Wat hebben we het toch weinig over de liefde. Ja, op facebook en zo, want daar is het makkelijk. Virtueel en veilig. Nou geef ik meteen zelf ook maar toe dat ik het niet zo makkelijk vind, die liefde. Want liefde is alleen liefde als die geldt voor alles en iedereen. 
Als ik 's ochtends beneden komt - meestal ben ik de eerste - word ik meteen bestormd door Sipke de hond en Tijger de kater. Met een beetje geluk sluiten de twee andere katten - Vladimir en Shenaynay - ook nog aan. Ze willen maar één ding: een beetje liefde. Een aai en een knuffel als bevestiging dat ik nog van ze hou. Ze zijn onweerstaanbaar en laten zich ook niet zomaar wegsturen. En ik vind dat prachtig: zonder pardon om liefde vragen. Gewoon claimen waar je recht op hebt.
Maar ja, wij mensen vinden dat onderling toch wat lastiger. Voordat we echt bij de liefde zijn, moeten we eerst over heel wat hobbels. Onze eigen trauma's. Onze eigen frustraties. Onze vooroordelen, Onze meninkjes. Onze chagrin. Onze visie. Onze plannen. Onze... nou ja, vult het zelf maar in. Liefde is maar lastig. Misschien zijn we wel liever lijdzaam dan liefdevol.
Lijden - dat is een favoriet onderwerp. Kun je het uren-, dagen-, weken-, maanden-, jarenlang over hebben. Al dan niet met therapeut, coach of een andere al dan niet deskundige. Lekker lang lijden. En niemand die er iets van mag zeggen. Want het is jouw lijden en dan mag jij koesteren; niemand anders. De lijdensmarkt is sterk groeiende, mag je wel zeggen. Terwijl de meesten van ons eigenlijk niet eens weten wat dat is. Echt lijden.
Je begrijpt het al, dit stukje is een pleidooi voor de liefde. En dan vooral voor het tonen ervan. Want als je dat doet voel je je meteen verbonden. Dat heb ik al wanneer Sipke en Tijger even aanhaal. Altijd goed voor een glimlach. Of als ik 's ochtends (nou ja, einde van de ochtend) een half uur met mijn jongste dochter lig te kletsen over het feest van de avond daarvoor. Toegegeven, dat zijn twee makkelijke voorbeelden. 
Liefde is zonder oordeel. Liefde is zonder mening. Liefde is zonder verscholen boodschappen. Liefde is zonder bijgedachten. Liefde is zonder bedoelingen. Liefde is zonder tactiek. Zonder strategie. Zonder overleg. Liefde is loslaten. Liefde is overgave. Liefde is zonder meer. Liefde is.
En juist omdat de liefde zo zonder alles is, is ze zo moeilijk. Wij willen liefst alles en dan ook nog zoveel mogelijk ervan. En liefde is niets, juist omdat het al alles is. Zo puur. Zo allesomvattend. Zo simpel. Probeer het maar: simpel leven = liefde geven. Succes!

Wat als ik wel die baan had gekregen? Wat als ik de man of vrouw van mijn dromen wel had durven aanspreken? Wat als ik wel die reis had gemaakt. Wat als ik 20 jaar eerder voor mezelf was begonnen. Wat als ik echt talent had gehad? Wat als iemand ooit had gezien wie ik echt ben?
Tja. 
Wil je een leven vol inspiratie? Echt? Dan zul je moeten leren luisteren. Naar jezelf. Naar wat je hart je ingeeft. En nee, dat wordt niet even netjes voor je uitgetypt. Je moet het willen uitproberen. Durven. Doen. Want alleen als je iets onderneemt, kun je iets ervaren.
Als je iemand in de laatste fase van het leven vraagt waar hij of zij het meest spijt van heeft, dan zijn het meestal de dingen die iemand niet heeft gedaan. Niet heeft uitgeprobeerd. Niet heeft aangedurfd. We hebben vooral spijt van de dingen die we niet gedaan hebben. En ja, soms ook van de dingen die we wel deden. Maar gelukkig stapt ons geheugen daar meestal snel overheen. Lees het boek The top ten things dead people want to tell you maar eens. Insperend, vooral als je nog niet bij die categorie hoort.
Inspiratie, dat is toch zo'n ontzettend belangrijk levenselement. En in spirit geraken, dat kunnen we allemaal. En het kost niet eens veel moeite. Maar je moet het wel echt willen. Dus in actie komen en de dingen doen waar je gelukkig van wordt. Gewoon klein beginnen. En elke keer als je zoiets gedaan even nagaan hoe het voelde toen je ermee bezig was. 
