Ieder van ons ervaart geregeld druk. Spanning. Zenuwen. Stress. Kan met werk te maken hebben. Met relaties. Met moeder- of vaderschap (maakt niet uit of je moeder & vader, moeder & moeder of vader & vader bent). Met je zelfbeeld. Met het beeld dat anderen op je leggen. Met wat er zich afspeelt in de samenleving. Met eisen. Met wensen. Met behoeften. En natuurlijk met dromen. Met, nou ja, verzin maar eens iets waarmee het niet te maken heeft.
Je zou je kunnen afvragen waarom je dat hebt. Die zenuwen. Dat gespannen gevoel. En dan niet zozeer gedacht vanuit interne of externe oorzaken, maar vanuit hoe je als mens in elkaar zit. Dat we stresshormonen hebben en dat die ooit en hele belangrijke rol speelden bij onze overleving weten de meeste mensen wel. Maar die functionaliteit heb je hier eigenlijk niet meer nodig. Waarom dan toch dat vretende gevoel?
Het zou mooi zijn als ik nu met één zinnetje daarop antwoord kon geven. Helaas... Maar ik kan er best wat over zeggen. Je spanning, je stress heeft allereerst en bovenal te maken met jezelf echt willen kennen en echt willen zien. Je moet (en ja, dat is echt moeten) jezelf durven ontzenuwen. Volgens de online Van Dale betekent ontzenuwen 'afdoend weerleggen'. Anders gezegd: ontknopen en dat zo doen dat iedereen er 'ja' tegen zegt. 
Als je jezelf wilt ontzenuwen, vraagt dat de bereidheid om jezelf echt te zien. Met al je mooie en lelijke kanten. Jezelf ontzenuwen wil zeggen dat je jezelf compleet en totaal onder ogen ziet. Dat je verder blijft lopen als je al het fijne en minder fijne van jezelf hebt benoemd en bekeken tot je ergens komt waar je ineens een zucht van herkenning slaakt. Oh, dit ben ik echt. Daarom ben ik hier.
Op het moment dat je begrijpt waarom je hier bent, valt alles op z'n plaats. En ja, ik ben ervan overtuigd dat ieder mens op de wereld komt met een missie. Het is aan jou om er wel of niet iets mee te doen.  Als je ervoor kiest om je missie te volgen, om die uit te voeren, gaan er steeds meer deuren, poorten en luiken open. Je gaat steeds meer zien wat bij jou missie hoort, en dus wat bij jou als persoon, als mens hoort. En vergeet daarbij alle zaken die met vorm te maken hebben. Respect voor jezelf begint met echt respect voor jezelf. Met acceptatie. Met zeggen - liefst ook zo nu en dan hardop - wat ben ik toch een mooi, lief, hartelijk, attent, invoelend, sterk (vul zelf andere positieve woorden in...) mens.
Als je jezelf dan op die manier ontzenuwd hebt volgt dat andere ontzenuwen, het ontstressen, het ontspannen, vrijwel automatisch. Want je bent op je plek. Je bent jezelf. Je weet wat je komt doen en waarom dat belangrijk is. En die wetenschap komt van diep van binnen. Vanuit je kern. Vanuit wat jou echt jou maakt. 
Zodra je dat gebied hebt leren kennen, en je van daaruit de wereld tegemoet treedt, ben je ontzenuwd. Waarom zou je je druk maken? Waarom zenuwachtig zijn voor een presentatie of een verhaal dat je gaat vertellen. Je boodschap is er al. Je waarom is al helder. Je levensverhaal is al ontzenuwd. Dus ga en vertel het. Deel het en ontdek bij wie het aanslaat. Laat het groeien. De wereld zit erop te wachten.

Ontgoocheling (nee, niet ontgoogeling...). Het klinkt alsof iemand je keihard weer met beide benen op de grond heeft gezet. Een actie van iemand anders die je de droom ontneemt. Of het mooie beeld dat je van jezelf of je prestatie had. De loopbaanstap die dus mooi niet doorging. Die schitterende man of vrouw aan wie je je liefde verklaarde. En die je koeltjes afwees.
We kennen het allemaal. Dat dan de bodem onder je bestaan ineens wegzakt. En dat je om de oren geslagen met honderdduizend 'waarom'-vragen. Je twijfelt volledig aan jezelf. En aan alle anderen, dichtbij en verder weg; familie, vrienden, kennissen en wie je nog maar meer kunt verzinnen. Eigenlijk twijfel je aan de hele wereld in z'n algemeenheid. Had je maar... Was je maar...
