Brildragers hebben het maar makkelijk. Hoe je je dag wilt zien, laat je gewoon afhangen van de bril die je opzet. Positief. Of negatief. Meer smaken zijn er eigenlijk niet, want alles wat daartussen zit is nuance. En nuance is lastig, want subtiel. Dus zijn we vaak maar liever een zeikerd. Of een positivo.
Het effect van een bril is best groot. Als het licht fel is, zet je een zonnebril op. Dat verzacht en filtert. Hoef je niet zo te knijpen. En als je een bril (of lenzen) moet dragen vanwege de staat van je ogen, weet je dat nog beter. Die bril bepaalt hoe je de dingen ziet.
Al met al heb je - wat ook de staat van je ogen is, de keuze: jij bepaalt hoe je het leven ziet. Zoet of zuur. Zwart of wit. Halfleeg of halfvol. Gevuld met tegenslagen of met mogelijkheden. Vol mislukkingen of rijk aan successen. Met een groot zwart gat of zo nu en dan een dipje. Daarmee wil ik overigens niemand tekort doen. Als je depressief bent heb je hulp nodig om je weg daaruit te vinden. Als je grote liefde veel te vroeg Alzheimer krijgt, is het niet meer dan logisch dat je daar een tijdlang heel verdrietig om bent. En als je ziet dat het bergafwaarts gaat met je kind en je werkelijk alles hebt gedaan om te helpen, is je frustratie, boosheid en verdriet ook begrijpelijk.
Wat mij opvalt is dat veel mensen die echt diepe ellende hebben meegemaakt en dus alle reden hebben om het leven maar miserabel te vinden, dat juist niet doen. Omdat ze het diepste zwart hebben gezien en doorgemaakt, weten ze juist het wit, het licht(e) zo goed te zien en te benoemen. Dat is op z'n zachtst gezegd bewonderenswaardig. Zij stellen zichzelf in staat om steeds weer de waarde van het leven in al z'n facetten te zien en te voelen. Zij zijn kampioen zichzelf ontzeiken. Dat stadium zijn ze ver, ver voorbij.
Dus denk eens wat vaker aan die mensen. Je hebt er vast wel een paar in je omgeving. Die mensen waarvan je denkt: 'Hoe kan je in vredesnaam doorgaan als je dit hebt meegemaakt'. Ik hoor het een paar jaar geleden een vrouw die als kind jarenlang werd misbruikt, nog zeggen: 'Ik ben nu gelukkig'. Dus begin met jezelf ontzeiken. Er is werkelijk geen enkele reden te verzinnen waarom het nodig is, dat zeiken. En nee, 'volksaard' is geen excuus.
Dus zet die andere bril op. Begin met jezelf te ontzeiken. Dat is voor jezelf en voor mensen om je heen een stuk prettiger. Je gaat je er beter door voelen en dat straal je dan ook uit naar anderen. Je wordt er beter gezelschap door. En als je het blijft oefenen merk je op een gegeven moment dan mensen terug gaan glimlachen. Want optimisme werkt aanstekelijk. Het mag dan wel eens lijken of de zeikerds gelijk hebben; de praktijk bewijst het tegendeel.
Het effect van een bril is best groot. Als het licht fel is, zet je een zonnebril op. Dat verzacht en filtert. Hoef je niet zo te knijpen. En als je een bril (of lenzen) moet dragen vanwege de staat van je ogen, weet je dat nog beter. Die bril bepaalt hoe je de dingen ziet.
Al met al heb je - wat ook de staat van je ogen is, de keuze: jij bepaalt hoe je het leven ziet. Zoet of zuur. Zwart of wit. Halfleeg of halfvol. Gevuld met tegenslagen of met mogelijkheden. Vol mislukkingen of rijk aan successen. Met een groot zwart gat of zo nu en dan een dipje. Daarmee wil ik overigens niemand tekort doen. Als je depressief bent heb je hulp nodig om je weg daaruit te vinden. Als je grote liefde veel te vroeg Alzheimer krijgt, is het niet meer dan logisch dat je daar een tijdlang heel verdrietig om bent. En als je ziet dat het bergafwaarts gaat met je kind en je werkelijk alles hebt gedaan om te helpen, is je frustratie, boosheid en verdriet ook begrijpelijk.
Wat mij opvalt is dat veel mensen die echt diepe ellende hebben meegemaakt en dus alle reden hebben om het leven maar miserabel te vinden, dat juist niet doen. Omdat ze het diepste zwart hebben gezien en doorgemaakt, weten ze juist het wit, het licht(e) zo goed te zien en te benoemen. Dat is op z'n zachtst gezegd bewonderenswaardig. Zij stellen zichzelf in staat om steeds weer de waarde van het leven in al z'n facetten te zien en te voelen. Zij zijn kampioen zichzelf ontzeiken. Dat stadium zijn ze ver, ver voorbij.
Dus denk eens wat vaker aan die mensen. Je hebt er vast wel een paar in je omgeving. Die mensen waarvan je denkt: 'Hoe kan je in vredesnaam doorgaan als je dit hebt meegemaakt'. Ik hoor het een paar jaar geleden een vrouw die als kind jarenlang werd misbruikt, nog zeggen: 'Ik ben nu gelukkig'. Dus begin met jezelf ontzeiken. Er is werkelijk geen enkele reden te verzinnen waarom het nodig is, dat zeiken. En nee, 'volksaard' is geen excuus.
Dus zet die andere bril op. Begin met jezelf te ontzeiken. Dat is voor jezelf en voor mensen om je heen een stuk prettiger. Je gaat je er beter door voelen en dat straal je dan ook uit naar anderen. Je wordt er beter gezelschap door. En als je het blijft oefenen merk je op een gegeven moment dan mensen terug gaan glimlachen. Want optimisme werkt aanstekelijk. Het mag dan wel eens lijken of de zeikerds gelijk hebben; de praktijk bewijst het tegendeel.
RSS Feed