Waarom reizen volwassen mensen die het zich kunnen permitteren geregeld? Het ontspant. Je komt met verhalen thuis. Het brengt je als partners misschien dichter bij elkaar. Je bent even los van de sleur en de regelmaat. Je hoofd vult zich met andere zaken dan pensioen, belasting, ziektekostenverzekering, carrièreplannen, filestress en werkdruk. 
Een reis naar ergens waar je nog nooit eerder was, brengt je even in een staat van onbevangenheid. Je ziet, ruikt, voelt, hoort en proeft allerlei zaken die je nog nooit eerder had ervaren. Je bent voor een deel van je reis weer even het kind dat een wereld vol nieuwe dingen ziet. En dat is heerlijk. Het kan je het gevoel geven dat je zweeft.
Die nieuwe ervaringen brengen je terug naar de tijd dat je een klein kind was. Er viel nog van alles te ontdekken. Niets lag vast, de wereld lag voor je open. En met een beetje geluk heb je ouders die juist dat koesteren in hun kroost. Die niet denken vanuit blauwdrukken, prestatiedrang en uitgestippelde paden. Voor kinderen is er niets heerlijker dan te ontdekken dat er iedere dag, iedere moment iets nieuws te ontdekken. Kijk maar eens goed naar de gezichtjes van kinderen die aan het ontdekken zijn. Daarin zie je geluk.
Dat naïeve, dat onbevangene, die oprechte en volkomen echte belangstelling raken we als volwassene vaak kwijt. Jammer. Want daarmee verspelen we onze natuurlijke nieuwsgierigheid en vooral ook ons ingebakken vermogen om te verbinden. Als volwassene zijn we vaak ontbonden; de connectie kwijt met het leven en alles wat dat waardevol maakt. En dan zijn er ingrepen nodig van specialisten in verbinden, al dan niet vergoed door de eerdergenoemde verzekeraars. 
Wat mij betreft moeten we het avontuur blijven zoeken. En daarvoor hoef je echt niet op reis. Het allereerst een kwestie van state of mind. Besluiten dat je dat wilt. Dat je verwachtingsvol in het leven durft te staan. Zonder cynisme, zonder pessimisme. Vanuit de volle overtuiging dat het leven van alles voor je in petto heeft. Of je nu acht bent of achtentachtig. 
Wie weet ben je dan over vijftien jaar wel keeper van het nationale elftal van Zuid-Afrika. Of net naar Friesland vertrokken als nieuwe belofte van sc Heerenveen. Kortom, zie je hele leven als een ontdekkingsreis. Aan jou de keus...

Gisteren las ik over the bucket list in een van de bijlagen van Trouw. Dat begrip werd genoemd in een serie artikelen met als titel 'Doe iets!'. Wat toch een beetje klinkt als een vader des huizes die even de keukenafvoer wilde fiksen en werd verrast door een gepenetreerde waterleiding met alle gevolgen van dien en dus die kreet in opperste paniek richting zijn eega zond.Enfin, het artikel beschrijft hoe belangrijk het is om gewoon iets te doen. Niet te hoog grijpen, niet te ingewikkeld maken, gewoon doen. Want wij grote mensen, wij volwassenen hebben nogal veel in ons hoofd zitten aan plannen en dromen en wensen. En daarvan komt in de meeste gevallen maar bijzonder weinig terecht. En de ellende is dan ook nog eens dat naarmate je ouder wordt, het aantal van die plannen en dromen en wensen alleen nog maar toeneemt. En daarmee dus het aantal niet uitgevoerde zaken. Binnen de kortste keren past heel die bucket list niet meer op een A4tje...
Grotemensenwensen hebben ook de neiging om al snel een grote omvang te krijgen. Een dikke auto. Een dunnere buik. Een vet huis. Een jonger gezicht. Nieuwe tieten. Kinderen die zich volledig aan jouw normen conformeren. De baan van je baas. Nog een keer op vakantie. Een hoger banksaldo. Een avontuurtje met... Een andere vent. Of vrouw. 
Toen Sipke de hond bij ons kwam wonen, had een van de katten maar één wens: weg. En een kat kan dan weinig anders dan die wens opvolgen. Dus Pluisje (die naam had hij van onze jongste dochter gekregen - geïnspireerd door een Harry Potterfiguur geloof ik) sloop via het kattenluik het huis van de buren in, ging daar op de bank liggen en is nooit meer vertrokken. Wij kunnen gelukkig goed met onze buren, dus het was geen probleem.
Pluisje deed iets en plukt daar al ruim twaalf jaar de vruchten van. Doe iets - da's echt geen slecht idee van Trouw. En begin dan met kleine dingen. Een kaartje bij iemand in de bus die je eigenlijk niet zo goed kent, maar van wie je wel weet dat hij of zij het moeilijk heeft. Een wandeling of fietstocht helemaal alleen om je hoofd eens goed leeg te maken. Een goed gesprek met een eendenpaar (die luisteren heel aandachtig, weet ik). Minstens vijfentwintig bomen aaien (wel handig als je dan in de buurt van een bos woont). Vijf wolken bedanken voor hun mooie vorm. Dansen met een bier drinkende zwerver. Glimlachen naar onbekenden in een grote stad (ze lachen bijna allemaal terug). Morgenochtend oprecht blij zijn met je spiegelbeeld. Iets doen en dan zien dat er een wondertje plaatsvindt. Probeer het maar. Het doet meer dan je misschien zou verwachten.

