Zo zoek je een beeld dat met getallen te maken heeft, vind je nummer 44 van een blad dat geheel aan mijn jeugdhelden Laurel en Hardy is gewijd. Daar word ik dan meteen weer vrolijk van. Geen idee trouwens welke getallen achter mijn zoekopdracht hebben gezeten. Maar getallen hebben er een rol in gespeeld, zoveel is zeker. Niets op het internet vindt zonder getallen plaats.
Maar goed trouwens dat getallen zelf niks kunnen zeggen. Hoewel dat mogelijkerwijs wel een zeer interessante conversatie zou kunnen opleveren. Probeer je maar eens een gesprek voor te stellen tussen dertien en laten we zeggen achtenzestig. Dat zou dan kunnen gaan over meer en minder waard zijn. Laat ik u als lezer eens meenemen in zo'n dialoog.
68: 'Hee pikkie, ik ben veel meer waard dan jij.'
13: 'Oh ja, oh ja, oh ja! Waarom dan, hoezo dan? Leg uit dan! Kom op dan, ouwe.'
68: 'Nou, om bij mij uit te komen, moet je veel langer tellen.'
13: 'Pff, tellen, wie doet dat nou nog. Daar heb je apparaten voor, mammoet.'
68: 'Ja, tellen, dat hebben ze jullie niet meer geleerd. Net als hoofdrekenen. Of de slag bij Nieuwpoort. Enig idee wanneer dat was?'
13: 'Welke slager? Je praat wartaal man. Oh, Nieuwpoort. Wacht effe, zoek ik op. Ja, hebbes. 1600 vriend. Nou jij weer.'
68: 'Flauw. Mijn getal is hoger.'
13: 'Ben je dan meer waard? Misschien staat jouw getal wel voor je colesterol. Heb je mooi een vet probleem.'
68: 'Moet jij zeggen. Wie is er hier het ongeluksgetal?''
13: 'Dus jij gelooft dat soort bedenksels?! Valt me van tegen van iemand die denkt dat hij meer waard is.'
6.543.287: 'Nou kappen hiermee. Jullie komen allebei net kijken. Ga eerst maar eens kijken of je wat levenservaring kunt opdoen.
Klinkt ongeveer als een discussie tussen Stan Laurel en Oliver Hardy. Tja, als getallen al waarde gaan ontlenen aan de cijfers die ze hebben, dan wordt het natuurlijk allemaal wel heel ingewikkeld. Wij hebben voortdurend de neiging om precies hetzelfde te doen. De ene mens meer waarde toedichten dan de andere. Waarom? Omdat iemand toevallig niet weet wanneer de slag bij Nieuwpoort was of hoe de nieuwste smartphone werkt? Omdat iemand een hoofddoek draagt of 's ochtends om elf uur (hee, weer een getal) al een biertje nuttigt? Omdat iemand CEO op zijn visitekaartje heeft staan (en net een getal met zes nullen heeft geïncasseerd) of als leerkracht dit jaar voor het 32ste jaar voor de klas staat (en nog steeds vol inspiratie)?
Meer of minder. Beter of slechter. Gewetensvoller of meedogenlozer. Liefdevoller of haatdragender. Meegaander of dwarsliggender. Revolutionairder of metdetroommeedrijvender. Graaiender of delender. Kwalificaties genoeg. Gelukkig kost waarderen niks. En het levert altijd wat op. Als is het maar het begin van een glimlach. En dat is niet, op geen enkele manier, hoe wetenschappers hun best ook doen, in getallen uit te drukken. Maar wat dan weer wel een wetmatigheid is: een glimlach roept bijna altijd een glimlach op.

De meeste mannen die ik ken hebben een bloedhekel aan strijken. Nu kan het zijn dat ik niet de juiste mannen ken, of dat ze vrouwen of vriendinnen hebben die het strijkritueel dolgraag van hen overnemen. Anders gezegd: ik weet niet precies wat zich in hun huishouden afspeelt, maar strijken doen ze niet.
Vanmiddag, toen ik het over dit wat marginale onderwerp had, vertrouwde een goede kennis me toe dat het er bij hem al van jongsaf aan in zat. Als zijn moeder stond te strijken, stond hij er met een mini-strijkplank naast om het ritueel te kopiëren. 'En', vertelde hij, 'eigenlijk vind ik het nog steeds leuk. Het is een eenvoudige bezigheid waarbij je heerlijk kunt ontspannen. Als je gaat strijken kun je je hoofd even legen.'