En dan vraag ik je ook nog om jezelf even te ontgoochelen. Hmm. Kan dat eigenlijk wel? En word je daar niet heel verdrietig, pessimistisch en misschien zelf wel cynisch van? Nou nee, juist niet. Als je het lef hebt om jezelf te ontgoochelen heb je de moed om echt naar jezelf te kijken. Om diep te gaan en te ontdekken wie je echt bent. Wat je drijft. Waarom je doet wat je doet en waarom je dat zo doet. En vooral ook waartoe.
Daar zit toch wel zo'n beetje de kern. Waartoe ben je hier? Ik weet het, ik stel die vraag vaker. Dat doe ik omdat ik graag wil dat de wereld een beetje beter wordt. En daar kun jij bij helpen. Ja, ook door van alles en nog wat te steunen. Maar wat ik bedoel is bij jezelf beginnen. Want alleen mensen die van zichzelf houden kunnen echt iets betekenen voor een ander. Omdat ze voortdurend voelen dat die ander deel uitmaakt van henzelf.
Durf je die vraag te stellen: waartoe ben ik geboren? Dus niet waarom - daar krijg je toch geen antwoord op en als je denkt dat je wel een antwoord hebt kom je er na verloop van tijd achter dat dat antwoord eigenlijk gewoon een nieuwe vraag is. Of misschien wel tien vragen.
Dus haal alles trucs, listen en lagen eraf. Probeer zo naakt mogelijk door het leven te gaan. En ja, dat is kwetsbaar, maar juist daardoor kun je zoveel betekenen voor anderen. Als je ont-goocheld bent, zien anderen je puur zoals je bent. In al je schoonheid en rauwheid. 
Doet dat pijn? Ja, soms wel. En de kunst is dan om niet meteen al die lagen en muurtjes weer op te trekken. De kunst is om echt te voelen wat die pijn is, waar die zit en hoe die voelt. Als je dat kunt (ik ben het aan het leren) dan gebeurt er iets bijzonders. De pijn vertrekt. Er ontstaat ruimte. Ruimte voor jezelf en voor de ander. 
Dus ontgoochel jezelf maar. Ga voorbij aan de teleurstelling en ga zien hoe het echt is. Hoe jij echt bent. Dat bespaart je niet alleen veel teleurstellingen (en dat is dan nog maar een bij-effect); het maakt jouw leven en dat van anderen rijker. Veel rijker. En daar komt geen goocheltruc aan te pas.

Het leven gaat in cirkels. In spins. Er gebeurt elke keer iets nieuws en toch lijkt het vaak herhaling. Niets is hetzelfde en tegelijkertijd is alles hetzelfde. De zon komt op en gaat weer onder en ertussen in een hoop gedonder. En waar ben ik dan, zou je je kunnen afvragen. Heb ik niks zeggen? Mag ik niks bepalen? Is het alleen een kwestie van al die levensvragen maar van me af laten glijden, langs me heen laten gaan en zo nu en dan een antwoord proberen te vinden dat er toch niet is?
Als een kat spint geeft dat rust. Niet alleen aan het dier maar ook aan degenen in z'n omgeving. En dat is best een bijzonder verschijnsel. De ontspanning van een huisdier heeft effect op de mensen eromheen. Fonetisch ook wel grappig trouwens. Ontspinnen en ontspannen scheelt maar één letter.
Maar hoe bereiken wij nou zo'n staat van ontspanning? Een staat waarin we the spins of life aankunnen? Waarin we niet bij elke kronkel of bocht, bij elke piek en elk dal onszelf in bochten moeten wringen om ons eigen leven weer enigszins op de rit te krijgen. Een kat bekommert zich niet om het verloop van the circle of life. Geen carrièrevragen, geen opvoedingskwesties, geen verslavingstoestanden, geen psychische malaise (denk ik), geen vakantiestress. Gewoon zijn. Hier. Nu. Spinnend. Of niet.
Wie meer ontspannen door het leven wil, zal zichzelf moeten ontspinnen. Al die laagjes eraf halen die overbodig zijn. Pellen. Pellen. Pellen. Kost even tijd. Kost wat moeite. Afhankelijk van hoe en met wie je het doet kost het ook wat geld. Maar zodra je ermee begint ben je een pad opgegaan waarmee je al die draden die je vasthouden, langzaam maar zeker afwikkelt.