Afgelopen zondag zag ik het weer bij onze les op IMCWeekendschool in Amsterdam-Noord (oh ja, kijk meteen ook even op de nieuwe site van IMCWeekendschool). Met hulp van twee geweldige dichters - Poet Jones en Brian Kemble - die de leerlingen van 12, 13 jaar allemaal geïnspireerd aan het schrijven kregen. Enkele leerlingen lazen hun tekst voor en daarmee raakten ze onze harten. We mochten even achter hun maskertjes kijken. Mooi als je dat op gang weet te brengen. 
En nog mooier is dat iedereen dat kan. Voor zichzelf. En ik vind dat iedereen dat ook moet doen. Je bent het aan jezelf verplicht. Iets dramatischer gezegd: Don't die with the music still in you.
​

Een tijdje geleden schreef ik al eens over purpose. Over zaken als levensdoel, bestemming, roeping. De vraag over die roeping (en wie roept er dan - in deze tijd van secularisatie?) houdt veel mensen bezig. En terecht. Ik heb het idee dat het leven - door wie of wat het ook geregisseerd wordt - die vraag onontkoombaar maakt. Iedereen wordt er op een bepaald moment mee geconfronteerd. Come rain, come shine.
En hoe vind je dan in vredesnaam het antwoord op die vraag? Het antwoord is verrassend eenvoudig. Je hoeft niet te zoeken. Het antwoord is er al. Het staat boven dit stukje. Als je dat advies - laten we het zo maar even noemen - opvolgt, vindt het antwoord jou. 
Dus doe! Doe allemaal dingen die goed zijn voor een ander. Want die zijn automatisch goed voor jezelf. En als je daarmee bezig bent, let dan ook eens goed op jezelf. Op wat je voelt. Kan niet anders dan dat je ontdekt dat je roep is gehoord. Dat je je goed voelt. Dat er een glimlachje van geluk verschijnt. En dat is het. Dat is hoe het voelt als bezig bent om je purpose te vinden en te vervullen.
Als je je leven weggeeft deel je de rijkdom van jezelf. Dat wat jou mooi, bijzonder, uniek maakt. Door dat weggeven verbind je je met anderen - met wie je overigens toch al verbonden bent. Allemaal maken we deel uit van dat grote netwerk, dat enorme spinnenweb dat the universe heet. De spirituele deeleconomie, zou je kunnen zeggen. En daarin geldt maar één wet: hoe meer je deelt, hoe meer je ontvangt. Lees de grote boeken er maar op na.
Eigenlijk wel fijn hè, je hoeft helemaal niet op zoek. Gewoon je leven weggeven; want delen is vermenigvuldigen. Probeer het uit. Je zult zien dat er dingen gebeuren die je verrassen. Waarvan je misschien wel droomde. Als je je leven weggeeft zet je de krachten van het universum in werking. Van het oneindige universum dat allereerst oneindige liefde en eeuwigdurend potentieel is. Mark Twain zei het al: If you want love and abundance in your life, give it away. 
Dus ga dan gewoon iets goeds doen. Vandaag nog. En sta open voor verrassingen.

Een van de mooiste songs die ik ken van Bob Dylan is 'You've gotta serve somebody' (ja, die andere - Make you feel my love - is ook prachtig). Staat op 'Slow train coming' en daar staan nog een aantal pareltjes op. Dylan bezingt in You gotta serve somebody hoe werkelijk iedereen, niemand nee echt niemand uitgezonderd anderen moet dienen. 
Wij zijn er niet zo goed in - dat dienen. We worden liever bediend - in een restaurant, in een winkel, in een kroeg, aan een balie of voor mijn part in de kerk of tijdens onze laatste ademtochten. Iemand met het doen. Zo lang we het maar niet zelf zijn.
En dat is heel erg jammer. 
De allermooiste dingen, de momenten met eeuwigheidswaarde ontstaan als je je dienstbaar opstelt. Als je bereid bent om jezelf klein te maken en de ander groot. Maar ja dat voelt nogal tegennatuurlijk voor veel mensen die in de Westerse samenlevingen zijn opgegroeid. Ons ego'tje moet gevoed en dat gebeurt niet als je jezelf dienstbaar opstelt.
Door minder te doen, kan er meer gebeuren. Die les heb ik geleerd tijdens de workshops/lessen in verschillende justitiële jeugdinrichtingen en op IMC Weekendschool. Sinds er tijdens de lessen Reclame maken voor jezelf meer en meer ruimte komt voor de inbreng van anderen, wordt het resultaat steeds mooier. Tegenwoordig doen er in die lessen rappers, dichters, fotografen, vormgevers en allerlei anderen mee. Het gevolg is dat ik (en dus ook mijn ik, mijn ego) meer op de achtergrond raak. Dat was even wennen. Maar het is geweldig.
