De mistige mieren

Er is een heel bijzonder filmpje over een mierenkolonie. Gisteren zat ik met een vriendin te hersenwaaien over workshops die we willen gaan ontwikkelen. Het was heel gezellig, vruchtbaar en we hebben veel gelachen. Op een gegeven moment hadden we het over dierennamen en dat bracht me dit bijzondere filmpje in herinnering. Ik liet het haar zien en ze viel bijna van haar stoel van verbazing. Kijk hier maar eens.
Als je dat zo eens bekijkt, dan ga je toch bijna automatisch geloven dat er bij die mieren een hogere vorm van intelligentie is. Dat er zelfs zoiets bestaat als een collectief denkend netwerk, dat mieren aanzet om zoiets bijzonders te maken. Dat collectieve, die verbondenheid is trouwens iets waar wetenschappers ook steeds vaker mee bezig zijn. Meer en meer komt men ook in de ultieme denkwereld tot de conclusie dat het niet anders kan dan dat alles en iedereen aan elkaar geknoopt en met elkaar verbonden is. Dat actie = reactie tot op de grootste en de allerkleinste niveaus geldend is. En dat er dus ook vanuit elke gedachte, signalen uitgaan naar dat enorme collectieve netwerk waarvan alles deel uitmaakt.
Het wordt naar mijn idee dan ook echt tijd dat we ons niet meer gedragen als mistige mieren. Want, zo blijkt uit het filmpje en uit allerlei ander onderzoek: mieren zijn bepaald niet mistig. Sterker, je zou kunnen beweren dat de  dieren qua bewustzijn beter zijn afgestemd dan heel veel mensen. Wij hebben nogal wat eigenschappen die ons behoorlijk ik de weg staan.
In het boek 'Inspiration' van Wayne W. Dyer dat ik nu voor de tweede maal aan het lezen ben, gaat het in het kader van de mens steeds over 'ego'. Dyer legt dat uit als 'edging god out', oftewel het ontkennen, het wegvlakken van het spirituele in ons. Kijk om je heen en je ziet dat wij mensen daar heel goed in zijn. Mistige mieren; altijd maar bezig en voortdurend uit op eigen profijt. Iets van de collectiviteitszin van die mieren zou heel goed voor ons zijn. Zeker nu we weten dat de wereld niet vergaan is en we dus nog - hoogstwaarschijnlijk - hier heel lang zullen rondlopen )ik denk even in generaties). In zijn boek legt Dyer uit wat inspiratie eigenlijk is: 'in spirit' zijn; in verbinding staan met de originele, spirituele bron waaruit wij allemaal en alles voortkomt. Of je dat dan 'god' of iets anders noemt, maakt verder niets uit. Het is de bron waar alleen goed in zit en uit voortkomt. En ja, dat is een nogal positieve kijk op het leven. En gelukkig maar, want dat kunnen we zeker in het calvinistische Nederland goed gebruiken. Die religieuze mist mag ook wel eens opklaren. Weg met die gereformeerde grauwsluier. Want als je goed kijkt, ga je zien dat het klopt wat Dyer schrijft. Ik wens dan ook dat we een wereld vol geïnspireerde mensen krijgen. Nu en voor altijd. Amen.