Wie? Ik? Moet ik mezelf onthufteren? Hoezo? Ik ben toch een aardig mens? Kijk, dat is het aardige van dit soort terminologie. Het schept meteen onderscheid. De mensen die hufterig zijn - volgens die andere mensen - zien zichzelf niet zo of ze zitten er niet mee. De mensen die niet hufterig zijn - zo zien ze zichzelf meestal - zitten er enorm mee als ze dat etiket opgeplakt krijgen. 
Hufter. Het komt ergens vandaan. Het heeft een tamelijk negatieve klank - hoewel het vroeger vooral bangerik of zwakkeling betekende. En die betekenis zit er nog steeds wel enigszins in. Denk maar aan verkeershufter. Dat is toch vooral iemand die niet bereid is om zich aan de regels en de normen van het verkeer te conformeren.
Maar als je nou eens zou stil staan bij de hufter in jezelf. Want in ieder mens schuilt ook een hufter. Bij de een komt die wat subtieler naar buiten dan bij de ander. Maar de kop opsteken doet ie bij tijd en wijle. Dus wanneer ben ik een hufter? En wanneer ben jij dat? Ik weet zeker dat je die vraag nu al met een paar voorbeelden hebt beantwoord.
Het is niet erg om dat van jezelf te zien. Sterker, als je de hufter in jezelf hebt ontdekt en de momenten kunt zien waarop die naar buiten komt, begin je 'm al aardig onder controle te krijgen (en ja, de hufter is over het algemeen een man. Wie wil mag onthufteren ook vervangen door ontbitchen of iets vergelijkbaars).
Jezelf onthufteren gebeurt geleidelijk en min of meer automatisch als je je gaat realiseren dat er eigenlijk niet zoveel zelf is. Anders gezegd: hoe meer je zelf verdwijnt, hoe minder kansen de hufter krijgt. Hoe stiller en kleiner je ego wordt, hoe meer de hufter en de bitch gaan krimpen. 
Als je nog verder kijkt, zie je dat ze eigenlijk helemaal niet bestaan. Het zijn projecties, spiegelingen. Daarom is bespiegelen ook zo goed. Kan je niet genoeg doen. En er zijn zat wijzen uit oude en nieuwe tijden die je daar graag bij helpen. Blijkt dat onthufteren ineens iets te zijn dat heel eenvoudig is. Nog een tip: probeer even te glimlachen als je de hufter voelt opkomen. Geheid dat ie heel hard wegloopt.

Ben je zoals anderen ervaren dat je bent? Of ben je zoals je jezelf ervaart? Ben je wie je bent? Of ben je wie je denkt dat je bent. Zijn is niet zomaar iets. En jezelf zijn al helemaal niet. Want wat is je zelf? Hoe ziet dat eruit? Welke kleur? Welke vorm? Hoe ruikt en smaakt je zelf? 
Het antwoord is kort en heel eenvoudig: er bestaat geen zelf. Wat we zijn, en dat geldt echt voor iedereen, is het plaatje dat we van ons zelf gemaakt hebben. Met hulp van iedereen die ooit in ons leven langskwam. Met hulp van kerk, moskee, tempel. En niet in de laatste plaats van school, werk en loopbaan. Oh ja, en dan vergeet bijna nog je partner(s) en je kinderen. 
Allemaal voeding voor het ego. En veel, heel veel mensen doen weinig anders dan dat ego supersizen. Iedereen die Supersize me! gezien heeft, weet waar dat toe leidt. Opgepompte ego's zijn - en dat beseffen de meesten van ons wel - niet de meest sympathieke mensen. Hun focus is puur en alleen gericht op het voeren van het ego. Voorbeelden te over. 
Zulke types zouden er goed aan doen om zichzelf te onthorken. Maar, en nu kom het vervelende deel van dit stukkie, er is niets makkelijker dan van anderen zeggen dat het tijd wordt dat ze gaan onthorken. Een beetje onthorker begint bij zichzelf. Dat is meteen ook de startvraag: hoe eerlijk durf je tegen jezelf te zijn? Wanneer was en ben je een hork? En wat ga jij daaraan doen?
Om je een beetje op weg te helpen kom ik terug op het begin van wat ik schreef. Nou ja, de tweede alinea. Je kunt jezelf helpen (en troosten) met de gedachte dat er ten diepste geen zelf is. Jij, je buurman, die collega aan wie je zo'n hekel hebt, die docent die altijd zo lullig doet (en hele foute grapjes maakt - brrr) - allemaal bedenksels. Ja, je leest het goed: wij zijn verzinsels. Niet meer dan wat we zelf denken dat we zijn. 
Jezelf onthorken begint dus bij je zelf. Maak er een prop van en gooi die weg. Hop, in de prullenbak. Wat er dan overblijft? Het moment. De stilte. De leegte. De verbinding. Het universele. Het besef dat we allemaal met elkaar verknoopt zijn. En vooral en bovenal: de liefde! Probeer dan nog maar eens een hork te zijn.