Als goed gereformeerd jongetje stond Kerst bij ons in het teken van de geboorte van Jezus. In het toen nog ernstig verzuilde Nederland (ik ben van 1960) betekende dat voor goed Protestanten zoals wij, dus een keer of drie naar de kerk. En dat was best saai. Zeker voor jongetjes van laten we zeggen een jaar of tien. Kerst was bij ons ook beslist geen feest van uitbundigheid of culinaire uitspattingen. Niet dat we slecht aten, maar vergeleken met wat er anno 2012 aan kerstvoer en -drank wordt verspijkerd, was het bij ons maar miezerig. Toen ik het huis uit ging, was de kerkelijke Kerst voor mij al vrij snel over. Met het tanen van het gereformeerde geloof verdween ook de wens om naar een stevige gereformeerde kerstboodschap te luisteren. Kortom, als student bezocht ik mijn ouders in het weekend, maar niet tijdens Kerst en Pasen en Pinksteren. Met genoeg nieuwe vrienden, vriendinnen (jazeker) was er meestal wel een minder steile plek te vinden om feest te vieren. Of een goed popfestival: Pinkpop!
Dit jaar kreeg Kerst ineens een heel andere klank. Niet meer die van de restanten van het geloof, maar van de herinneringen aan een dierbare. Op de ochtend van Derde Kerstdag stonden wij in Westgaarde om de stiefzoon van schoonvader een laatste groet te brengen. Op de terugweg in de auto zeiden we tegen elkaar dat we het als een roes hadden beleefd. Je hoort zoiets voor de Kerst - de stiefzoon was 62, ging 's nachts even naar het toilet en werd een uur later door zijn vrouw gevonden - en dat kleurt dan die dagen. Het was een droevig, maar mooi afscheid. Zijn zus sprak recht uit het hart en er waren veel meer mooie woorden. Toen we naar het graf liepen was het droog (en dat mag best een klein wondertje heten...) en nadat de laatste woorden aan het graf hadden geklonken, schalde het lied 'Selamat Jalan, Indisch kind' over Westgaarde. En daarna natuurlijk Indische hapjes. Gewoon 's ochtends bij de koffie.
Zo kregen de restanten van Kerst ineens een heel nieuwe dimensie. Van de breekbaarheid van het leven en van het dragen van verlies. Van kwetsbaarheid en geborgenheid. Van geboorte en van dood. Van achterblijven, herbeginnen en herbezinnen. Selamat Jalan!
Dit jaar kreeg Kerst ineens een heel andere klank. Niet meer die van de restanten van het geloof, maar van de herinneringen aan een dierbare. Op de ochtend van Derde Kerstdag stonden wij in Westgaarde om de stiefzoon van schoonvader een laatste groet te brengen. Op de terugweg in de auto zeiden we tegen elkaar dat we het als een roes hadden beleefd. Je hoort zoiets voor de Kerst - de stiefzoon was 62, ging 's nachts even naar het toilet en werd een uur later door zijn vrouw gevonden - en dat kleurt dan die dagen. Het was een droevig, maar mooi afscheid. Zijn zus sprak recht uit het hart en er waren veel meer mooie woorden. Toen we naar het graf liepen was het droog (en dat mag best een klein wondertje heten...) en nadat de laatste woorden aan het graf hadden geklonken, schalde het lied 'Selamat Jalan, Indisch kind' over Westgaarde. En daarna natuurlijk Indische hapjes. Gewoon 's ochtends bij de koffie.
Zo kregen de restanten van Kerst ineens een heel nieuwe dimensie. Van de breekbaarheid van het leven en van het dragen van verlies. Van kwetsbaarheid en geborgenheid. Van geboorte en van dood. Van achterblijven, herbeginnen en herbezinnen. Selamat Jalan!
RSS Feed
