Heb je wel eens een lijstje gemaakt van alles waar je bang voor bent? Ik ben bang dat dat een lijst wordt waar steeds meer items op komen. Veel ouderen zien de toekomst met angst en beven tegemoet. Veel jongeren trouwens ook. Als je hen mag geloven hang ons nogal wat boven het hoofd.
Het grappige is dat, als je dan naar boven kijkt en buiten bent, je dan niets ziet. Een wolkenhemel misschien, Of een sterrenhemel. Sneeuwvlokken. Regendruppels. Zonnestralen. Wat er boven je hoofd hangt is vooral het grote niets. En zou het zo kunnen zijn dat alle angst daarop is gebaseerd? Daaruit voortkomt?
Hoe existentieel is hoogtevrees? Angst voor spinnen? Dat je bang bent voor de - confrontatie met - de ander. Of met jezelf? Is het niet zo dat daar ergens onder, achter het vermoeden, het gevoel zit dat je in het niets verdwijnt? Dat je niets en niemand bent? Een leegte? Een stilte? Een druppel die even zichtbaar was en nu weer opgaat in die enorme oceaan?
Als je het aan mij vraagt? Alles wat we denken is bedacht. Ons complete wereldbeeld, ook dat van toen we er nog niet waren en als we er straks niet meer zijn, is een bedenksel. En ieder van ons geeft daar zijn of haar eigen kleur, geur, smaak en inhoud aan. Niemand kan echt de wereld van een ander zien; ervaren. Nee, zelfs niet als je paranormaal begaafd bent. Ook dan is het niet meer dan een impressie.
Jezelf ontangsten betekent loslaten. Doodeng natuurlijk, zeker voor mensen met hoogtevrees. Ontangsten begint met het besef dat er ten diepste niets is om aan vast te houden. Het leven heeft geen relingen. Geen geleiderails. Geen klimtouw. En al helemaal geen uitgehakte tredes. Waar je in leeft is een groot mysterie. En dat is prachtig, want het houdt in dat er altijd wel wat te raden en te ontdekken valt. 
Als je jezelf wilt ontangsten - en wie wil dat nou niet - kun je niet anders dan dat mysterie accepteren. Inzien dat er eigenlijk niet, maar dan ook werkelijk niets te controleren valt. Denk alleen maar aan de natuur. Als het hard gaat stormen of regenen, of als de zon dagenlang brandt hebben wij daar niets over te zeggen. Er is niemand die aan die knoppen zit. We kunnen niets anders dan ons eraan overleveren. Loslaten dus. Meegaan in de stroom. Beetje spartelen is prima. Maar uiteindelijk kun je niet anders dan je laten meevoeren. Zonder te weten waar je uitkomt. Dat is niet angstig. Dat is uiteindelijk en ten diepste een troostend besef. We komen. We gaan. Net als die regendruppel die in de oceaan valt. En na een tijdje weer als regendruppel op jouw hoofd valt. Cirkel rond.

Augurken in Frankrijk zijn veel zuurder dan bij ons. Een beetje cornichon weekt daar lekker in azijn en bij ons in een veredeld soort van suikerwater. Zijn Fransen zuurder dan Hollanders? Dacht het niet. Eerder andersom. Zure smaken zijn hier niet zo populair. Zuur zijn wel. Past goed bij onze Calvinistische inborst. En ja, dat duurt nog wel minstens een generatie voordat die echt gaat slijten. 
Wat is er zo leuk aan zuur zijn? Allereerst krijg je nogal wat aandacht als je zuur bent. Zuur trekt aan omdat alles - nou ja bijna alles - erin oplost. Bovendien lijkt het alsof je het jezelf makkelijk maakt als je zuur bent. Je kunt het dan laten bij je zurige commentaren en zo. Verder hoef je niet de diepte in.
Zuur is dus makkelijk. Althans, zo lijkt het. Want een beetje intelligent mens snapt wel dat die zuurgraad groeit en dus steeds dieper effect gaat hebben op wie je bent en hoe je je manifesteert. Zuur vreet aan je. En als je het maar lang genoeg volhoudt ook aan de mensen om je heen. Vaak zie je dan ook dat zuur zuur aantrekt. 
Voel je dat wel eens bij jezelf? Als je op zo'n moment in de spiegel kijkt, kun je het ook aan je gezicht zien. Dat trekt helemaal samen. Zoals een naaktslak als je erin prikt. Toch kun je eenvoudig afkomen van dat zurige. Is echt geen kunst aan. Het enige wat je hoeft te doen is zien wat je allemaal wel niet hebt. Dan heb ik het natuurlijk niet over bezit, maar over al die andere dingen die iedereen zo vaak voor lief neemt. Vriendschap. Gezondheid. Liefde. Kinderen. Huisdieren. Het weer (hoe het ook is). Knoppen in de bomen. De poes die je een kopje geeft. Een glimlach van iemand op straat, De lach van een kind in de verte. Een regendruppel op een grasspriet. 
Je hoeft het alleen maar te zien, te horen, te ruiken, te proeven en te voelen. Alles is er al. Er hoeft niets bij en er hoeft niets af. Acceptatie. Het is goed zoals het is. Je hoeft niet zoveel moeite te doen. Zo hard te buffelen. Zo sterk of stoer of juist zacht of invoelend of wat dan ook maar te zien voor iemand anders. Het is goed zoals je bent. Probeer het maar. Accepteer jezelf maar. Ik beloof je, dat ontzuren begint meteen.