Die ene draad van het geloof waarmee je bent opgevoed en opgegroeid. De draden waarmee je aan de voorkeuren, de gewoontes en de afkeuren, maar ook de liefde van je ouders bent verbonden. De draden waarmee je verknoopt bent met je broers en zussen. De draden die aan je werk vastzitten. Aan je hobby's. Aan je eigen goede en minder goede gewoontes. De draden van je verslavingen De draad van al je ingesleten patronen, van je boosheid en je nukken. Van je wrok en je kwaadsprekerij.
Wikkel ze af. Leg ze naast je neer en bekijk ze.  Onderzoek ze centimeter na centimeter, Heb je ze nodig? Wat hebben ze voor je betekend? Waarom heb je ze gebruikt? Hoe voelt het nu ze er niet meer zijn? Wat maakte ze mooi? En noodzakelijk? En zijn ze nu lelijk? Waarom?
Jezelf ontspinnen is lekker. Omdat je steeds minder hoeft en steeds meer mag. Je bent een proces gestart waarmee je jezelf gaat vinden. En dat niet alleen. Je gaat jezelf ook aardiger vinden. Meer van jezelf houden. En als je van jezelf kunt houden straalt die liefde automatisch ook af op anderen. En dan? Het zou zomaar kunnen dat de kat je ineens heel raar aankijkt. Omdat je zomaar zonder het zelf echt door te hebben zit te spinnen.

Wat een worsteling soms he, dat leven. Al die keuzes, vragen, twijfels, wensen, dromen die op je af komen. Alles waar je antwoorden op moet zien te vinden. Om vervolgens te ontdekken dat die er meestal niet zijn. Bij mij is het niet anders hoor. Ik twijfel ook over van alles en nog wat. Leuk hoor, dat luctor et emergo van de Zeeuwen, maar moet het nou echt altijd zo'n gevecht zijn?
Tja, wie kiest dat gevecht? Wie besluit eigenlijk dat het strijd, dat het een worsteling moet zijn? Uiteindelijk doe je dat toch zelf (ook ik ontkom er nog niet vaak genoeg aan). Om het maar eens met een veel aangehaalde uitspraak van dr Wayne Dyer te zeggen: When you change the way you look at things, the things you look al change'. En dat mag misschien als een makkelijke binnenkomertje klinken, het is wel waar. Alles heeft met je eigen perspectief, met je eigen zienswijze te maken. Anders gezegd: als je denkt dat het een worsteling wordt, gebeurt dat ook.
Als je die denkwijze verandert, verandert ook het karakter van wat er met je gebeurt. Van wat je op je pad komt. Van wat je toevalt. Het is niet zo dat je dan een soort van afstandsbediening in handen krijgt waarmee je je leven kunt reguleren. Even het schuifje intimiteit wat omhoog en hoplakee je relatie krijgt een boost. Even de knop opvoeding op standje negen en je kroost gedraagt zich volledig zoals jij het wilt. Vanuit dat concept is een aantal grappige films gemaakt, maar de werkelijkheid is anders.
Het gaat er om wat je gelooft. Denk je dat je een rotleven hebt? Dan is de kans groot dat het ook zo is. Daarmee wil ik overigens niets afdoen van de verhalen die heel veel mensen hebben. Je kan echt een klotestart hebben en ook net na die start of halverwege of wat verderop kunnen er dingen gebeuren die verschrikkelijk zijn. Maar zelfs dan, zelfs als je iets afschuwelijks in je leven hebt meegemaakt op jongere of minder jonge leeftijd geldt die uitspraak van Dyer. Ik ken een aantal geweldige mensen die dat zijn gaan doen en daardoor tot bijzondere dingen in staat zijn.
Dat kunnen we trouwens allemaal. Als we maar bereid zijn om die worsteling op te geven. Kappen. Levert niks op. Wat je ook overkomen is, hoe verrot je leven ook is geweest, het enige wat je kunt doen is het echt accepteren. Dan stopt die worsteling. Dan klaart de lucht. Dan wordt het helder en openbaart de rest van je leven zich aan je. Dan verschijnt er iets moois. Dan ga je je bestemming zien. Dan weet je wat je te doen staat. En voor en met wie.
Die verandering, dat inzicht is  van onschatbare waarde. Ik heb diep respect voor iedereen die van heel ver is gekomen en die nu glashelder voor haar of zijn ogen heeft wat te betekenen in de wereld. En dat zijn er gelukkig heel veel. Als je je bestemming kent is je grootste worsteling voorbij. En als je zo ver bent gekomen, kun je al die kleine struggles met gemak aan.