Onder ons dak woedt sinds een jaar of wat een heuse identiteitscrisis. Onze dochters zijn opgegroeid met een Nederlands-Franse 'brommerrieder' - zoals hij het zelf noemt - als held: Kees van de kemping. Vanaf 1998 vertoeven wij jaarlijks minstens een week bij Kees, zijn geweldig kokende vriendin en vroeger ook hun dochter, maar die woont en studeert inmiddels in Nederland. Kees had en heeft alles waar een echte vent van droomt: een Harley Davidson zonder knipperlichten, maar met spannende motorische toeters en bellen, een eigen handeltje in authentieke woonwagens en kempinkje in the middle of nowhere in de Ardèche, twee prachtige, meestal erg lieve, maar zonodig ook zeer waakse herdershonden (Nouchka en Sandy, beide RIP)  en natuurlijk die Zweedse vriendin. En Kees heeft een zeer duidelijke muzikale voorkeur. Daarover is een prachtige anekdote met een aan een boom gespijkerde LP van The Rolling Stones, maar die bewaar ik nog even.
Maar nu is er een andere Kees in ons leven geslopen. Mees Kees, de creatie van een goede vriendin van mijn vriendin (die officieel mijn eega is). En Mees Kees is mateloos populair, niet alleen bij kinderen, maar dus ook bij ons. Schrijfster Mirjam Oldenhave heeft met Holland Sinfonia en enkele Doloressen (zegt niet dat het een koor is) - Irene Schepers en Roos de Wijs - en nog een paar andere rasartiesten een prachtige voorstelling gemaakt over Mees Kees. Door omstandigheden heb ik die niet zelf kunnen zien, maar de verhalen over de voorstelling zijn al hilarisch. En aangezien mijn vader ook meester was en in het dorp waar ik ben opgegroeid nog steeds zo wordt genoemd ('Master Dotinga' in het Frysk), heb ik grote sympathie voor Mees Kees. Ook al omdat hij bepaald geen gewone meester is. Maar ja, die andere Kees is dan weer een meester in woonwagens en datchas bouwen (zie roulottes.nl en datchas.com) en dat is ook heel cool (of 'swag' zoals de kinderen van IMC Weekendschool met dit weekend hebben geleerd).
Misschien moeten we een type als Mees Kees eens een rol geven als premier of president (kan WA ook lekker leuke dingen blijven doen). Die andere Kees wil zeer zeker zo'n rol niet. Die houdt meer van motoren en kempings zonder slagboom en met heel weinig regels. Lange leve KEES!

De Nederlandse bevolking is - voor wie dat wil - heel eenvoudig in te delen. Je hebt fietsers en je hebt lopers. Binnen die groepen kun je dan weer allerlei subcategorieën aanbrengen. Zo heb je onder de fietsers onder meer de gepensioneerde racefietsers (je ziet ze meteen voor je), de gebuikte mountainbikers, de grootstedelijke bakfietsvrouwen (steeds vaker ook in de periferie gesignaleerd), de semi-Tour-de-France renners (herkenbaar aan de kleurrijke shirtjes met opdruk van uiteenlopende bedrijfsnamen) en de onontkoombare recreatiefietsers met gps en elektronische hulpmotor (vooral in Drente is het oppassen). Wie wil, staat het vrij deze lijst aan te vullen met andere en mogelijk volstrekt nieuwe categorieën.
Onder de lopers zijn er ook nogal wat groeperingen. Allereerst de weekend-hardlopers. De marathonlopers. De het is-al-avond-maar-ik-heb-een-lichtje-om-mijn-arm-lopers, de mannelijke en vrouwelijke met-de-hond-lopers (zoals ik), de wandelaars met rugzak en andere onderdelen, de renclubjes met energieke en altijd net iets te vrolijke en optimistische coach, de lange-afstand-wandelaars (eventueel met waxjas en potje met vet) en uiteraard de ik-ben-net-te-laat-en-ik-wil-toch-die-k....bus halen renners die net die laatste plas niet weten te ontwijken.
Ik ben geen fietser. Ik heb zelfs geen fiets; leen soms die van mijn vrouw. Daarmee ben ik automatisch een loper. Lopen heeft een tempo dat volgens mij een groot effect heeft op zowel het hart als het hoofd. Ik spreek uit zeer lange ervaring want ik loop elke dag. Meestal met de hond, maar soms ook zonder een veel langer. Bijvoorbeeld met vrienden, al dan niet in het buitenland. Hoe dat lopen precies werkt, leg ik graag een keer uit. Maar ik ben ervan overtuigd als de dames en heren in de politiek en in de top van het bedrijfsleven wat meer zouden lopen - een rondje Marken kan ik van harte aanbevelen en ik loop graag mee, net als Sipke onze hond - er over heel wat besluiten anders zou worden nagedacht. Dus wandelschoenen, regenjas mee en naar buiten!

