Er is één tv-programma waar ik altijd heel hard om moet lachen: Top Gear. De onvervalste Britse humor van de drie heren en de vriendelijk-botte maar oh zo liefdevolle manier waarop zij elkaar (en vooral ook de meest uiteenlopnde auto's) afzeiken, werkt bijzonder prikkelend op mijn lachspieren. Echt hardop lachen.
Toch moesten Jeremy Clarkson, Richard Hammond, en James May gisteren het onderspit delven. We hebben met z'n allen de Franse film 'Les intouchables' gezien. Letterlijk vertaald betekent dat de 'onaanraakbaren' - de laagste kaste in India; de mensen die stront ruimen, zeg maar (wie de film ziet of gezien heeft, begrijpt deze vergelijking). 'Les Intouchables' is een kleine film: geen groot stuntwerk (op de openingsscène na, maar verder verklap ik daar niets over), geen digitale trucages, geen gooi-, smijt- en schietwerk. De film is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal en gaat over de onwaarschijnlijke combinatie van twee mensen. De mannen op de foto. De film is onwaarschijnlijk grappig (echt! meermalen hard gelachen), hier en daar diep triest maar uiteindelijk een schoolvoorbeeld van een 'feelgood movie'. Eenzaamheid, verlangen, (opnieuw) van betekenis willen zijn, vooroordelen, liefde, sex, angst voor de dood, alles zit er in.
'Les Intouchables' zette me aan het denken. De twee hoofdrolspelers zouden nooit op elkaar aangewezen zijn geraakt, als ze niet in extreme omstandigheden waren terechtgekomen. Ik heb jaren geleden eens voor Stichting Exodus (stichtingexodus.nl) die door het hele land huizen heeft voor ex-gedetineerden, een Israëlische professor mogen interviewen over zijn activiteiten op het gebied van het rehabiliteren en resocialiseren van gedetineerden. Zijn achternaam ben ik even kwijt, maar zijn voornaam was Avraham en zo zag hij er ook uit. Op zijn initiatief werden gemotiveerde gedetineerden gekoppeld aan gemotiveerd studenten. Deze studenten zochten de gedetineerden op wekelijkse basis en ondernamen van alles met hen. De effecten daarvan waren groot en bijzonder, te meer daar de professor de familie als het belangrijkste had bestempeld. Wanneer een gedetineerde in staat was zich weer met zijn partner en kinderen en andere familieleden kon verzoenen, had dat een versterkend effect op de wil om het beter te doen. De student had daarin een ondersteunende rol.
Misschien wordt het tijd om ook in Nederland eens wat meer in dat type - onwaarschijnlijk lijkende - combinaties te denken. Wat zou er bijvoorbeeld gebeuren als een vermogend man uit de Quote500 op tweewekelijkse basis een gedetineerde jongere zou bezoeken? Hem stimuleren, boos op hem worden, een vader en een voorbeeld voor hem zijn. Het klinkt als een onwaarschijnlijke en onverwachte samenwerking. Maar ik ben ervan overtuigd dat het in veel, misschien wel heel veel gevallen, onverwachte resultaten oplevert. En misschien ook wel een prachtige nieuwe film...

De titel van deze blogpost is de titel van een boekje van Connie Palmen. Voor mij schetst dit - met enige ironie - prachtig de tijdgeest. Gisteravond had ik een bijzonder gezellige, maar vooral ook vruchtbare bijeenkomst over de publiciteit van Studio 52nd. Kijk maar eens op studio52nd.nl en bezoek vooral ook een van de voorstellingen. Vitamine voor je hele staat van zijn en een geweldige training voor de lachspieren. Enfin, ik zat met drie intelligente en inspirerende vrouwen in een brainstorm over hoe we Studio 52nd beter op het netvlies krijgen bij verschillende doelgroepen.
