Op youtube staat een prachtige speech van de Australische grappenmaker Tim Minchin voor afstuderende filosofen. Een van de meest opvallende dingen die hij zegt is : Don't think too much about your happiness. Happiness is like an orgasm, if you think too much about it, it goes away. Richt je op het geluk van de ander. En dan, zegt hij, krijg je vanzelf zo nu en dan een geluksmoment 'as a side effect'. We zijn niet op de wereld gekomen om in een constante staat van gelukzaligheid te verkeren (dat moet toch ook vreselijk saai zijn...). Enfin, kijk zelf maar. 
Die Minchin is niet alleen een hele goede grappenmaker (klinkt toch veel beter dan comedian), maar hij is ook enorm van het ontmoeilijken. Net als ik. Het leven is niet moeilijk; wij maken het moeilijk. En daarom dit pleidooi voor het ontmoelijken.
Want wat gebeurt als je ineens tegen jezelf gaat zeggen dat het allemaal zo ingewikkeld niet is. Nou? Juist, het wordt dan vrijwel meteen ook een stuk eenvoudiger. Nog maar een mooie quote dan: 'If you change the way you look at things, the things you look at change.' Die is van dr Wayne Dyer. En ik durf inmiddels uit ervaring te zeggen dat hij gelijk heeft.
Dat is dus de supereenvoudige kern van ontmoeilijken (op de een of andere manier vind ik het heel fijn om veel woorden cursief te zetten in deze blogpost. Hoop dat ik het daarmee niet moeilijker maak. If so, please forgive me). Je bepaalt zelf hoe je tegen de dingen aankijkt. Echt. En ook altijd. Als je dat eenmaal tot in je diepte vezels beseft, voel je naast vrijheid ook een grote verantwoordelijkheid. Want als je echt helemaal zelf bepaalt hoe je met de dingen omgaat; hoe je ze ziet betekent dat ook dat hoe jouw leven eruit ziet echt en compleet van jou afhangt. 
Dat wil niet zeggen dat je dan maar een dociel figuur moet worden en compleet reactief op deze aardkloot rondloopt. Integendeel. Jezelf ontmoeilijken zadelt je op met keuzes. Elk moment weer. Het mooie is dat je dan zelf kunt bepalen hoe je omgaat met dat moment en wat er gebeurt. Het lastige is dat je steeds opnieuw moet kiezen.
Eigenlijk kunnen we maar het beste allemaal wat meer grappenmaker worden, net als Tim Minchin. Maar dan wel met mildheid en een vleugje wijsheid en vooral en bovenal met de lach om jezelf. Om al die niet zo slimme keuzes die je maakte. Lach erom. Je mag elke keer opnieuw. Als je lacht ben je direct aan het ontmoeilijken. En je weet hoe het werkt met een lach. Als je een ander lachend aankijkt is het voor diegene bijna onmogelijk om niet te lachen. Die is alvast ontmoeilijkt. Voor dat moment dan. Goed, meteen beginnen maar? Samen ontmoeilijken, eens kijken wat dat voor de wereld doet.

Je hebt van die mensen die nooit zonder hoofddeksel naar buiten gaan. Ook als het 30 graden of meer is. Blijkbaar hebben ze een uitstekende interne airco waarvan ik soms zou willen dat ik hem ook had. Over die mutsen, petten, caps, hoedjes en hats gaat die stukje niet. Wel over de muts die we zelf over ons hoofd trekken. Vaak.
Het is ook niet zo eenvoudig om ongefilterd door het leven te gaan. Want dat bedoel ik met die muts - een filter; een beschermlaag; een buffer. Ik begrijp ook best dat je die zo nu en dan nodig hebt. Want er komt zo idioot veel op ons af en in zo'n enorm hoog tempo. Dan wil je wel eens even niks en trek je dus die muts zo diep mogelijk over je oren en je ogen.
Toch is dat niet zo'n handige tactiek. Want met het optrekken van de bescherming, van de afweer hou je vrijwel alles op afstand. Sterker, je bouwt afstand in waardoor anderen je maar moeilijk kunnen bereiken. En juist daardoor kom je nog meer in die muts terecht.
Hoe doe je dat dan - ontmutsen? Het begint met kiezen. Klik facebook weg. Zet je mail geregeld uit. Gooi de nieuws-apps van je smartphone. Laat Linkedin een paar uur voor wat het is. En sluit ook je mailprogramma voor een paar uur. Dat is en goed begin. Even geen impulsen vanuit de technologie. Pff.
Ga vervolgens de natuur in. Doelloos. Maakt niet uit waar. Nou ja, een plek met niet al teveel anderen is wel fijn. Loop rond. Loop nog langer rond. Loop heel lang rond. En dan nog even doorgaan. Je zult merken dat er iets van je af valt. Inderdaad die muts. Weg is ie.
Wat er dan gebeurt? Dat moet je zelf maar ervaren. Door bovenstaande gewoon eens te doen. Ja het kost tijd. Waardeloze tijd. En die is kostbaar tegenwoordig. De ervaring van het niets en niemand.
Ontmutsen. Doe maar. Je wordt er een ander mens van.