Alles wat groeit heeft licht nodig. Dat geldt voor planten, maar voor ons ook. Niet voor niets zeggen we dat je aan het eind van je leven naar het licht gaat. Die duizend zonnen, die in je zijn en je omringen.
Als je eenmaal beseft dat je zelf licht bent en dus licht kunt geven aan wie dan ook in de wereld, vraagt dat meteen ook wat van je. Dat inzicht kun je nooit meer ontkennen, dus je zult met die duizend zonnen aan het werk moeten. Niet dat het dan meteen allemaal van een leien dakje gaat. Maar het besef dat er iets in je zit dat de wereld kan doen schijnen, gaat nooit meer weg. 
Dan is de vraag meteen daarna waarschijnlijk: hoe doe je dat dan, die zonnen hun werk laten doen? Eerst maar even een abstract antwoord: door zelf het licht te zijn (I AM LIGHT - daarmee ondertekende Wayne Dyer al zijn berichten). Licht zijn houdt in dat je door zelf te stralen anderen laat stralen. Je helpt ze op weg naar hun bewustzijn over, hun besef van die duizend zonnen. 
Het schitterende is dat zoiets bij iedereen kan. Afgelopen week deelde ik een filmpje van een leerkracht in het speciaal onderwijs ('students with special needs' noemen ze dat in de VS). Deze man begint elke ochtend met complimenten. Elke leerling komt even bij hem staan en krijgt zijn dagelijkse portie licht en zon. Het kan niet anders dan dat ze daarvan groeien.
Het licht dat in ieder van ons schijnt, kun je bij de een wat beter zien en ervaren dan bij de ander. Het hangt er maar net vanaf hoeveel wolken ervoor schuiven. En die wolken kunnen dan weer uit van alles en nog wat bestaan. Jeugdtrauma's, ziekte, verlies, angst, noem maar op. Als je wilt kun je het licht je leven lang ontkennen. Als je wilt kun je heel je bestaan in het donker doorbrengen. Als je wilt kun je diep van binnen denken en denken te voelen dat de schaduwen gaan winnen. Het is niet zo. Het is zelfs onmogelijk. Want wij zijn - letterlijk en figuurlijk - licht.
We kunnen net doen of dat niet zo is. We kunnen ons laten aanpraten dat we de zware, zwarte kant moeten kiezen. We kunnen ons laten overtuigen met de allerbeste rationele argumenten. We kunnen onze kop in het zand steken of ons laten meeslepen door welke verdwaalde geest dan ook. Uiteindelijk zijn we licht; uiteindelijk winnen die duizend zonnen. Die miljarden, triljoenen zonnen die in ons allemaal huizen. Die warmte, dat licht, die liefde. 
Het is de opdracht, de missie van iedereen die zich dit ten diepste realiseert om dat inzicht te delen. Om steeds meer mensen op weg te helpen naar dat besef. Omdat je weet wat deze wetenschap, dit inzicht kan betekenen voor jezelf en voor de wereld. Omdat je voelt wat het met je doet. En dus weet hoe belangrijk het voor anderen is om dat ook te ontdekken en te ervaren. Zo maken we de wereld beter, mooier, lichter. IK BIN LJOCHT, I AM LIGHT, IK BEN LICHT. Zeg dat elke dag zo vaak mogelijk tegen jezelf. Ik weet hoe het voor sommigen klinkt. Maar ik weet ook uit eigen ervaring dat het werkt. Probeer het. Een dag, een week, een maand. Duizend zonnen gaan je helpen. Echt.

Hoe vaak denk je niet 'Was ik maar ergens anders'. Stress op je werk. Ruzie thuis. File. Vertraging bij de NS. Plensbui terwijl je net met de hond buiten bent. Je grote liefde ziet je niet (meer) zitten. Je web van leugens stort in. Crisis thuis. Crisis op je werk. Crisis in de kroeg. Crisis in Europa. Crisis in de wereld. Nee, soms lijkt het of je maar beter in je eentje op Rottumerplaat kunt zitten. Hoewel... Godfried Bomans (wie kent hem nog?) schijnt er bijna gek geworden te zijn. 
Als je hier bent, ben je niet ergens anders. Waarheid als een koe. En toch vinden we het lastig om die runderlogica echt onder ogen te zien. Helemaal hier zijn valt niet mee. Het betekent namelijk dat je bereid bent in totaal 'in het moment' te zijn. Met al onze drukten en bezigheden en afleidingsmanoeuvres en digitale gadgets en virtuele werelden lijkt dat steeds ingewikkelder te worden. 
Ik las kortgeleden een uitspraak van iemand: 'Als ik met iemand in gesprek ben en ik zie dat hij of zij z'n smartphone checkt, loop ik weg zonder iets te zeggen'. Dat snap ik. En ik vrees dat diegene bij mij ook wel eens weggelopen zou zijn. Het doet me trouwens ook denken aan een prachtig boekje van Connie Palmen met de titel 'Echt contact is niet de bedoeling'. Als je nu echt hier bent, ontkom je er niet aan ook echt contact te maken.
Is het alleen oppervlakkigheid? Is het haast? Is het - al dan niet valse - bescheidenheid? Is het calvinisme (nog zoveel te doen en alles MOET af)? Komt het doordat we nooit meer in een kerk komen? Doordat onze sociale structuren losgetrild zijn? Doordat we meer en meer gedwongen zijn om allerlei keuzes zelf te maken? Dus door keuzestress. Welke ziektekostenverzekeraar? Welke energieleverancier? Welke kabelmaatschappij? Welke mobiele aanbieder? Waar regel ik zorg voor mijn oude ouders? Waar kan ik terecht met mijn lastige puber en wordt dat nog wel betaald? Tot welk bedrag zal ik me verzekeren voor de eventuele ziekte van mijn medewerkers? Hoe ga ik mijn pensioen regelen?