Zo'n gesprek meandert natuurlijk alle kanten op en dat vind ik heerlijk. Juist door ruimte te maken en jezelf niet in het keurslijf van een al te doelgerichte hersenwaaisessie te dwingen, ontstaan de goede ideeën. Zo kwamen we dus ook op het onderwerp 'contact'. Met alle moderne middelen die we ter beschikking hebben, lijkt het soms alsof we heel veel contact hebben. Sommige van mijn kennissen roepen apetrots dat ze meer dan 1000 facebookvrienden hebben. Of ze krijgen een sterretje omdat ze meer dan 500 Linkedin-relaties hebben. En hoeveel contacten zitten er in het adresboek van je (smart)phone? Ik zag ze toevallig zelf vorige week in mijn iphone (ja, ook ik heb er een): ruim 850. Waarvan de meeste met telefoonnummer. En hoeveel bel ik er geregeld? En jij?
Ik bel wel veel, maar eigenlijk ben ik niet zo'n beller. Ik wil mensen zien, aanvoelen wat er met ze gebeurt, hoe ze erbij zitten. In een telefoongesprek mis je al veel nuances en mails moet je al helemaal goed lezen om de toon op te pakken. Nee, ik vind dat we het onszelf niet echt makkelijker hebben gemaakt met ons enthousiaste omarmen van al die apparaten.
Bijna alles wat mooi, bijzonder, nieuw of vernieuwend, inventief is ontstaat doordat mensen elkaar opzoeken en van alles en nog wat gaan delen. Daar heb je ruimte en tijd voor nodig. Maar vooral menselijk contact. Het boek 'Presence' van Peter Senge, Otto Scharmer, Joseph Jaworksi en Betty Sue Flowers gaat diepgaand in op hoe echt aanwezigheid echte diepgang en echte verandering kan bewerkstelligen. Dat levert verbazingwekkende momenten en koersveranderingen op. En die onstaan - volgens de mensen die erbij waren toen het gebeurde - op een unieke manier tijdens een rotsvast gevoel van gezamenlijkheid en verbondenheid. Met andere woorden: als echt contact wel de bedoeling is en mensen zijn bereid om zich echt te openen en te voelen wat ze voor elkaar en voor vele anderen kunnen betekenen, dan zijn er hele grote dingen mogelijk. De schrijvers van Presence hebben het meermalen meegemaakt. In Zuid-Afrika in de beginfase na de apartheid; in Guatemala toen dat land eindelijk de dictatuur van zich had afgeworpen en in vele multinationals waar een fundamentele koerswijziging noodzakelijk was. Presence

Zondag was een mooie dag met een vervelend staartje. Het begon met de diploma-uitreiking van IMC Weekendschool, vestiging Amsterdam-Noord. Prachtige speeches, trotse leerlingen en ouders. Zo wordt in de raadzaal van stadsdeel Noord aan de toekomst gebouwd. Ik mocht mijn gedicht voorlezen en de schitterende film die Jaap Stahlie van de leerlingen had gemaakt, werd vertoond. Gelukkig kunnen deze leerlingen goed en hard om zichzelf lachen. In de film vertellen de leerlingen waarom ze drie jaar lang elke zondag naar school gaan. Vrijwillig. Binnenkort ook te zien op de website: www.weekendschool.nl
Eind van de middag thuis en nog lekker even met vrouw en dochters in de zon gezeten. Relaxt avondje met een aflevering van Homeland. Fescinerende serie naar mijn smaak. Goed geacteerd en niet zo uitleggerig als vele andere Amerikaanse series. Bovendien is de good guy ook een bad guy en is de good girl psychisch labiel. En kijk, dan krijgt zo'n serie ineens hele andere dimensies. Want de good/bad guy in een Navy Seal die acht gevangen heeft gezeten in Irak en de girl is een briljante CIA-agent. Het gebeurt me niet vaak, maar ik zit vastgenageld aan de tv voor deze serie.
