Iets doen dat normaal niet mag op school. Wat is er spannender? Helemaal als je weet dat die voeten op tafel de opmaat zijn naar een expositie waarin je zelf de hoofdrol speelt. Onze lessenserie 'Reclame maken voor jezelf' is afgerond. De expositie is vanaf 15 mei te zien in de Tolhuistuin in Amsterdam-Noord.
Op 19 april kregen de leerlingen hun felbegeerde IMC Weekendschooldiploma. Dat was een feestje voor alle aanwezigen. Ik ben trots en vereerd dat ik alle gediplomeerden de hand mocht schudden en ze alle succes en geluk mocht wensen. Van deze jongeren gaan we nog horen. IMC Weekendschool boort bij hen onvermoede capaciteiten en talenten aan. En motiveert ze om weloverwogen keuzes te maken en daar dan ook echt voor te gáan.
Dat zie je ook in de schitterende foto's die Jaap Stahlie van ze maakte. Je leest het in hun ogen. En de teksten de ze met de hand op hun kunstwerk hebben gezet, getuigen ook van hun dromen, wensen en hun overtuigingen. Als ik deze leerlingen zie en hoor en met ze samenwerk, weet ik honderd procent zeker dat het goed komt met dit land.
Sterker, ik ben ervan overtuigd dat een aantal van de alumni van IMC Weekendschool op belangrijke plekken in de samenleving terecht zullen komen. Burgemeester, minister, rechter, directeur van een onderwijsinstelling. En ik hoop natuurlijk dat daar dan één of meer van 'mijn' leerlingen uit Amsterdam-Noord bij zullen zitten. En dat ik dan een keer koffie bij ze mag drinken om herinneringen op te halen. Met een beetje geluk hebben ze dan de poster nog die ze kregen als eindresultaat van onze lessen. 
Goed, terug naar het nu. De expositie van de leerlingen hierboven en die 19 andere gaat rondreizen. Na de Tolhuistuin gaat de expo naar de centrale hal van het Stadsdeelhuis Amsterdam-Noord. En dan naar het Bovenij ziekenhuis. Vervolgens hoogstwaarschijnlijk de centrale hal van het WTC in Amsterdam-Zuid. En wie weet wat er daarna nog komt. Ach, je ziet het al aan leerling Nourreddine hieronder: met het diploma van IMC Weekendschool op zak lacht het leven je toe. Hij is - samen met Basil - de bedenker van de payoff die op alle kunstwerken staat: Hallo Weekendschool. Doei struggle. Beter had ik het niet kunnen zeggen.

Gisteravond was ik naar het Polanentheater in de Spaarndammerbuurt in Amsterdam. Daar speelde Theaterkoor Dolores haar voorstelling 'Hoezee'. Een Annie M.G. Schmidt-waardige voorstelling over het leven van de koningin die koningin was voor onze vorige koningin (telt u even mee). Haar dromen, haar daden, haar hoogste toppen en haar diepste dalen in muzikale, theatrale vorm. 
Het publiek werd meegesleept in de koninklijke achtbaan die geregeld een bulderende lach opleverde van de hele zaal, maar ook momenten van reflectie en ongemakkelijke stilte. Het bijna voelbare verdriet van Juliana die hunkert naar een echt, fijne vent en die kiest (nou ja, kiest) voor een iets te fijne vent. De scene waarin de Bernhard die zo graag prins wil worden - en het dus ook wordt - zijn liefde aan Juliana verklaart met het duet 'Do you love me' (het origineel is van Sharif Dean) en ondertussen flirt met alle meisjes die hij ziet, is hilarisch. En tegelijkertijd voel je welk drama zich gaat voltrekken. 
Mijn vrouw doet de sleutelscènes van Juliana. Zij heeft zich heeft manier van spreken tot in de perfectie aangemeten. Wekenlang klonken waren er docu's, filmfragmenten, speeches en andere flarden van beeld en geluid van onze vroegere vorstin in de huiskamer. Op een gegeven moment wist ik echt niet meer of ik het geluid van de tv hoorde of mijn vrouw die 'live' Juliana deed. Ik ben trots op haar, zeker nu ik deze prachtshow heb gezien. Zo koninklijk had ik haar nog nooit gezien (en royaal was ze altijd al).
Nog een paar hoogtepunten: Surabaya Bennie in het Duits, Engels en Nederlands (vrij naar Surabaya Johnny van Brecht & Weill; Juliana noemde Bernhard altijd Bennie); Come on, come on (van Gary Glitter) als aansporing voor de koningin om... Nee dat verklap ik niet. En een werkelijk prachtige uitvoering - met een stevige blazerssectie - van het Wilhelmus.
Voor wie nog wil gaan kijken: de reprise is in oktober in het Polanentheater. De arrangementen zijn van Irene Schepers en de teksten van Mirjam Oldenhave.
Bij ons is het stil in huis. Terwijl ik me net een beetje gezinslid van die royale familie begon te voelen. Nou ja, op de skivakanties na dan, want skiën kan ik niet. Daarover overigens wel een prachtig lied in de voorstelling. Ik denk dat Juul en ik zo nog één keer naar de film van haar kroning gaan kijken. Pinken we beide een traantje weg. En dan is het daarna nog stiller. Maar wat er ook gebeurt, ze blijft natuurlijk mijn koningin.