Het misschien wat futiele thema strijken diende zich gisteravond aan toen ik met een vriend belde om een afspraak voor koffie en grote plannen te maken. Hij biechtte op dat hij net aan het strijken was en dat zo'n prettige bezigheid vond. Ik vroeg daarop door en hij antwoordde toen: 'Vroeger deed mijn moeder het voor me. Dat ging een hele tijd goed en ik vond het ook wel makkelijk. Daarna nam mijn zus het soms over en deden ze het beurtelings. Maar er kwam een moment dat ik me realiseerde dat ze het niet goed deden.'
Daarop vroeg ik wat je dan fout kon doen met strijken. De vriend zei: 'Ja, dat weet ik eigenlijk niet precies. Ze deden het gewoon niet zoals ik het prettig vond. Dat heb ik ze ook heel vriendelijk gezegd en daar meteen aan toegevoegd dat ik het in het vervolg wel zelf zou doen. Inmiddels is het strijken een deel van mij, van mijn structuur geworden. Het geeft me niet alleen ontspanning, maar ook voldoening. Het resultaat is direct zichtbaar en je voelt toch iets van trots als je zo'n serie overhemden weer netjes en welriekend aan hun hangertjes ziet ehh... hangen ja.'
Wat mij betreft is dit een mooi voorbeeldje van hoe hele kleine dingen ervoor kunnen zorgen dat je je goed en in balans voelt. Als je zulke karweitjes uitvoert zonder verzet, gaan ze voor je werken. Ze brengen gemoedsrust, tevredenheid en misschien zelfs een voldaan gevoel. En dat mag je best een beetje magisch noemen.

Wie goed naar bovenstaande foto kijkt, ziet meteen waar deze gemaakt is. Het was pakweg een jaar geleden. Het gaat me nu echter niet zozeer om het waar van deze foto, maar om het waarom. Of het wat. Het waartoe, mag ook. Kijk nog eens goed en dan zie je dat er iets is tussen het oude en het jonge stel. Ze lopen beide hand in hand. De oude vrouw houdt haar hand met als de jonge vrouw. En, ook heel toevallig, tillen beide mannen beide hun linkerbeen op.
Wie zijn deze mensen? Waar komen ze vandaan? Zijn het Parijzenaars? Was de man een hoge ambtenaar? Of de vrouw misschien - aangespoord door de Franse vrouwenbeweging. Heeft hij een sleutelrol vervuld in het verzet? Was zij toen als zijn grote liefde? Hebben ze samen ondergedoken gezeten en hun liefde maandenlang fluisterend moeten verklaren?
Waarom kijkt de man naar het meisje? Doet ze hem denken aan de schoonheid van zijn vrouw toen ze jong was? Of roept de jonge vrouw het beeld op van zijn vroegere maîtresse over wie hij nooit iets heeft verteld aan zijn vrouw? En waarom kijkt de oude vrouw naar de grond. Is ze bang om te struikelen omdat haar evenwicht niet zo best meer is? Of denkt ze met een glimlach aan haar favoriete kleinkind dat straks op haar zit te wachten? Heeft ze een liedje in haar hoofd; een liedje van heel lang geleden waarop ze heel vaak samen gedanst hebben?
Het verhaal van deze twee mensen ken ik niet (van die twee jongeren wel). Maar hun beeld roept wel de wil op om een verhaal te maken. Een vrolijk verhaal, een verhaal met een trieste afloop (een folie d'amour of zo, waarbij de oude vrouw ineens stapelverliefd wordt op een andere man en iedereen zich afvraagt of ze aan het dementeren is), een verhaal met een moord uit liefde en mededogen omdat geen van de kinderen wil meewerken aan de euthanasie van de oude man die in een zeer rap tempo dementeert en de enige die wel wil nog onder achttien is (ja, dat eerdergenoemde favoriete kleinkind).
