Het is al vaak geschreven en het wordt waarschijnlijk nog vaker gezegd: je moet de dingen niet zoeken; ze moeten gevonden willen worden. En dus moet je je openstellen in het leven. Toen ik de titel van deze blogpost had bedacht, ging ik op zoek naar een passend beeld. Met een beetje hulp van Google kom ik dan meestal wel een toepasselijk plaatje tegen. En zo nu en dan struikel ik over iets heel bijzonders. Zoals deze foto die gemaakt is toen Sir Charlie Chaplin Mahatma Gandhi ontmoette in 1931. Ik wist niet van die ontmoeting en al helemaal niet dat Chaplin ook gedichten schreef. Lees dit gedicht over 'Eigenliefde' maar eens. Chaplin schreef het op 70-jarige leeftijd. Het is een prachtige weergave van hoe je in het leven kunt staan; hoe je het kunt omarmen (mooi Nederlands woord trouwens).
Iedereen die kinderen heeft, weet dat het essentieel, cruciaal en het allerbelangrijkste is om je kinderen te helpen om zichzelf leuk te vinden, om van zichzelf te houden. Een kind dat dat niet kan gaat een lastige en onzekere toekomst tegemoet. Veel kinderen die zichzelf haten - en zich dat vaak niet realiseren - gaan het slechte pad op. Hoe triest is het als je bij de 'Bloods' of de 'Crips' of in een of andere Bijlmer-'gang' meer erkenning vindt dat je thuis ooit had. Begrijp me goed, ik wil niets goedpraten van wat de leden van deze gangs flikken. Noch wil ik de daden van enkelingen vergoelijken. Maar feit blijft dat het merendeel van de jongens en meisjes die in de gesloten jeugdzorg of justitiële jeugdinrichtingen terechtkomen van heel veel dingen houden, behalve van zichzelf.
Bovendien, en ik vraag me sterk af hoeveel mensen zich dat realiseren, zitten in deze instellingen bovengemiddeld veel jongeren die slachtoffer zijn geweest van mishandeling of misbruik. Dat zijn dus slachtoffers - die zelf ook weer slachtoffers maken. Vlek op vlek. In ons oordeel over deze pubers moet wat mij betreft dan ook de mildheid en het mededogen de boventoon voeren. Natuurlijk, er moet recht gedaan worden en bestraft worden. Maar hoe stoer ze vaak ook lijken, veel van deze jongens en meisjes hebben spijt. Veel van hen worstelen met gevoelens van schuld en schaamte. De meesten zouden graag 'Het spijt me' tegen hun slachtoffers willen zeggen. Maar voor hen is er geen tv-programma. Gelukkig wel organisaties als SOS en Slachtoffer in Beeld. En die doen fantastisch werk.
Het recht op Eigenliefde zou eigenlijk opgenomen moeten worden in de Universele Rechten van de Mens. We zouden alle toekomstige ouders moeten leren hoe ze dat overbrengen op hun toekomstige kinderen. Alle basisscholen zouden het moeten onderwijzen, want er zijn en blijven ouders die tekortschieten. Docenten zoals Kanamori, waarover ik al eerder schreef, doen dat. Universele liefde voor jezelf gecombineerd met mededogen en geduld leidt vanzelf tot liefde voor ieder ander. Als je wat ouder bent, wordt het makkelijker. Makkelijker dan je vaak denkt. Probeer het maar eens uit. Heel simpel, loop op straat en kijk iemand met een gemeende glimlach aan (zo'n . De kans is bijna 100% dat je een glimlach terugkrijgt. Ik spreek uit ervaring - zelfs in grote steden werkt het. En dat is alleen al voor jezelf een piepkleine bevestiging van de werking van je eigenliefde. Anderen zien het ook. En het is onontkoombaar.
Iedereen die kinderen heeft, weet dat het essentieel, cruciaal en het allerbelangrijkste is om je kinderen te helpen om zichzelf leuk te vinden, om van zichzelf te houden. Een kind dat dat niet kan gaat een lastige en onzekere toekomst tegemoet. Veel kinderen die zichzelf haten - en zich dat vaak niet realiseren - gaan het slechte pad op. Hoe triest is het als je bij de 'Bloods' of de 'Crips' of in een of andere Bijlmer-'gang' meer erkenning vindt dat je thuis ooit had. Begrijp me goed, ik wil niets goedpraten van wat de leden van deze gangs flikken. Noch wil ik de daden van enkelingen vergoelijken. Maar feit blijft dat het merendeel van de jongens en meisjes die in de gesloten jeugdzorg of justitiële jeugdinrichtingen terechtkomen van heel veel dingen houden, behalve van zichzelf.
Bovendien, en ik vraag me sterk af hoeveel mensen zich dat realiseren, zitten in deze instellingen bovengemiddeld veel jongeren die slachtoffer zijn geweest van mishandeling of misbruik. Dat zijn dus slachtoffers - die zelf ook weer slachtoffers maken. Vlek op vlek. In ons oordeel over deze pubers moet wat mij betreft dan ook de mildheid en het mededogen de boventoon voeren. Natuurlijk, er moet recht gedaan worden en bestraft worden. Maar hoe stoer ze vaak ook lijken, veel van deze jongens en meisjes hebben spijt. Veel van hen worstelen met gevoelens van schuld en schaamte. De meesten zouden graag 'Het spijt me' tegen hun slachtoffers willen zeggen. Maar voor hen is er geen tv-programma. Gelukkig wel organisaties als SOS en Slachtoffer in Beeld. En die doen fantastisch werk.
Het recht op Eigenliefde zou eigenlijk opgenomen moeten worden in de Universele Rechten van de Mens. We zouden alle toekomstige ouders moeten leren hoe ze dat overbrengen op hun toekomstige kinderen. Alle basisscholen zouden het moeten onderwijzen, want er zijn en blijven ouders die tekortschieten. Docenten zoals Kanamori, waarover ik al eerder schreef, doen dat. Universele liefde voor jezelf gecombineerd met mededogen en geduld leidt vanzelf tot liefde voor ieder ander. Als je wat ouder bent, wordt het makkelijker. Makkelijker dan je vaak denkt. Probeer het maar eens uit. Heel simpel, loop op straat en kijk iemand met een gemeende glimlach aan (zo'n . De kans is bijna 100% dat je een glimlach terugkrijgt. Ik spreek uit ervaring - zelfs in grote steden werkt het. En dat is alleen al voor jezelf een piepkleine bevestiging van de werking van je eigenliefde. Anderen zien het ook. En het is onontkoombaar.
RSS Feed