En dat heb ik gemerkt 's nachts. Om half elf ging het licht uit, letterlijk en figuurlijk. Een razendsnel opkomende griep. En in mijn ijldormen heb ik allerlei scenario's uitgewerkt over hoe iemand ertoe kan komen zich een bomgordel aan te laten meten. De details weet ik niet meer, maar ik ben er zo ongeveer een nacht mee bezig geweest. En nee, het antwoord heb ik niet. Dat is met de ko

Sommige mensen weten zoveel van muziek, daar neem ik mijn petje voor af. Mijn ex-collega Frank is zo iemand. Zijn kennis is zo groot, dat ik op een gegeven moment trots was dat ik met één naam kon komen die hij nog niet kende. Het mooie is ook dat zijn kennis niet beperkt is tot een bepaald genre.
Maar laten we even een sprongetje maken. We gaan het hebben over schimmel. En dan meer specifiek over een schimmel waarmee bijna iedereen die planten met groen blad heeft, wel eens heeft kennisgemaakt. Inderdaad, meeldauw. Die meeldauw komt trouwens ook voor op graansoorten. Het aardige is dat je twee soorten meeldauw hebt: de valse en de echte. Toch lullig als je de valse meeldauw bent. Zou dat ook gevolgen hebben voor je schimmelkarakter? Kan bijna niet anders. Valse meeldauw komt ook voor bij sla en komkommer, dus het is opletten bij de groenteafdeling. Te meer omdat de valse meeldauw zich - en dat verklaart de naam - verstopt. Het verschil tussen de echte en de valse meeldauw zit in de plek waar die zich bevindt. De echte zit bovenop en de valse onderop.
Maar de allerechtste zit achter de piano> Brad Mehldau. Fenomenaal jazzpianist. Van Frank kreeg ik ooit de Melhdau-cd Day is done te leen. Nou daar was geen noot en geen klank vals aan. Wat een prachtige plaat. Ik was, zoals de Duitsers dat zo mooi zeggen 'tief beeindruckt'. Hij maakt ook twee cd's met Pat Metheny en die zijn ook zeker het beluisteren waard. En ook zeer vermeldenswaardig: hij componeerde de muziek van de laatste film van Stanley Kubrick 'Eyes wide shut'.
Brad Mehldau is regelmatig in Amsterdam, met zijn Nederlandse vrouw. Frank wist te vertellen dat ze een huis in de Rivierenbuurt hebben. Ben heel benieuwd of daar planten in staan. En hoe die eruit zien

In het voorjaar van 2011 was ik in Hollywood, samen met mijn co-scriptwriter Marcel. Onze korte film PECH/STUCK was geselecteerd voor een filmfestival in de Sunset Gower Studios. Het was een belevenis. Amerikanen zijn erg goed in organiseren en publiciteit genereren. Ik het kader van het festival werden Marcel en ik dan ook uitgebreid geïnterviewd. De eerste keer voorafgaand aan de vertoning van onze 'short' en de tweede keer tijdens de avond zelf.
Na afloop van de filmavond kwam er een Amerikaan op ons af. Hij had genoten van onze film, maar had toch nog wel een paar vragen. En ja, nu we er toch waren, of we misschien zin hadden in een privé-tour in de Warner Brothers Studios.
Nou en of we daar zin in hadden. Maar eerlijk gezegd hadden we weinig hoop. Zoiets roep je natuurlijk vrij gemakkelijk tijdens een gezellige filmavond vergezeld van een paar biertjes. Wel hebben we die avond nog een mail aan hem gestuurd dat we het toch wel heel leuk zouden vinden.