Tegelijkertijd weet iedereen diep van binnen (ja, dat weten we echt) dat we sterker zijn als we samen zijn. Dat we ons gesteund weten door de anderen. Dat verbinding maakt dat we onze meerwaarde voelen. In het samen zijn kunnen we het alledaagse, maar ook het ridicule en het confronterende, het kwaadaardige en het onbegrijpelijke overstijgen.
Als we de moed hebben om zo vaak mogelijk helemaal te willen zijn waar we zijn en ook dat beseffen wat dat betekent, kunnen we heel veel voor elkaar betekenen. Omdat je, als je nu echt helemaal hier wilt zijn, ook echt helemaal hier en nu kunt voelen wat de ander voelt. Je zou kunnen zeggen dat je dan bijna de ander kunt zijn, zo dichtbij kun je dan komen. Niets is zo krachtig en troostrijk en energie- en liefdevol als dat. Ach, eigenlijk hebben we dat besef allemaal wel. Iedereen die een relatie heeft (gehad) weet hoe diep je je verbonden kunt voelen. En ook hoe ver je van elkaar vandaan kunt raken. 
Door helemaal te willen zijn waar je bent, kunnen we kloven overbruggen. Kunnen we stiltes doorbreken. Kunnen we onbegrip doorbreken. Verdriet de ruimte geven. Boosheid kanaliseren. Een glimlach veroorzaken. Makkelijk is het lang niet altijd. Maar als we blijven oefenen worden we er steeds beter in. En geloof mij, daar wordt uiteindelijk onze wereld die soms zo lelijk lijkt, elke keer weer mooier van.

Toen ik een jochie van een jaar of zeven, acht was, had ik een nogal strenge meester. Een onderwijzer van de oude stempel. Meester van der Made wilde rust en orde in de klas en dat viel niet altijd mee. Als kinderen in een klein dorp in Friesland waren we gewend om buiten te spelen en in alle vrijheid onze ontdekkingen te doen en avonturen te beleven. Meester van der Made was van mening dat voor het leren van sommen, van de Nederlandse taal en vaderlandse geschiedenis stilte in de klas onontbeerlijk was.
Bovendien hanteerde hij een systeem dat ook in het leger nogal eens wordt toegepast: als er één de fout in gaat, heeft de hele groep daaronder te lijden. Het gebeurde dan ook regelmatig dat we in plaats van geschiedenis of topografie moesten rekenen. 
Maar... Meester van der Made beloonde ons ook. Als het een hele dag goed was gegaan, vertelde hij ons een verhaal. En hoe streng hij ook was, hij kon prachtig vertellen. Hij sleepte ons mee in geweldige avonturen met fantasiefiguren die op de meest bijzondere plekken kwamen. Ik deed mijn ogen dan dicht en liep met ze mee. 's Avonds droomde ik er vaak nog over.
Met je ogen dicht ziet de wereld er anders uit. Als je je ogen sluit, lijkt het alsof je wereld veel kleiner wordt. Maar dat is niet zo. Je ogen sluiten betekent dat je eenvoudiger en beter deel uit kunt gaan maken van het universele. Door terug te gaan naar jezelf, kun je gaan ervaren dat je niet alleen bent. Dat je deel uitmaakt van een grote geheel. Van de mensheid - jazeker. Maar vooral van iets dat nog groter, nog veelomvattender, nog... ja, universeler is.
Dat voelt iedereen die bidt, of mediteert of chant of zingt of danst of een andere weg kiest om deel uit te maken van het veel grotere. Bidden doen de meeste mensen met de ogen dicht. Mediteren ook, of met de blik op een vage stand. Dat is deels omdat het zo persoonlijk is. En vooral omdat het helpt om terug te gaan naar dat deel van jezelf dat je in contact kan brengen met het universele - welke naam je die of dat ook geeft. 
Echt ver kijken doe je dus met je ogen dicht. Omdat je dan ervaart hoe klein en groot je tegelijk bent. Hoe je een zandkorrel en een ster tegelijk bent. Hoe je straalt en schittert en daarmee anderen kunt verlichten. Hoe je jezelf gereflecteerd ziet in alles wat je omringt.  
En dan besef je misschien dat ver en dichtbij eigenlijk niet bestaan. Net zoals het beeld - de reflectie - van jezelf eigenlijk ook niet meer is dan een beeld. Dan hetgeen je jezelf toedenkt. En dat dat denken over maar iets is dan je zelf eh... bedenkt. Dat je heel heel diep van binnen echt wel weet dat er geen 'jij' en geen 'ik' is. Dat ik jij bent en jij ik. Dat we zelf de dualiteit, het onderscheid, het schisma (en de dogma's) en daarmee het ego in de wereld hebben gebracht.
Misschien wil je je ogen ook eens wat vaker dicht doen. Dat kan overal. Na een paar keer zul je ontdekken hoe het je bevrijd. Hoe je los komt van wat er in je hoofd rond maalt. En dan heb je de eerste stap gezet om je los te maken van het ego. Dan kun je uitstijgen boven het zelf en je verbonden gaan voelen met alles. Dat vertelde meester van der Made er niet bij trouwens. Dat moest ik zelf ontdekken. En daarom doe ik elke dag wel even mijn ogen dicht. Probeer maar. Het zal je verrassen wat je allemaal gaat zien.