Friezen onder de lezers herkennen de taal. Voor de niet-Friezen, er staat: De klei is grijs (in) november. Veel mensen worden niet echt warm van woord grijs. Doet teveel denken aan kleurloos, saai, werken bij een bank of een verzekeringsmaatschappij. Grijze muizen. Bepaald geen Geuzennaam.
Wat mij betreft wordt het tijd voor eerherstel voor het woord grijs. Ik noem twee voorbeelden: de grijze wolf en de grijze zeehond. Maar ook het grijs van een regenachtige of mistige dag kan mij zeer bekoren. Zeker als het gaat om het landschap in Noord-Friesland (of Noord-Groningen) waar de zeedijk de scheiding aanbrengt tussen land en water. Geloof me, nergens zulke mooie grijstinten als daar. En ook op andere dagen is die streek schitterend; alsof Rietveld de vlakverdeling heeft gedaan: lucht, dijk, land. Er is een prachtige serie prenten en gedichten (de regel hierboven komt uit een daarvan) over alle Friese gemeenten. In de serie zit een gedicht van mijn vader - Jan Dotinga - waat  zijn zeer goede vriend Syb Velink een prachtige litho bij heeft gemaakt. Het gaat over de gemeente Dongeradeel waar zij elkaar hebben leren kennen (en waar ik ben geboren). De litho is van een prachtige eenvoud. Het kustlandschap teruggebracht tot de essentie. De kunstenaar is helaas niet meer onder ons, maar heeft wel een heel bijzonder oeuvre achtergelaten. Omke Syb, zoals wij hem als kind mochten noemen, was een kleurrijk figuur. De beelden van zijn atelier in Leeuwarden staan in mijn geheugen gebeiteld. Voor ons was hij de grijze wolf, eigenzinnig, uniek en onafhankelijk.

Beloofd is beloofd, Zo'n anderhalve week geleden gaf ik mijn instant-collega's (dat collega's die je hebt als je ergens werkt waar je niet in dienst bent) de gelegenheid om een onderwerp voor een blogpost aan te dragen. Het eerste onderwerp was 'Citymarketing'; het tweede 'kip kerrie'. De salade die deze naam draagt is nogal populair bij de medewerkers van het bijzonder prettige BBK/Door Vriendschap Sterker. Ik geloof dat ik me wel een vriend van dat bureau mag noemen (en zo niet, dan hoor ik dat binnenkort wel - zeker na dit verhaaltje).
Kerrie is eigenlijk een soort van multiculturele samenleving. Het Nederland van laten we zeggen 2027. De meeste mensen hier zien kerrie net als peper, oregano, tijm of nootmuskaat. Klopt niet. Kerrie is een mengsel van specerijen. Het woord stamt af van het Tamil-woord 'kari' en dat betekent 'saus'. Nog een interessante parallel met onze samenleving is dat de kerrie die we hier gebruiken, weinig meer lijkt op de kerrie die uit India of Sri Lanka komt. Laat staan op die uit Thailand.
Ik hou wel van kerrie, in welke variant ook. Zo'n smaakmaker geeft pit aan het eten, zoals mensen die vanuit alle windstreken van de wereld hier neerstrijken ook pit aan onze maatschappij geven. Of je het nou met ze eens bent of niet, mensen met andere overtuigingen, andere gewoontes en ja, anders smaken, doen je automatisch nadenken over jezelf en je eigen overtuigingen. Sommige groepen springen dan automatisch in de defensiereflex. Bij anderen heeft gelukkig de nieuwsgierigheid de overhand. Ik ben niet zo bang aangelegd en al zeker niet als het gaat om behoud van identiteit. Zoals kerrie, dat in bijna elke Nederlandse keuken te vinden is, een plekje heeft veroverd op onze smaakpapillen, zo soepel zou wat mij betreft ook de opneming van nieuwe mensen in onze samenleving mogen gaan.

