Jezelf ontlukken

Mislukken. Daar weten we allemaal heel veel van. Soms kunnen we zelfs een grijns niet onderdrukken als iemand ergens in mislukt. Rondom dat principe zijn complete tv-programma's ontwikkeld. Niets zo ontspannend als menselijke domheid, zeggen we dan. Zo lang we het zelf maar niet zijn.
Nou, dan heb ik nieuws voor je. Hoe minder mislukkingen in je leven, hoe minder spannend. Best wel sneu hoor als je een leven leeft dat er vooral op is gericht om zoveel mogelijk fouten en mislukkingen te voorkomen. Allereerst - en dat is dan nog de minst erge - omdat je dan nauwelijks verhalen te vertellen hebt. 
Meer er zitten veel meer lagen in een leven dat probeert zoveel te lukken door niet te mislukken. Iemand die zo'n het leven leeft, gaat uit van controle, van beheersing. Dus zo iemand poogt de touwtjes overal zo goed mogelijk in handen te houden. Dapper, zou je dat kunnen noemen. Maar tegelijk ook gedoemd te mislukken.
Heb je net de baan van je leven met uitzicht op een heel aardige carrière bij een hele grote internationale bank. Die je ook zomaar eens naar een mooie post in het buitenland zou kunnen sturen. Je eerste kind op komst. Huis ingericht, babykamer klaar. En dan zit je ineens in een nachtmerrie. Een kind met een ernstige erfelijke afwijking. Gaat niet oud worden. Heeft bij alles hulp nodig. De vraag is ook nog of je echt ooit contact met je zoontje krijgt.
Is dat een mislukking. Het zal misschien soms moeite kosten om je zoon niet zo te zien. En dat is best te begrijpen. Want roet in het eten, geknakte carrière, droom in duigen. Allemaal door hem? 
Nee, dus niet. Zijn komst is een levensfeit. Hoe je daarmee omgaat - daar gaat het om. Daar krijg je geen handleiding voor. Het wordt rommelig, ingewikkeld, vaak oneerlijk en vooral een strijd met jezelf, met je partner soms en met al die instanties en medici met wie je te maken krijgt. 
Je blijft alleen overeind als je bereid bent om te ont-lukken. Om los te laten wat je daarvoor allemaal voor ogen en gedroomd had. Veel mensen in zulke omstandigheden lukt dat. Ont-lukken.
Jezelf ontlukken hoeft niet te beginnen met een extreme gebeurtenis. Je kunt er vandaag al mee beginnen. Gewoon door anders te kijken naar jezelf. Naar de lieve mensen om je heen. Naar wat je diep van binnen echt wilt. En naar wat er allemaal van je gevraagd wordt. Moet je echt daarop antwoorden? Moet je echt mee in die race? In dat statusgevecht? 
Jezelf ontlukken wil zeggen dat je mislukken meeneemt. Sterker, dat je ziet dat mislukken vaak een mazzeltje in cadeauverpakking is. Dat het openingen schept, inzichten brengt. En vaak ook verbinding. Daarom wens ik je een jaar dat in het teken staat van jezelf ont-lukken. Geloof me, dat gaat je lukken. Zonder moeite, zonder inspanning. En dan zeg je over pakweg elfeneenhalve maand: goh, het voelt alsof ik helemaal ontlukt ben. Hier en daar zie je vragende gezichten. Dan heb je een taak als kersverse ontlukkingsambassadeur. Lef het ze uit. Neem ze mee in de reis die jij hebt gemaakt. Want dat ontlukken is goed voor iedereen.