En wat schets onze verbazing: de vogende ochtend belt Eric om een uur of negen of we nog zin hebben. Dat was niet tegen dovemansoren. Enfin, hij pikte ons op en bracht ons - na een korte stop bij de portier voor een special guest pass - naar zijn hoofdkwartier: de kelder van een van de oudste gebouwen op het immense Waner Bros-terrein. Eric bleek het hoofd te zijn van het archief van de firma. Met daarin alle afleveringen van alle series die Warner Bros ergens ooit in de States of daarbuiten had geproduceerd. Rijen stellingen met daarin honderden, duizenden dozen met daarin de masters van alles wat er gedraaid was. En ergens in een hoek, met alleen kunstlicht had Eric zijn eigen paradijsje gecreëerd. Een prachtig jaren '30 bureautje met bijbehorende bureaustoel. Een bruin bankstel, een eigen watercooler, koffie-apparaat enzovoorts. Zijn domein. Geen daglicht, maar wel een eigen plek in een filmmekka.
Eric heeft ons over het hele terrein rondgeleid, hallen en filmsets laten zien, de eigen parkeerplaatsen van onder meer Ellen Degeneres en Clint Eastwoord, de studio waar onder andere Harry Potter is gedraaid en nog veel meer. Het was een onvergetelijke ervaring om daar even deel uit te maken van de filmwereld. Want iedereen kende en groette Eric en daardoor voelden ook wij ons even deel van die wereld. En dat paradijsje van Eric? De foto zegt alles.

Vrijdag feest. Zaterdag feest. Zondag ook een soort van feest. Soms kan het niet op. Het beeld hierboven is er één in de zeer vermakelijke serie 'Plaatjes van Kees'. Wie het zwaardere motorgeweld niet schuwt, kent hem waarschijnlijk wel van z'n columns in de 'Big Twin'. Wie tijdens het lezen van die stukkies z'n lach weet te bedwingen mag solliciteren naar de functie van meest uitgestreken 'benacounter' van het jaar.
Vrijdag was ik voor het eerst van mijn leven in Bitterzoet, een club in hartje Amsterdam - gevestigd in het voormalige pand van het Werktheater. Een van onze dochters vroeg meteen al: 'Wat moeten jullie nou in Bitterzoet?' Nou ja, daar was dus een concert dat eerst in de Bovenzaal van Paradiso zou plaatsvinden, maar die was dus te klein. En allemachtig wat een topconcert was het van J.J. Grey & Mofro. Onvervalste rauwe funk rechtstreeks uit de moerassen van Florida. Van die mannen die gewoon bier drinken tijdens het spelen - waar zie je dat nog. En JJ nam er ook nog maar eens een goeie borrel bij. En de mannen hadden het bijzonder goed naar hun zin. De ene solo na de andere en een toegift van toch zeker een half uur. Het was met recht een van de beste concerten die ik de afgelopen heb meegemaakt.
Na afloop bleven we nog een tijd plakken. Je moet toch even een plek zien te vinden voor zo'n topervaring. Biertje erbij, beetje met de vrienden en vriendinnen kletsen. En langzaam maar zeker begon ik te begrijpen wat mijn dochter bedoelde. Bitterzoet veranderde in een club. Met hiphop en het bijbehorende publiek. Dat was een grappig fenomeen om de plek waar je je zo geweldig thuis voelde bij het concert te zien veranderen in een omgeving waar ons gezelschap volledig detoneerde.
Zaterdag het feest van een vriend die al minstens zo grappig is als Kees. Hoewel het leek te gaan om zijn pensionering, was het excuus voor het feest vooral om het leven te vieren. En dat hebben we gedaan met prachtoptredens van Jula, Dolores en de band van Steven die al spelend een gezicht gaven aan het verschijnsel eeuwige jeugd. Schitterend, in één woord.
En zondag overdag het feestje met jongeren van IMC Weekendschool. Een extra les met als doel om met hen en de hulp van fotograaf Martin en vormgevers Karin en Wouter speciale promotieposters te ontwikkelen. En die zijn prachtig geworden. Vooral ook dankzij de inzet van de kinderen zelf en van juf Femke, Ilja en Judith.
Misschien moeten we dat gewoon wat vaker proberen: van elke dag een feestje maken. Al dan niet met gastoptredens. Ben benieuwd welk effect zo'n instelling zou hebben...