Voor maar weinig mensen is het leven een sprookje. En zelfs voor de mensen die het als zodanig ervaren, duurt dat vaak maar een tijdje. Wat mij betreft mag het begrip 'sprookjeshuwelijk' dan ook snel van tafel. Tenzij we het van toepassing vinden op mensen die al meer dan 40 jaar gelukkig bij elkaar zijn. Maar die passen waarschijnlijk qua uiterlijk weer niet zo in het beeld dat we hebben van droomprinsen en -prinsessen.
Wat ik wel merk is dat er in het leven soms sprookjesachtige dingen gebeuren. Van die momenten waarop er ineens iets ontstaat zonder dat iemand dat bewust heeft bedacht. Gisteren was de tweede les op IMC Weekendschool Amsterdam-Noord. Heleen Terwijn (bijna Amsterdammer van het Jaar, directeur en oprichter) was er tijdens de les om de kinderen te briefen over IMC Weekendschool. Hoe het idee werd geboren, wat de achtergrond daarvan is, hoeveel mensen er werken, hoeveel geld er nodig is en waarom sponsors zo belangrijk zijn. Het was een prachtles. De kinderen raakten geïnspireerd en dat was af te lezen aan de teksten die ze in het middagdeel van de les schreven.
Wat de middag een uniek karakter gaf, was het idee dat ter plekke het daglicht zag. Ik wil het nog niet verklappen, maar het mooie was dat het ontstond door de grote betrokkenheid van de kinderen. Daaraan hoefden communicatiestrateeg Sandrina Masullo en ik alleen nog maar een piepklein beetje reclamedenken toe te voegen en een geweldig, nieuwe sponsorwervingsconcept was geboren. Binnenkort hopen we het samen met IMC Weekendschool uit werken. En misschien wordt het dan wel een sprookje en leeft IMC Weekendschool nog lang en gelukkig.

Thuis hadden wij vroeger een hele serie mappen in de kast staan met de titel Openbaar Kunstbezit. Daarin zat een grote collectie kunst. Van klassiek tot zeer modern. Van het alfabet van blote mensen van Anton Beeke tot vele werken van de grote Hollandse schilders. Zoals ook bovenstaand schilderij van Rembrandt: de vlucht naar Egypte van Jozef en Maria met hun pasgeborene.
Het moet een helse tocht geweest zijn. Geen wegen, geen openbaar vervoer, geen iPhone met gps. Geen handige rugzakken met vakjes voor van alles en nog wat. Geen self-inflating matrasjes, laat staan zichzelf opzettende koepeltentjes. Respect!, zou ik zeggen.
Afgelopen week was ik met een bevriende fotograaf/filmer bij Vluchtelingenwerk voor een filmproject dat we gaan doen. We hadden een hele goede bespreking - daar kregen we beide energie van. Mooier nog was dat we allebei op de terugweg begonnen over hoe bijzonder de sfeer daar was. Echt, je zou elke asielzoekerweigeraar er verplicht een paar uur moeten laten rondlopen. Het is een warm bad daar. Mensen die je nog nooit hebt gezien of gesproken, geven je het gevoel dat je de meeste welkome persoon op de wereld bent. Ook opvallend: iedereen kijk je aan met een prettig soort nieuwsgierigheid. Open en met blije ogen.
Voordat ik nu als een te vrolijk wit konijn ga klinken; ik zou willen dat we daar als Hollanders wat van zouden leren. Natuurlijk draagt iedereen zijn of haar geschiedenis mee. Vluchtelingen laten ons zien dat ondanks dat een prachtig mens voor anderen kunt zijn. Zoals de fotograaf/filmer en ik daar werden ontvangen en onthaald (nog bedankt voor de taart!), zo moet een welkom voor een ander mens eruitzien. Of die nou vluchteling of buurman, Jozef, Maria, Mohammed, Steven of Ashanta heet.