Verhalen roepen beelden op en verankeren zich in onze hoofden en harten. Juist in een wereld die keihard digitaliseert hebben we verhalen nodig die we aan elkaar vertellen. Omdat verhalen mensen met elkaar verbinden; omdat ze collectieve emoties oproepen; omdat ze ons in herinnering brengen wie we zijn en wat we allemaal kunnen; omdat ze ons groter, veel groter kunnen maken dan we ooit voor mogelijk hielden. Verhalen geven hoop en kunnen de wereld veranderen. Voorbeelden genoeg.
Dus blijf vertellen en blijf verrassen! Wie weet waar het je brengt...

Tja, wat is een mens als hij geen dromen heeft? Ik denk dat er dan weinig overblijft. Dromen zijn deel van ons. Zowel hetgeen er 's nachts tijdens onze slaap op ons afkomt aan beelden en verhalen, als de dromen die we overdag hebben en waar willen maken. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik veel mensen tegenkom die op de een of andere manier hun droom hebben waargemaakt. Altijd met vallen en opstaan en soms ziet de droom er uiteindelijk ook anders uit dan ze in eerste instantie dachten. En dat komt dan weer door wat John Lennon ooit zo prachtig in woorden wist te vangen: 'Life is what happens to you when you're busy making other plans'.
Ter inspiratie heel kort een paar van die mensen. Heleen Terwijn bijvoorbeeld. Had 15 jaar geleden de droom om kinderen uit sociaal-economische achterstandswijken een betere toekomst te geven. Dat gebeurt nu via IMC Weekendschool. Dan Fanneke Verhallen. Zij sprak me vijf jaar geleden aan in de garderobe van het Muziekgebouw om me te strikken voor haar idee: Studio 52nd. Inmiddels maakt ze al vijf jaar theater en film (Tjiks & Tjappies) met kinderen - die zelf de stukken en filmscènes schrijven - in Amsterdam-Oost en Zeeburg. Anna Spohr is ook zo iemand die een droom tot werkelijkheid weet te maken. Als filmmaker gaf zij de camera uit handen. Jongeren in Nederland en in het buitenland kregen les, training, een camera en  de inspiratie om hun leven in beeld te brengen. Anna schreef er een prachtig boek over. (En ik hoop dat we binnen afzienbare tijd een keer samen een project met jongeren kunnen doen.)
Natuurlijk noem ik ook onze goede vriend Kees Hoekstra. Hij had de droom om in Frankrijk een kempinkie (zoals hij het zelf noemt) en handel in authentiek woonwagens te beginnen. In 1996 vertrok hij richting Ardèche en inmiddels zijn er al heel wat door hem ontworpen woonwagens op hun bestemming ergens in Europa terechtgekomen. Zijn Lucinda Williams Bar is een begrip voor de vast gasten en de BBQ op dinsdag is al net zo legendarisch (dankzij de fenomenale kookkunst van Cecilia). Dit jaar geven Kees en ik een workshop blogs en columns schrijven op deze prachtplek.
Zo kan ik nog wel even doorgaan. John en Marieke Overmeer die met hun Jobra onderwijs en zorg versterken (binnenkort met een geheel vernieuwde website). Tjaart Theron die met Socionext studenten helpt ontdekken wat sociaal ondernemerschap is en daarmee studenten in Zuid-Afrika financieel ondersteunt. De mensen van de Vluchtkerk die de vluchtelingen daar ondersteunen.
Tot slot mijn vader. Onderwijzer uit een niet geweldig rijk boerengezin in Noord-Friesland. Als enige mocht hij naar de kweekschool (mede vanwege zijn zwakke rug). Maar zijn droom ging verder dan het lesgeven. Hij was (en is) geïnteresseerd in kunst en cultuur. Toen hij de boerderij achter zich had gelaten kwam hij al snel terecht in die wereld. Dus kwamen er geregeld kunstenaars bij ons over de vloer. Zij inspireerden mijn vader en hij bracht hen op nieuwe ideeën met zijn poëzie. Mijn vader Jan publiceerde een hele rij poëziebundels (in het Fries) en vele andere werken.
Ik voel me altijd vereerd als ik met mensen mag samenwerken of met mensen bevriend raak die hun droom hebben waargemaakt. Zij maken het waardevol om te doen wat ik het allerbelangrijkst vind: mensen helpen ontdekken hoeveel potentieel ze wel niet hebben. En als ze dat dan gaan zien, voel ik me trots en
Dromen. Wie ze niet heeft is arm. Dromen brengen rijkdom die miljoenen malen verder gaat dan ooit in geld is uit te drukken. En wie zou me de prijs van geluk kunnen vertellen?

