Iets kan verjaren. Een officieel document. Een misdrijf. Sommige relaties. Maar kan een mens ook verjaren. Dat zij of hij eigenlijk al voorbij is en niet meer meetelt, zonder dat diegene dat zelf weet? Ik ben bang dat dat nogal eens gebeurt. Zo hoorde ik vrijdag over een meisje in de jeugdzorg - 18 jaar en dan verandert er nogal wat - dat pardoes op straat werd gezet. Kan niet naar ouders. Niet naar familie. Beter niet naar vrienden ook. Dus waar komt zo'n kind terecht? Zo'n meisje is verjaard voordat ze echt aan het leven mag beginnen. 
We hebben een klimaat geschapen waarin we het mensen veel te makkelijk maken om zich achter systemen, schermen, protocollen, regels en structuren te verschuilen. Een ja-maar-cultuur die continu verwijst naar wat ergens geschreven staat. En als het daar niet zwart op wit staat, dan wel ergens anders. Tja, wat voor mensen kweek je dan? Ik vul het verder niet in, maar de wereld heeft nogal wat slechte ervaringen met systeemtypes. Met mensen die orde en regelmaat willen en de mogelijkheid krijgen om dat binnen een duidelijke structuur te doen.
Daarom wordt het tijd om onszelf te ontjaren. Want wat is een jaar? Waarom hebben we het over onze leeftijd en niet over onze jaartijd? Die jaren tellen we - bijvoorbeeld tot aan ons pensioen. Zouden we niet veel beter ons leven kunnen waarderen? Dus kwaliteit aan onze leef-tijd toevoegen? Ons leven in momenten uitdrukken in plaats van getallen?
Jezelf ontjaren houdt in dat je jezelf wat meer onttrekt aan de afspraken, de structuurtjes en de protocolletjes. Dat zoiets niet voor honderd procent mogelijk is snap ik ook wel. Maar ik kan je zeggen dat het heel prettig voelt om een ietsiepietsie ontjaard te zijn. Losser, spontaner. dichter bij je gevoel, bij je intuïtie. 
Dus laten we met zoveel mogelijk mensen van 2019 het allereerste ontjaarde jaar maken. Waarin we samen wat meer ontjaren en misschien wel spontaan ook wat meer gaan ontnieuwen, ontertainen en ontpluggen. Dat we wat vaker de systemen de systemen laten en allereerst kinderen, jongeren en mensen zien. Voor wie ze zijn. Uniek. Eigen. Anders. Mooi.

Nogal wat mensen flubberen door het leven. Een impulsje aan de ene kant en hop daar gaan ze. En dan ineens een ander impulsje. En hop daar gaan ze weer. Niet gek natuurlijk in een wereld waar de impulsen dagelijks in duizendtallen op je afkomen. Voor je 't weet flubber je je een slag in de rondte en vraag je je na een tijdje af waar dat heen gaat...
​Jonge kinderen hebben daar wat minder last van. Die hoeven niet te ontflubberen. Die flubberen nog volledig vanuit hun eigenheid, hun natuur. Op zich is er namelijk niks mis met lekker flubberen zo nu en dan. Wat mij betreft mogen er in heel Europa - wat zeg ik - ik heel de wereld flubberplekken komen. Zonder niks. Ik bedoel met zonder telefoon, wifi, tv - de hele mikmak. En met wel - omdat het zo mooi rijmt - veel blubber. En gras en koeien en kippen en die uit de streek komen waar de flubberplek is. Dus krokodillen in Florida; tarantula's in Zuid-Amerika en slangen en wolven in Europa. En beren en leeuwen en nijlpaarden. Dus zo hier en daar ook een gevaarlijk beest, want ook daar moet je mee leren omgaan. 
Terug naar het ontflubberen. Je mag natuurlijk ook fladderen lezen. Dat ontflubberen helpt. Brengt wat rust. Helpt om keuzes te maken die echt bij je passen. Want - zeg ik al jaaaaren - als je niet kiest wordt er voor je gekozen. Door iemand anders, door de omstandigheden, door wat er op je af komt. En met een beetje pech door die ene post op facebook of op instagram.
He, je bent toch niet geboren als pingpongbal? Je leeft toch niet in een flipperkast waar altijd iemand anders aan de knoppen zit? Ga ontflubberen! Laat je leiden door jezelf, door wat jij graag wilt en wenst. Door waar je je over verwondert en waar je vragen bij stelt. Door de verrassing en de vervoering. Ontflubber jezelf en ontdek weer wat er om de hoek leeft. In het zand, in het water. Ontflubber jezelf rechtstreeks de blubber in. Modderbaden zijn niet voor niets ooit ontdekt als een route nog schoonheid.
Dat kind dat zo losjes door het leven ging is er nog steeds. Ergens in jou. En als je serieus (maar niet té) aan de slag gaat met jezelf ontflubberen, popt dat kind ineens weer op. Floep. En je staat weer open voor de wereld.