Mensen die in zichzelf praten, sporen niet helemaal. Dat is vaak de gedachte. Toch zijn er hele zelfhulpprogramma's en -trainingen gebouwd op het praten met jezelf. Denk maar eens aan NLP = neuro-linguïstisch programmeren. Dat hele NLP is eigenlijk niks nieuws onder de zon (je begrijpt - ik ben niet heel enthousiast over die methodiek). Iedereen die kinderen heeft, en daar enigszins bewust mee omgaat, is voortdurend NLP aan het toepassen. Alleen heet het dan opvoeden. 
Wat je zegt is essentieel. Wat je niet zegt ook. Met woorden kun je niet alleen jezelf maar ook je omgeving beïnvloeden. Dat weet je als kind al. Ga maar eens met je kleine zoon of dochter in bus, trein of tram zitten en belet hem of haar het spreken niet. Binnen de kortste keren krijg je prachtige vragen op je af. 'Waarom heeft die meneer stukjes in zijn baard?' 'Die mevrouw stinkt, wast ze zich nooit?' 'Waarom kijkt die jongen zo boos?' 'Waarom heeft dat meisje rose haar?' Tja, voor veel volwassenen zijn dat type vragen nogal gênant. Dat heet conditionering en daar hebben kinderen nog niet zoveel last van. En een goede opvoeder zorgt ervoor dat die conditionering beperkt blijft. Want de kern, de echte aard van je kind wil je zo onbedorven mogelijk houden.
Dingen tegen jezelf zeggen. Dat is een prima methode om te bepalen hoe je leven eruit ziet. Mits je de juiste woorden gebruikt. Mits je beseft dat woorden ook daden verlangen. Mits je je realiseert dat je ruimte schept om je wereld te 'laten gebeuren'. Er is een mooi Engels gezegde waar dat alles in zit: Be careful what you wish for. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat wat je echt, ten diepste wenst, ook zal gebeuren. Dat is een hele mooie en tegelijkertijd tamelijk beangstigende gedachte. Je moet dus echt oppassen met wat je denkt. En wat is denken anders dan praten in je hoofd, dus in jezelf?
Heb je eenmaal dat besef, dan kunnen er wonderbaarlijke dingen gebeuren in je leven. Je state of mind of misschien wel beter je state of heart/state of soul zijn bepalend voor je state of life. Het lijkt er dus echt op dat ieder mens voor een belangrijk deel zelf bepaalt hoe zijn of haar leven eruit ziet. En dat is niet eenvoudigweg een kwestie van doelen stellen en die koste wat kost bereiken. Nee, het is een kwestie van zo reëel mogelijk dromen, ondertussen mooi en positief leven en dan plotseling ontdekken dat die dromen bewaarheid worden. 
Jaren geleden zei ik het al: als er een kunst is die ik onder de knie wil krijgen, is de omstandigheden scheppen waarin het toeval ontstaat. Beter: waarin de dingen je toevallen. Ik zal niet beweren dat ik die kunst inmiddels beheers. Maar ik weet ondertussen wel zeker dat wat je zegt, dat dat je leven is. 

Jaren geleden, toen onze dochters nog klein waren, kregen we twee mooie rooie katten: Pluisje en Dreuzel. Helaas werd Dreuzel al na ongeveer een jaar geschept door een auto. Een buurvrouw kwam hem - op een bebloede handdoek - brengen. Dreuzel kreeg een plekje onder de grond, in onze tuin, onder het toeziend oog van beide dochters. Pluisje is een paar jaar later bij de buren gaan wonen. Gewoon, omdat ze daar zin in had. De buren vonden het gelukkig prima. Een maand of twee geleden vertrok ook Pluisje na een kort ziekbed richting katten-Walhalla.
Pluisje en Dreuzel hadden een illustere voorganger: Goeroe. Ook die overleed na een kort ziekbed. Goeroe ligt onder Pluisje en daaronder ligt Gollem die ooit met ons mee verhuisde vanuit Amsterdam. Waar ze - ook best een bijzonder verhaal - ooit een sprong van tweehoog overleefde toen vrienden met hun pas aangeschafte en nog niet al te opgevoede Chow-chow langs kwamen. 
