Vrijdagavond. De trein van Deventer naar Amsterdam. In Apeldoorn stapt een vrouw in. Klein, beetje gebogen. Ze heeft iets raars over zich. Alsof ze hier niet thuishoort. Een beetje schichtig en in zichzelf gekeerd.
De conducteur komt langs. Het blijkt dat ze niet heeft ingecheckt. Ze spreekt Engels en vertelt dat ze heer ov-chipkaart toch echt heeft opgeladen. De conducteur is vriendelijk en legt haar geduldig uit dat ze op het volgende station toch echt even moet uitstappen en nog moet inchecken.
Vijf minuten later vraagt de vrouw aan mij of ik Engels spreek. 'Yes, I do,' antwoord ik. Ze vertelt dat ze er niets van begrijpt, want ze is ervan overtuigd dat ze heeft ingecheckt. Als we samen nagaan wat er is gebeurd, blijkt dat ze bij Arriva heeft ingecheckt - die naam kent ze want Arriva is een OV-gigant in Groot-Brittannië. Samen bekijken we haar opties. Ze moet er in Amersfoort even uit, maar haalt ze dan haar bus nog wel die vanuit Duivendrecht naar Engeland rijdt. Gelukkig heeft ze nog drie kwartier over als ze de volgende trein neemt.
En dan begint ze te vertellen. Ze komt uit Apeldoorn waar ze naar de begrafenis van haar oude schoolvriend John is geweest. Hij is jaren geleden naar Nederland vertrokken en heeft haar verschillende Nederlandse steden leren kennen. Ze is even op en neer gereisd voor the final goodbye. Maar vooral ook om zijn dochters een hart onder de riem te steken. 
De tranen biggelen over haar wangen. Tja, wat zeg je dan? Dat het prachtig is dat ze deze reis maakt om afscheid te nemen. Dat de dochters het vast geweldig vonden dat ze is gekomen. Dat het vast goed voelt om deze reis gemaakt te hebben. Dat ze straks in de bus misschien ook wel mensen tegenkomt met wie ze een praatje kan maken.  En tot slot dat ik hoop dat ze de goede en mooie herinneringen aan John kan koesteren. 
Ik heb de neiging om haar even vast te houden. Maar dat doe je niet met een vreemde, Engelse vrouw in de trein. Als we bijna in Amersfoort zijn, geeft ze me een hand en kijkt ze me recht aan. 'Ach,' denk ik, 'en nu moet je met al je verdriet nog dat hele eind naar Somerset.' Ze bedankt me en ik wens haar veel sterkte en goede reis.
Tja, nog een afscheid. Ze komt vast wel veilig thuis. Ik heb geen zin meer om te lezen. Ik mijmer tot ik in Duivendrecht uitstap. Het is kouder dan ik dacht.

Beetje vervelend, maar sommige begrippen zijn in het Engels beter, sterker, mooier dan in het Nederlands. Purpose bijvoorbeeld. Hoe vertaal je dat netjes? Doel? Bestemming? Intentie? Roeping? Dat is het allemaal net niet. Misschien komt lotsbestemming nog het meest dichtbij. Maar ja, dat klinkt dan meteen ook weer alsof er sprake is van een loterij...
Goed. Purpose is nogal een onderwerp tegenwoordig. Gelukkig. Want als iets een mens compleet kan maken, dan is het wel het vinden van je purpose. Van je 'waarom'; van de reden waarom je hier bent. Dat klinkt als een enorm 'ding', maar dat is het niet. Het vinden van je bestemming, van je 'reason why' lijkt om een enorme zoektocht en een geweldige strijd te roepen. Nergens voor nodig. Zodra het een gevecht wordt, klopt er iets niet. Het vinden van je roeping vraagt juist om loslaten, om stilte. Eigenlijk zit dat al in het woord roepen. Die roep kun je alleen horen als je stil durft te zijn. Als je in staat en bereid bent om de stilte in jezelf op te zoeken. Lees de heilige boeken er maar op na; die staan bomvol verhalen over wat je kunt vinden in de stilte. 
