Over angst schreef ik trouwens al eerder. Daarover: die buurman is overleden en de klassieker is verkocht. Ontbangen kwam in me op omdat ik net het zeer indrukwekkende boek(je) Man's search for Meaning van Viktor Frankl heb gelezen. Frankl zat jaren in concentratiekampen en zijn visie is 'that the meaning of life is found in every moment of living; life never ceases to have meaning, even in suffering and death.'
Angst staat die betekenis in de weg. Legt er een dikke grauwsluier overheen, waardoor je niet meer in staat bent om goed te kijken. Om door het moment heen te kijken als het ware. Om zelfs door de tijd heen te kijken. En dat hebben we nodig. Ons niet laten leiden door de waan van de dag. Door de illusie van het moment. Door weekberichten en dagstaten.
Het is essentieel dat we ons realiseren dat we - veel - meer zijn dan wat ons via allerlei media verteld wordt. We zijn niet wat we lezen. Noch wat we op schermen zien. Nog wat we via digitale kanalen tot ons nemen. Er zit betekenis in jou en mij - klinkt bijna als een liedje.
Dat is het effect als je jezelf gaat ontbangen. Je pelt die grauwsluier eraf. De mist verdwijnt. De lucht klaart op en dan ga je het zien. Nee, ten diepste is er niets om bang voor te zijn. Uiteindelijk heb je controle over niets. Vraagt leven allereerst totale overgave en acceptatie van je. Wat de omstandigheden ook zijn. Verzet levert alleen maar nieuwe mist op.
Begin dus met jezelf ontbangen. Niet uit fatalisme, defaitisme of pessimisme. Maar omdat je van die grauwsluier af wilt. Omdat je wilt zien, wilt voelen, wilt ervaren. Omdat je wilt ontdekken waarom je eigenlijk hier bent. Wat je te doen hebt. En met wie. Laat dus de angst je niet in de weg staan. Ontbang jezelf. Dan zien steeds meer mensen wat je allemaal te bieden hebt. Voor wie je belangrijk bent. Of gaat worden. Wat je teweegbrengt. Nu al en straks nog meer. Doe maar. Nu meteen. Dankjewel.