Vorige week kreeg ik post. En die was op z'n zachtst gezegd niet zo prettig. De bank had besloten om mijn krediet op te zeggen. Toegegeven, ik was twee keer over mijn kredietlimiet gegaan en dat mag nou eenmaal niet (verschillende Europese landen kunnen erover meepraten), maar toch, het voelde als een overval.
Het eerste wat ik deed na het lezen van die brief, was de bank bellen. Excuses, te laat de brief geopend, had beter moeten opletten. Enfin, je kent het wel. De bank was welwillend, dat moet ook gezegd. Maar om de zaak opnieuw in gang te zetten, moest ik wel even mijn accountant aan het werk zetten. In januari, de drukste maand van het jaar! Alsof ze dat bij de bank niet weten, maar goed. Ik heb een geweldige accountant die binnen een paar dagen de benodigde cijfers klaar had. En maar maar duimen dat die oplossing er echt komt.
Wat mij steekt in dit hele verhaal is het communicatie-aspect. Ik vind dat de bank mij had moeten bellen. Gewoon één telefoontje in de trant van 'Meneer Dotinga, weet u dat we uw krediet afzeggen en uw zakelijke rekening blokkeren als u uw limiet meer dan twee keer overschrijdt?'. En dan op een vriendelijke, maar toch strenge toon; daar ben ik best gevoelig voor. Zo had het eigenlijk in Europa ook moeten gaan. Het grootste verschil is dat er voor kleine zelfstandige ondernemers zoals ik geen uitgebreide steunmaatregelen zijn. Banken schrijven zonder al te veel moeite, na enige druk van hun overheid, miljarden af. Maar oh wee als een kleinzakelijk klantje buiten de kaders gaat. Je zou bijna denken dat een hele oude wet ook hier opgaat. Het is makkelijker om bij de grote groep kleinverdieners wat extra binnen te harken, dan bij de grootverdieners. Of klink ik nu wel erg socialistisch?
Nee nee, mijn conclusie heeft geen zurige ondertoon. Volgens mij moeten we veel meer bellen. Of liever nog: elkaar uitnodigen om aan tafel te gaan zitten. Verbinden, praten en luisteren. Dat zou in Europa ook enorm

Het zou een afscheid bij een crematie kunnen zijn. Of een emotioneel uitzwaaien op Schiphol, omdat dochterlief voor een jaar naar Buenos Aires vertrekt. Of een vader die wordt toegejuicht tijdens zijn allereerste halve marathon van Egmond, die hij nu toch echt op z'n 47ste moest gaan lopen.
Maar nee, niets van dat alles. Het was een volstrekt alledaagse scène. Een vader staat op een punt om in de auto te stappen om naar zijn werk te rijden. Moeders rijdt langs met één kind op de fiets en haar zoontje van een jaar of zes op een mini-fietsje ernaast. Het blonde kereltje ziet zijn papa vertrekken en roept keihard bovenstaande zin door de straat. Er is dus echt iets veranderd in Nederland. Wie kan zich voorstellen dat zoiets pakweg twintig, vijfentwintig jaar geleden gebeurd zou zijn? Niemand toch... Zoiets deed je vroeger niet. En wie het wel deed werd meewarig nagestuurd. Softies!
Je kunt ervan zeggen wat je wilt, maar die kreet van dat jochie raakte mij. Mooi toch, dat zo'n ventje uit het diepst van zijn hart roept dat hij van zijn vader houdt. Moet je voorstellen hoe die man naar zijn werk is gereden. Waarschijnlijk hebben zijn collega's de hele dag gevraagd waarom hij toch zo'n grijns op zijn gezicht had. Misschien zouden we allemaal eens wat vaker toch wie of wat dan ook moeten zeggen: ik hou van je. Zoals een kind dat doet; zonder reserves, zonder bijbedoelingen, zonder ondertoon. Gewoon recht uit het hart. De hele politiek, de hele samenleving, wat... de hele wereld zou er enorm va

