Wat wil je zijn? Als ik je die vraag stel en je kijkt diep in je hart, je ziel, je zijn; wat is dan je antwoord? Wij mensen zijn in staat tot buitengewone dingen. Wij kunnen een betekenis hebben die ver boven onszelf uitstijgt. We kunnen zoveel meer waard zijn dan we vaak denken. Zo ontzettend veel meer. Zo onvoorstelbaar veel meer. 
Ieder mens, werkelijk ieder mens kan dat licht zijn. Iedereen kan het donker doen verdwijnen. Al is het maar voor even. En daarvoor hoef je echt niet meteen een Nelson Mandela of Moeder Theresa te worden. Laat het maar lekker klein beginnen. Neem je eenvoudigweg voor om vandaag bij één iemand een glimlach op het gezicht te toveren. Hou even een deur open. Geef iemand een complimentje. Kijk de schoonmaker eens aan en zeg 'dankjewel'. Laat iemand met weinig boodschappen voor gaan bij de kassa. Begin een praatje met iemand die ook op de tram/bus.metro/trein staat te wachten. Kijk op straat iemand aan en begin te glimlachen. Dat is onweerstaanbaar.
Er is geen enkele reden om niet dat licht te willen zijn. Er zijn geen excuses. Alleen kan niemand het je verplichten. Maar denk eens mee over het effect dat het op jou heeft. Want wat je doet voor en met een ander straalt altijd ook op jou af. Tijdens de workshops die ik met hulp van veel anderen in justitiële jeugdinrichtingen geef, leer ik zelf minstens zoveel over mezelf en over hoe het nog beter kan en over hoe je echt iets voor de jongeren daar kunt betekenen, dan dat die jongeren zelf leren en ontdekken.  Je krijgt een oprechte boks en tien keer dankjewel van iemand die bekend staat als een jonge crimineel met een tamelijk slechte reputatie, omdat je samen met hem en nog 30 van die gasten prachtige posters hebt gemaakt. Mooi. Maar belangrijker nog is dat ik weet dat deze jongens allemaal iets hebben gemaakt waar ze over een paar jaar nog steeds trots op kunnen zijn. 
Als je dat wilt zijn - dat licht, die hoop - kun je natuurlijk ook nooit meer zeggen dat je het niet wilt zijn. Wie het licht heeft gezien, wil nooit meer in het donker zitten. En wil ook niet dat anderen daarin terecht komen. Als je een beetje licht gaat geven, wil je dat het meer wordt. Want hoe meer licht, hoe beter je ook ziet wat het effect ervan is. Wie straalt heeft aantrekkingskracht.
Het is een ijzeren wet: when light comes into darkness, darkness becomes light. Dus knip je eigen lampje even aan. Er zijn nog zoveel mensen die hunkeren naar een sprankje licht. 

Heb je dat ook wel eens: zo'n moment dat je denkt: 'Mag ik dit beleven?' 'Mag ik hier bij zijn?' Mag ik dit zien, ruiken, proeven, horen, voelen?' Dat je het gevoel hebt dat iets zo bijzonder, zo buitengewoon is, dat het lijkt alsof het alleen voor jou zo is gemaakt, gevormd, ontstaan. Dat je je heel even het centrum van het universum voelt. 'Iets of iemand heeft dit voor mij geregeld', zo denk je dan. 'Alleen voor mij, wauw!'
Dat gevoel van uitverkoren, van gekozen zijn kan je van het ene op het andere moment in lichte staat van extase brengen. En dat voelt bijzonder prettig. Het maakt je even uniek en daarmee stijg je uit boven het gewone en het alledaagse. 
Toch zit er ook een hele andere dimensie aan het uitverkoren zijn. Ik ben ervan overtuigd dat we hier allemaal met een reden zijn. Iedereen, werkelijk iedereen heeft iets te doen, iets bij te dragen. Iets waar de wereld wat beter of mooier of sterker of schoner of avontuurlijker of vrolijker of zo van wordt. Nou zijn wij mensen heel goed in het weglopen van dat soort uitverkorenheid. Wat die is lastig, onhandig, komt nooit gelegen, staat tussen jou en je plannen in, dwingt je om een kant van jezelf te ontwikkelen die helemaal niet in je loopbaan past. Enzovoorts, enzovoorts. 