In onze huidige samenleving is weinig tot geen ruimte voor de stilte. Integendeel. Wie lawaai maakt krijgt aandacht. Welk type lawaai dat ook is. En daarom is het des te belangrijker dat er mensen zijn en blijven die ruimte geven aan de stilte. Die spreken vanuit wat tot hen komt in die stilte. 
Het wordt tijd dat we opnieuw leren luisteren. Dat we de stilte leren koesteren. Dat we onszelf in staat stellen om te gaan zitten of staan en elke dag een minuut of tien te luisteren naar de stilte. Niet omdat ik het hier schrijf. Of omdat het goed zou zijn voor de wereld. Of omdat je er een hoge doel mee dient. Nee. Doe het omdat het jou goed doet. Omdat het je vragen beantwoordt. Omdat het je brengt op plekken waar je nog niet eerder was. En bovenal omdat de stilte je laar horen wat je purpose is. En als je die eenmaal op het netvlies, tussen de oren en in je hart hebt, is er geen houden meer aan. 
(dit vaandel kreeg ik van Maarten, mijn Tai Chi en Lao Jia docent)

Nou, het is in elk geval niet wat je ziet in Temptation Island. En zeker niet wat je ziet in de soaps. Je ziet facetten ervan in Hello goodbye. En in Spoorloos en Memories. En in heel veel docu's over familie en de perikelen dienaangaande. En je ziet ook meteen of het echt is of niet.
Liefde is geen verliefdheid. Dat heeft met het fenomeen liefde eigenlijk maar weinig te maken, Dat is vooral hormonaal, biologisch en natuurlijk ook cultureel aangestuurd. Niks mis mee, hoor, die verliefdheid. Maar als je eenmaal ontdekt hebt - op welke manier dan ook - dat er ook zoiets bestaat als universele liefde ken je het onderscheid.
Echte liefde komt voort uit het besef dat we deel uitmaken van iets dat veel groter, veel veelomvattender, veel universeler is. En als je je dat realiseert wordt liefde echt grenzeloos. Dan beperkt je verbondenheid zich niet meer tot je partner, je ouders (vaak) en je kinderen (altijd). Universele liefde maakt geen onderscheid. Nergens in. Nooit.
En dat maakt die universele liefde enerzijds heel erg makkelijk (want geldt altijd voor alles en iedereen en overal) en anderzijds heel erg moeilijk (want hoe veelomvattend kun je zelf eigenlijk zijn; met andere woorden houdt het dan nooit en nergens en geen moment meer op?). 
Het eenvoudige antwoord op de laatste vraag is dat als je die vorm van liefde eenmaal hebt ontdekt en gevoeld en ervaren er inderdaad geen houden meer aan is. Het houdt gewoon niet op. Kun je dat dan altijd geven? Ook dat antwoord is simpel: ja, dat kan. En nee, dat lukt niet altijd. Misschien zelfs wel heel vaak niet. Maar nogmaals - als je eenmaal beseft wat die liefde inhoudt kun je er niet meer omheen. Zelfs al steek je je kop in het zand, dan nog weet je het diep van binnen.
Tja, daar zit je dan. Nu weet je het. Je kunt er nooit meer omheen. Je hebt gelezen over universele liefde en nu zit het tussen je oren. Nu nog even in praktijk brengen. Eén tip: gewoon klein beginnen. Lief zijn voor wie in je buurt is. Wie of wat hij of zij ook is. Koop eens een koffie vooruit (uitgestelde koffie heet dat) - dus één voor jezelf en één voor een onbekende. Wees extra lief voor wie dan ook. Maak een praatje in bus of tram of trein. Bedank de krantenbrenger als je hem of haar eens ziet. Laat zien dat je dat lastige gastje in je klas best wel snapt. Vertel je kinderen dat je trots op ze bent. En je moeder ook. En je vader. En... nou ja, vul maar in.
Het is makkelijk. En als je eenmaal bent begonnen kun je het heel eenvoudig laten groeien. En probeer dan eens te letten op wat er met jezelf gebeurt. Dat is hoe het voelt als je het vuurtje van de universele liefde aanwakkert. Het is een gloed die je met iedereen kunt delen. Lekker warm, die liefde.