Mijn handschrift is belabberd. En dan schrijf ik ook nog eens langzaam. Op de een of andere manier is mijn fijne motoriek wat achtergebleven qua ontwikkeling. Volgens mijn ouders heeft de juf van de eerste klas van de lagere school - die toen nog geen basisschool heette en wat was dat lekker duidelijk - ooit gezegd dat ik een motortje aan mijn pen nodig had. Computers zijn dus een zegen voor mij. Zou je zeggen.
Toch schrijf ik nog heel veel met de hand. Onleesbare zinnen voor de meesten, maar vruchtbare materie voor mij. Het gaat dan veelal om notities. Mensen die mij wat beter kennen weten dat ik altijd (ja echt altijd) een notitieboekje en een potloodje bij me heb. Een mens krijgt nou eenmaal op de raarste plekken en vreemdste momenten invallen. Na jaren oefenen kan ik tegenwoordig zelfs in het aardedonker zinnen schrijven die met enige moeite te ontcijferen zijn.
Het is jammer dat er nog zo weinig op papier wordt geschreven. De beweging van de pen op het papier brengt een bijzonder soort hersenactiviteit op gang. Althans, daar ben ik van overtuigd. Handmatig schrijven (ja, jongelui, het kan!) dwingt tot matiging van de denksnelheid. Het prikkelt tot overwegen. Het nodigt uit tot schikken, herschikken, overdenken, bezinnen en heroverwegen. Mijn ouders hebben op zolder in een oude koffer hun briefwisseling van hun verkeringstijd opgeslagen. Die mag ik lezen als zij er niet meer zijn en ik hoop dat dat nog heel lang duurt. Maar als het zo ver is, zullen die handgeschreven epistels me niet alleen tot tranen roeren en me terugbrengen naar een tijd van voor mijn tijd; ze zullen me ook laten voelen hoe de tijdgeest was toen ze werden geschreven. Hoe woorden werden gewogen, gekauwd en herkauwd. En soms ineens ook in het vuur van de liefde zo de pen uitrolden.
Als het mij ligt, moeten we het vaker zo doen. Vellen vol regels die je leest en waar je tussen de regels nog veel meer ontwaart. Zelfs al is het handschrift nog zo beroerd.

Soms lees je zo'n berichtje waardoor je geheel onwillekeurig toch even moet glimlachen. Bovenstaande titel stond in een Linkedin-bericht van vandaag. Lacht ik in mijn vuistje? Nou nee, zo haatdragend ben ik nou ook weer niet. Het doet me meer denken aan de houthakker die de boom op zijn kop krijgt, die hij net heeft geveld. Wel goed lullig als je klant bent bij zo'n bureau. Heb je net de stap genomen om die geldophalers dan toch maar in te schakelen (en je weet dat die niet-betalende opdrachtgever waarschijnlijk nooit meer een project bij jou zal onderbrengen), blijken ze al hun geld in een nooit afgeleverde partij Noord-Koreaanse honkbalknuppels te hebben gestopt.
Je verwachtte tot een paar jaar geleden dat bedrijven dat op het geld zitten, niet stuk kunnen. Nou, die waarheid is goed achterhaald inmiddels. En de crisis is niet alleen in Europa. Dit weekend stond in Het Parool een lang artikel over de misère in Iran. En dan heb ik het even niet over de potentiële nucleaire dreiging of het opblazen van wetenschappers of de Arabische die daar maar niet wil ontluiken. Nee, dan heb ik het over de Rial; de Iraanse munteenheid. Waarvan de overheid aldaar zegt dat de inflatie 20 procent bedraagt, maar de realiteit aantoont dat die aardig richting vijftig procent gaat. Dan gaat de waarde van je bankpapier snel richting toiletpapier. Laat ik dan ook niemand horen klagen over hoe het hier gaat. Opletten, kritisch blijven - natuurlijk. Maar niet zeuren zo lang het brood nog niet binnen een week twee keer zo duur is en de overheid je verbiedt om je geld van de bank te halen (zoals in Iran).