Ik heb leren zien dat de optelsom van al die mensen die ook snappen dat ze zich dienstbaar moeten opstellen, veel meer en mooier is dan ik ooit had kunnen bevroeden. Het effect dat uitgaat van die vermenigvuldigde dienstbaarheid is enorm. Het is niet alleen te zien in de ogen van de jongeren die gefotografeerd zijn voor hun poster. Het is vooral ook te merken aan de reacties van al die anderen die direct of indirect betrokken zijn. Ze zijn geraakt door wat ze zien.
Dienstbaar durven betekent ook dat je je intuïtie durft laten spreken. Dat je aanvoelt of iemand dat ook kan. En hem of haar dan uitnodigt. Het betekent dat je kijkt en luistert en voelt. Dat je de tijd neemt. De je schakelt naar degene met wie je bent. Intunen mag je dat ook noemen. Mahatma Gandhi zei het ook heel mooi: The best way to find yourself is to lose yourself in the service of others.
Dat is een kwestie van oefenen. Heel veel oefenen. Ik ben er hard mee bezig. Doe je mee?

De hakken in het zand. Dwars liggen. Je met hand en tand verzetten. Ergens dwars tegenin gaan. Weerstand bieden. Oppositie voeren. In opstand komen. Saboteren. Om maar eens een paar uitdrukkingen te noemen die met verzet te maken hebben. En wij hebben als klagend, zo niet kankerend volkje, graag onderwerpen, thema's, besluiten, uitspraken en nog veel meer dingen waartegen we ons graag verzetten.
Zou het komen doordat velen van ons zijn opgegroeid in een samenleving waarin het leek alsof alles maakbaar was? Waarin in ieder geval van overheidswege veelal die suggestie werd gedaan? Inmiddels laten we die maakbare samenleving in zeer rap tempo achter ons. Want we kunnen veel maken, maar een hele samenleving is misschien wat teveel gevraagd. Bovendien kun je je afvragen wat er van de zelfbeschikking overblijft als je een overheid hebt die alles kan realiseren.
Maar goed, daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben. Ik ben ervan overtuigd dat er best veel maakbaar is, maar dat zoiets op een heel andere manier gaat dan wij veelal denken. Ik vind het persoonlijk erg jammer dat we nog nooit een minister, staatssecretaris of captain of industry hebben gehad die een mooie boom opzette over de kracht van intentie. Of over het fenomeen dat vaak toeval wordt genoemd of een samenloop van omstandigheden, maar dat eigenlijk een kosmisch treffen is dat in het Engels heel mooi 'serendipity' heet. Talloze grote vondsten zijn gedaan door 'serendipity'. Toevalstreffers. 
Er geloof erin dat je omstandigheden kunt scheppen waarin dit soort toeval voorkomt, waarin het ontstaat, groeit. Sterker, het is een van mijn levensovertuigingen. Een van de dingen die ik graag helemaal onder de knie zou krijgen, maar dat kan natuurlijk niet. Het is nou eenmaal geen kunstje; creating serendipity.
En toch. En toch... Het is me al veel te vaak overkomen dat een gebeurtenis achteraf gezien een volstrekte logica had. Dat het toeval helemaal niet zo toevallig bleek te zijn, maar dat iets me gewoon toe viel. Zo werk ik al een paar jaar voor een hele sympathieke productiemaatschappij in Den Haag waar ooit toevallig een vriend van me een ruimte bekeek voor een training die hij wilde geven. Hij vertelde toevallig ook over mij en zo kreeg ik mijn eerste opdracht daar. En dat werd deze prachtige film.
En dat is dan maar één voorbeeld. Onze ratio is de grote vijand van de serendipity. Met ons verstand willen we 'erbij' kunnen en dat kan met dit soort zaken gewoonweg niet. De kunst is om je verzet op te geven. Om open te staan en los te laten. Dat is makkelijker dan veel mensen denken, want we hebben echt niet veel in de hand. We leven op de golven van het leven en hoe hoog of laag die gaan bepalen wij niet. Wel hoe we ermee omgaan en wat we in de verte willen zien. 
Dus laat je verzet varen (hihi). Geef het op. Laat gaan. Laat los. Stel je open voor wat er komt. Blijf goed opletten, met alles wat je hebt - dus vooral ook je intuïtie. Ik voorspel je: er komen wondertjes op je weg.