Doei struggle, wie wil dat nou niet. Leven zonder shit, zonder sores. De kreet 'Hallo Weekendschool, doei struggle' is bedacht door Noureddine, een van de leerlingen van IMC Weekendschool Amsterdam-Noord. En wat ben ik trots op ze. Op alle tweeëntwintig. En speciaal op Issam die ondanks zijn moeilijke omstandigheden toch nog kwam. Ik heb respect voor je, man.
Alle zondagen in maart stonden in het teken van onze lessen. 'Reclame maken voor jezelf'. Ik bedacht de lessencyclus ooit toen ik aan de slag was in een justitiële jeugdinrichting - in de volksmond 'de jeugdgevangenis'. Hoe het kwam, weet ik niet meer, maar op een gegeven viel me in dat het juist voor deze jongeren fantastisch zou zijn als ze reclame voor zichzelf konden maken. Want hoe diep ze ook in de shit zitten, ze hebben allemaal ook talenten. Alleen zitten die soms nogal verstopt. 
In de jeugdinrichting kreeg ik de handen er niet meteen voor op elkaar (inmiddels wel). Bij IMC Weekendschool wel. En nu is het ook nog een reizende expositie geworden, dankzij het grote enthousiasme van Jaap Stahlie (met wie ik al een paar jaar deze lessencyclus geef), Eleni en Jonas van IMC Weekendschool in Amsterdam-Noord en gastdocenten Desmond, Michael en Antoine. De leerlingen maken van hun kunstwerk een eigen versie door ter plekke er een korte tekst op te schrijven (zie filmpje hieronder). En natuurlijk lazen ze hun zelfgeschreven tekst voor.
Na afloop zei ik tegen Jaap dat ik het gevoel had zo weinig te hebben gedaan tijdens de lessen. Hij gaf als antwoord dat hij ook het gevoel dat het allemaal vanzelf ging. En dan zulke resultaten! Ik hoop dat het een voorbode is van de toekomst die deze jongens en meisjes tegemoet gaan. Doei struggle. Hallo leven! 

Waar ben je eigenlijk als je hier bent? Of daar? In je hoofd ben je over het algemeen voortdurend weg van weer je bent. Ik weet waarover ik het heb; van kind af aan noemden mijn ouders me altijd al een dromer. En wie droomt is ergens anders, nietwaar? Het is ook helemaal niet zo eenvoudig om helemaal hier te zijn. Afleiding genoeg.
Zelfs wie bidt of mediteert heeft het vaak moeilijk met hier zijn. Ook, of misschien wel vooral, met je ogen dicht is het makkelijk om mee te gaan met die alle kanten op meanderende geest. En het is natuurlijk ook best lekker. Beetje meevaren op de golven van wat er zoal in je opkomt. Het lastige is dat die golven je meestal op plekken brengen waar je dan echt niet wilt zijn. Zo gebeurt het mij geregeld dat ik mezelf erop betrap tijdens de korte meditatie die vooraf gaat aan onze Tai Chi les, dat ik nadenk over facturen die al dan niet betaald zijn. Of over het plannen van een vakantie. Oh ja, nog omzetbelasting betalen. Die en die moet ik ook nog even bellen. En shit, heb ik de mail over de laatste wijziging in het filmscript al verstuurd. Enzovoorts.
Dan ben ik niet daar. Al die gedachten brengen je steeds verder weg van hier. En als je hier wilt zijn, moet ook alles hier zijn. Je lichaam is er al, je wil is er ook, nu alleen nog even je bewustzijn. Want hier zijn, echt hier zijn is heel aangenaam. Op het moment zelf, maar ook daarna. Echt helemaal hier zijn verandert je wezen. Om het maar eens met een schijnbare contradictie te zeggen: hoe meer je hier kunt zijn, totaal bij jezelf, één met je adem; hoe meer je voor een ander kunt betekenen. Met het echte 'hier zijn' valt al het andere, al het oppervlakkige, alles wat ons van anderen verwijdert, weg.
Als je hier bent, ben je verbonden. Door je ogen helemaal of half te sluiten, open je je voor het innerlijk weten dat we allemaal verbonden zijn. Hier zijn is de connectie met jou en jou en al die anderen. Met alles wat leeft. Hier zijn wil zeggen dat je elke hiërarchie los laat, dat je begrippen als 'meer' en 'beter' totaal vergeet, dat je je ten diepste realiseert dat je dienstbaar bent aan dat wat ons allemaal verbindt en dezelfde maakt. Dat al het kleine in al het grote te vinden is en andersom.
Hier zijn klinkt als hard werken. Het tegendeel is waar. Hier zijn is loslaten. Het is moeiteloosheid. Het is openen door sluiten. Het is aanzetten door uitdoen. Het is alles in gang zetten door stil te staan en stil te zijn.
Dus kom maar hier. Hier is het goed.