Jezelf ontwroeten

Wroeten. Dat doen dieren die hun voedsel uit de grond halen. Varkens bijvoorbeeld zijn er erg goed in. Honden kunnen het ook vrij aardig. Niet voor niets worden beide diersoorten ingezet bij het zoeken van truffels. Het vraagt een heel goed ontwikkeld reukorgaan.
Wij wroeten ook, maar dat heeft weinig te maken met de activiteiten van onze neus. Ik ben ze althans nog niet tegenkomen: mannen en vrouwen die met hun neus op en in de grond iets lekkers proberen te ontdekken. Als wij wroeten, gaat het meestal om wat we over anderen willen vinden. We wroeten in iemands leven. We wroeten om smerigheid te ontdekken. Soms is dat heel goed en erg nodig. Denk maar aan een journalistieke context. Dankzij het gewroet van vasthoudende onderzoekers komen zaken boven die men hardnekkig verborgen wilde houden. 
Een beetje in de aarde wroeten is trouwens hartstikke gezond. Zeker voor kinderen. Laat ze maar lekker vies worden. Een worm eten? Laat maar gaan. Bouwt allemaal aan de weerstand.
We leven in een tijd waarin veel mensen uitgebreid in zichzelf gaan wroeten. Er zit leed. Pijn. Er zijn onverwerkte verledens. Onopgeloste ruzies. Slecht afgebroken relaties. Vaders, moeders die een onverkwikkelijke rol speelden in je leven. Vul zelf maar in.
Dan is wroeten misschien best een tijdlang nodig. Met hulp van deze of gene deskundige. 
Waar ik het eigenlijk over heb, is het wroeten om het wroeten. Het wentelen in alles wat niet goed is aan jezelf. Het rollebollen in de sfeer van 'zie je wel dat ik... en vul maar in. Dat is egotripperij. Aandacht vragen. Je ik die gezien wil worden. De energievreter en de negatieve pool.
Jezelf ontwroeten wil zeggen dat je jezelf allereerst accepteert. Helemaal. Precies zoals je nu bent. Met al je nukken en kuren en kwalen en onhebbelijkheden. Ja, dat ben jij. En zo ben je. En dat is goed. Soms misschien niet zo fijn. Maar accepteer het maar. 
Waarom? Dan komt er rust. En langzaamaan stilte. De ruimte om echt naar jezelf te kijken. Voorbij dat ego. Voorbij dat stemmetje dan je van alles influistert. Dat wil dat je je voortdurend vergelijkt met anderen. Dat je steeds in de spiegel kijkt en vindt dat het niet goed is wat je ziet. Die trip down negativity lane.
Jezelf ontwroeten houdt in dat het goed is. Jij bent goed. Nee, je bent geweldig. Altijd. Overal. Dat zit in je. Die belofte. Die energie. Die uitstraling. En vooral: dat besef. He he. Weer grond onder je voeten. En nee, je hoeft er niet in te snuffelen. Ontwroeten doet ontmoeten, zou je kunnen zeggen. Niet je ego, maar je mooie zelf. Datgene wat jou prachtig maakt. Die kern die ieder mens heeft. En waarop we ons ten diepste met elkaar verbinden. Zonder wroeten, zonder zorgen, zonder meer.