Ze zijn weg. Allebei. Op een dag sta je op en besef dat je dat je meisjes zijn uitgevlogen. Het huis is leeg. Alles wat tot voor een jaar (nou ja, iets langer) nog vrijwel dagelijks werd gebruikt staat daar maar te staan en ligt daar maar te liggen. Wat een functie had lijkt doelloos, nutteloos, opgebruikt. De ene deur van de hangkast blijft gewoon open staan. De kledingstukken op de grond - gearrangeerd alsof het een abstract schilderij is - lijken voor eeuwig verankerd aan hun plek. Het bureau, de make-uptafel, het ladenkastje; ooit nog met veel kabaal functionerend, lijken nu relikwieën van een tijdperk.
En dat zijn dan nog maar de dingen. Spullen die een taal hebben die ze alleen woordeloos en geluidloos kunnen spreken. Maar ook de geluiden zijn weg. Het gestamp op de trap 's ochtends vroeg om nog net op tijd de bus te halen. De knal van de voordeur. Het bladblazerkabaal van de föhn. Geruis van bloesjes, jurkjes. Gezucht, gescheld, een lief woord tussendoor om gedag te zeggen.
Vreemd hoe de dingen met je gaan praten op het moment dat degene die ze toebehoren vertrokken is. Al die dingen werken op je gevoel, ze spreken de taal van de liefde. Dat zwarte doorschijnende bloesje in de hoek - het knipoogt. 'Weet je nog, dit had ik aan toen ik met P. naar die hiphop-gast in de Melkweg ging', lijkt het te zeggen. Of die superlange das: 'Ja, ik kan dus echt niet skiën, maar dat après-gedoe, daar ben ik heel goed in.'
De bedden meestentijds onbeslapen, de stoelen onbezeten, de kasten onberoerd. De restanten van de spullen van onze dochters vertellen dag in dag uit dat de studentes hun eigen leven leiden. Dat ze niet meer hier wonen, maar dáar - hoe dichtbij dat ook is. Een blik in hun kamer schrijnt. De bevestiging - 'ja, ze zijn echt weg'. En tegelijkertijd is dat besef telkens weer een hartverwarmend moment. Ze zijn weg, jazeker. Maar in mijn, in ons hart, zijn ze nog nooit zo dichtbij geweest.

Hoewel mijn werkkamer een andere indruk zou kunnen wekken, ben ik niet echt een verzamelaar. Nooit geweest ook, op wat niet noemenswaardige jeugdzondes na. Mijn vader heeft een grote collectie boeken en dat wilde ik toen ik jong was diep in mijn hart ook wel. Inmiddels is dat verlangen al lang voorbij. Dat komt misschien ook omdat de meeste van onze boeken in dozen zijn opgeslagen op zolder. In afwachting van tijden waarin ze weer een plekje in een kast mogen innemen. Geen idee of dat er nog van komt; het lijkt me eerlijk veel leuker om ze langzaam maar zeker en een voor een weg te geven.
Ik heb - en velen met mij - wel een lichte fascinatie voor mensen die over een enorme verzamelwoede blijken te beschikken. En dan vooral de paradijsvogels onder hen. Ik kijk graag naar Showroom en soortgelijke programma's. Hele bijzondere mensen; types met een rafelrandje. En meestal ook mensen van wie we  ook nog aardig wat levenswijsheid kunnen opsteken.
Dan zijn er ook nog mensen die van alles verzamelen dat hun status en hun ego (en vaak ook hun bankrekening) verder oppoetst. Figuren als Loek Hermans die met een hoofdbaan en achttien (!) bijbanen door het leven gaan. Zulk gedrag is naar mijn smaak een stuk ziekelijker dan dat van die eerder genoemde paradijsvogels. De types in Showroom zijn goed voor een glimlach op het gezicht. Als kijker hebben we vaak iets van herkenning met deze kleurrijke figuren; de connectie met de rare kant van onszelf (die we echt allemaal wel hebben - geef het maar toe) en de herinnering aan zulke mensen in de omgeving waarin we opgroeiden.