'Life is what happens to you, when you're busy making plans', schreef wijlen John Lennon al. En juist daarom is het essentieel, nee cruciaal om je bewust te zijn van je uitverkoren zijn. Daarom moet je willen ontdekken wat jouw missie is. Daarom ontkom je er niet aan om op een gegeven moment dat glashelder te zien. Sommige mensen weten dat jaren, soms decennia lang uit te stellen (ik las laatst over een schilderes die na haar 70ste debuteerde. En niet met fleurige aquarelletjes, nee met galerie-waardig materiaal). Het heeft met mij ook even geduurd (wie dat verhaal wil horen, mag ernaar vragen).
Maar als je eenmaal weet waarom je hier bent, is er ook geen houden meer aan. Alles valt op z'n plaats. Dingen vallen je toe, omdat dat nou eenmaal moet en past. Mensen komen op je pad omdat ze dat van jou moeten kruisen. Er komt een logica in; je gaat een geheel zien dat je nooit eerder zag. Je hebt geen papier meer nodig om je verhaal te vertellen en zodra je begonnen valt alle spanning over het vertellen van je af. 
Ja, het is ook een verantwoordelijkheid als je weet waarom je uitverkoren bent. Je moet er wat mee. Je kunt het nooit meer ontkennen en al helemaal niet laten liggen. Je wordt onontkoombaar je eigen slavendrijver. Want er is zoveel te doen en zoveel te vertellen en nog zoveel meer te delen. Maar je weet: elke keer als je over jouw 'waarom' mag vertellen, ga je glimmen. Mensen krijgen energie van je. Ze willen graag met je (samen)werken. Het lijkt alsof alles moeiteloos gaat.
Zo uitverkoren zijn, die belofte is er voor ons allemaal. Je hoeft alleen nog maar 'even' te ontdekken wat jouw reden, jouw missie is. Daarna is er gewoon geen houden meer aan. 

Waarom ben ik wie ik ben? Waarom ben ik hier? Waarom gebeuren de dingen die mij gebeuren? Waarom lijkt de tijd steeds harder te gaan? Waarom levert het stellen van vragen vooral steeds meer nieuwe vragen op?
Het leven is voor een belangrijk deel wat ons gebeurt. We hebben invloed op alles en tegelijkertijd nergens op. Het is maar hoe je het bekijkt. Als alles en iedereen met elkaar verbonden is, heeft elke actie gevolgen voor alles en iedereen. Dat is een raar en voor sommigen ook beangstigend idee. Het is maar net hoe je het interpreteert. Het betekent bijvoorbeeld ook dat als deze jochies heel veel plezier hebben, dat ergens resoneert. Niet alleen bij henzelf en bij hun familie als ze later vol energie en met een grote glimlach thuiskomen. Maar ook in een dimensie waar deze gastjes zelf nog geen weet van hebben. Of misschien ook wel, dan weet ik natuurlijk niet.
De 'waarom-vraag' wordt al eeuwenlang gesteld. Vaak gaat het dan om liefde, om verlies, om troost, om nare gebeurtenissen. Of om het vergaren en verdiepen van kennis. Of het vergapen aan schoonheid. Er zit een soort van magie in de 'waarom-vraag'. Die leidt automatisch tot bespiegeling, tot beschouwen, tot afstand nemen. Alsof we even door een telescoop naar het onderwerp kijken.
En dat is goed. Dat is wat we nodig hebben. Don't react, respond schrijft Pema Chödrön. Reageren is onze primaire neiging. Veel beter is om te responderen; om eerst terug te gaan naar jezelf; om jezelf die 'waaromvraag' te stellen. Waarom voel ik dit - die boosheid, dat verdriet, die agressie, die teleurstelling? Wat iemand jou 'aandoet' is alleen maar 'aandoen' als je dat zelf zo toestaat. 
Het is een wat a-typische reactie in onze door de ratio sterk gedomineerde Westerse wereld. Maar de hele wereld zou er een stuk beter van worden, als we allemaal eens wat meer zou responderen; dus de waarom-vraag bij onszelf laten resoneren. Dan stappen we uit die diep ingesleten gewoonte van het reageren. Dan kiezen we ervoor om dieper en dieper onszelf te leren kennen. En daarmee veel meer te betekenen voor anderen. 
En nee, dat is niet heel makkelijk. Het zit niet meer in onze natuur. Maar als we ernaar op zoek gaan, kunnen we het wel heel eenvoudig vinden. Als je bereid bent om de 'waarom-vraag' te stellen in de stilte, in de ruimte; komt het antwoord vanzelf. En dat hoor je des te beter als je echt stil durft te zijn.
Dan vind je niet alleen veel antwoorden. Dan vind je ook de schoonheid van waarom.