Katten zijn meesters in het leven in het hier en nu. Tegelijkertijd is elke kat een oeroeg. Hoe dichtbij je ook komt, ieder poezebeest zal altijd ergens een vreemde voor je blijven. En toch zijn ze blij - die van ons in ieder geval - als je terugkomt na een vakantie. Vreemd.
Even terug naar Goeroe. Als je een kat goed observeert kun je veel van hem opsteken. Voor wat betreft inspanning &  ontspanning, kijken & zien; horen & luisteren, aandacht vragen en aandacht geven, loslaten en toeslaan, zijn en niet-zijn en vooral ook qua stilte. Allemachtig wat kan zo'n poes stil aanwezig zijn. Vol zelfbewustzijn en totaal zonder ego (vermoed ik). Een beetje zoals het bericht van een vriendin dat ik las. Ze staat onder de douche en beschrijft hoe ze decennia lang bezig is geweest om zichzelf te ontdekken en te leren kennen. En nu, nu ziet ze met elke druppel meer van dat zelf in het doucheputje verdwijnen. Prachtig. Goeroe zou trots op haar zijn.

Niets is onmogelijk. Dat heb ik niet zelf bedacht. Het komt uit Winnie the Pooh. Winnie is namelijk niet alleen een taalvirtuoos, maar ook een Taoïst in hart en nieren. Dus is het niet verbazingwekkend dat hij de volgende uitspraak doet: 'People say nothing is impossible, but I do nothing everyday'. Wat moet dat heerlijk zijn: niets doen en toch van alles bereiken. Want dat doet Poeh dus wel: hij beleeft en bereikt van alles.
Wat zou het toch prachtig zijn als wij hier in het Westen eens wat meer de wijsheid van de moeiteloosheid, van de Wu Wei zouden aanhangen. Doen door niet te doen. Doen door te laten, zou je ook kunnen zeggen. Doen door alleen daar te bewegen waar ruimte is. Door je intuïtie te laten spreken en niet je verstand.
Niet dat je dan je denken helemaal moet uitschakelen. Zeker niet. Maar dat denken zou veel meer ten dienste kunnen staan van die intuïtie. Want het is al heel lang bekend dat we eerder en sneller voelen dan dat we denken. Het onderbuikgevoel. In hart en nieren. Iets op je lever hebben. Vlinders in je buik. In onze taal hebben we talloze voorbeelden van de intuïtie die spreekt via ons lichaam.
Wie meer en vaker naar die intuïtie luistert en die opvolgt, komt automatisch in een staat waarin steeds meer dingen steeds minder moeite kosten. En wie wil dat nou niet: een leven dat nauwelijks moeite kost. Voor alle duidelijkheid: ik heb het over moeite, niet over inspanning. Wie moeiteloos wil leven mag niet lui zijn. Moeiteloos leven vraagt scherp luisteren, zien, voelen, ruiken, tasten. En vooral ook: niet bang zijn. Wie dat ook maar een beetje onder de knie krijgt, ontdekt een enorme rijkdom aan mogelijkheden. In alles. In iedereen. En overal.
Het tegenovergestelde van nothing is impossible is everything is possible. En wie I do nothing omdraait, leest Everything gets done. dat is het mooie van het volgen van die intuïtie, zoals Pooh dat ook doet. Op de een of andere manier gebeuren de dingen allemaal op de goede manier op het juiste moment. Het grappige is dat Poeh de laatste is die zich daarover verbaast. Alles komt altijd weer op z'n pootjes terecht. Zonder dat iemand er ontzettend z'n best voor heeft gedaan. Gewoon, omdat het zo voelde. Kijk, dat is moeiteloosheid. En dan langzaam maar zeker ga je het voelen: niets - is - onmogelijk...