Die verbinding hebben de meesten van ons niet met de extreme bijbaantypes. Afgezien van het feit dat het mij onmogelijk lijkt om een reguliere baan met een kleine twintig - ook best veeleisende - bijbanen te combineren, is het vooral een circuit waar de meesten van ons niet in circuleren. Een kring waarin het fenomeen zelfreflectie in ieder geval nooit tot grote hoogte is gekomen. En waar dus klaarblijkelijk ook weinig mensen met spiegels rondlopen. En dat is tamelijk triest. De meeste mensen worden er een stuk leuker van als ze geregeld even worden geconfronteerd met wat ze uitstralen. Juist degenen die de posten bemannen van waaruit ze belangrijke veranderingen in de samenleving kunnen realiseren, hebben die spiegels hard nodig. Wat mij betreft voeren onze kopstukken in bedrijfsleven en overheid vanaf vandaag een verplicht meditatie-uurtje in. Iedere week. Gewoon even stil zitten of staan en alleen maar ademhalen. Dan komt die zelfreflectie vanzelf. En de verandering ook.

Als je heel goed luistert kun je ze nog horen. De gillende pubers die - de jongens nog apart van de meisjes, maar wel met de koppen naar elkaar gericht - keihard vlak achter elkaar naar beneden gleden. De vaders die stoerder dan ze eigenlijk waren met dochterlief naar de grote plons roetsjten. En de moeders natuurlijk. Onder dwang van de kinderen en in pas aangeschafte badpakken - nee, een bikini, dat kan echt niet meer hoor als moeder van drie, en trouwens je hebt tegenwoordig ook hele sexy badpakken schat, geloof me - bijna hardop hopend dat er toch echt nergens een haakje of obstakeltje in de glijbaan zou zitten, luid 'Oeoeoeee' roepend als unidentified floating objects naar beneden keilend.
Prachtig toch hoe zo'n vervallen object historie en eigen herinneringen kan doen herleven (ik denk aan onze vakanties in Park Molenheide in Houthalen-Helchteren, waar een dergelijk geval het publiek lokte, maar meer nog aan de reeën en wilde zwijnen die op loopafstand hun beeld in gefascineerde kinderogen prentten). Ook het bij deze banen behorende zwemparadijs moet glorietijden hebben gekend. Periodes waarin de exploitant handenwrijvend en soms zelfs hardop rekenend zichzelf al een prachtige hacienda in Zuid-Spanje toedacht. Maar eerst moest er geïnvesteerd: sauna's, bubbelbaden, massagetoestellen en ach ja, laten we er maar een complete spa naast zetten, ja met vakantiehuizen. Zo smolten de winsten weg in steeds mooier en meer en beter en zag de bank ook geen enkele reden om de kas met enkele miljoenen extra te spekken. Dus wat bedacht was, werd gepland en getekend en gefundeerd en gebouwd en geopend. Het werd zelfs even populair. Tot de hand van het publiek op de knip ging omdat de knip steeds minder gevuld werd.
Vandaag las ik dat Warren Buffett ontevreden was over de prestaties van zijn organisatie over 2012. Onder de 15 procent rendement, dat had hij nog niet eerder meegemaakt. Hij sprak wel zijn vertrouwen uit in de Amerikaanse economie. Hij blijft in - economische - groei geloven.
Tja. Ik heb geleerd en gezien dat alles wat groeit ook gaat vervallen. Hoe oud een boom (sommige meer dan 500 jaar) of een schildpad (waggelen soms al meer dan 150 jaar rond) ook wordt, er komt een periode dat de groei voorbij is en het afsterven begint. Met zo'n periode van verval begint er ook weer iets nieuws. Niet direct voor die boom, die schildpad of die mens. Maar wel voor iets of iemand anders. In die zin - en zeker als je gelooft dat alles met elkaar verbonden is; lees Het Veld van Lynne McTaggart - kun je best overtuigd zijn van voortdurende groei. Ciculaire groei. The circle of life. Dat is veel meer dan een troostrijke gedachte. Als je daarvan ten diepste overtuigd bent, kun je het leven als een groot cadeau beschouwen. Met als basisemotie het enthousiasme, de lichte spanning en het gevoel van dankbaarheid van een kind dat samen met een van zijn ouders bovenaan die zwembadglijbaan staat.