Een van de boeken de het meeste indruk op mij heeft gemaakt is 'Les jeux sont faits' van Jean Paul Sartre. Ik las het in mijn middelbareschooltijd (één woord toch?) en het opende mijn ogen voor een volstrekt ander wereldbeeld. Als goed gereformeerd jongetje dat opgroeide in een klein dorp in Friesland werd dat beeld vooral bepaald door de kerk (en mijn twijfels daarover), de positie van mijn vader als hoofd van de 'Skoalle mei de Bibel' en de sociale structuren van een kleine gemeenschap. Toen ik 'Les jeux sont faits' had gelezen stond geestesleven op zijn kop. Allerlei vragen drongen zich op. Stel nou dat inderdaad alle doden nog onder ons zijn? Stel dat ze echt alles aanschouwen wat wij teweegbrengen maar daar niets aan kunnen veranderen? Stel dat je het leven na dit leven niet kunt indelen in hemel en hel?
En ik kan je zeggen, zulke vragen hakken er stevig in bij een zoekend, twijfelend Fries pubertje. Ik denk dat ik wel mag beweren dat Sartre mij deels ook gevormd heeft. En ik wil mijn favoriete docente Frans, juffrouw Baars, in retrospectief nog bedanken voor de passie voor de Franse taal en literatuur die ze bij mij heeft aangewakkerd. Inclusief de liefde voor al die rare communistische, anarchistische en weet ik veel wat voor -istische chansonniers. Die liefde deel ik met mijn goede vriend Rob die me een paar jaar geleden meenam naar Antraigues, de woonplaats van Jean Ferrat. En ja hoor, hij was er. Samen met een paar vrienden aan het jeudeboulen (één woord?). Dus ook een woord van dank voor Rob. Ferrat - schrijver van 'La Montagne ('Het Dorp' - de Nederlandse versie) is helaas niet meer onder ons.
Terug naar Sartre. Helaas was de man nogal een cynicus. Wie 'Huis clos' gelezen heeft, weet dat zijn beeld dat de samenleving nou niet bepaald spetterde van kleuren. Nou schreef hij dit toneelstuk in 1945 en toen lag Europa er niet zo florissant bij. Een van de hoofdrolspeler doet in 'Huis clos' de wereldberoemde uitstpraak 'L'enfer, c'est les autres.' De hel, dat zijn de anderen. Met als grondgedachte dat ieder ander individu jouw vrijheden inperkt. En als je dat zo wilt zien, dan gebeurt dat natuurlijk ook. Maar ik ben het hartgrondig met Sartre oneens. Ik ben overtuigd van het tegendeel: 'Le ciel, c'est les autres.' zou ik zeggen. Wat is er mooier dan je verenigen met anderen (in welke zin dan ook) en deze wereld en klein stukje dichterbij de hemel brengen. Want die hemel, daar ben ik na jaren wel achter, die is niet ergens anders. Die is hier. Als je wilt. En dat besef heeft Jean Paul toch maar mooi op gang gebracht. Merci monsieur!

Een vraagje: in hoeverre is het een voordeel als je vader dominee of onderwijzer was? In beide gevallen heb je nogal wat om je tegen af te zetten als kind. Voor een puber is zo'n vader al helemaal ideaal. Zeker als die er stevige meningen, rotsvaste standpunten en een ferme discussietechniek op na houdt.
Mijn vader was onderwijzer. Als enige uit een groot boerengezin mocht hij naar de kweekschool. Dat had vooral met zijn fysieke gesteldheid te maken; mijn vader heeft een zwakke rug met een forse scoliose. Als puber heeft hij een paar jaar met een soort van harnas gelopen om die rug weer in de plooi te krijgen. En hij sliep (nou ja slapen...)  in een gipsbed. Tja, we hebben het over de jaren '40 en '50.
