bent. Wat je betekent. Voor jezelf, de mensen om je heen. Eigenlijk is ontbraven vergelijkbaar met ontketenen. Je verlost jezelf. En die hebben we nodig: verlossers. Want die hebben alles in zich om de wereld te verbeteren.