Het waaide hard de afgelopen dagen. Dat merk je des te meer op het Fryske plattelân. Weinig bomen, veel vlaktes. Zompige klei waar het water maar moeizaam in doordringt. Maar als je de elementen wilt ervaren is er geen betere plek. Sipke de hond huppelde steeds opgetogener het weidse landschap in; regen of geen regen, briesje of Waddenstorm. De ons teisterende elementen deden me denken aan een film die ik eind jaren tachtig zag. 
Joris Ivens is een monumentale filmer met heel veel moed. Zowel in zijn politiek-maatschappelijke keuzes als in de samenstelling van zijn oeuvre. En zijn allerlaatste film - Une histoire de vent - is wat mij betreft; en ik geloof dat ik daar niet alleen in sta - zijn magnum opus. Gedraaid in China waar dat in die jaren bepaald niet eenvoudig was. In 'Een verhaal van de wind' probeert Ivens de wind in al zijn (haar?) facetten in beelden te vangen. En dat levert een fenomenale film op. Naast de schitterende beelden van China schittert ook Ivens zelf in de film. Hij lijkt qua uiterlijk half Chinees te zijn geworden en mengt in deze poëtische beeldenstorm documentair en fictie. Enfin, lees zelf maar.
Wind is goed. Weg voert weg wat kwaad is. Wind leegt onze hoofden en vult onze harten met moed en wilskracht. Ik hou van wind, omdat die me er telkens weer op wijst dat we eigenlijk niet zoveel te zeggen hebben. Dat we ons maar beter kunnen overgeven. Liever loslaten. Stilstand is sterfte.
Overgave is trouwens een prachtig begrip in dat kader. Ivens heeft vol deze film gemaakt. Dat proef je. Zoals hij ook geleefd heeft. Die parallel is prachtig: de wind zelf kun je niet laten zien. Maar het effect ervan wel. In alle opzichten en vanuit alle (invals)hoeken. En dat kun je alleen maar op zo'n bijzonder Ivens-manier doen, als je je er volledig aan overgeeft. Want de wind laat natuurlijk niet met zich sollen. De wind zit vol karakter. Ga maar eens het Noordoosten van Friesland. Of noord-Groningen, ook goed en prachtig. En laat je dan meevoeren door de wind. Je zult merken: binnen de kortste keren heb je ook zelf een prachtig verhaal. Een verhaal van de wind. Juist.

Waar ik ben geboren ligt het land van de leegte. En dat doet wat met een mens. Als je opgroeit op een plek waar het meeste kabaal komt van opvliegende groepen ganzen, ben je wel wat stilte gewend. Ik hou van de leegte en ik hou van de stilte. Ik maak graag een praatje en hou ook van een goed gesprek, maar mijn leven hoeft niet voortdurend met lawaai gevuld te worden. 
Het mooiste van de leegte is dat je voortdurend tot de ontdekking komt dat die leegte helemaal niet zo leeg is. Er is altijd wel iets van geluid. Ik heb ooit eens ergens gelezen dat volkomen stilte gekmakend is. Dat kan ik me goed voorstellen. Leegte. stilte kun je natuurlijk ook alleen maar ervaren als er eerst wat meer 'volte' of geluid is. Er moet iets van contrast zijn. 
Wat misschien nog wel het allerfijnst is: de leegte in jezelf opzoeken. En dan bedoel ik niet het gevoel van ontheemd of eenzaam zijn, of het idee dat van alles wat je onderneemt niets ertoe doet (wat sowieso nooit waar is). Nee, dan bedoel ik het opzoeken van de stilte in jezelf. Het volstrekte 'zijn'. Dat brengt het gevoel met zich mee dat alles goed is. Noem het balans, noem het harmonie; noem het zen of chi, het is de leegte die je duidelijk maakt dat je verbonden bent. Met alles, met iedereen.
Om die leegte te vinden heb je stilte nodig. Dat kan buiten en dan is de omgeving waar ik ooit ter wereld kwam in het uiterste Noorden van Friesland, aan de Waddenkust, een prima plek. Maar het kan overal. Leegte om je heen helpt wel, want een stimulerende omgeving werkt mee. Dat merkte ik vanochtend toen ik met Sipke de hond richting Lauwersmeer liep. Niet dat het daar volledig stil is. Integendeel. Foeragerende vogels maken veel kabaal. Maar dat is lawaai dat even duurt en daarna weer de stilte benadrukt. Waarna je weer in het genot van de leegte duikelt. Ik kan het iedereen aanraden. Niet voor niets heet het natuurkampeerterrein waar we een huisje hebben gevonden - in het lege Noordelijke land bij Dokkumer Nieuwe Zijlen - 'It Dreamlân'. Het Droomland. En de eigenaren geven ieder jaar een paar mensen de mogelijkheid om hier hun droom te verwezenlijken.  Omdat zij weten hoe het werkt. De leegte.