Als jong romanticus begon hij met het schrijven van gedichten. Misschien is een van de eerste wel voor mijn moeder geweest, dat weet ik niet. Hij presteerde het in ieder geval om naast een onderwijscarrière ook een lange schrijfcarrière op te bouwen. Hoofdzakelijk met gedichten. Maar ook met een aantal libretto's (of zeg je libretti), vertalingen van kinderboeken (in het Frysk natuurlijk), een lijvig boekwerk over Drogeham (in het kader van het 1000-jarig bestaan van het dorp een paar decennia geleden). Voor liedboek van de kerken in het Fries maakte hij een aantal vertalingen. Hij schreef jarenlang columns in verschillende media. En vast nog wel meer.
Ik heb hem er altijd om bewonderd, hoewel ik zijn poëzie niet altijd even gemakkelijk vond. Maar dat zal vast aan mij gelegen hebben (te weinig geduld, te weinig voorstellingsvermogen, teveel afleiding, ik weet het niet). Hij heeft een kleine schare bewonderaars, vooral in protestants-christelijke kringen. De laatste jaren zet hij vooral zijn jeugdherinneringen op papier. Een aantal van die verhalen mocht ik lezen. Ze zijn prachtig begripvol, met vriendelijke humor en hier en daar vrolijke zelfspot geschreven. Maar ze tonen de lezer vooral een tijdperk dat heel, heel ver weg lijkt. Een periode waarnaar veel mensen nu nog wel eens terugverlangen, zelfs al hebben ze zelf die tijd niet meegemaakt. Ik hoop en wens dat ze ooit nog eens gepubliceerd worden, die jeugdherinneringen. Want, naast alles wat vervlogen is, staan ze ook bol van de universele waarden. En dat maakt ze dan weer tijdloos. Tige tank heit, en in dikke tút!

De naam Aldo Moro zal bij veel mensen van 45 jaar en ouder het nodige oproepen. Deze voormalige Italiaanse premier werd door de Brigate Rosse gekidnapt en vermoord. In Camp David sluiten President Sadat van Egypte en premier Begin van Israël met hulp van Jimmy Carter een historisch akkoord. Over het WK in Argentinië zullen we het maar even niet hebben. Veel leuker is de komst van de allereerst reageerbuisbaby (was anno nu absoluut woord van het jaar geworden) door middel van IVF. Inmiddels in de hele westerse wereld bijna een standaardprocedure. 'Onze' Unifillers proberen de vrede in Libanon te bewaren en bewaken en Aantjes legt zijn functie neer omdat aan het licht komt dat hij zich tijdens de 2e Wereldoorlog hij aangemeld bij de Waffen SS. Nou ja, dan toch maar een voetbalaardigheidje: PSV verslaat Bastia en wint de UEFA-cup. Bijna vergeten: Jacques Herp scoort in dat jaar zijn monsterhit 'Manuela' die in de strenge winter van '78-'79 op de ijsbaan van Drogeham werd grijsgedraaid. En oh ja, ik word in dat jaar achttien. Net als mijn jongste dochter vandaag.
Op mijn 18e ben ik het huis al uit. In die tijd wilde je als jongere niets liever dan zo snel mogelijk op jezelf wonen. Hoe anders is dat nu. Ik ben benieuwd hoe lang de jongste nog thuis blijft; ze maakt in ieder geval nog geen aanstalten. De oudste wel, die heeft een eigen stekkie in Amsterdam sinds eergisteren. Moeten we nog wel even schoonmaken en inrichten. Maar dan is ze weg.
Ik ga nu niet uitweiden over mijn avonturen in Het Westen (naïeve Friese dorpelingen ontdekt het grote stadsleven). Dat komt nog wel eens. Er wordt wel eens gezegd dat een groot verschil is tussen de dochters van toen - die ik toen niet als dochters van zag, maar vooral als mogelijke vriendinnen, al was het maar voor even - en de dochters van nu. Ouders en kinderen staan dichter bij elkaar. Communiceren meer. Misschien ook wel beter. En vaker. Dat zie ik wel in bepaalde bevolkingslagen. Maar ik zie het ook heel vaak niet. Ik vraag me serieus af of de voorgaande uitspraak niet een hoog Libelle-gehalte heeft. De wens die de vader van de gedachte is. Ik zie grote groepen jongeren die - voor zover ik het kan beoordelen - een nogal oppervlakkig leven leiden. Materialistisch. Gericht op kicks en avontuur(tjes). Daarin overigens behoorlijk gestimuleerd door programma's als Oh oh Cherso. Van die groepen jongeren vraag ik me af hoe de band met hun ouders is. Of ze graag op zichzelf willen wonen. Of ze een beeld hebben van hun toekomst (niet dat ik die toen helder voor ogen had).
Ik was geen rijke student. Bijbaantje bij de Post. Mijn dochters werken beide ook. Dat geeft besef van geld, van waarde (hoewel mijn jongste dochter wel een schoenencollectie heeft waar je 'u' tegen zegt). Ik hoop dat ze de komende jaren zich realiseren dat de waarden die ze hebben meegekregen, veel meer waard zijn dat wat dan ook. Dat besef groeit bij mij nog steeds. En die ontwikkeling begon in 1978, toen ik steeds meer zelf keuzes ging maken. Ik wens alle zonen en dochters een prachtige zelfstandigheid en een

Voor Mark Rutte en alle voormalige machthebbers hier en elders
En dan is er ineens die dag. De dag die elke machthebber vreest. De dag van het einde van de macht. Het begin van de nacht. De start van de leegte. Waarheid en geweten vechten om een plek in de herinnering. Wat was goed, wat was fout? Wie haat me en wie houdt er van me? Wat gaan ze met me doen? Voor wie ga ik nog wat betekenen?
Hoe je ook heet, waar je ook macht uitoefent; op een dag is het voorbij. Vanaf die dag kun je niets anders meer dan terugkijken op hoe je het hebt gedaan? Hoe je omging met die enorme last op je schouders. Wie je tot je vrienden mocht blijven rekenen en de vele gezichten die ineens verdwenen. De besluiten waar je spijt van hebt. En die paar waar je nog steeds trots op bent.
Je slijt je dagen bij een accountancy firm als adviseur/directeur. Misschien ga je wel een klooster in. Of het gevang. Je komt op een internationale post bij het UNHCR of de WHO of de WTO of de Wereldbank. Je probeert wat je hebt geleerd daar nog beter in praktijk te brengen. Maar de taal is anders, de mensen zijn anders, de wereld lijkt anders. En je macht, ach wat heb je daar nou eigenlijk te zeggen?
Langzaam maar zeker komt het besef dat het nu allemaal een stuk minder belangrijk blijkt te zijn, dan toen. De discussies, de kamervragen, de politieke standpunten, de partij-inzichten, de positie van de regering, je eigen positie. De opiniestukken, de interviews, de live-commentaren, je aanwezigheid in allerlei flutprogramma's.
Miischien, heel misschien moet je als machthebber van nu eens gaan denken als een machthebber van toen. Verplaats je eens in iemand die terugkijkt op zijn leven. Neem afstand, ren niet mee in de waan van de dag. Zeg af die interviews en die tv-optredens. Ga lekker niet naar Merkel, Obama of Sarkozy. Neem een hond en ga vier uur met hem lopen. Word zeiknat van de regen met je partner. Laat je nog één keer voorlezen uit Winnie the Pooh. Loop op blote voeten door de ochtenddauw. Word een vat vol vriendelijkheid. Laat over je lopen - het zijn maar woorden, standpunten, opinies en daar koop je geen kersvers stokbrood wijn, laat staan een fles wijn. Haal die elpee van Françoise Hardy uit de kast en ga terug in de tijd. Voel waar je emoties zitten en laat je tranen de vrije loop. En als je je dan hebt bevrijd van het juk van de macht, dan rest je de vriendelijke glimlach. Het is goed.